2 Απρ 2008

Ας συγχωρέσουμε τον Εαυτό μας



Φορώ ακόμη το ράσο. Τα χέρια μου μυρίζουν λιβάνι και λάδι, μελισσοκέρι, και φιλιά που σαρκωθήκανε σε ανάξια χέρια. Διαδηλώνοντας πίστη και επαιτεία θείας συγκατάβασης ή παραμυθίας.

Διαβάζω το σχόλιο του καλού φίλου Δημήτρη και κάτι μιλάει μέσα μου.

Κάθομαι αμέσως και προσπαθώ να λεξοσυναρμωλογήσω τις άτακτες σκέψεις μου σε χαρτί που έχει όρια και περιθώρια.

Άλλωστε όλος ο κόσμος ζει μέσα σε όρια.

Αρρώστια, θάνατος, όρια παντού.

Αλλά κάτι σαν εσωτερική πληροφορία και συγχρόνως ψηλαφητή αοριστία, σου μαρτυρεί ότι ίσως να καταργούνται αυτά τα όρια. Ίσως να ανασταίνονται ή επαναπροσδιορίζονται.

Ο Ντοστογέφσκυ λέει ότι δεν θα κριθούμε σύμφωνα με αυτά που πράξαμε αλλά με εκείνα που ποθήσαμε .

Εμείς σαν βιολογικές μονάδες, σαν συγκεκριμένες προσωπικότητες δομηθήκαμε και αναπτυχθήκαμε σε ένα χωρόχρονο.

Δανειστήκαμε γονιδιακά στοιχεία, περιβαντολογικά, πολιτιστικά , πολιτισμικά, κοινωνικά, κ.α που όλα μαζί δόμησαν μια προσωπικότητα. Όμως αυτό δεν είναι το βαθύτερο είναι μας. Είναι τω εκ των περιστάσεων διαμορφούμενο περίβλημα.

Η ουσία μας είναι φως, που σκοτείνιασε από τις επώδυνες και καταστροφικές επιχρίσεις του κοσμικού είδωλου μας.

Δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε.

Δεν είμαστε όλα εκείνα που πράττουμε, στο μεγαλύτερο ποσοστό ανελεύθερα και προγραμματισμένοι από τα βιώματα μας.

Δεν είμαστε οι πράξεις μας και μόνο. Αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Το οποίο θέλει ανασκαφή σε επιχωματώσεις νηπιακών καταβολών, παιδικών σκεπτομορφών, εφηβικών καθοδηγητισμών, ενήλικων συμβιβασμών κ.α πολλά.

Τούτο δεν είναι δουλειά και μόνο της ψυχολογίας ή πολλές φορές και καθόλου. Αλλά μιας ειλικρινής, βαθιάς συμφιλίωσης με τον εαυτό μας.

Να τον αγαπήσουμε όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι. Ούτε για να ντοπαριστεί και έπειτα να πράξει τα θελήματα των προγραμματισμένων ‘’οραμάτων’’ μας.

Αλλά γιατί πραγματικά τον συγχωρούμε , που δεν είναι και πολύ σπουδαίος στην μεζούρα μας. Που βγαίνει τώρα χρόνια λειψός στην ζυγαριά της αυτοεκτίμησης μας.

Να τον αγκαλιάσουμε λοιπόν γι αυτό που είναι και δεν μπόρεσε να το εκφράσει. Είτε γιατί δε δύναται, είτε γιατί ποτέ δεν του το επιτρέψαμε.

Ο Χριστός μας το είπε εκκωφαντικά ….Μην έχετε την κατ’ όψιν κρίση ………….

Μην κρίνεται επιδερμικά, επιφανειακά, και σύμφωνα με αυτά που κουβαλούν τα μάτια και τα μυαλά σας.

Δεν εξαντλείται ο άνθρωπος στις πράξεις του ……είναι πέρα και πάνω από αυτές …ένα μυστήριο μονάχα Θεοανάγνωστο ………..

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγκαλιάσουμε τον ταλαιπωρημένο εαυτούλη μας, συμφωνώ! Έλα όμως που μας έχουν διαποτίσει με την «κατ’ όψιν κρίση»;
Ένα τέλειο, περιεκτικό κι αισιόδοξο κείμενο. Μπράβο σου!
Ευχαριστώ...

π. ΛίΒυος είπε...

@Σοφία Κου

Ευχαριστώ πολύ!!!!
Να είσαι καλά!!!

sinodiporos είπε...

ΑΣ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΟΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΗΣ, Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΧΕΙ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

π. ΛίΒυος είπε...

@ sinodiporos

Να σε καλα αδελφέ μου...Καλησπέρα!

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

...Ο Θεός έφτιαξε την αλήθεια με πολλές πόρτες για να δέχεται κάθε πιστό που τις χτυπάει...”

π. ΛίΒυος είπε...

@ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

Καλωσόρισες φίλε.....να τα λέμε..την αγάπη μου....

Ανώνυμος είπε...

π.λιβυε
μου αρέσει η εμμονή σου στην παιδική ηλικία αλλά δεν καταλαβαίνω ακριβώς πως την αντιμετωπίζεις...
αν μου πεις ότι έχεις διαβάσει το "γράμματα σ'ένα νέο ποιητή" του Rilke θα με βοηθήσεις.;!

π. ΛίΒυος είπε...

@ alter tassos

Φίλε μου καταρχάς καλωσόρισες.
Τωρα οσον αφορά την παιδική ηλικία, ναι έχω μια συνεχή αναφορά καθ΄οτι τοσο εμενα οσο και των περισσότερο κόσμο μας καθόρισε.
Απ την αλλη την αντιμετωπίζω νοσταλγικά, διότι μπορεί να τραυματίστηκα, αλλα δε παύει να ήμουνα παιδί. Τώρα βέβαια δεν αποκλείεται να την αναφέρω διότι θα επιθυμούσα κάποια στιγμή να την ξαναζούσα και να της έπαιρνα την ρεβάνς....

Το δε βιβλίο του Ρίλκε, το έχω διαβάσει και με είχε καταπλήξει...

Να είσαι καλά φίλε μου και τα λέμε ξανά...

Ανώνυμος είπε...

όποια και να ήταν η παιδική μας ηλικία, δύσκολη, εύκολη, τραυματική ή ευεργετική πιστεύω, όπως κι ο Ρίλκε, ότι πρέπει να την συντηρούμε ζεστή στη μνήμη μας... να μην πεθάνει!
Ανάλογη λοιπόν με την παιδική ηλικία που είχαμε, είναι η υπόλοιπη ζωή μας. Σαν το Κλειδί με την Πόρτα.
Αυτή είναι λοιπόν το Κλειδί...

υγεία

π. ΛίΒυος είπε...

@alter tassos

Θα συμφωνήσω με τα σχόλια σου. Ωστόσο κάποιες μικρο αλλαγές θα παίρνει νομίζω δε μπορεί....

Να είσαι καλά...

Ανώνυμος είπε...

Για το τί είμαστε γνωρίζουμε συνειδητά μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Όλο το υπόλοιπο είναι καλά κρυμμένο σε μεγάλο βαθμό και για τα δικά μας τα μάτια. Μαζεύοθμε συνεχώς στοιχεία, "διάβάζοντας" τις σκέψεις μας, τα τραύματά μας, τους φόβους, τις ελπίδες, τις πράξεις μας.. Μόνο ο Θεός ξέρει τί ακριβώς υλικό μας έδωσε με τη γέννηση και σε τί μπορούσαμε να έχουμε εξελιχθεί, καλό ή κακό. Το λάθος, τα λάθη, όλα αυτά που δεν διορθώνονται, γιατί δεν μπορούμε να παρέμβουμε διορθωτικά στο παρελθόν, όλα αυτά έχουν μέσα τους πόνο ακριβώς γι αυτό. Το μή αναστρέψιμο. Ανάλογα πόσο ακριβά πληρώθηκε το λάθος, με ποιό τίμημα.. Να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας είναι μια πράξη ταπείνωσης. Να τον αγαπήσουμε έτσι σκυμένο γιατί και έτσι ακόμα τον αγαπάει Εκείνος που τον έπλασε, γιατί είχε κάποιο λόγο.

π. ΛίΒυος είπε...

@Κάντφελ

To μόνο που μπορώ να συμπληρώσω είναι ότι τα λες πάρα μα πάρα πολύ ωραία.
Πράγματι κάπου συναντιόμαστε έντονα......


Τα λέμε....

ολα θα πανε καλα... είπε...

Είναι πράγματι δύσκολο να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας.Θέλει θάρρος και αγάπη.
Πολύ όμορφο κείμενο και λόγια παραμυθίας.Ευχαριστώ!

π. ΛίΒυος είπε...

@ όλα θα πάνε καλά
Ισως το ποιο δύσκολο πράγμα καθότι η κίνηση αυτή, σηματοδωτεί την εξισορρόποιηση της ζωής μας.