14 Ιαν 2009

Μέρες δωρισμένες στο Σύστημα...β'



Από μικρά παιδιά το σύστημα που απλωνόταν μέσα και γύρω μας έθετε την ζωή μας στην υπηρεσία του. Στην δόμηση και αύξηση του. Μας έκανε κομμάτι των στόχων του. Γι αυτό και στρατολόγησε τις ψυχές μας, τις ζωές μας, στην προοπτική της ενδυνάμωσης και κραταίωση του.


Βρέφη ακόμη, παιδιά και έφηβοι δουλέψαμε στα εργαστήρια στρατολόγησης υπηκόων του. Στα διάφορα κρατικά και μη σχολεία του. Εκείνα που δημιουργούν πιστούς υποτελείς ανθρωπάκους ταγμένους στις επιδιώξεις του. Μορφές και χαρακτήρες που θα είναι έτοιμοι να στρατευτούν αδιαμαρτύρητα στις αξίες του συστήματος που δεν είναι άλλες από το χρήμα, την καριέρα, την δόξα και την υπέρμετρη κατανάλωση. Αυτά για εκείνους βέβαια που θα φανούν απολύτως πιστοί και χρηστικοί στους σχεδιασμούς του. Γιατί για τους περισσότερους που δεν θα χωρέσουν μέσα στους προγραμματισμούς του και στην χρηστική διαχείριση των ανθρώπινων προσώπων, θα πεταχτούν στην παραγωγική μηχανή ως φτηνά εργατικά χέρια, ως μισθωτοί δούλοι που θα χαροπαλεύουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης και της ανεργίας πάνω από τις ψυχές τους.Γιατί η ανεργία κυρίως χτυπάει την ψύχη και μετά την τσέπη. Σε κάνει να αισθάνεσαι ανάξιο ς μπροστά στην ατομική ματιά σου και κατόπιν σε αποκεφαλίζει μέσα από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Άλλωστε το σύστημα θέλει και την ανεργία ως μέσο χειραγώγησης των νεων ανθρώπων.


Έτσι από μικρά παιδιά εντασσόμαστε μέσα σε ένα πρόγραμμα "επιτυχίας". Εαν life style που χορταίνει τις αισθήσεις αλλά αφήνει πεινασμένη την ψυχή, το νόημα ζωής, την αιτία να ζω και να υπάρχω και κυρίως και πρωτίστως την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη των ανθρώπων, αφού όλα είναι στόχοι, προγραμματισμοί και σχεδιασμοί κέρδους και μόνο κέρδους, σε διάφορες αποχρώσεις και μορφές φανερώσεις του. Από την θέση εργασίας και την καριέρα, μέχρι το αμάξι, το σπίτι, την γκόμενα ή τον γκόμενο που θα κυκλοφοράς στα ξενυχτάδικα της υπαρξιακής νάρκωσης.


Όλα λοιπόν στο στόχο και τον βωμό της "επιτυχίας"; Τι σημαίνει όμως και τι τελικά απομένει στην καρδιά και στις μέρες που ζήσαμε από αυτό που στην πραγματικότητα είναι η ζωή σε σχέση με όλο αυτό το καλοστημένο παιγνίδι υποταγής και χειραγώγησης;


Μας προγραμμάτισαν να θεωρούμε ως χαρές και επιτυχίες, τους καλούς βαθμούς στο σχολείο, την σωματική ομορφιά, τα καλά και ακριβά ρούχα, κινητά, pc, μηχανές, αμάξια και όχι μόνο. Το καλό εξώφυλλο της "διαγωγής" μας. Τι λέει ο κόσμος για εμάς και την οικογένεια μας. Την εισαγωγή μας σε ένα πανεπιστήμιο. Την πρόσληψη μας σε μια δουλειά που δεν θα μας αρέσει, αλλά που ωστόσο θα βγάζει αρκετά χρήματα ώστε να υλοποιήσουμε το όνειρο του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας της ζωής. Να κάνουμε ένα γάμο που δεν θα έχεις ως προτεραιότητα την σχέση, αλλά ή την σάρκα ή το χρήμα. Που θα είναι παρόν ολη η καταναλωτική μανία μας, το κίτσ και η πλαστική ''ευτυχία'' που επουλώνει τα κενά ζωής, αλλα που εξορίζει το μυστήριο και το ιερό της ζωής. Γεγονός που μειώνει την σχέση σε απλη καταναλωτική συμβίωση χρόνου και χώρου.


Κανείς δεν μας μίλησε για την αλήθεια της ζωής. Αλλά μονάχα για τις προτεραιότητες του συστήματος. Δεν μας είπαν για την αξία μιας φιλίας, μια σχέσης, μια κοινότητας, της σχέσης και του βιώματος δίπα στο βουνό στα δέντρα στην θάλασσα. Για τα απλά καθημερινά πράγματα. Το ξύπνημα την αυγή, τον περίπατο, έναν καφέ, μια απλή κουβεντούλα, την φύση, τα ζώα........ και τόσα μα τόσα πολλά άλλα πράγματα που καθημερινά προσπερνούμε χωρίς να ζούμε, αλλά που όμως αποτελούν την μοναδική ευκαιρία ζωής. Δεν μας τα είπαν γιατί και αυτοί όλοι γονείς και δάσκαλοι δεν τα έζησαν. Φρόντισαν και αυτοί να μπούνε και να κάτσουν σαν ήσυχα παιδιά προσοχή μπροστά στις διαταγές του συστήματος.


Η ιστορία συνεχίζεται. Το έργο επαναλαμβάνεται. Όλοι είμαστε θύματα και θύτες μιας ζωής που δεν διαλέξαμε. Η που τουλάχιστον συνειδητά δεν επιλέξαμε.


π.Λίβυος



11 σχόλια:

Katerina είπε...

Η εικόνα μου άρεσε.Ειναι απο τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσαρλυ Τσαπλιν.

Δεν ειμαστε ολοι γρανάζια μιας μηχανής. Και αν ειναι ετσι και αυτη η μηχανή χρειάζεται για να κινηθει κάτι.
Και ενώ συμφωνω για την αλλαγη των προτεραιοτήτων και τι θεωρειται καλό πχ καλή οικογένεια αυτη που έχει χρημα και κύρος, ωστοσο διαφωνώ για τη τελευταια παράγραφο.
Οι περισσοτεροι απο μας επιλέξαμε κάτι. Ισως να μην υπήρχαν πολλές εναλλακτικές αλλά επιλεξαμε. Πρεπει κάποτε να πάρουμε πάνω μας το βάρος των ευθυνών μας. Δε φταιει για όλα η κοινωνία.(απρόσωπα)

π. ΛίΒυος είπε...

Είσαι τόσο σίγουρη ότι επέλεξες ?? Ἕγω δεν είμαι καθόλου για τον ευατο μου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ζητώ άλλοθι. Ούτε δικαιολογία. Ούτε αιτία για να μουρμουρίζω. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου σαν ενήλικας και ώριμος άνθρωπος και πορεύομαι.

Ωστόσο όταν ξέρουμε ότι το 60% και ίσως και παραπάνω κινούμαστε από υποσυνείδητες διαδικασίες για ποιες επιλογές να μιλάμε τώρα.

Τεσπα. Το θέμα είναι ότι όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα διαλέξαμε κάτι.... τώρα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.........

Δεν μας φταίνε οι άλλοι γι αυτό. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την χειραγώγηση που επιβάλει επί των ανθρώπων το σύστημα.

Roadartist είπε...

Η ζωή πολλές φορές σε πάει σε μονοπάτια που ούτε καν καταλαβαίνεις.
Ο Σαρλώ πάρα πολύ αγαπημένος.. καλό βράδυ αγαπητέ π.Λίβυε!!!

Ανώνυμος είπε...

Και μιλάμε για το σύστημα...Και είναι αλήθεια ό,τι λες για το σύστημα...Αιώνες μας χειραγωγεί.Σύστημα φτιαγμένο από τους ανθρώπους..σύστημα που δύσκολα του ξεφεύγουμε, γιατί έχει φυτρώσει από σπόρους που κουβαλάμε μέσα στο αίμα μας κι έχει μαγαλώσει γιατί γιατί ποτίζεται από έννοιες γοητευτικές και δυνατές για μας , την έννοια της δύναμης, της προσωπικής δύναμης.. Και πάντα κάποιες ομάδες ανθρώπων που κουβαλούσαν και κουβαλούν αλλιώτικους σπόρους στο αίμα τους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται..Γιατί όμως τόσους αιώνες δεν αλλάζει το σύστημα; Δεν παραβλέπω τις διαφοροποιήσεις, τη μικρή παράλληλη πορεία των ωραίων αλλαγών , αλλά ακόμα κυρίαρχο είναι το άλλο σύστημα. Τι να κάνουμε;... Να αρκεστούμε, να υπαταχτούμε σ' αυτή την αδύναμη πορεία του καλού.. Για να γίνει μια πραγματική αλλαγή θα έπρεπε:"να αδειάσουν οι ανθρώπινες δεξαμενές του αίματος και να κυλήσει στις φλέβες μας καινούργιο αίμα " ν' αλλάξουν τα πρότυπα των ανθρώπων...Μπορούμε ν αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε το καλό όχι όπως τώρα, μπορούμε να λέμε έναν άνθρωπο καλό και να εννοούμε, δυνατό περήφανο, έξυπνο, μπορούμε να βρούμε καινούργιες λέξεις που να σημαίνουν το θρίαμβο του καλού, που οι άνθρωποι να τις αγαπήσουν και να είναι οι λέξεις των νέων ανθρώπων που να δηλώνουν την ανυπακοή τους την αντίθεσή τους στο κακό...μπορούμε να μπαίνουμε στις εκκλησίες με το κεφάλι ψηλά, χαμογελώντας και να ζητάμε όχι συγχώρεση, όχι άφεση αμαρτιών, αλλά διάλογο με τον θεό πατέρα μας, όχι δούλοι του θεού αλλά παιδιά του θεού, όχι θεέ μου συγχώρεσέ με για τις αμαρτίες που έχω κάνει αλλά και γι΄αυτές που δεν έχω κάνει, όταν το ακούω αυτό με τρομάζει...Μπορούμε να αποκτήσουμε φρόνημα υγιές , φρόνημα δυνατού ανθρώπου, φρόνημα ανθρώπου που ήρθε στη γη να ζήσει ό,τι πιο ωραίο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι.Μπορούμε να αντιτάξουμε στη δύναμη του κακού, στη δύναμη του αίματος και του θανάτου, τη δύναμη του καλού, της αγάπης, τη δύναμη των απλών πραγμάτων...Μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά όχι ήσυχα, όχι με την όψη των αμνών, αλλά θορυβώδικα "περπατώντας βροντερά σαν άλογα..." Μπορούμε να πείσουμε, να γοητεύσουμε τις νέες γενιές να ανακαλύψουν και να αποδεχτούν τις πραγματικές δυνατές ιδιότητες του ανθρώπινου είδους...Μπορεί να γίνει αυτό;..
Αθηνά

Ανώνυμος είπε...

Όλοι παλεύουμε για το δικαίωμά μας να κάνουμε ελεύθερα τις επιλογές μας… δυστυχώς, πιστεύω πως αυτό δε γίνεται. Τα μέση μαζικής ενημέρωσης και η ίδια η κοινωνία επηρεάζει τις αποφάσεις μας σε βαθμό που να μην είναι δικές μας. Οι ανάγκες μας καθορίζονται από τα πρότυπα που βλέπουμε στις τηλεοράσεις, από ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και έχουν μπει τόσο πολύ μέσα στο σύστημα που πλέον έχουν ξεχάσει την έννοια της πραγματικής ζωής… Οι ανάγκες μας επηρεάζονται τόσο πολύ από τους τρίτους, που πλέον στις μέρες μας φτωχός δε νοείται αυτός που δεν έχει λεφτά για να τραφεί αλλά αυτός που δε μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του!
Π.χ. όλοι μας έχουμε διαβάσει παραμύθια… όλα τελειώνουν με το ευτυχές γεγονός του γάμου και τη φράση ¨ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα¨. Κι όμως, ο γάμος είναι η αρχή και όχι το τέλος, και σίγουρα δεν είναι πάντοτε «καλύτερα»!
Αυτό που εγώ έχω να προτείνω είναι κριτική διάθεση, η ανταλλαγή απόψεων με άλλους ανθρώπους, η ανάγνωση πολλών άρθρων, βιβλίων κ.α.
Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα, θα πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή έντονα…

Ανώνυμος είπε...

Οχι πάτερ μου δεν ειμαι σίγουρη καθόλου για το τι επέλεξα .
το μόνο που μου απομένει πλέον ειναι ότι πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου οπως πολύ σοφά λέτε ,
και να ικετεύσω για το Ελεος Του .
Θεέ μου, συγχωρησε μου το κακό που χω κάνει , νομίζοντας οτι κάνω το καλό .
Εύχεσθε
κατερίνα

η Τοξότισσα είπε...

Το θέμα θαρρώ δεν είναι αν είμαστε ή όχι γρανάζια του συστήματος- γιατί όλοι μας είμαστε- απλά κάποιοι, οι πολλοί υψιλά ιστάμενοι -και είναι πιστέψτε με μια χούφτα, είναι ρυθμιστές-φύλακες του και περισσότερο "προνομιούχοι".

Γεννηθήκαμε μέσα σε ένα πυραμιδικό σύστημα εξουσίας, τόσο καλά δομημένο, που δεν είμαστε σε θέση να διακρίνουμε καν τα γρανάζια του...

Εκεί είναι η αδυναμία μας η βασική.
αιώνες τώρα οι άνθρωποι-τουλάχιστον στις "δυτικού τύπου" κοινωνίες- γεννιούνται, "ζουν" και πεθαίνουν μέσα σε αυτό το σύστημα, δίχως πολλές φορές να έχουν καν αντιληφθεί την ύπαρξη του... (αυτές φίλοι μου δεν είναι απλά μέρες, αλλά ζωές δωρισμένες στο σύστημα...)

Δεν είμαστε σε θέση πολλές φορές να διανοηθούμε πόσα πραγματικά δεν είναι δικά μας, αλλά "εμφυτεύματα" του συστήματος...

Ακόμη ! και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό μας, είναι "παιδί" του συστήματος...

και τα όρια του ποιος είμαι, τι θέλω, πως θέλω να γευτώ τη χαρά της ζωής... είναι τόσο πολύ μπλεγμένα με τα "θέλω", τα ξένα, του συστήματος... που χάνεσαι για να βρεις ακόμη και την ταυτότητα σου... (σκέψου ΠΟΙΟΣ είσαι, δίχως όνομα,τίτλο, επάγγελμα, δίχως επιθετικούς προσδιορισμούς?... αμέσως γίνετε πιο δύσκολο...)

Και το χειρότερο είναι πως στο σύστημα οι εχθροί είναι συνήθως οι οικείοι -άθελα τους και τούτοι- μιας και εν αγνοία τους αναλαμβάνουν να κάνουν το ρουφιάνο του συστήματος....

Μεγάλο και βαθύ θέμα έπιασες π.Λίβιε

τόμους θα μπορούσε να γεμίσει κι ωστόσο αν ψάχνει κανείς είναι τόσο απλό να βρει την αλήθεια στα λιτά, στα απλά και όμορφα μικρά καθημερινά...

Σιγμούλες είναι η ζωή, μικρές μικρές στιγμούλες...

Να' στε καλά
Β.Χ.

π. ΛίΒυος είπε...

@Roadartist
Σε μονοπάτια που εσύ πιστεύεις ότι είναι ο δρόμος σου. Και όμως αργότερα καταλαβαίνεις ότι ήταν το αδιέξοδο σου.
Προχωράμε όμως με ψηλά το κεφάλι.
Καλά να περνάς.


@Αθηνά
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια..............


@hope
Έντονα τις στιγμές μας. Σε ευχαριστώ....Να περνάς όμορφα τις δωρισμένες στιγμές.


@Κατερίνα
Την αγάπη μου Κατερίνα, και τον σεβασμό μου στην αυτοκριτική σου. Είναι χίλιες φορές πιο ουσιαστικό να αντιληφθούμε ότι πήραμε την ζωή μας λάθος παρά να ζούμε μέσα στο ψέμα της επιτυχίας μας.

Τα λέμε.....





@ Τοξότισσα
Καλή μου φίλη σε ευχαριστώ για την παρουσία σου.
Είναι πολύ όμορφα τα σχόλια σου και συμφωνώ μαζί σου.
Στην πραγματικότητα ζούμε την ζωή κάποιου άλλου και τούτο οφείλεται καθαρά στις διάφορες σκεπτομορφές που έχουν εμφυτευθεί στο εγκέφαλο και την ψυχή μας από τα πρώτα μας χρόνια.
Ένα ξύπνημα ουσιαστικά χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε, ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που περπατάμε και σκιάζουν δίπλα τα βήματα μας.

Να εἰσαι καλά και να περνάς υπέροχα.

Άστρια είπε...

Σ'αυτό το εργοστάσιο-εφιάλτη με τις μηχανές και τα γρανάζια, κάποιος άλλος δυστυχώς βάζει τους κανόνες λειτουργίας.
Κι εμείς συμμετέχουμε χωρίς να ξέρουμε το πραγματικό μέγεθος και το υλικό των γραναζιών, τις ταχύτητες των στροφών, την ισχύ των μηχανών.
Βλέπουμε μόνο τα σημάδια πάνω μας.

Βέβαια, προσπαθούμε κι αντιστεκόμαστε. Δεν γινόμαστε όλοι μέρος των γραναζιών. Και αν ξεφύγουμε λιγάκι, ή μας ξεχνάνε αν είμαστε τυχεροί, ή, μας βάζουν σε μεγαλύτερα γρανάζια αν είμαστε εμπόδιο.

Να είσαι κλά και καλή δύναμη π. Λίβυε:)

π. ΛίΒυος είπε...

@Άστρια
"......Βλέπουμε μόνο τα σημάδια πάνω μας....."


Πολλές φορές είναι έντονα και πονάνε υπερβολικά.

Την αγάπη μου. Καλημέρα!!!!

Ανώνυμος είπε...

ένα απόσπασμα απο μία αγαπημένη ταινία... νομίζω πως περιγράφει πολώ καλά την κατάσταση...

Θα σου πω γιατί είσαι εδώ.
Eπειδή ξέρεις κάτι.
Δεν μπορείς να το εξηγήσεις.
Αλλά το νιώθεις.
Το ένιωθες σε όλη σου τη ζωή.
Υπάρχει κάτι κακό στον κόσμο. Δεν ξέρεις τι είναι, αλλά σε βασανίζει...
...σαν ένα θραύσμα στο μυαλό σου...
...που σε τρελαίνει.
Αυτή η αίσθηση σε έφερε σ'εμένα.
Ξέρεις για τι μιλάω;
Το Μάτριξ;
Θέλεις να μάθεις...
...τι είναι;
Το Μάτριξ είναι παντού.
Μας περιβάλλει.
Ακόμη και τώρα, σ'αυτή την αίθουσα.
Το βλέπεις έξω απ'το παράθυρό σου...
...ή όταν ανοίγεις την τηλεόρασή σου.
Το νιώθεις όταν πηγαίνεις στη δουλειά.
Όταν πας στην εκκλησία...
...όταν πληρώνεις τους φόρους.
Eίναι ο κόσμος που σου σκέπασε τα μάτια...
...να σε τυφλώσει απ'την αλήθεια. -Ποιά αλήθεια;
Ότι είσαι ένας σκλάβος.
Όπως όλοι, γεννήθηκες στη δουλεία...
Σε μια φυλακή που δεν γεύεσαι δεν μυρίζεις, δεν αγγίζεις.
Μια φυλακή...
...για το μυαλό σου.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να σου πω...
...τι είναι το Μάτριξ.
Πρέπει να το δεις μόνος σου.
Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία.
Μετά από αυτό, δεν υπάρχει γυρισμός.
Αν πάρεις το μπλε χάπι...
...η ιστορία τελειώνει, θα ξυπνήσεις και θα πιστεύεις...
...ό,τι θέλεις.
Αν πάρεις το κόκκινο...
...θα μείνεις στη Χώρα τών Θαυμάτων...
...και θα σου δείξω πόσο βαθειά φτάνει ο λάκκος τού λαγού.
Να θυμάσαι...
Σου προσφέρω μόνο αλήθεια. Τίποτα περισσότερο.