Ας συγχωρέσουμε τον Εαυτό μας

Φορώ ακόμη το ράσο. Τα χέρια μου μυρίζουν λιβάνι και λάδι, μελισσοκέρι, και φιλιά που σαρκωθήκανε σε ανάξια χέρια. Διαδηλώνοντας πίστη και επαιτεία θείας συγκατάβασης ή παραμυθίας.

Διαβάζω το σχόλιο του καλού φίλου Δημήτρη και κάτι μιλάει μέσα μου.

Κάθομαι αμέσως και προσπαθώ να λεξοσυναρμωλογήσω τις άτακτες σκέψεις μου σε χαρτί που έχει όρια και περιθώρια.

Άλλωστε όλος ο κόσμος ζει μέσα σε όρια.

Αρρώστια, θάνατος, όρια παντού.

Αλλά κάτι σαν εσωτερική πληροφορία και συγχρόνως ψηλαφητή αοριστία, σου μαρτυρεί ότι ίσως να καταργούνται αυτά τα όρια. Ίσως να ανασταίνονται ή επαναπροσδιορίζονται.

Ο Ντοστογέφσκυ λέει ότι δεν θα κριθούμε σύμφωνα με αυτά που πράξαμε αλλά με εκείνα που ποθήσαμε .

Εμείς σαν βιολογικές μονάδες, σαν συγκεκριμένες προσωπικότητες δομηθήκαμε και αναπτυχθήκαμε σε ένα χωρόχρονο.

Δανειστήκαμε γονιδιακά στοιχεία, περιβαντολογικά, πολιτιστικά , πολιτισμικά, κοινωνικά, κ.α που όλα μαζί δόμησαν μια προσωπικότητα. Όμως αυτό δεν είναι το βαθύτερο είναι μας. Είναι τω εκ των περιστάσεων διαμορφούμενο περίβλημα.

Η ουσία μας είναι φως, που σκοτείνιασε από τις επώδυνες και καταστροφικές επιχρίσεις του κοσμικού είδωλου μας.

Δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε.

Δεν είμαστε όλα εκείνα που πράττουμε, στο μεγαλύτερο ποσοστό ανελεύθερα και προγραμματισμένοι από τα βιώματα μας.

Δεν είμαστε οι πράξεις μας και μόνο. Αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Το οποίο θέλει ανασκαφή σε επιχωματώσεις νηπιακών καταβολών, παιδικών σκεπτομορφών, εφηβικών καθοδηγητισμών, ενήλικων συμβιβασμών κ.α πολλά.

Τούτο δεν είναι δουλειά και μόνο της ψυχολογίας ή πολλές φορές και καθόλου. Αλλά μιας ειλικρινής, βαθιάς συμφιλίωσης με τον εαυτό μας.

Να τον αγαπήσουμε όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Ούτε για να ντοπαριστεί και έπειτα να πράξει τα θελήματα των προγραμματισμένων ‘’οραμάτων’’ μας.

Αλλά γιατί πραγματικά τον συγχωρούμε , που δεν είναι και πολύ σπουδαίος στην μεζούρα μας. Που βγαίνει τώρα χρόνια λειψός στην ζυγαριά της αυτοεκτίμησης μας.

Να τον αγκαλιάσουμε λοιπόν γι αυτό που είναι και δεν μπόρεσε να το εκφράσει. Είτε γιατί δε δύναται, είτε γιατί ποτέ δεν του το επιτρέψαμε.

Ο Χριστός μας το είπε εκκωφαντικά ….Μην έχετε την κατ’ όψιν κρίση ………….

Μην κρίνεται επιδερμικά, επιφανειακά, και σύμφωνα με αυτά που κουβαλούν τα μάτια και τα μυαλά σας.

Δεν εξαντλείται ο άνθρωπος στις πράξεις του ……είναι πέρα και πάνω από αυτές …ένα μυστήριο μονάχα Θεοανάγνωστο ………..