3 Απρ 2008

Ο Κύκλος των Παθών



Ο κύκλος των παθών

είναι λαβύρινθος.

Μινώταυρος που κατασπαράζει

κάθε επίδοξο ελευθερωτή.

Το ένα πάθος οδηγεί στο άλλο.

Όπως τα σημάδια στους δρόμους

σε παγιδεύουν σε αδιέξοδα

ή τα πουλιά που ο καιρός τα τρέλανε

και δεν βρίσκουν τον ακριβή προσανατολισμό τους.


Κάθε φορά που διακονείς το πάθος σου

ανοίγεις την πόρτα σε ένα άλλο.

Η μια ματαίωση γεννά την άλλη,

και η εικονική λύτρωση χαράσσει μαρτυρικά την αυτοεκτίμηση.

Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών δεν έχει τέλος.

Οι νύχτες σε βρίσκουν πάλι στην αφετηρία της αυγής.


Κάθε φορά που διακονείς το πάθος σου,

υπηρετείς τις υπόγειες διαδρομές του ψυχισμού σου,

τις άγνωστες χώρες που οι καρποί είναι πικροί

και το ψύχος σκοτώνει κάθε ανθοφορία.

Την ηχώ ακούς από τα βάθη της σπηλιάς

εντός σου,

κάποιος σε φωνάζει

με το όνομα που μονάχα εσύ γνωρίζεις,

στην απόκρυφη γλώσσα σου.

Κοίτα να δεις ….. έχει την ίδια χροιά της φωνή σου.


Λευτεριά ζητά 'κείνος που μιλά με την λαλιά σου.

Μα εσύ όλο και πιο βαθειά τον βυθίζεις.

Όλο και πιο γερά σφίγγεις τα δεσμά του.

Σήμερα σου λέει.

Αύριο του απαντάς.

Θα είναι αργά επιμένει.

Έχουμε ακόμη καιρό του αποκρίνεσαι.

Και ο διάλογος αυτός κρατάει χρόνια,

όλο αιτήματα και απαντήσεις,

μελλοντικές υποσχέσεις,

που ωστόσο δύσκολα θα σαρκωθούν.

Χρόνια ικανά για ν΄ ασπρίσουν τα λόγια μας

και να κυρτώσουν οι αντοχές μας.


Όσο αρνείσαι τόσο θα ταλαιπωρείσαι,

και όσο επενδύεις η απογοήτευση θα είναι πιο μεγάλη,

ολο και πιο μεγάλη,

μέχρι......Θεός φυλάξει

σε πνίξει στα κυματώδη δάκρυα της.


Άλλωστε οι πολλοί δεν τα κατάφεραν να λυτρωθούν από την μοίρα τους.

Οι αποσκευές που μας φόρτωσε ο χρόνος είναι βαριές,

μα πιο πολύ εκείνα τα πρώιμα τα παιδικά τα χρόνια.


Το μαύρο άσπρο δεν γίνεται είπε ο Αρσένιος.

Ίσως στην ζωή σου

καταφέρεις να το γκριζάρεις.

Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου

θα σου δώσουν αναπνοές....

Είναι και αυτό μια μορφή αγιότητος.....


π. Λύβιος



8 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Έμαθα κι έπαθα!...

π. ΛίΒυος είπε...

Ετσι κάπως γίνεται. Εγω ακόμη μαθαίνω και παθαίνω. Και από οτι βλέπω θα τραβήξει ακόμη μακρυά ο κύκλος...

Σε ευχαριστώ για την παρουσία σου....

Ανώνυμος είπε...

Μα και προς το «γκρι» που στοχεύουμε,... μήπως είναι εύκολο;

Μήπως μπορείς να μου πεις με πιο πολλά λόγια το: «Η μια ματαίωση γεννά την άλλη»; (σε σχέση με τα πάθη)... ευχαριστώ

π. ΛίΒυος είπε...

@ Σοφία Κου

Σιγουρα το γκρι δεν ειναι τοσο ευκολα αλλα είναι στόχος εφικτός...

Οσον αφορά τον στίχο «Η μια ματαίωση γεννά την άλλη»

Εχω να το το εξής:καθε φορά που διαπράτομαι μια ''αμαστία'' πέραν του πενυματικής αστοχίας ουσιαστικά δε κανουμε τίποτε αλλο απο το να τραυματίζουμε την Αυτοεκτίμηση μας και την Αυτοεικόνα μας. Απαραίτητη για την ομαλή αναπτυξη της ζωής μας, καθ οτι αλλο ταπείνωση και αλλο αυτο εκτίμηση.
Οταν τραυματίζετε η αυτοεκτίμηση μας και δεν υπάρχει εντός η Χαρις ώστε να ανασυνθέσει και επουλώσει την τραυματική εμπειρία τότε, κατα 99% θα ξαναπράξουμε παλι τα ίδια και τα ίδια με την ψευδαίσθηση οτι θα λάβουμε ανακούφιση και παρηγορία. Στην ουσία όμως δεν κανουμε τίποτε αλλο απο το να αυτοτραματιζόμαστε......

Αλλα λοιπόν η μια ματαίωση φέρνει την αλλη ματαίωση και ο κύκλος των παθών δε έχει τέλος.
Διότι δε τελειώνει με τις δικές μας ελάχιστες και εγωπροβληματικές προσπάθειες. Αλλα όταν έρθει η Χάρις εντός μας......οταν μεσα απο τις πτώσεις σπαμε τον εγωισμό μας και απλώς, απλά, και ειρινικά, χωρίς τις ενοχές που ειναι τα καυσαέρια που πληγωμενου μας εγωισμού, περιμενουμε την Χαρι να κινήσει τις διαδικασίες ανασύνθεση μας....

Αυτα....συγνώμη για την φλυαρία...τα λεμε

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

λαβύρινθος, τά πάθη μου
μές τη ψυχή,κρυμμένα
και γώ τόν ζώ το Γολγοθά
μέ μάτια βουρκωμένα
......................
η μιά ματαίωση περνά
η άλλη περιμένει
κι ετσι αδειάζει η ψυχη
καί πάντα μόνη μένει
.....................
έφαγα από πικρό καρπό
και μούδιασε το στόμα
και από τα πάθη η ψυχή
πρίκησε τόσα χρόνια
......................
τη λευτεριά ζητά η ψυχή
το καθαρο αέρα
να μη τη βολοδέρνουνε
τα πάθη νύχτα μέρα
......................
είμαι όμως αδύναμος
για να την βοηθήσω
με φόβους και μ' αναστολές
προτίμησα να ζήσω
....................
απ' το σήμερα στό αύριο
όλη η ζωή διαβαίνει
ένα ψιχάλι όνειρο
αληθινό δέ βγαίνει
...................
κυρτώσανε οι αντοχές
διαβήκανε τα χρόνια
με λίγη πίστη γκρίζαρα
τα δύσκολα μου χρόνια
..................
.................
.....................
πολύ βαριές αποσκευές
τα παιδικά μας χρόνια
σα τη κορφή ενός βουνού
που λιώνουνε τα χιόνια ...

.. η δική μου ματιά....
αυτοσχέδιες..την αγάπη μας.

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Είσαι για μένα Φάρος στη ζωή μου.Σαν τα καράβια που ψάχνουνε τη νύχτα εκείνο το φως......Καδιανη

π. ΛίΒυος είπε...

@ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

Σε ευχαριστώ για τις όμορφες αυτοσχέδιες ποιητικές σταλαγματιές....

Να είσαι καλα...και εγω σας αγαπώ!

π. ΛίΒυος είπε...

@ Καδιανη

Τώρα για σ΄ένα και το πανέμορφο σχόλιο σου τι να γράψω.
Να σιωπήσω καλύτερα για να μη χάσω την ομορφιά της στιγμής που ένιωσα όταν το διάβασα(το σχόλιο σου.)

Να είσαι καλά, την αγάπη μου.....