11 Οκτ 2019

Πέρα απ΄την σκιά του στίγματος...


Εάν σε μια παρέα αναφέρεις ότι πάσχεις από ζαχαρώδη διαβήτη θα σε κοιτάξουν αδιάφορα ή με συμπάθεια. Εάν αναφέρεις όμως ότι πάσχεις από ψύχωση, διπολική διαταραχή ή κατάθλιψη, αμέσως τα βλέμματα θα στηθούν με απορία, καχυποψία και πολλές φορές υποτίμηση. Εάν βγάλεις να πιείς το χαπάκι της πιέσεως, θα κουνήσουν το κεφάλι με κατανόηση πάντες, εάν όμως αυτό το φάρμακο είναι για την αγχώδη διαταραχή, θα ξεροκαταπιούν στην παρέα και θα σε κοιτάζουν σαν τον «τρελό» του χωριού. Το στίγμα του της ψυχικής ασθένειες, περιφέρεται ως σκιά αιώνες τώρα πάνω από τα πρόσωπα των ψυχικά πασχόντων ακυρώνοντας και κατασυκοφαντώντας την ανθρώπινη αλήθεια τους. 
Μα και όταν αποφασίσουν να «ενδιαφερθούν» για τον πάσχοντα, θα αρχίσουν τα γνωστά και καταστρεπτικά, «δεν έχεις τίποτα, στο μυαλό σου είναι όλα, δεν έχεις ανάγκη τα φάρμακα, μην τα παίρνεις αυτά θα σε τρελάνουν… μπορείς και μόνος σου, είσαι δυνατός..» κ.α τέτοια που το μόνο που προσφέρουν είναι η πλήρης ισοπέδωση του ψυχισμού του πάσχοντος, αφού μέσα του ευλόγως αυξάνει η ενοχή που λέει, «τελικά είμαι για φτύσιμο, αφού είναι τόσα απλά τα πράγματα και εγώ τα κάνω χάλια, άρα δεν είμαι δυνατός, ούτε λογικός, ταλαιπωρώ και ταλαιπωρούμε άδικα, δεν είμαι σαν του άλλους που τα καταφέρουν μια χαρά….». 
Κι όμως ο ψυχικά πάσχω, δεν ζητάει τίποτε περισσότερο απ’ την αναγνώριση ότι είναι ασθενής όπως κάθε άλλος άνθρωπος που υποφέρει από μια ασθένεια. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Έχει την άμεση ανάγκη του γιατρού ή ψυχολόγου κι όταν χρειάζεται των φαρμάκων του, χωρίς να κρύβεται και να φοβάται ή να νιώθει ενοχές γι’ αυτό που του συμβαίνει. Να μπορεί ελεύθερα να μιλήσει για την ασθένεια του όπως όλοι οι άλλοι ασθενείς, δίχως την απειλή των επικριτικών και καχύποπτων βλεμμάτων. 
Δεν είναι τρελός, ούτε δαιμονισμένος, είναι απλά πάσχων. Δεν θέλει εξορκισμούς ούτε εγκλεισμό, αλλά αγάπη και αποδοχή. Σηκώνει ένα μεγάλο σταυρό και δεν χρειάζεται να του προσθέτουμε επιπλέον οδύνη, με τις προκαταλήψεις και τις φοβίες μας. Εαν μπορούμε ας ελαφρύνουμε το βαρύ σταυρό του, εαν δεν γνωρίζουμε ας σιωπήσουμε με αγάπη, είναι κι αυτό μια πράξη φιλανθρωπίας.

6 σχόλια:

Φωτεινή Ανδρικοπουλου είπε...

Χαίρετε
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά ως μητέρα φροντιστρια,αλλά και εκ μέρους όλων των φροντιστων και καθενός ξεχωριστά!
Δεν ακούγονται συχνά αυτές οι αλήθειες και μάλιστα διατυπωμένες με απλά κατανοητά λόγια για όλους.
Θα ήθελα ακόμη να σας ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των πασχόντων και καθενός ξεχωριστά, των ασθενών αυτών που παλεύουν σκληρά με τους λογισμούς του και είναι υποχρεωμένοι να παλέψουν και με την κοινωνική υποτίμηση.Πολλές φορές μάλιστα αυτή προέρχεται από το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον.
Με εκτίμηση
Φωτεινή Ανδρικοπουλου
μητέρα του εξαίρετου νέου
Παναγιώτη.
Παρακαλώ Σας ευχεστε...

ΚΟΤΣΙΦΑ ΕΥΔΟΞΙΑ είπε...

Συμπέρασμα:Μεγαλύτερη ασθένεια πάντα στην κοινωνία ήταν η άγνοια της και η απουσία αγάπης και αποδοχής.
Η απουσία όμως αγάπης και αποδοχής βασανίζει σίγουρα περισσοτερο εκείνους που ζουν με την ψεύτικη αυτάρκεια της ιδέας ότι είναι πιο υγιείς από άλλους και για πάντα, αλλά τελικά αυτοι είναι απλά οι πολύ σκληροί και με τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και με τον συνάνθρωπο.
Έτσι κι αλλιώς η έλλειψη αγάπης θα μπορούσε κανείς να θυμισει ότι είναι η αρχέγονη και κύρια " αναπηρία " της ανθρωπότητας.
Η αγάπη θεραπεύει. Η απουσία της αυξανει το κακο, που πιο πολύ προκαλούν υγιείς και δυνατοί άνθρωποι παρά ασθενείς και αδύναμοι.

Ανώνυμος είπε...

Εμείς που νομίζουμε ότι είμαστε υγιείς μάλλον είμαστε πιο πάσχοντες κι από τους πάσχοντες... Τουλάχιστον εκείνοι το ξέρουν και περνούν κι ένα χαπάκι ή κάποιο φάρμακα κι. Εμείς οι "μη πάσχοντες" αρνούμαστε να πάμε και σε ένα "γιατρό". Ας μη λέμε πολλά κι ας μοιραζόμαστε το χαμόγελο μας με όλους ανεξαιρέτως.
Ένας νομιζων "μη πασχων"!

Ευριπίδης Κοτατής είπε...

Πόσο αληθινό!
Η απόρριψη η κοροϊδία και ο περίγελος σε ημερήσια διάταξη. Ειλικρινά κρίμα.

Βασιλική είπε...

Νιώθω οτι για κάποιο λόγο ο θεός σου έδωσε το χάρισμα να είσαι αληθινός .Ο λόγος ειναι γιατι αν δεν υπήρχαν έστω και αυτοί οι λίγοι αληθινοί εμείς οι υπόλοιποι δεν θα είχαμε που να πιστέψουμε που να στηριχτούμε.Δεν με πηγάζει που ειστε λίγοι μου αρκεί που υπάρχετε.Με αγάπη Βασιλικη.

Φωτεινή Ανδρικοπουλου είπε...

Συμφωνώ κι επαυξάνω. Επιτρέψτε μου να προσθέσω και άλλη μια ακόμη σοβαρότατη ασθένεια:
η έλλειψη παιδείας.