Κάποιος αγιορείτης είχε πει κάποτε, ότι η Θεία Λειτουργία, είναι το «γλέντι του μοναχού». Εγω θα έλεγα της ανθρώπινης ψυχής. Γιατί αυτή η πράξη, σε πάει σε μέρη που δεν μπορεί κανείς εύκολα να επισκεφθεί, τόσο μακρινά όσο η ψυχή, όσο ο ουρανός. Κάποιος άλλος είπε, ότι η Θεία Λειτουργία, είναι «ένα ταξίδι». Αλήθεια κι αυτό. Όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι άλλωστε. Μια οδοιπορία. Μια μαθητεία σε κάτι που ξημερώνει στο βαθύ σκοτάδι μας, σε κάτι που θα γεμίσει μια για πάντα το κενό στα στήθη μας.
Η Θεία λειτουργία είναι και κάτι άλλο ακόμη. Μια βαθιά ερωτική πράξη. Ίσως η όντως ερωτική πράξη, αφού η ευχαριστία είναι το ξεχείλισμα της αγάπης. Να ευχαριστείς τον άλλο που σε αγαπάει και επιτρέπει να το αγαπάς. Τι άλλο μπορεί να είναι η Ευχαριστία, από ερωτική πράξη, όταν τα δώρα που σου έδωσε ο Θεός, τα στοιχεία της φύσης σου, το ψωμί και το νερό σου, το κρασί και το λάδι σου, τα αναφέρεις στο όνομα Του και τον ευχαριστείς για την ζωή που σου χάρισε; Γι αυτό το μέγα δώρο της ύπαρξης που κανείς δεν εκτιμά παρά μονάχα όταν αρχίζει να χάνει.
Το μυστήριο του ανθρώπου συναντά το μυστήριο του Θεού, μεσα από την Ευχαριστία, την δοξολογία, την αναφορά ως αγαπητικό διάλογο. Δίνεις πίσω στην Αιτιώδη Αρχή του σύμπαντος, Εκείνον, τα στοιχεία της φύσης σου, αυτά που σου έδωσε για να επιβιώσεις βιολογικά, και του λες, «Πάρε Θεέ μου την ζωή μου και δός μου την δική σου». Σου δίνω το ψωμί, το κρασί και το νερό που συ μου έδωσες να ζήσω και σου ζητάω να μου τα ξαναδώσεις πίσω, μα αυτή την φορά όχι απλά για να επιβιώσω αλλά για να ζήσω αιώνια. Θέλω ζωή που να νικά τον θάνατο.
Γιατί η πραγματική πείνα και δίψα μου είσαι εσύ Θεέ μου. Και ξέρεις πότε το καταλαβαίνω; Όταν πεινάω και δεν βρίσκω με τι να χορτάσω την πείνα μου. Όταν διψάω και κανένα νερό δεν μοιάζει να ξεδιψάει τα ξεραμένα χείλη μου. Μα πιο πολύ όταν αισθάνομαι αυτή την μοναξιά επάνω στο Σταυρό των παθών και καημών μου και αισθάνομαι ότι μονάχα εσύ είσαι «η γλυκιά παρηγοριά μας σε αυτόν το πικρό κόσμο που περνά και η αιώνια χαρά μας αυτόν τον αθάνατο κόσμο που έρχεται…»
2 σχόλια:
Είναι σα σπόροι τα λόγια σάς πατέρα. Πέφτουν στην ψυχή μας που τα περιμένει σα μάνα εξ ουρανού. Σαν τη βροχή σε διψασμένο χώμα που μοσχοβολα όταν πέσουν οι πρώτες ψιχαλες. Όταν βρεθούμε στην Ιεράπετρα θα έρθω να σας βρω!!!
Βαθιά κατανυκτικό το κείμενό σας, πάτερ, ευχαριστούμε.
Μου θύμισε το κείμενό σας για τη θεία Λειτουργία μια ιστορία που είχα ζήσει παλαιότερα ένα Πάσχα σε ένα χωριό που έκανα διακοπές, και επειδή, χωρίς να σας γνωρίζω, νομίζω ότι κι εσείς αγκαλιάζετε τους νέους, όπως εκείνος ο φωτισμένος παπάς, σκέφτηκα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Σε μια βραδινή Λειτουργία, λοιπόν, εκείνο το Πάσχα, μπήκε στην εκκλησία μια κοπέλα γύρω στα 20, ένα πολύ όμορφο πλάσμα, αλλά με ένα πολύ προκλητικό ντύσιμο - σχεδόν ημίγυμνη θα έλεγε κανείς- και με υπερβολικό μακιγιάζ, που την έκανε σχεδόν ψεύτικη. Οι κυρίες της εκκλησίας με τις μακριές φούστες και τα χαμηλά βλέμματα άρχισαν ενοχλημένες να ψιθυρίζουν διάφορα.
Η κοπέλα ήρθε και στην επόμενη και στη μεθεπόμενη Λειτουργία με την ίδια προκλητική εμφάνιση κι οι κυρίες βούιξαν από θυμό και αγανάκτηση ''γιατί ο πάτερ δεν την έχει διώξει ακόμα και την ανέχεται στην ενορία του, αυτήν που δεν σέβεται και δεν ντρέπεται και οι νέοι σήμερα είναι βουτηγμένοι στην αμαρτία κτλ. κτλ.'' Μόλιστα μία που άναβε τα καντίλια και έκανε διάφορες δουλειές εκεί στην εκκλησία έφτασε να πει ότι ''μπήκε ο διάβολος μέσα του, έφτασε και τα 60 ανύπαντρος και γοητεύτηκε και έχασε το νου του.'' Πραγματικά δεν κρύβω ότι παρόλο που δεν συμμερίστηκα τα συνηθισμένα, δυστυχώς, κουτσομπολιά, με έβαλε κι εμένα σε σκέψη η συμπεριφορά του παπά, γιατί από άλλες ενορίες που είχα δει κάτι ανάλογο, άλλος παπάς θα την είχε πετάξει έξω την κοπελίτσα, αφού θα της έκανε πρώτα το απαραίτητο κήρυγμα με τη συνηθισμένη σκληρότητα που έχουν οι περισσότεροι. Ως καθηγήτρια που εργάζομαι με εφήβους, από ένα σημείο κι έπειτα πήγαινα στη Λειτουργία για να δω πού το πάει ο παπάς με αυτήν την περίπτωση και τι θα μπορούσα κι εγώ να μάθω από αυτό.
Μετά από τρεις τέσσερις μέρες, ο παπάς έκανε στο τέλος της Λειτουργίας μια ομιλία γύρω στα 40' που το θέμα της ήταν ο ναρκισσισμός και ο ευσεβισμός-ηθικισμός και πουθενά στην ομιλία του δεν ανέφερε κάτι για προκλητικό ντύσιμο ή για εμφάνιση γενικότερα. Τίποτα που να ''φωτογραφίζει'' κάποιον από τους παρευρισκόμενους. Μόλις τέλειωσε, το ακροατήριο είχε μείνει άφωνο και επικρατούσε απέραντη ησυχία, σαν να είχε ανάψει ο λόγος του ένα φυτίλι στις ψυχές μας και από την αυτογνωσιακή έκρηξη δεν μπορούσε να μιλήσει κανείς!΄Η είχε κάνει σπουδές ψυχολογίας και ήταν βαθιά ψαγμένος και καλλιεργημένος ή μιλούσε εν Αγίω Πνεύματι, δεν εξηγείται αλλιώς.
Για να μη μακρηγορώ, στις επόμενες Λειτουργίες και όσο έμεινα εκεί για το Πάσχα, ο παπάς συνέχιζε τις φωτισμένες ομιλίες του γύρω από το ίδιο θέμα, αλλά λίγο διαφορετικά κάθε φορά και η κοπελίτσα είχε αρχίσει πολύ αργά, αλλά σταδιακά να αλλάζει εμφάνιση, να γίνεται πιο αυθεντική, πιο... ο εαυτός της, πέταγε αυτό το ψεύτικο από πάνω της και ντυνόταν πιο ''νορμάλ'', αλλά δεν νομίζω ότι το θέμα ήταν η εμφάνισή της' το θέμα ήταν ''κοιτάξτε με''. Αυτό βροντοφώναζε η κοπελίτσα που ήθελε την αποδοχή, γιατί μάλλον είχε συνηθίσει να την απορρίπτουν και ίσως είχε και κάποιο θέμα με πατέρα που δεν είχε πάρει προσοχή. Κι αυτός ο φωτισμένος παπάς που ''διάβαζε ψυχές'' πήρε το μήνυμά της και την κοίταξε, όχι όμως όπως έλεγαν οι κυρίες εκεί, οι ''ηθικές χριστιανές'' που το στόμα τους έσταζε φαρμάκι, δεν την κοίταξε σεξουαλικά και επιφανειακά, αλλά ερωτικά με την οντολογική έννοια, όπως περιγράφετε κι εσείς στο κείμενό σας, ένα ερωτικό κοίταγμα απέναντι στην ψυχή του Ανθρώπου που διψάει για Αγάπη. Ο λόγος του λειτούργησε βαθιά και θετικά στην ύπαρξη της.
΄Ετσι προσεγγίζουμε τις ζωές των ανθρώπων. Αργότερα έμαθα ότι η κοπελίτσα συνέχισε να πηγαίνει στη Λειτουργία και έφερνε και φίλες της και η κυρία που θίχτηκε είχε φύγει από την εκκλησία αυτή, είχε πάει μαζί με τον ηθικισμό της να προσκολληθεί σε άλλον ιερέα, αντί να δει με ειλικρίνεια τι έκρυβε όλη αυτή η οργή και η χολή που κουβαλούσε.
Ευχαριστώ πολύ και καλό Πάσχα με φως και αγάπη.
Δημοσίευση σχολίου