15 Νοε 2017

« Ό,τι λάμπει δεν είναι Χριστός (αρετές και χαρίσματα στην ζωή και στην Εκκλησία)

5 σχόλια:

Ιωάννης Κ. είπε...

Έτσι είναι πάτερ μου όπως τα λέτε, σωστά, απλά και όμορφα! Ευχαριστούμε!

Επειδή οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε ότι η προσπάθεια αρετής είναι αρετή, επιτρέψτε μου να παραθέσω εδώ κάτι σχετικό με την ομιλία σας. Είναι του π.Βαρνάβα Γιάγκου και πιστεύω ότι είναι το κλειδί κάθε αρετής!...

"Πέστε πως κάποιος αδελφός μας θλίβει. Μας εξοργίζει. Εμείς τότε επειδή λέμε είμαστε χριστιανοί ότι προσπαθούμε να τοποθετηθούμε κατά Θεόν. Τι κάνομε; Προσπαθούμε να συγκρατηθούμε. Και κάνουμε αγώνα και σφιγγόμαστε, προσπαθούμε να απωθήσουμε αυτό το πράγμα. Να αποσιωπήσουμε το γεγονός που μας έγινε το αρνητικό και έχουμε ως εφόδιό μας την λήθη. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε απλά. Και κάποια στιγμή μόλις έρθει καινούργια αφορμή γίνεται μία ανάφλεξη πάλι του πάθους μου. Για ποιον λόγο; Μα δεν είναι σωστή αυτή η στάση; Μα και αν δεν ήταν σωστή τι μπορούσα άλλο να κάνω;

Αντί απλώς να αποσιωπώ, να προσπαθώ να ξεχάσω το γεγονός που μου έγινε και το ρίξω στην λήθη, ουσιαστικά να το απωθώ μέσα μου και να έχω απωθημένες καταστάσεις, να προσευχηθώ. Να ζητήσω την χάριν του Θεού. Να μου δώσει αγάπη για τον αδερφό. Να προσευχηθώ για τον αδελφό. Να προσευχηθώ ο Θεός να μου δώσει διάκριση, φωτισμό.

Αυτή λοιπόν η στάση, η κίνηση τι δηλώνει: Ότι δεν είναι αρκετές οι δυνάμεις μου για να ξεπεράσω την ενόχληση. Επίσης τι δηλώνει αυτό; δηλώνει ότι δεν με ενδιαφέρει να το ξεπεράσω για να δημιουργήσω μία εικόνα ενάρετου ανθρώπου, αλλά με ενδιαφέρει αυτά που συμβαίνουν, να με συνδέουν με τον Θεό και με τον αδερφό μου.

Η αρετή πηγάζει από τον Χριστό. Και ουδείς άγιος, ουδείς ενάρετος αλλά ο Χριστός, άραγε πρέπει να ενωθούμε με αυτόν που είναι η αρετή και η αγιότητα.
Αν αποσυνδέουμε την αρετή από τον πρόσωπο του Χριστού και προσπαθούμε να ασκηθούμε στην αρετή, τότε, αυτή η προσπάθεια αρετής είναι μια δαιμονική προσπάθεια αυτοεγκλωβισμού, και αυτοδικαίωσης και ιδεολοποίησης του εαυτού μας!

Ανώνυμος είπε...

"Όσοι μιλάνε πολύ για το Θεό...δεν τον έχουν πραγματικά γνωρίσει...όσοι μιλάνε πολύ για την αγάπη δεν έχουν αγαπήσει αληθινά".

Εδώ απλά δεν σχολιάζεις τίποτα...ΑΚΟΥΣ!!!!

Αγαπημένε μου Πατέρα Χαράλαμπε, σας ευχαριστώ για τον όμορφο και λιτό Λόγο σας..Ο Κύριος να σας δίνει δύναμη και φώτιση!

Ν.Χ.

Ανώνυμος είπε...

Τι μου θυμήσατε Πάτερ μου.

" Η μόνη αρετή μου είναι η αγάπη του Θεού!"

π. Βαρνάβας Γιάγκου :)

Ιωάννης Κ. είπε...

Συμφωνώ μαζί σας @ 7:44, και επαυξάνω...

Είναι σημαντικό και σωτήριο αμφοτέρων πλευρών, τόσο ν'ακούμε με αγάπη όπως και να μιλούμε με αγάπη.

Η αρμονία του ήχου του δάσους αποτελείται από πολλές και διάφορες φωνές, έτσι συμβαίνει και στην εν Χριστώ ενότητα μεταξύ μας!...

Ανώνυμος είπε...

Τα λόγια σας, π. Χαράλαμπε, με κάνουν να ''βουτώ'' μέσα μου χωρίς βιασύνη, όπως ωραία λέτε. Απαιτούμε (όσοι απαιτούμε) από εσάς (όχι μόνο προσωπικά, αλλά και προσωπικά) από έναν ιερωμένο εν πάσει περιπτώσει, την όποια τελειότητα για να αντικατοπτρίζεται πάνω του η δική μας υποτιθέμενη τελειότητα, γιατί έχουμε πάρει στην πλειοοψηφία μας εγωκεντρική, εγωτική εκπαίδευση από το σύγχρονο life style που το δυνατό (και μοναδικό μάλλον) όπλο του είναι η εικόνα, αληθινή, ψεύτικη, ποιος νοιάζεται... Η αδυναμία και οι ατέλειες σ' αυτή την εικόνα απαγορεύονται, δεν μας αρέσει να ακούμε και τις αδυναμίες των ιερέων, πού θα βρούμε το τέλειο να ταυτιστούμε, να ταυτιστεί ένας ναρκισσισμός που δε χορταίνει από επιβεβαίωση, που την ψάχνει παντού, στις σέλφις, γιατί πρέπει να είναι η φάτσα μας, τα πόδια μας (και δεν ξέρω τι άλλο) παντού, στα likes, στους ''οπαδούς'', στην καταξίωση κτλ. κτλ.
Δημιουργείται έτσι ένας ψευδής εαυτός (όπως πολύ ωραία αναλύει και σ' ένα βιβλίο του για τον Winnicott και τον ΄Αγιο Γρηγόριο Παλαμά ο π. Θερμός) και αυτός ο εαυτός χάνει τη γνησιότητα και την αλήθεια του, γιατί τον έχουν μάθει ότι όποιος δεν ακολουθεί το ρεύμα, απορρίπτεται και ποιος θέλει την απόρριψη... όλοι αγάπη ζητάμε και αποδοχή. Αυτός ο εαυτός μόνο δυνατός και ΄΄τέλειος'' δεν είναι, αφού βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση από τους άλλους, που αν σταματήσουν να τον επιβεβαιώνουν ή στην παραμικρή διαφωνία των ''οπαδών'', θα βρεθεί σε πλήρη κατάρρευση. ΄Ερχονται λοιπόν κάποια στιγμή ένα ή περισσότερα ηχηρά ''χαστούκια'' από τη ζωή και τότε αρχίζει σιγά σιγά κανείς, όπως λέτε, να βγαίνει απ' την ψευδαίσθηση... και να γνωρίζει την αλήθεια του. Και τότε έρχεται και η αληθινή, η αυθεντική δύναμη και αρχίζει να χτίζει κανείς μια αυθεντική σχέση όχι μόνο με τον εαυτό του, αλλά και με το Θεό.
Συνεχίστε να... (εκ)παιδεύετε με δύναμη!