Ιδεολόγους ή Γεωλόγους ;

Με σκοτώνει η επανάληψη.

Ποτέ δεν μπόρεσα να δω την ίδια ταινία δύο φορές. Το reaply σκοτώνει την μοναδικότητα. Την στιγμή, την μνήμη.

Ρομαντικό θα μου πείτε.

Έχουν την ομορφιά τους και οι επαναλήψεις, ίσως νάνε και έτσι.

Άλλωστε εγώ δεν υποστήριξα ποτέ ότι γνωρίζω κατά ακρίβεια. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε. Μου αρκεί να ψηλαφώ το καλό και το κακό και έτσι πλοηγούμε στην ζωή, όπως λέει και ο φίλος Αρσένιος. Βαρέθηκα τις διαδρομές μέσα απο την οδό των ιδεολογιών.

Ξέρεις τα κλιπάκια. Τα κουτάκια με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Την διαδικασία να σκέφτεσαι κάθε φορά μπροστά σε ένα πραγματικό γεγονός,.... τώρα τι λέει γι αυτό η θεωρία μου. Τι γράφει το βιβλίο της ιδεολογίας μου, και αναλόγως να πράτεις.

Σπαστικό και ''πρωτόγονα'' αυτοκαταστροφικό. Δεν χρειάζεται βρε παιδί μου. Δεν είναι απαραίτητο στην ζωή. Καταστρέφει και εξουθενώνει τον άνθρωπο. Βάζει στην θέση της άμεσης εμπειρίας και του ψηλαφητού βιώματος, την φαντασιακή θεωρία του ''ετσι θα πρεπε αλλά....'' του ''ξέρετε το σωστό είναι αυτό, αλλά ο κακός κόσμος, οι κακοί άνθρωποι..η εποχή μας.....'' λες και όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες.

Τις προάλλες διάβαζα ένα συναξάρι. Ήταν του Αγίου Νείλου του Καλαβρού. Στην εισαγωγή ο συγραφέας έλεγε '' Την εποχή που ζούμε οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την ζωή ενός Αγίου, ποιος ενδιαφέρεται για την πνευματική ζωή ;...'''κ.α τέτοια. Τους έκραζε δηλαδή. Γεγονός που δεικνύει ότι κόψε ράψε τα πράγματα ήταν πάντα ψιλομπάχαλο και χαμετσίδικα.

Τι να κάνουμε αφού αυτή είναι η αλήθεια. Να λέμε τώρα ότι κάποτε ήταν αλλιώς άρα λοιπόν οι θεωρίες μας είναι ωραίες και σωστές, αλλά ''οι ανάξιοι και ανίκανοι άνθρωποι δεν θέλουν την ανώτερη ζωή'' δεν γίνετε. Κρίμα είναι. Θα φάμε χώμα μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.

Και ξέρετε γιατί; Μα γιατί θα μας πιάσει κορόιδο η ζωή. Θα περάσουν τα χρόνια και αφού θα έχουμε γεράσει στο τίποτα της ζωής και της εμπειρίας, θα μας θάψουν και εμάς και τα ωραία ιδεολογήματα μας, σε μιας πιθαμής χώμα. Όχι επειδή μας αγάπησαν. Αλλά διότι αν μας άφηναν απ' έξω θα βρομούσαμε και θα ''ενοχλούσαμε''. Και δεν μπορείς φίλε μου να ''ενοχλείς'' την ''κοινωνία'' ούτε ζωντανός, πολύ δε μάλλον νεκρός και σαπισμένος.

Άρα λοιπόν πριν συμβεί το μοιραίο καλό θα ήταν να ξαναμετρήσουμε το μπόι μας, να βάλουμε νερό στο κρασί μας και να κατανοήσουμε, ότι η ζωή δεν χρειάζεται ιδεολόγους αλλά γεωλόγους.

Ναι καλά ακούσατε γεωλόγους. Ανθρώπους που να μας πουν και κυρίως να μας δείξουν πως ζούμε την οδύνη της ζωής. Της ζωής αυτής της γής, αυτού του πλανήτη. Πως αντέχεται η οδύνη της ύπαρξης. Για να θυμηθώ ένα ωραίο σύνθημα των Αναρχικών που είχα διαβάσει σε ένα τοίχο της γενέτειρας μου και έλεγε εύστοχα και πνευματικά '' Υπάρχει ζωή πρίν τον Θάνατο;;;;''

Εδω σας θέλω. Καλή είναι η μετά θάνατο υπόθεση. Ωφέλιμη και ελπιδοφόρα. Δεν λέω χρειάζεται και μακάρι να είναι και έτσι όπως μας τα είπε ο Θεούλης.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι μέχρι να έρθει ώρα μας και εφόσον υπάρχω και αναπνέω, τι γίνεται με αυτό που ονομάζεται ενθάδε, ζωή, ιστορία, πόνος, οδύνη;

Τι γίνεται με τα στίγματα της φθοράς που γέμισαν τα κορμιά μας, με τα μάτια που άδειασαν στο κενό, τα χείλη που κρεμάστηκαν σε αποτσίγαρα και άδειες μποτίλιες ονείρων;

Γι αυτό σου λέω δεν θέλουμε ιδεολόγους αλλά ώριμους γεωλόγους...