29 Μαΐ 2009

Αγιότητα μια «Άλλη» ποιότητα ζωής

Στους αγαπητούς μου Θεολόγο, Ευθύμιο και Ισίδωρο τους μοναχούς, για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισαν στον Άθω.


Όταν κάποτε ο μεγάλος λογοτέχνης Αλέξανδρος Μωραϊτίδης επισκέφτηκε το Άγιον Όρος προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τον γνωστό τότε οσιότατο μοναχό αλλά και λόγιο άνδρα Δανιήλ το Σμυρναίο που ασκήτευε στα δύσβατα αλλά πανέμορφα και φιλόξενα για τις ψυχές που αναζητούν τον Νυμφίο Κατουνάκια.
Ο Γέρων Δανιήλ την εποχή εκείνη ήταν αρκετά γνωστός όχι μόνο μέσα στο Όρος αλλά και στον κόσμο - από τους προσκυνητές- για την λογιότητα του, αλλά κυρίως και πρωτίστως για την αγιότητα του βίου του.
Ο Μωραϊτίδης ο οποίος πρέπει να σημειώσουμε ότι έγινε μοναχός σε προχωρημένη ηλικία και εκοιμήθει με το αγγελικό σχήμα, έχοντας ακούσει για την μεγάλη αυτή Αθωνική μορφή, δεν έχασε την ευκαιρία να αναζητήσει τον Γέρων ασκητή. Έτσι και έγινε.
Όταν τελικά ευδόκησε ο Θεός και τον συνάντησε και αφού για πολλές ώρες μίλησαν και αντάλλαξαν απόψεις γύρω από την πνευματική ζωή και τον αγώνα της ψυχής να αγαπήσει ευχαριστιακά τον Χριστό εξήλθε από το κελί του Γέροντα και προχωρώντας προς τους φίλους και συνοδοιπόρους του στο αθωνίτικο προσκύνημα, μονολόγησε, " μέχρι σήμερα πίστευα ότι κάτι έχω καταφέρει με τον Χριστό. Οτι κάπως τον πλησίασα. Αλλά από την στιγμή που είδα αυτό τον άγιο άνθρωπο και αντίκρισα ζωντανή την αγιότητα μπροστά στα μάτια μου, κατάλαβα οτι τίποτε δεν έκανα ακόμη, τίποτε δε κατάλαβα… είμαι πάρα πολύ μακριά".
Τα λόγια αυτά του Μωραϊτίδη πιστεύω ότι εκφράζουν κάθε άνθρωπο ο οποίος στην ζωή του ήρθε έστω και μια φορά σε επαφή με την αγιότητα. Με αυτό το Αλλιώς του βίου. Την ετέρα μορφή του υπάρχειν. Την γλυκύτητα, ειρήνη, ησυχία, καταλαγή, κατάπαυση, ομορφιά και άνοιξη που κρύβεται μέσα στις ψυχές όλων εκείνων που ζουν το βαθύτερο λόγο των Όντων. Την πληρότητα της εσωτερικής πληροφορίας που υπάρχει πίσω από το παραπέτασμα, από την κουρτίνα των αισθήσεων, του χώρου και του χρόνου, της συμπαντικής αντιληπτικότητας.
Αυτό που στην εποχή μας σιγά σιγά με αιδώ και φόβο ψιθυρίζει η σύγχρονη επιστήμη- δηλαδή την ύπαρξη πολλαπλών και ποικίλων χώρων, χρόνων και μορφών υπάρξεων- οι Άγιοι το ομολογούσαν αιώνες τώρα. Το «Αλλιώς» αυτού του κόσμου, του σύμπαντος που μας περιβάλει. Απλά οι άγιοι όπως και κάθε κτίσμα δεσμεύονται μέσα στα εκφραστικά και επικοινωνιακά όρια που μας περιβάλουν. Μέσα στην ιστορία που δεσμεύει τον λόγο και την έκφραση. Που τειχίζει την εμπειρία σε σκλαβωμένες λέξεις, στην φυλάκιση των νοημάτων.
Η αγιότητα δεν είναι ηθική. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν πρωτίστως οι Χριστιανοί. Η αγιότητα δεν είναι νόμος, πολλές φορές ούτε δόγμα. Δεν είναι ερμηνεία. Είναι αποκάλυψη. Χάρισμα. Που δεν μετριέται και δεν παζαρεύεται. Κυρίως δε, δεν εξαγοράζεται μέσω καμίας αξιομισθίας.
Δεν λογικοποιείτε και δεν ερμηνεύεται. Βιώνεται ως παρουσία διαφορετικής ποιότητας από ΄κείνες του κόσμου και της κοινωνίας. Ως αποκάλυψη του επέκεινα, που είναι πάντα παρόν αλλά όχι ακόμη φανερό.
Άλλωστε μεταφυσική δεν υπάρχει. Υπάρχει αυτό που βλέπουμε αλλά και πολλά περισσότερα που ακόμη δεν μπορούμε να αντικρύσουμε και να ζήσουμε. Αλλά ζουν ως διαρκές παρόν, αλλά ακόμη όχι για όλους.
Οι άγιοι είναι εκείνοι που μυστικά και κατά χάριν αντιλαμβάνονται, επιδέχονται ,επεξεργάζονται και μεταφράζουν όσο μπορούν με την γλώσσα και τα νοήματα της εποχής τους εκείνα που ο Θεός ακόμη δεν θέλησε μέσα στην πρόνοια και σοφία του σχεδίου του ν’ αποκαλυφθούν. Εμείς απλά βιώνουμε δίπλα τους, τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν αυτή την άλλη πραγματικότητα που υπάρχει πέρα των αντιληπτικών λειτουργικών μας ορίων.
Δηλαδή ποιότητες βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε καθώς προσεγγίζουμε και συναναστρεφόμαστε ένα άγιο άνθρωπο. Όχι λογική αλλά βίωμα έντονο. Αγάπη, ειρήνη, ενότητα, συμφιλίωση, άνοιγμα της καρδιάς, του νου, των συναισθημάτων και νοημάτων του εσώτερου κόσμου. Πλάτυνση της αντίληψης απέναντι στο άνθρωπο και την κτίση. Ανυπόκριτη αγάπη, ταπείνωση που δεν έχει κανένα ίχνος μειονεκτικότητας αλλά μονάχα βαθειάς συναίσθησης της ανθρωπινότητας.
Ταπείνωση που γίνεται προσφορά, διακονία και θυσία, δηλαδή παίρνει την μορφή της δυναμικής παρουσίας μέσα στην ζωή. Δεν είναι ταπείνωση μοιρολατρική ή κακόμοιρης διαδικασίας, αλλά όπως έλεγε και ο Γέροντας Παϊσιος πνευματική λεβεντιά.
Στην συνάντηση με την αγιότητα δεν υπάρχει ψυχολογισμός. Δεν διακρίνεται καταπίεση, διάσπαση, αντινομία, κατακερματισμός, αλλά ενότητα, ηρεμία και εσωτερική τακτοποίηση. Γι’ αυτό και η ύπαρξη των αγίων είναι ειρηνική. Όχι με ψυχολογικά κριτήρια και ηθικιστικές κατανοήσεις, αλλά ως γεγονός εσωτερικής ενότητας.
Στην αγιότητα απουσιάζει το υπαρξιακό ψεύδος. Ο τεμαχισμός και κατακερματισμός του Είναι σε προσωπεία, σε κρυφά, σκοτεινά ή ετερόκλητα σημεία.
Στη ύπαρξη του αγίου υπάρχει σύνθεση. Συμφιλίωση. Αποδοχή. Εμπειρία το όλου ανθρώπου και όχι μερισμός του.
Η αγιότητα δεν επιβάλλεται. Δεν εξουσιάζει, δεν διατάζει, δεν διεκδικεί και δεν προσηλυτίζει. Είναι ελευθερία που σου δίνει χώρο να υπάρχεις και να αναπτύσσεσαι χωρίς πατροναρισμούς και επιβολές μεταφυσικής αυθεντίας ή απειλής.
Στην συνάντηση με έναν άγιο άνθρωπο ζεις έντονα και από κοντά την πνευματική πληρότητα, την καθαρότητα του νου, την παιδικότητα της ψυχής, το φως εκείνο που υπέρλαμπρο καθρεπτίζεται στα μάτια και λούζει την ύπαρξη στους ήχους και τα χρώματα του Θεού.
Βιώνεις την χαριτωμένη αύρα που δεσμεύει ερωτικά την ύπαρξη στον αιώνιο εραστή της. Την κοιμίζει στον νυμφώνα της αέναης συνουσίας που δεν λαμβάνει και δεν θα λάβει τέλος ποτέ. Διότι στον νυμφώνα του Θεού τέλος δεν υπάρχει. Μήτε αρχή υπήρξε ποτέ.
Στο πρόσωπο, την ψυχή και στο σώμα του αγίου συναντάς τον «Όλο» άνθρωπο εν ετέρα μορφή. Το «νέο» άνθρωπο, τον «νέο» κόσμο, την «νέα» πραγματικότητα, την κρυμμένη σε τούτο τον αιώνα αλλά εν δυνάμει φανερούμενη. Εκεί που όντως ζείς, όντως υπάρχεις.
Αντικρίζεις και συναισθάνεσαι ότι η μουρμούρα, η γκρίνια, το άγχος η μελαγχολία, η φοβία, ο ηθικισμός, ο νομικισμός, η πλήξη και η ανία της ύπαρξης, αυτό το μεγάλο αυτοκαταστροφικό χασμουρητό από το οποίο κατά τον Ντοστογέφσκυ θα καταστραφεί ο κόσμος, δεν υπάρχει. Αντιθέτως την άχαρη ζοφώδη θέση τους έχουν λάβει άλλες ποιότητες της ζωής, του βίου.
Η χαρά της ύπαρξης, της ζωής, του υπάρχειν, είναι στοιχεία που αντιπροσωπεύουν την αγιότητα. Ένα ατέρμονο πανηγύρι μπροστά στο θαύμα της ζωής είναι η αγιότητα. Μια άλλη πραγματικότητα πέρα από την σύμβαση μέσα στην οποία εκούσια και ακούσια φυλακιζόμαστε καθημερινά.
Η δίψα για την λευτεριά είναι δυνατότερη από όλα τα κελιά. Και κυρίως από τα κελιά που δεσμεύσαμε τις υπάρξεις μας, τον χρόνο και τις μέρες της ζωής μας. Την μοναδικότητα της ετερότητας μας ύπαρξη, ζωή.

παπa-Λίβυος

23 σχόλια:

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Μακάριε παπά Λίβυε! Άντε να δούμε πότε θα επισκεφτώ αυτά τα θαβώρεια μέρη.

Έτσι είναι. Η αγιότητα είναι αποκάλυψη,ελευθερία,αναπνοή, έρωτας. Γιατί όμως π. Λίβυε δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε μέσα στον κόσμο;Θέλω να πώ αυτοί οι γέροντες είναι μακάριοι που αναπνέουν τη ζωή του Εραστή τους. Εμείς που είμαστε μέσα στον βόθρο του κόσμου γιατί δεν μπορούμε να εντοπίσουμε την αγιότητα μέσα στον κόσμο, ώστε να την αρπάξουμε και να την κρατήσουμε βιαστικά να μην μας φύγει; Γιατί δεν υπάρχει στον κόσμο ή επειδή πονηρεύουμε;

Ανώνυμος είπε...

Το κάθε τι που μας περιγράψατε π.Λύβιε ειναι τυλιγμένο μέσα σε μυστήριο!
χρειάζεται να βουτήξουμε βαθειά μέσα μας για να βρούμε ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ!
πώς όμως θα γινει αυτό;

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

ωραίο κείμενο. Φυσικά και υπάρχουν άγιοι ανάμεσα μας. Δεν μένω στην "αγιότητα" γιατί είναι λέξη και ως τέτοια ορίζει και δογματίζει. Πατέρα Λίβυε την προσεγγίσατε με εξαιρετικό τρόπο. Ελλειπτικά και ελεύθερα. Άγιοι υπάρχουν παντού σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Είναι δικαιότερο να πιστεύεις έτσι. Στον κόσμο ζουν με μυστικό τρόπο και μαρτυρούν. Έχω δει έναν. Σαν χάσμα ήταν γύρω του. Και ξεπηδούσε η μορφή της. Γυναίκα. Μνημείο...

Άστρια είπε...

Καλημέρα π.Λίβυε,

Γλυκό φως, καρπούς κι αρώματα έφερες μαζί σου από το Περιβόλι.
Και η ψυχή σου φαίνεται πλημμυρισμένη από αυτά.

Να εκμυστηρευτώ κάτι για τον π. Παϊσιο. Οι συμπτώσεις που μου έτυχαν πολλές: διάβασα κάποια άρθρα του τυχαία, τον συνάντησα τυχαία, είχα την τύχη να καθήσω λίγο δίπλα του, να δω για λίγες στιγμές το βλέμμα του και ν' ακούσω τις μικρές σοφές απαντήσεις του σε δυο ερωτήσεις που του έθεσα. Και όταν αναζήτησα βιβλία για κείνον μετά που κοιμήθηκε και δεν έβρισκα, ήρθαν και μου χαρίστηκαν επίσης τυχαία.

Και είναι αλήθεια ότι το φως βρίσκει το δρόμο του ανάμεσα από τις πιο μικρές χαραμάδες. Σε μας έγκειται να έχουμε την ψυχή ανοιχτή να το δούμε, αλλά και την δύναμη να το κρατήσουμε, να μην το χαλαλήσουμε στα καθημερινά.

Σ' ευχαριστώ γι' αυτή την ανάρτηση π. Λίβυε, καλή δύναμη να κρατήσεις αυτό το φώς που τότε πολλαπλασσιάζεται.

Ανώνυμος είπε...

δεν μπορώ να πω τίποτα, μόνο να εκφράσω θαυμασμό

roadartist είπε...

..Καλησπέρα..

Αρκετά χρόνια πριν.. όταν ήμουν μικρότερη.. :) στην εφηβεία βασικά μου έπεσαν στα χέρια κάποια βιβλία του Γ. Παίσιου.. Με συγκλόνισαν..
Τώρα πλέον χρόνια έχω να πιάσω ξανά στα χέρια μου αυτά τα βιβλία..

Θα ήθελα πολύ όμως να είχα γνωρίσει ειδικά αυτόν τον.. άνθρωπο..
Και δε το λέω από θέμα περιέργειας για όσα διάβασα, αλλά από ενός ενστίκτου ότι ίσως να με βοηθούσε απίστευτα η γνωριμία με κάποιον τόσο φωτισμένο άνθρωπο.

Διάβασα κ το σχόλιο της άστριας ότι τον είχε γνωρίσει.. από κοντά..και αμέσως ξαναήρθαν στη μνήμη όσα είχα διαβάσει..

π. ΛίΒυος είπε...

@π.Παντελεημων
Η αγιότητα καλέ μου αδελφέ υπάρχει παντού. Απλά στο Άγιον Όρος είναι εμφανής σε μεγαλύτερη κλίμακα για τους εξής λόγους που δεν υπάρχουν στον κόσμο:
1. Οσοι βρίσκονται εκεί κατα το 90% ειναι κατα επιλογή χριστιανοί και όχι κατ΄έθιμο και κοινωνική σύμβαση.

2. Εχουν νοιώσει εντός του μια κληση και πληροφορία για αυτη την ζωή.

3. Η καθημερινή λατρεία και εν γένει προσευχητική ατμόσφαιρά μαζί με ολο το περιβάλλον δίδει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της εσωτερικότητας.

4. Αυτό που ονομάζουμε Χαρις Θεού ειναι πολύ ευαίσθητο. Ερχεται δύσκολα και φεύγει πάρα πολύ εύκολα. Εάν ο άνθρωπος αλλα και οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει δεν το την ευνοούν δεν ευδοκιμεί. Εξαφανίζετε.

5. Στον κόσμο υπαρχει κοσμικότητα και αποιεροποίηση. Ως ένα σημειο λογικό λόγο της ποικιλιας και πολυμορφίας των ανθρώπων και των κοινωνιών. Δηλαδή η στόχευση ειναι στον έξω άνθρωπο και όχι στον έσω.
Υπάρχει ένταση, εγχος, θόρυβος, διάσπαση της προσοχής και της εστίασης κ.α πολλά. Ολα αυτα δεν αφήνουν την εσωτερικότητα να ανθίσει.
Εκεί π.χ θα κοινωνήσεις και μετα θα πας στην τράπεζα με σιωπή και προσευχή. Στο κελί πάλι προσευχή. Θα φύγεις στο διακόνημα με προσευχή κ.ο.κ όπου και να στραφείς και να κοιτάξεις προσευχή. Αρα υπάρχουν οι πρυποθέσεις. Σκέψου τώρα τι γίνετε στην ενορία του κόσμου μετα απο μια Λειτουργια.

Αυτα.... λοιπόν τα λεμε. Την αγάπη μου

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος
Δεν θα γίνει απο εμάς φίλε μου. Δεν γίνονται αυτά με προγραμματισμό. Ερχονται μονα τους απλά και αβίαστα, χαλαρά και ανοιξιάτικα χωρίς να το καταλάβεις.

Να εισαι καλα.

π. ΛίΒυος είπε...

@φώτης θαλασσινός
Καλησπέρα Φώτη μου. Σαφέστατα και υπάρχουν άνθρωποι του Αλλιώς σε όλο τον κόσμο.

π. ΛίΒυος είπε...

@Άστρια
Έτσι είναι όπως τα λές. Χαίρομαι που συνάντησες τον Γέροντα έστω και λίγο. Και πιστεύω οτι θα διαπίστωσες πόσο απλοί και ανθρώπινοι είναι οι Άγιοι και όχι κάτι εξωγήινο όπως πιστεύουν πολύ.

Την αγάπη και εκτίμηση μου.

π. ΛίΒυος είπε...

@ηλιογράφος
Την αγάπη μου Γιώργο. Σε ευχαριστώ για όλα.

π. ΛίΒυος είπε...

@roadartist
Κοίταξε θα σου πω εγώ πως το βίωσα και το βιώνω στην συνάντηση μου με τέτοιους ανθρώπους.
Καταρχήν και αυτοί δεν ειναι κλωνοποιημένοι. Δηλαδη διατηρούν τα ανθρώπινα στοιχεία τους. Ετσι μπορεί σε ένα πρόσωπο να αναγνωρίζεις την αγιότητα και το Αλλιως του βίου, αλλα να μην σου ταιριάζει. Θελει πολύ κουβέντα αυτό το θέμα.
Ωστόσο εγω το έχω βιώσει ως μια χαρά. Ως παιδικότητα. Ως βαθιά ανθρωπινότητα. Ως εαρινή, ανοιξιάτικη ύπαρξη που δεν σε καταδυναστεύει και δεν σε κουράζει. Μαζί δε με ολα τα άλλα στοιχεία όπως την δύναμη της πίστης και της προσευχής.

Σου εύχομαι κάποια στιγμή να ρθείς σε συνάντηση με έναν τέτοιο άνθρωπο.

Την Καλησπέρα μου!!!!!!!!

Αθηνά είπε...

Σ' ευχαριστώ π.Λίβυε που με το κείμενό σου με έκανες κοινωνό της υπέρτατης αγιότητας...Άνοιξε η ψυχή μου πλημμύρισε το μυαλό μου , πλούτισε η ύπαρξή μου

π. ΛίΒυος είπε...

@Αθηνά
Να είσαι καλά Αθηνά μου. Καλά να περνάς. Την Καλημέρα μου!!!!

katerina είπε...

π.Λίβυε ,ανοίξατε μια βρύση ζωής....σας ευχαριστώ προσωπικά ,το έχω τόσο ανάγκη ιδιαίτερα αυτές τις ανυδρες μέρες...

Μisha είπε...

To Αγιονόρος του γέροντος Παϊσίου και των ομοίων του (και όχι αυτό των πολυτελών τζιπ και ξενοδοχείων) μάς μαθαίνει πώς να ζούμε κοινοτικά,πώς να να διάγουμε Θεο-οικο-λογικά, πώς να υπομένουμε λεβέντικα, πώς να πεθαίνουμε αθόρυβα και σταυροαναστάσιμα.

Ομολογώ ότι στην πίστη στον Χριστό (αν και όποια έχω) με κράτησε η γνωριμία με τον γέροντα Παϊσιο, καθώς στα πολλά δυσεξήγητα τού βίου η δική του βιωτή ηταν μία κάποια απάντηση.


Τι να σου ευχηθώ παπα Λίβυε; Να κρατήσεις τα όσα πήρες και να τ αυξήσεις :)

π.Αντώνιος είπε...

Αδελφέ θέλω να πω τόσα πολλά...προσπαθώ ώρα τώρα να γράψω κάτι. Μάταια όμως.Οι λέξεις και τα εκφραστικά μέσα λες και στέρεψαν για να δηλώσουν την πανδαισία εικόνων και κυρίως "κρυμμένων" νοημάτων που μας περιγράφεις... Ανυπομονώ να μοιραστείς μαζί μου μερικές στιγμές της εκεί παρουσίας σου, αλλά δια ζώσης μήπως κλέψω και εγώ λίγη, απειροελάχιστη έστω, εμπειρία του Αλλιώς.... ας είναι και εξ ακοής. δεν πειράζει μου φτάνει...

π. ΛίΒυος είπε...

@katerina
Να περνάς καλά Κατερίνα μου. Την Καλημέρα μου!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@Μisha
Συμφωνώ με τα σχόλια σου. Αυτό το Όρος του Αλλιώς θέλουμε και διψάμε όλοι.
Να είσαι καλά και για τις ευχές σου. Καλη σου μέρα Φίλε.

π. ΛίΒυος είπε...

@π.Αντώνιος
Και βεβαίως θα τα πούμε απο κοντά. Εχω πάρα μα πάρα πολλά να σου διηγηθώ. Σημαντικά και για σενα πίστεψε με. Τα λέμε με αγάπη...

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Γράψατε : "οι άγιοι όπως και κάθε κτίσμα δεσμεύονται μέσα στα εκφραστικά και επικοινωνιακά όρια που μας περιβάλουν. Μέσα στην ιστορία που δεσμεύει τον λόγο και την έκφραση. Που τειχίζει την εμπειρία σε σκλαβωμένες λέξεις, στην φυλάκιση των νοημάτων".

Δεν νομίζω ότι είναι έτσι.Οι άγιοι είναι μεν κτίσματα,αλλά δεν δεσμεύονται μέσα στα εκφραστικά και επικοινωνιακά μέσα,όταν προσφεύγουν σ΄ αυτά. Ο λόγος τους είναι διαχρονικός,όπως και ο βίος τους.Οι εμπειρίες τους,όταν αυτές καταγράφονται με λέξεις,παύουν να είναι λέξεις σκλαβωμένες επειδή το νόημά τους τις (και μας) αποφυλακίζει.Αν δεν ήταν έτσι,η αποδοχή και η αναγνώρισή τους θα είχε διάρκεια περιορισμένη.Θα τους ξεχνούσαμε εύκολα και μόνο όταν κάποιος έγραφε αυτά που σεις γράφετε,θα τους κάναμε την "τιμή" να τους θυμομαστε.Και τι είναι αυτό ; Διαβάστε το :" Βιώνεις την χαριτωμένη αύρα που δεσμεύει ερωτικά την ύπαρξη στον αιώνιο εραστή της. Την κοιμίζει στον νυμφώνα της αέναης συνουσίας που δεν λαμβάνει και δεν θα λάβει τέλος ποτέ".

Αυτά να τα γράφετε αλλά να μην περιμένετε ούτε οι άγιοι να σας ακούσουν,ούτε κανείς πρόκειται να μας επισκεφθεί ποτέ για να μας μεταδώσει λίγο από τη Χάρη,που εκείνος αξιώθηκε.Η αγιότητα,όπως την περιγράφετε μπορεί να κοιμίζει εσάς και όσους επιβραβεύουν γραφές σαν τη δική σας.Βλέπετε "η αέναη συνουσία που δεν τελειώνει ποτέ" είναι θελκτικότητη για τους περισσότερους.Υπάρχουν όμως και άλλοι που εν εγρηγόρσει ορέγονται την ηδονή της αγιαστικής Χάριτος άνευ συνουσίας. Και τότε παύουν να είναι "κτίσματα".-

ΠΗΝΕΛΟΠΗ είπε...

H αγιοτητα επιτυνχανεται στην ησυχια περισσοτερο.Και για αυτο τα μοναστηρια ειναι μακρια απο την πολη.Στην πολη ειναι δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο να αγιασει κανεις.Αλλα υπαρχουν δυο βαθμιδες απο οτι καταλαβα ανθρωπων.Οι ''σεσωσμενοι'' και οι ''αγιασμενοι''.ΟΙ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΙ...ειναι πολυ προχωρημενοι στην πνευματικη ζωη.Οι σεσωσμενοι οι λιγοτερο.Μακαρι να ειμαστε στους σεσωσμενους....Ας ειμαι με τον κυριο και ας ειμαι και στην κολαση...Εμεις στην πολη σωνομαστε με τα βασανα,την εκκλησια,την εξομολογηση,τη θ.κοινωνια και τα εργα αγαπης (μεχρι εκει που μπορουμε).Υπαρχει αγιοτητα μεσα στον κοσμο αλλα δεν φαινεται....ειναι μπροστα μας αλλα τα αμαρτωλα ματια μας δεν την βλεπουν....Αλλα αγιος σημαινει ανθρωπος που προσπαθει να κοψει τα παθη του για να μιασει του θεου.Διοτι ολοι μας εχουμε το ''κατ εικονα του θεου'' το ''καθ ομοιωσιν ομως του θεου θα πρεπει να το αποκτησουμε με αγωνα''....Επισης ο Αγιος ειναι ολα αυτα που ειπε στην αναφορα του ο πατερ.Ο αγιος ειναι παντα ταπεινος πιστευει οτι δεν ειναι τιποτα,ειναι πυλος.Ο αγιος αγαπαει,υπομενει,ανακαλυπτει τα παθη του που εχουν ολα στην υπερηφανεια τη ριζα τους.ο αγιος προσευχεται ολη μερα και αγιαζεται μετην ευχη.Ο αγιος κανει υπακοη στον πνευματικο του για να καταφερει την ταπεινωση.Ο αγιος κανει κομποσκοινι και μετανοιες οσες του οριστηκαν ...Ο αγιος δεν αγαπαει το χρημα ,αποστρεφεται την πλεονεξια,την πονηρια και εργαζεται την αγαθοτητα....Ο αγιος παλευει με τα σαρκικα του παθη με νηστεια ,γονικλησεια,μετανοιες και εξαγορευση λογισμων καθημερινα.Ο αγιος τηρει σιωπη και κραταει τον νου καθαρο απο ρεμβασμους.Ο αγιος φοβαται το θεο και τον θανατο.Ο αγιος βοηθαει και αλλες ψυχες με την προσευχη.Ο αγιος προσευχεται για την σωτηρια ολου του κοσμου(καμια ψυχη να μην κολαστη ).Ο αγιος τελος πετυχαινει την αγαπη του θεου και ξερει οτι δεν ειναι τιποτα και ο,τι εχει δεν ειναι δικο του.Ο αγιος περιμενει με χαρα τον θανατο για να συναντησει τον κυριο.Να γονατισει εμπρος του και να τον προσκηνισει.Ο αγιος τωρα εχει πετυχει με τον αγωνα του το καθ ομοιωσιν οχι στην πληρη του μορφη.Ο αΓΙΟς...μετα την κοιμηση του ο κυριος τον στεφανωνει,τον βαζει στον παραδεισο αιωνια....Δεν αξιζει λοιπον αυτος ο αγωνας? κανουμε τοσους και τοσους αγωνες για τα πανεπιστημια,για να μαθουμε ξενες γλωσσες,για να μαθουμε μια τεχνη που ολα αυτα θα τα αφησουμε εδω κατω στη γη.Αν λοιπον κανουμε αυτον τον κατα θεον αγωνα που ειναι μια τεχνη που θα μας βοηθησει στην αλλη ζωη,δεν θα ειμαστε οι πιο ευτυχισμενοι ανθρωποι του κοσμου?ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ.....

πηνελοπη είπε...

Oι ''σεσωσμενοι'' τωρα ειναι κατα την ατελη μου γνωμη ολοι οι ανθρωποι κοσμικοι,κληρικοι,μοναχοι.Ειναι μη προχωρημενοι γενικα στην πνευματικη ζωη και σωζονται χαριν της φιλευσπλαχνιας του θεου.
Για δε τους αλλους που ειναι ασχετοι στην πνευματικη ζωη....αυτους ο κυριος ελπιζω οπως και η εκκλησια μας να τους συνχωρησει.Μακαρι ολοι μας να κανουμε αγωνα και να ειμαστε με τον κυριο.Αν εγραψα κατι πνευματικο συνχωρεστε με...αυτο εβγαλε η ψυχη μου και αυτο καταθετω.Ετσι εξελαβα τη ζωη ,ετσι εξελαβα την πρακτικη πλευρα της ορθοδοξιας.Δεν ξερω να λεγω πολλα γιατι μου αρεσει η ουσια.Μπορει να ειμαι λαθος ο κυριος γνωριζει.