24 Δεκ 2018

Στο βρέφος της Βηβλεέμ βρίσκουμε την αθωότητα μας...


Ας είμαστε ειλικρινείς, η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι για τους δυνατούς, ισχυρούς και καταναλωτές του εφήμερου. Ο Χριστός γεννιέται σε μια βρώμικη, λασπωμένη και σκοτεινή φάντη, στάβλο δηλαδή, γιατί ακριβώς έχει έρθει γι’ όλους τους «κολασμένους» και τα ρημαδιά της γης, που τα έχουν κάνει χάλια στην ζωή τους. Για εκείνους που δεν αισθάνονται άψογοι και τέλειοι, ούτε άτρωτοι, πολλώ δε μάλλον παντοδύναμοι. Ο Χριστός κενώνει τον εαυτό του από την θεϊκή Του δόξα, χάνει την ουράνια λάμψη του, για να γεννηθεί σε κάθε ψυχή και ανθρώπινη καρδιά που αισθάνεται Φάντη, δηλαδή που νιώθει την σκοτεινιά και την βρωμιά της.
Όχι, δεν τον φοβίζει το σκοτάδι μας, μήτε η παγωνιά της αμαρτία μας, οι λάσπες του βίου μας και τα βρώμικα χνώτα μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν την θυσιαστική του αγάπη. Ο Χριστός δεν αγαπάει μονάχα τα φωτεινά μας σημεία, αλλά κυρίως τα σκοτάδια μας, γιατί ξέρει ότι εκεί στα ανείπωτα, τις περισσότερες φορές κρύβονται τα πληγωμένα, μα ωστόσο ωραιότερα και πιο δυναμικά στοιχεία της προσωπικότητα μας. Ο Θεός δεν συνεργάζεται μονάχα με εκείνο που υπήρξαμε ή υπάρχουμε, αλλά κυρίως με αυτό που μπορούμε να γίνουμε, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε. Μιλάει πρωτίστως με τον βαθύτερο εαυτό μας. Γι' αυτό πολλές φορές αισθανόμαστε ότι σιωπά απέναντι στις δοκιμασίες μας, διότι δεν λαμβάνουμε απαντήσεις στα ερωτήματα του νου μας. Ο Χριστός όμως μιλάει και με την ψυχή μας, σε ένα άλλο χρόνο και αδιόρατο δια των αισθήσεων τόπο, και τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου έρχονται ως θαύμα πολλές φορές στην ζωή μας.
Ο Θεός, μονάχα εκείνος, γνωρίζει την ιστορία της ψυχής μας. Ξέρει ότι πίσω από τα λάθη μας κρύβονται πληγές, πίσω από τις αμαρτίες μας φόβοι και χαώδη ψυχικά κενά, πίσω από την άρνηση μας, τραυματικές επώδυνες εμπειρίες.
Γνωρίζει ο Χριστός ότι μέσα μας, όσο σκοτεινή κι αν είναι η φάντη της καρδιάς μας, όσο λασπωμένη και βρώμικη, μπορεί να γεννηθεί το «παιδί», το θεϊκό «βρέφος», μπορεί να ξεφύγει από τον Ηρώδη που το καταδιώκει, είναι δυνατόν ακόμη και με τα λάθη και τα πάθη μας, με τις πληγές και τα τραύματα μας, να δούμε στα μάτια του εν Βηθλεέμ βρέφους την δική μας ξεχασμένη «θεική» αθωότητα. Να θυμηθούμε ξανά εκείνο που λησμονήσαμε οτι ο Χριστός γεννιέται στην καρδιά μας κάθε φορά που επιλέγουμε να κοιτάξουμε μέσα μας ένα κρυμμένο ξεχασμένο Θεό, που έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς "θεοί".....

5 σχόλια:

ευλογειτε είπε...

Xαίρομαι, πάτερ,
που φανήκατε πιστός στο ραντεβού της άγιας Νύχτας'
έχω την αίσθηση πως έρχεται ο ίδιος και πάλι ο Θεός
εδώ μέσα!!!
Εις το επανιδείν του κειμένου
θα προσφέρω τα δέοντα!
Χαίρετε στην αγάπη όλων μας!

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά καλέ μου πάτερ! Υπέροχο άρθρο!
Μου θυμίζει και μία σκέψη γιατί μου αρεσουν τόσο πολύ τα παιδιά και η παρέα τους. Δεν είναι η αθωότητα τους και η αγνοτητα τους όπως υποκριτικά αναφερόμαστε. Αλλά η ειλικρίνεια τους ακομα και στη ζήλια τους και στις κακίες τους που οταν τα μαλωνεις δεν καταλαβαίνουν το γιατί. Με τα μάτια τους σου λένε γιατί με μαλωνεις έτσι είμαι ή ακόμα χειρότερα αφού έτσι κάνεις και εσύ μπαμπά.
Η παρέα με ένα παιδί ειναι εξομολόγηση ή άλλη μία ευκαιρία να μαλώσουμε το Θεό γιατί Αυτός δεν μοιάζει σε εμάς.

ευλογειτε είπε...

Mε τέτοιες δηλώσεις Χριστουγεννιάτικες
λες και ξαναλές, όπως για τον Αύγουστο μήνα,
Δκέμβρη μου, καλέ μου μήνα,νάσουν δυο φορές τον χρόνο!
Όχι βέβαια πάλι με το λαμπερό σκηνικό και την ηλεκτρική φωτοχυσία,
αλλά με την πένα συγγραφέως οξυγράφου,
που έχει περάσει από το γεγονός της Γέννησης
όπως ένας καλός ποιμένας,
όπως ο Ιωσήφ ο δίκαιος,
όπως η σοφία των μάγων,
όπως ένα παιδί λερωμένο....,
όπως ο νέος άνθρωπος- Αδάμ, ο ευλογημένος!
Ευλογείτε....εις αιώνας!

Γιάννης είπε...

Χρόνια πολλά Π.Χαράλαμπε, αλλά και σε όλους όσους διαβάζουν αυτή την ιστοσελίδα!
Μια συντομη αναφορά στο παραπάνω κείμενο: συγγνώμη αλλά το βρίσκω τόσο αληθινό όσο και "αναρχικό", τόσο δυνατό όσο και ανατρεπτικό. Δεν ξέρω πραγματικά από ποια πλευρά είμαι... θα ήθελα να ήμουν με τους βρώμικους, τους κουρασμένους, τους υποτιμημενους για να μπορέσω να προσκυνήσω την φάτνη του νεογέννητου Ιησού...Όμως συγγνώμη, δεν αντέχω την μυρωδιά του στάβλου, έβαλα το καινούργιο μου κοστούμι για να πάω στην εκκλησια,αγόρασα γαλοπούλα για το τραπέζι των Χριστουγέννων και πολλά δώρα για αυτούς που αγαπώ...
μακάρι να τα καταφέρετε εσείς να Τον επισκεφθειτε και να τραγουδήσετε "δοξα εν υψίστης Θεω". Απλά πείτε Του σας παρακαλώ ότι Τον αγαπώ!...θα μπορεί άραγε να με περιμένει την επόμενη χρονιά; ίσως τα καταφέρω να Είμαι δίπλα Του...

π. ΛίΒυος είπε...

Ευχές πολλές σε όλους σας, και παλι σας ευχαριστώ που μετέχετε σε αυτόν το χώρο. Συγνώμη και παλι που δεν έχω τον χρόνο να μπαινω σε διαλόγος και σχολιασμούς, ομως σας παρακαλουθώ και χαίρομαι. Με το καλό να υποδεχθούμε και τον νέο χρόνο. Εύχεστε.