Από μικρό παιδάκι είχα μια ιδιαίτερη σχέση με την μουσική. Γενικότερα με την μουσικότητα της ζωής. Όλα τα βλέπω και τα βιώνω μέσα σε ένα μέτρο, σε ένα χρόνο μουσικό, ένα ρυθμό και μια ποιότητα ωραιότητας. Ακόμα και το γράψιμο για μένα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ήχοι, μουσικές, ακούσματα που βιώνω μέσα στην καρδιά μου και γίνονται λέξεις, φθόγγοι, εικόνες με ηχητικές επαφές και ψηλαφήσεις του μυστηρίου που μας περιβάλει.
Ποτέ δεν γράφω με συντακτική συνέπεια. Αλλά με την εσωτερική αίσθηση της μουσικότητας των λέξεων. Όταν γράφω, όταν διορθώνω γραπτά δικά μου ή άλλων δεν ασχολούμαι με την συντακτική δομή του κειμένου, αλλά με την μουσικότητα και ποιητικότητα του. Με τον χρόνο, την χρονική μουσικότητα μου έχουν οι λέξεις, οι προτάσεις, οι εικόνες.
Ο πατέρας μου ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Άκουγε συνέχεια μουσική. Παντού τον ακολουθούσε. Στο μικρό ραφείο του, στο αμάξι, στο σπίτι, τραγουδούσε ο ίδιος όταν πηγαίναμε εκδρομές, αλλά και γενικότερα όπου βρισκόταν και ζούσε. Μικρό παιδί μαγευόμουν από αυτούς του ήχους που ανάβλυζαν από το κυρτωμένο σώμα του χρόνια πάνω στην καρέκλα του φτωχικού ραφείου γεμάτο υφάσματα και καθρέπτες.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ, ότι η μουσική ήταν η «προσευχή» του. Ότι τον κρατούσε, τον βάσταγε απέναντι στο πόνο, την οδύνη, από τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε σαν οικογένεια, με κυρίαρχο το οικονομικό. Όλα έχουν ένα νόημα, ακόμα και αν η μερική αντίληψη και κατανόηση μας δεν μπορεί να τα συλλάβει. Ας σιωπούμε τότε περιμένοντας την αποκάλυψη. Θα έρθει στις έσχατες ματιές και αναπνοές, στο αύριο του μέλλοντος που προσδοκούμε.
Έτσι η μουσική υπήρξε και υπάρχει για μένα, σοβαρή υπόθεση στην ζωή μου. Ακούγοντας μια μουσική, ένα τραγούδι έφευγα στην κυριολεξία. Βίωνα ένα διαφορετικό κόσμο μέσα μου. Μια πραγματικότητα που πριν δεν υπήρχε χωρίς σαφέστατα να χάνεται το τώρα. Η μουσική ξεκλείδωνε έντονα ένα άλλο κόσμο, μια διαφορετική διάσταση στο χώρο του βαθύτερου είναι μου. Εισχωρούσε και ακόμη συνεχίζει να το πράττει, μέσα στην χώρα του άρρητου λόγου, της σιωπής που κραυγάζει παρουσία άλλη διάστασης πέραν των ορίων μου. Πέρα από την γή που πατώ και τον ουρανό που κοιτώ.
Αυτό το βίωμα συχνά πυκνά με οδηγούσε στην προσευχή. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. ποιοτικότερο. Με βελτίωνε, με άλλαζε. Για αυτό ακόμα και η πιο μελαγχολική μουσική, δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Μου κάνει καλό. Με βοηθάει. Με αλλάζει.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι αληθινοί καλλιτέχνες έχουν μια ουσιαστική και βαθύτατη ποιότητα στην όλη προσωπική και οντολογική παρουσία τους. Δεν είναι τυχαία άτομα. Άλλωστε από αρχαιοτάτους χρόνους οι δρόμοι της τέχνης με εκείνους της θρησκείας ήταν παράλληλοι και συχνά αλληλοεπηρεαζόμενοι.
Μήπως όπως έλεγε και ο Γέροντας Σωφρόνιος έχουν κάποια κοινά μονοπάτια, κάποιες κοινές ψηλαφήσεις του «Αλλιώς» της υπάρξεως;
π.Λίβυος
10 σχόλια:
Έτσι ακριβώς είναι. Έχω παράλληλα βιώματα με τα δικά σας σε σχέση με την μουσική και με την θέση της στον κόσμο. Η μουσική κινεί τον κόσμο. Η δημιουργία είναι μία σύνθεση μοναδική και η αρμονία της είναι έννοια κατεξοχήν μουσική. Η μουσική είναι από τα λίγα εναπομείναντα καταφύγια μαζί με τις υπόλοιπες τέχνες σε μία κατά τ' άλλα πεζή πραγματικότητα. Όταν ακούω Ξυλούρη ειδικά στη Θητεία του Μαρκόπουλου και Ελευθερίου μου 'ρχεται να βγω έξω και να τα διορθώσω όλο. Λέμε τώρα...:)
Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, μπορώ να αισθανθώ τι λες και τι βιώνεις.
Μουσική..Η πιο κατανοητή, παγκόσμια και μαγική γλώσσα.
Κάνει την αγάπη, λατρεία. τον έρωτα πάθος, τη χαρά δοξολογία της φύσης, σε κάνει να ταυτίζεσαι με τη βροχή, με τον άνεμο, ανεβάζει όλες τις αισθήσεις στην υπερβολή..αλλά σε κατεβάζει κιόλας στα βαθιά κρυμμένα μέσα στο αίμα σου πάθη. Υπάρχουν μουσικες που σε αγριεύουν, ξυπνούν μέσα σου επιθυμίες πολέμου, τη χαρά της καταστροφής υπάρχουν μουσικές που κανουν το σώμα να κινείται σαν τσεκούρι και σφυρί να ισοπεδώσει τα πάντα , να ποδοπατήσει τα πάντα.
Μουσική.. όπως η γλώσσα, όπως ο άνθρωπος, ικανή για όλα. Και ο καθένας διαλέγει. Εγώ θα σας προτείνω ν' ακούσετε την Divna. Αναζητείστε την στο google. Είτε πιστεύεις, είτε όχι μια τέτοια φωνή σε κάνει να θέλεις να προσευχηθείς.
@Αθηνά
Θα την ακούσω και θα σου πω την γνώμη μου. Καλή μέρα να έχεις!!!!
Απόψε θα είμαι ο πρακτικός της παρέας.
Ίσως ξέρετε ότι υπάρχουν δωρεάν διαδικτυακοί "ραδιόφωνικοί σταθμοί" που προσαρμόζονται στα (ξενόγλωσσα συνήθως) μουσικά μας γούστα.
Όποιος ενδιαφέρεται ας δεί π.χ. αυτά:
www.deezer.com/en/
www.meemix.com/app/
www.jango.com/
Κι αν δεν τον πειράζει να πληρώνει μια συνδομή 2,20 ευρώ το μήνα, ας δει και τον www.last.fm . Έχει κάποια πλεονεκτήματα.
Την αγάπη μου π. Λίβυε. Θα τα πούμε σύντομα.
Ο γέροντας Σωφρόνιος έχει κάθε λόγο να λέει έτσι γιατί ο ίδιος ξεκίνησε την πνευματική του άσκηση σαν καλλιτέχνης. Νομίζω ζωγράφιζε. Για 'μένα η παρακαταθήκη του είναι από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της ορθοδοξίας. Ένας φιλόσοφος μύστης πολύ υψηλού διαμετρήματος. Τα βιβλία του τα συνιστώ όχι μόνο σε Χριστιανούς αλλά σε κάθε απαιτητικό αναζητητή μίας αλήθειας , σε κάθε φιλόσοφο που ασχολείται με την έννοια του Θεού. Άκουσα την Divna κι εγώ. Είναι πολύ καλή. Ευχαριστώ την συνομιλήτρια για την πρόταση.
Σε ευχαριστούμε για την ενημέρωση και σε περιμένω. Να επικοινωνήσουμε νά με πεις ακριβής ημερομηνίες.
Να είσαι καλά!!!!
Από όποια πόρτα αδελφέ και αν μπήκαμε στην εκκλησία υπάρχει μια στιγμή που μας επιτρέπετε για λίγο να δούμε από το νάρθηκα στον οποίο βρισκόμαστε (οι περισσότεροι αν όχι όλοι), όλα όσα λειτουργούνται στον κυρίως ναό, στις καρδιές των αγίων. Μετά από αυτή τη θέα όλα αλλάζουν. Μακάρι να έχουμε την εγρήγορση να είμαστε ξύπνοι εκείνη την ώρα.
Η ανάβαση στο όρος της μεταμόρφωσης προϋποθέτει μια προσωπική κουβέντα με τον Ιησού και μια καρδιακή αναγνωρίσει πως είναι ο Υιός του Θεού. Δεν με ενδιαφέρουν τι λένε οι άλλοι για τον Χριστό, με ενδιαφέρει και ενδιαφέρει και Αυτόν, τι λέω εγώ για Αυτόν. ( αν τον αναγνωρίζω σαν Υιό του θεού)
Μετά αρχίζει η προσωπική εν τι εκκλησία δική μας μεταμόρφωση και η Θέα του προσώπου Του δεν είναι πια η ίδια. Ο Ιησούς δεν είναι πια ο ίδιος, το ευαγγέλιο, οι πατέρες η ζωή των αγίων, το παρόν και όλα όσα μέσα του χωράει τα ζούμε και τα βιώνουμε αλλιώς. Αναγνωρίζεις μετά τον λόγο τον αληθινό από τον ψεύτικο μέσα στην εκκλησία. Αρχίζεις να κρατάς μια άλλη στάση απέναντι σε όλα όσα σε προβλημάτιζαν και σε προβληματίζουν ακόμα. Αρχίζει μια προσωπική (πνευματική εργασία)εν τι εκκλησία πορεία για την οποία σπάνια ακούγετε κάτι μέσα στην εκκλησία. Γίνεται ένα κλικ μέσα σου και θές σιγά, σιγά να δώσεις και να δοθείς και όχι να πάρεις και να σε διακονούν…
Μέχρι τότε θα βασανιζόμαστε όλοι μας… με τα πάθη μας και τα πάθη των άλλων αρρωστημένων μέσα στην εκκλησιά. Η λέξη αυτογνωσία εδώ είναι φαντάζομαι η συναίσθηση της αμαρτωλότητας μου μπροστά στην αγάπη Του Θεού.
Αθανάσιος Παυλάκης
τα κατάφερα. τώρα το είδα. σχόλιο σε λάθος ανάρτηση ζητάω συγνώμη το σχόλιο ήταν για την ανάρτηση "Γιατί ήρθαμε στην εκκλησία;" Καλό απόγευμα
"η μουσική ήταν η «προσευχή» του."
Ετσι ακριβώς νοιώθω κι εγώ. Δύο πράγματα με κρατάνε ακέραιο. Ο ύπνος και η μουσική. Είναι οι μεγαλύτερες ευλογίες του θεού για την ανθρωπότητα.
Για μένα η μουσική και ειδικά η όπερα και η gospel, είναι προσευχή και εκκλησία.
Δημοσίευση σχολίου