Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να εκτιμήσεις το σήμερα, το τώρα που "κατέχεις"χωρίς να αισθανθείς και να νιώσεις ότι το αύριο μπορεί και να μην έρθει.... Να μην σου δοθεί ποτέ. Να μείνει μονάχα μια προσδοκία. Μια φαντασία. Ένα όνειρο. Μια ελπίδα που θα ήθελες να ζήσεις. Να δώσεις την τελευταία ευκαιρία στον εαυτό σου να ζήσει, έστω και μια μέρα την ζωή... Να πει αχχχ!!!!!! επιτέλους έζησα, ένιωσα, αισθάνθηκα, μαρτύρησα και μαρτυρώ αυτό που θα πει στα αλήθεια ζωή. Και ζωή σημαίνει να υπάρχω και να βρίσκομαι παρόν στο κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο της αναπνοής μου, της ματιά μου, των αγγιγμάτων πανό σε πρόσωπα και πράγματα.
Όταν πονάς σαφέστατα και διαμαρτύρεσαι. Αγανακτάς. Σκέφτεσαι να λιποτακτήσεις. Να σταματήσεις τον χρόνο στο τελευταίο δευτερόλεπτο που ένιωθες όμορφα. Ειρηνικά και ήσυχα. Αναλογίζεσαι και αυτοαπολογήσαι για τις χαμένες ώρες, τα λεπτά και τα δεύτερα που πέταξες ανόητα σε ασήμαντα πράγματα. Θρηνείς για ότι άφησες να κυλίσει χωρίς να αγγίξεις. Σε ότι άφησες να σε προσπεράσεις χωρίς να ουρλιάξεις για την φυγή του μέσα απο χέρια της ζωής σου.
Αλλά δυστυχώς μονάχα τότε, στο μηδέν, στην απειλή της απόλυτης τελευτής, στο όριο του τώρα και του ποτέ, έρχεται το ξύπνημα. Η συναίσθηση. Η Ανάσταση από τον θάνατο της νεκρής ζωής σου.
Τότε τα χέρια δένουν κόμπο, τα γόνατα λυγίζουν, οι μνήμες και οι πόθοι για ότι δεν έζησες ματώνουν και αιμορραγούν. Πιάνεις το κορμί της ψυχής σου στα δυο σου χέρια και το μεταφέρεις σαν θυσία παρακλήσεως στο βωμό του Θεού σου. Παράκληση κάνεις και του ζητάς να σου δώσει έστω μια μέρα ακόμη. Έστω μια στιγμή μονάχα. Να ζήσεις ότι θα πει ζωή. Και ζωή σημαίνει να μην λείπεις από την ύπαρξη του τώρα, ούτε μια στιγμή τόση δα. Να δίνεις το παρόν κάτω από τον ήλιο, από το φεγγάρι, μέσα σε μια αγκαλιά, με μια φιλία, σε ένα φιλί.
Δεν υπάρχει ζωή εκεί που όλο υπολογίζονται. Που μετριούνται προϋπολογίζονται.
Η ζωή είναι παρόν ως εμπειρία καύσης μονάχα σε όλα εκείνα που μας έμαθαν να θεωρούμε μικρά και ασήμαντα. Σε όλα αυτά που μας κατασκεύσαν να θεωρούμε ως απόλυτα δεδομένα. Αυτονόητα και καθημερινά βιώσιμα.
(Συνεχίζεται....)
π.Λίβυος
Όταν πονάς σαφέστατα και διαμαρτύρεσαι. Αγανακτάς. Σκέφτεσαι να λιποτακτήσεις. Να σταματήσεις τον χρόνο στο τελευταίο δευτερόλεπτο που ένιωθες όμορφα. Ειρηνικά και ήσυχα. Αναλογίζεσαι και αυτοαπολογήσαι για τις χαμένες ώρες, τα λεπτά και τα δεύτερα που πέταξες ανόητα σε ασήμαντα πράγματα. Θρηνείς για ότι άφησες να κυλίσει χωρίς να αγγίξεις. Σε ότι άφησες να σε προσπεράσεις χωρίς να ουρλιάξεις για την φυγή του μέσα απο χέρια της ζωής σου.
Αλλά δυστυχώς μονάχα τότε, στο μηδέν, στην απειλή της απόλυτης τελευτής, στο όριο του τώρα και του ποτέ, έρχεται το ξύπνημα. Η συναίσθηση. Η Ανάσταση από τον θάνατο της νεκρής ζωής σου.
Τότε τα χέρια δένουν κόμπο, τα γόνατα λυγίζουν, οι μνήμες και οι πόθοι για ότι δεν έζησες ματώνουν και αιμορραγούν. Πιάνεις το κορμί της ψυχής σου στα δυο σου χέρια και το μεταφέρεις σαν θυσία παρακλήσεως στο βωμό του Θεού σου. Παράκληση κάνεις και του ζητάς να σου δώσει έστω μια μέρα ακόμη. Έστω μια στιγμή μονάχα. Να ζήσεις ότι θα πει ζωή. Και ζωή σημαίνει να μην λείπεις από την ύπαρξη του τώρα, ούτε μια στιγμή τόση δα. Να δίνεις το παρόν κάτω από τον ήλιο, από το φεγγάρι, μέσα σε μια αγκαλιά, με μια φιλία, σε ένα φιλί.
Δεν υπάρχει ζωή εκεί που όλο υπολογίζονται. Που μετριούνται προϋπολογίζονται.
Η ζωή είναι παρόν ως εμπειρία καύσης μονάχα σε όλα εκείνα που μας έμαθαν να θεωρούμε μικρά και ασήμαντα. Σε όλα αυτά που μας κατασκεύσαν να θεωρούμε ως απόλυτα δεδομένα. Αυτονόητα και καθημερινά βιώσιμα.
(Συνεχίζεται....)
π.Λίβυος
3 σχόλια:
τα μικρά και τα ασήμαντα για μας ειναι σημαντικα και μεγάλα για άλλους και τα δεδομένα τα δικά μας ειναι για άλλους στοχος ζωής. Πως ομως να το συνειδητοποιησεις οταν δεν σχετιστεις με τον άλλον. Οταν δε βγεις απο τον εαυτο σου και υπάρξεις με τον άλλον;
Έχω φτάσει σε αυτό το μηδέν που περιγράφεις, μα παρά ταύτα δεν λέω να αρπάξω τις στιγμές, να ζήσω όσο γίνεται καλύτερα, να σπάσω τα δεσμά που με κρατάνε στη μουρμούρα και την μιζέρια. Η άτιμη η συνήθεια βλέπεις, αλλά και αυτή η ηδονή της γκρίνιας, έχουν μεγάλη δύναμη.
@ocean soul
" τα μικρά και τα ασήμαντα για μας ειναι σημαντικα και μεγάλα για άλλους και τα δεδομένα τα δικά μας ειναι για άλλους στοχος ζωής"
Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια.
@π.χαράλαμπος
Η αλήθεια αδελφέ μου είναι οτι η συνήθεια είναι δεύτερη φύση μας, καθώς έλεγαν και οι αρχαίοι παππούδες μας. Παρά ταύτα ο αγώνας συνεχίζεται, έστω και αν είναι μόνο και μόνο για να μην πιάσουμε πάτο διαρκείας.
Τα λέμε....
Δημοσίευση σχολίου