Μέρες δωρισμένες στο Σύστημα...β'

Από μικρά παιδιά το σύστημα που απλωνόταν μέσα και γύρω μας έθετε την ζωή μας στην υπηρεσία του. Στην δόμηση και αύξηση του. Μας έκανε κομμάτι των στόχων του. Γι αυτό και στρατολόγησε τις ψυχές μας, τις ζωές μας, στην προοπτική της ενδυνάμωσης και κραταίωση του.

Βρέφη ακόμη, παιδιά και έφηβοι δουλέψαμε στα εργαστήρια στρατολόγησης υπηκόων του. Στα διάφορα κρατικά και μη σχολεία του. Εκείνα που δημιουργούν πιστούς υποτελείς ανθρωπάκους ταγμένους στις επιδιώξεις του. Μορφές και χαρακτήρες που θα είναι έτοιμοι να στρατευτούν αδιαμαρτύρητα στις αξίες του συστήματος που δεν είναι άλλες από το χρήμα, την καριέρα, την δόξα και την υπέρμετρη κατανάλωση. Αυτά για εκείνους βέβαια που θα φανούν απολύτως πιστοί και χρηστικοί στους σχεδιασμούς του. Γιατί για τους περισσότερους που δεν θα χωρέσουν μέσα στους προγραμματισμούς του και στην χρηστική διαχείριση των ανθρώπινων προσώπων, θα πεταχτούν στην παραγωγική μηχανή ως φτηνά εργατικά χέρια, ως μισθωτοί δούλοι που θα χαροπαλεύουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και της ανεργίας πάνω από τις ψυχές τους.Γιατί η ανεργία κυρίως χτυπάει την ψύχη και μετά την τσέπη. Σε κάνει να αισθάνεσαι ανάξιο ς μπροστά στην ατομική ματιά σου και κατόπιν σε αποκεφαλίζει μέσα από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Άλλωστε το σύστημα θέλει και την ανεργία ως μέσο χειραγώγησης των νεων ανθρώπων.

Έτσι από μικρά παιδιά εντασσόμαστε μέσα σε ένα πρόγραμμα "επιτυχίας". Εαν life style που χορταίνει τις αισθήσεις αλλά αφήνει πεινασμένη την ψυχή, το νόημα ζωής, την αιτία να ζω και να υπάρχω και κυρίως και πρωτίστως την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη των ανθρώπων, αφού όλα είναι στόχοι, προγραμματισμοί και σχεδιασμοί κέρδους και μόνο κέρδους, σε διάφορες αποχρώσεις και μορφές φανερώσεις του. Από την θέση εργασίας και την καριέρα, μέχρι το αμάξι, το σπίτι, την γκόμενα ή τον γκόμενο που θα κυκλοφοράς στα ξενυχτάδικα της υπαρξιακής νάρκωσης.

Όλα λοιπόν στο στόχο και τον βωμό της "επιτυχίας"; Τι σημαίνει όμως και τι τελικά απομένει στην καρδιά και στις μέρες που ζήσαμε από αυτό που στην πραγματικότητα είναι η ζωή σε σχέση με όλο αυτό το καλοστημένο παιγνίδι υποταγής και χειραγώγησης;

Μας προγραμμάτισαν να θεωρούμε ως χαρές και επιτυχίες, τους καλούς βαθμούς στο σχολείο, την σωματική ομορφιά, τα καλά και ακριβά ρούχα, κινητά, pc, μηχανές, αμάξια και όχι μόνο. Το καλό εξώφυλλο της "διαγωγής" μας. Τι λέει ο κόσμος για εμάς και την οικογένεια μας. Την εισαγωγή μας σε ένα πανεπιστήμιο. Την πρόσληψη μας σε μια δουλειά που δεν θα μας αρέσει, αλλά που ωστόσο θα βγάζει αρκετά χρήματα ώστε να υλοποιήσουμε το όνειρο του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας της ζωής. Να κάνουμε ένα γάμο που δεν θα έχεις ως προτεραιότητα την σχέση, αλλά ή την σάρκα ή το χρήμα. Που θα είναι παρόν ολη η καταναλωτική μανία μας, το κίτσ και η πλαστική ''ευτυχία'' που επουλώνει τα κενά ζωής, αλλα που εξορίζει το μυστήριο και το ιερό της ζωής. Γεγονός που μειώνει την σχέση σε απλη καταναλωτική συμβίωση χρόνου και χώρου.

Κανείς δεν μας μίλησε για την αλήθεια της ζωής. Αλλά μονάχα για τις προτεραιότητες του συστήματος. Δεν μας είπαν για την αξία μιας φιλίας, μια σχέσης, μια κοινότητας, της σχέσης και του βιώματος δίπα στο βουνό στα δέντρα στην θάλασσα. Για τα απλά καθημερινά πράγματα. Το ξύπνημα την αυγή, τον περίπατο, έναν καφέ, μια απλή κουβεντούλα, την φύση, τα ζώα........ και τόσα μα τόσα πολλά άλλα πράγματα που καθημερινά προσπερνούμε χωρίς να ζούμε, αλλά που όμως αποτελούν την μοναδική ευκαιρία ζωής. Δεν μας τα είπαν γιατί και αυτοί όλοι γονείς και δάσκαλοι δεν τα έζησαν. Φρόντισαν και αυτοί να μπούνε και να κάτσουν σαν ήσυχα παιδιά προσοχή μπροστά στις διαταγές του συστήματος.

Η ιστορία συνεχίζεται. Το έργο επαναλαμβάνεται. Όλοι είμαστε θύματα και θύτες μιας ζωής που δεν διαλέξαμε. Η που τουλάχιστον συνειδητά δεν επιλέξαμε.


π.Λίβυος