15 Σεπ 2021

Θεέ μου τι θέλεις να μάθω απ΄ αυτό;




Όταν συμβαίνουν δύσκολα πράγματα στην ζωή μας, δεν μας βοηθάει σε τίποτα να ρωτάμε, «Γιατί αυτό σε εμένα;..» Αντιθέτως το όφελος είναι τεράστιο όταν μάθουμε να ρωτάμε, «Θεέ μου τι θέλεις να μάθω απ΄ αυτό;». Η ζωή αυτή είναι ένα τεράστιο σχολείο, που συνεχώς καλούμαστε σε υπαρξιακά μαθήματα. Ότι δεν μαθαίνουμε ο Θεός επιτρέπει να το συναντάμε μπροστά μας, μέχρι να το μάθουμε, να το ξεπεράσουμε ή να το διαχειριστούμε. Κανείς πειρασμός δεν θα περάσει, κανένα πάθος δεν θα εξαφανιστεί εάν η ύπαρξη μας δεν λάβει το μάθημα που είναι απαραίτητο για την συνέχεια του αιώνιου ταξιδιού της. 

Οπότε όταν έρχονται πειρασμοί και δοκιμασίες, ας μην μένουμε στην άρνηση και τον θυμό. Ας προχωρήσουμε στην ωφέλεια που μπορεί αυτές να μας δώσουν. Ας σκεφτόμαστε τον Σταυρό του Χριστού μας. Ας θυμόμαστε ότι μέσα από αυτήν την δοκιμασία, την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ο Χριστός μεταμόρφωσε το σκοτάδι και την κακία του κόσμου σε ευλογία και φως. Ότι ενώ ο κόσμος θέλησε να τον εξοντώσει εκείνος όχι μόνο έζησε αλλά νίκησε τον ίδιο τον Θάνατο. Γιατί ο Θεός μπορεί να μεταμορφώνει όλες τις ήττες σε νίκες, τα σκοτάδια σε φως, κάθε σταυρό μας σε Ανάσταση. 

Ο Σταυρός του Χριστού είναι ένα τεράστιο μάθημα ζωής και θανάτου, διότι: 

• Φανερώνει το πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, αφού πεθαίνει για να ζήσουμε εμείς. 

• Ότι η ζωή αυτή, έχει πάντα μια γλυκόπικρή γεύση. Η υφή της είναι σταυροαναστάσιμη. Θα χρειαστεί να σταυρωθούμε πολλές φορές αλλά και να αναστηθούμε άλλες τόσες. 

• Ότι δεν υπάρχει κακό, που να μπορεί να νικήσει την απέραντη αγάπη του Θεού. 

• Ότι ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να μετατρέψει κάθε κακό και σκοτάδι, σε φως. 

• Ότι για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Χριστό, δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει οριστική ήττα, αλλά εκεί που όλα μοιάζουν να τελειώνουν αρχίζουν και πάλι από την αρχή. 

Ο Θεός σίγουρα δεν δημιουργεί το κακό, όμως μπορεί να το χρησιμοποιήσει πάντα προς όφελος μας. Δεν μας οδηγεί αυτός στον Σταυρό, αλλά όμως μπορεί να μας Αναστήσει….

 

6 σχόλια:

George NIarchos είπε...

Πολύ ωραίο και διδακτικό κείμενο! Ευχαριστούμε πάτερ. Γενιές ανθρώπων έζησαν τις παλαιότερες εποχές, μέσα στις κακουχίες, στους πολέμους, στην φτώχεια, στην πείνα και στις αρρώστιες. Δοκιμασίες που δύσκολα ο σύγχρονος καλοζωισμένος άνθρωπος θα μπορούσε να αντέξει. Ο καλός Θεός μας, ωστόσο, επιτρέπει, να πάρουμε κι εμείς οι σύγχρονοι και καλομαθημένοι άνθρωποι, μια γεύση από πειρασμούς και δοκιμασίες, λιγότερες βέβαια συγκριτικά με εκείνες τις εποχές, ώστε από την μια να φανεί η δικαιοσύνη Του, ότι δηλαδή όλες οι γενιές των ανθρώπων θα δοκιμασθούν προτού εισέλθουν στην Βασιλεία Του. Και από την άλλη επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να μας ωφελήσει, αφού η ζωή του κάθε ανθρώπου μοιάζει λίγο και με το αυτοκίνητο, το οποίο οδηγείται με το γκάζι και το φρένο: Αν δηλαδή, στην ζωή μας όλα μάς έρχονταν βολικά και ανεμπόδιστα (αν μας άφηνε δηλαδή ο Θεός να πατάμε συνέχεια γκάζι) το πιο πιθανό θα ήταν από την αλαζονεία μας να αναπτύσσαμε τόση ταχύτητα ώστε να πέφταμε στον γκρεμό (δηλαδή στην υπερηφάνεια που μάς αποξενώνει από τον Θεό). Αν από την άλλη ο Θεός επέτρεπε στην ζωή μας να συναντάμε συνεχώς εμπόδια, λύπες και αποτυχίες, ίσως φτάναμε στην πλήρη απαισιοδοξία, με αποτέλεσμα κάποιοι από εμάς, από τις συνεχείς αναποδιές, να φτάναμε στο σημείο να χάσουμε, στο τέλος, και αυτήν την ίδια την πίστη μας (αν δηλαδή στο όχημα της ζωής μας πατούσαμε συνέχεια φρένο και καθόλου γκάζι, τότε αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα, το όχημά μας αναγκαστικά να σταματήσει). Οπότε ο σοφός Θεός μας, επιτρέπει στην καθημερινότητά μας και τα δύο: και την λύπη αλλά και την χαρά, και τα άσχημα αλλά και τα καλά νέα, και την επιτυχία και την αποτυχία, και το γκάζι και το φρένο , ώστε το όχημα της ζωής μας, να φτάσει στο τέλος με ασφάλεια στον προορισμό του, που είναι μια θέση κοντά Του, δηλαδή στον Παράδεισο. Αρκεί βέβαια, εμείς να επιτρέψουμε στο συγκεκριμένο όχημα, δηλαδή στην ζωή μας, οδηγός να είναι ο ίδιος ο Χριστός! Καλό και εποικοδομητικό φθινόπωρο εύχομαι σε όλους!

Γιάννης είπε...

Καλε μου π. Χαραλαμπε,
Για ακομη μια φορα συνταξατε ενα υπεροχο κειμενο, γεματο χαρα Θεου.
Σας ευχαριστουμε

Διονύσιος Χαλκωματάς είπε...

Καλά και άγια όσα γράφετε, πάτερ Χαράλαμπε, και μακάρι να έχουμε την ευχή σας.
Όμως εμένα ομολογώ ότι με σκανδαλίζουν ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή.
Πώς να πιστέψει παραδείγματος χάρη η Ιωάννα, που υπέστη αυτή την απάνθρωπη επίθεση με το βιτριόλι και ταλαιπωρήθηκε, ταλαιπωρείται και θα ταλαιπωρείται έως το τέλος της ζωής της φρικτά από τις συνέπειες, ότι την απίστευτα οικτρή περιπέτειά της την επέτρεψε ένας Θεός που μας αγαπάει και θέλει να μας παιδεύσει για την αιωνιότητα;
Γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν μερικοί άνθρωποι (μόνο αυτοί ενώ άλλοι καθόλου) τόσο πολύ;
Βοήθει μου Κύριε τη απιστία!

Unknown είπε...

Μήπως τελικά δεν είναι Θεός αγάπης;

ευλογειτε είπε...

Έτσι μαθαίνουμε την διαφορά
Σταύρωσης και σταύρωσης,
Σταυρού και σταυρού,
Προδότη και προδοτών,
Της Ζωής Του και της ζωής μας!
Η Ανάσταση με την ανάσταση
ας μην διαφέρει!

George NIarchos είπε...

Αγαπητοί μου αδερφοί, Διονύσιε και Unknown, συγχωρείστε με, αλλά από τα αναγραφόμενά σας φαίνεται σαν να αναζητάτε τον Παράδεισο στην Γη. Όμως ο Παράδεισος βρίσκεται μόνον στην Βασιλεία των Ουρανών. Μόνον εκεί δεν θα υπάρχουν για τους ανθρώπους θλίψεις αδικίες, πόνος κλπ. Σας προτείνω να ξαναδιαβάσετε την παραβολή του πλούσιου και του πτωχού Λαζάρου. Εκεί φαίνεται ξεκάθαρα η Δικαιοσύνη του Θεού για όσους στην παρούσα, την επίγεια ζωή, υποφέρουν άδικα. Να είστε όλοι καλά.