30 Σεπ 2009

Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς.


@@Η ελπίδα χάθηκε δεν υπάρχει καρδιά να παίζει σαν του παιδιού στους αγρούς στην αγκαλιά της φύσης . Χθες είχα μία συζήτηση με κάτι φίλους και ενώ έλεγα αθώες σκέψεις, δεν συμφωνούσε κανένας γιατί ο κόσμος έλεγαν δεν είναι έτσι και άρα πρέπει να δρας με ανάλογο τρόπο. Με τον τρόπο του κόσμου. Σήμερα ζήτησα σε δυο ανθρώπους να συνεργαστούν και ο ένας αρνήθηκε γιατί λέει ότι οι συνεργασίες δεν είναι εφικτές. Τους είπα ότι θα τους ενώνω εγώ και ο ένας επέμεινε να αρνείται. Μιλούσα και ένιωθα σε κάθε απάντηση του ενός να γκρεμίζεται ο κόσμος. Πως να πολεμήσεις με λουλούδια και δάκρυα ; Πώς; Να μην με ξεχνάτε στις προσευχές σας....



Σήμερα έλαβα αυτό το email από ένα ευαίσθητο και υπέροχα όμορφο άνθρωπο. Ένα νέο άνθρωπο που πέρασε την ζωή του μέσα στην οδύνη του πόνου και της θλίψης μόνο και μόνο διότι διέθετε μια ευαίσθητη ματιά πάνω στα πρόσωπα και τα πράγματα.
Αρνήθηκε να συνθηκολογήσει. Αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Πίστεψε στο όνειρο και στην ουτοπία. Στο παράδεισο της πρωτόπλαστης αθωότητας. Ίσως να έχει και αυτός τις αδυναμίες του ή ακόμη και τις ευθύνες του. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το γεγονός ότι οι ευαίσθητοι και συναισθηματικοί άνθρωποι είναι "απορριπτέοι" στην εποχή μας. Είναι οι περιθωριακοί της βαρβαρότητας του πολιτισμού μας. ''Ανίκανοι" για τους πολλούς, να αναμετρηθούν με την κοινωνία της βίας, του κανιβαλισμού, της καταστροφής, του τεχνοκρατικού προγραμματισμού, που όλα και όλους τους εξαντλεί στην χρησιμότητα και χρηστικότητα των αναγκών του.


Η ευαισθησία στην εποχή μας θεωρείται ως αδυναμία ή μάλλον ως αναπηρία της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ως μειονέκτημα για τον άνθρωπο του 21ου αιων. Το ζω κάθε μέρα. Ακούω και βλέπω κόσμο πολύ. Βλέπω τις αντιδράσεις εκείνων που έχουν μέσα στο στενό ή και ευρύτερο περιβάλλον τους, ιδιαίτερα ευαίσθητους ανθρώπους.


Τους απομονώνουν, τους περιθωριοποιούν. Το έχω δει πολλές φορές ακόμη και στις παιδικές και νεανικές συνάξεις της ενορίας μου. Οι γονείς φοβούνται μήπως τα παιδιά τους γίνουν βλάκες ή ηλίθιοι. Μήπως τους μάθουμε τον τρόπο ζωής και αντίληψης του Χριστού με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβιώσουν κατόπιν στην ζωή τους. Και μάλιστα εν Ελλάδι, το νεοελληνικό ιδεώδες κατατάσσει ως έξυπνο άνθρωπο –σαφέστατα- όχι τον ευφυή, καλλιεργημένο νοητικά και ψυχικά, τον έχοντα προϋποθέσεις και ποιότητες χαρισματικές αλλά εκείνον ο οποίος εξαπατά, κοροϊδεύει, υπονομεύει, δολοπλοκεί και κυρίως και προπαντός κάνει αρπαχτές, "έξυπνες κινήσεις" ώστε να εξαγοράζει γη και χρήμα για το τομάρι του ή την "οικογενειούλα" του. Για την ματαιοδοξία του και την εξουσιαστική λαγνεία του Εγω του.


Ποιος προφήτης τώρα θ΄ ακουστεί,

σαν φωνή σε στέρνα κλειστή,

σ΄ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό,

ποια κραυγή από τον ουρανό»

Μ. Χατζιδάκις

«Η μπαλάντα του οδοιπόρου»


Στην πραγματικότητα το είχα πει εάν δεν κάνω λάθος και σε παλαιότερη αναφορά μου, ότι τον Χριστό δεν τον θέλεις κανείς. Την θρησκεία ναι. Πάρα πολλοί. Γιατί η θρησκεία είναι μια απρόσωπη αναφορά σε μια αντικειμενική θεότητα που μπορεί να σου δίνει, να σου εξασφαλίζει, να σου επιλύσει όλες τις υποθέσεις και τεχνητές σου ανάγκες , χωρίς εσύ να αναλάβεις καμία ευθύνη πέραν των τελετουργικών καθηκόντων. Δηλαδή απλά εκτελώντας κάποια τελετουργικά σου καθήκοντα έχεις την εύνοια του Θεού ή των Θεών. Αλλά τούτο δεν έχει κανένα κόστος στον τρόπο της ζωής σου.


Ο Χριστός όμως είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Ο Χριστός είναι το αντίθετο της θρησκείας. Ο Χριστός παραδίδει όχι μια νέα θρησκεία ή μια νέα ιδεολογία, αλλά ένα νέο τρόπο ζωής. Πρέπει να αλλάξεις της ζωής σου για να μπορέσεις αν ακολουθήσεις τον Χριστό. Και αυτό εχει πόνο, ευθύνη, σταυρό. Μυρίζει Γεσθημανή και Γολγοθά και κανείς δεν θέλει καρφιά στα χέρια και και αγκάθινα στεφάνια στα μαλλιά του. Αυτός είναι ο Χριστός, ζωή, τρόπος να ζεις για τον Άλλον και άλλο. Κοινωνία και σχέση. Αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Κοινοκτημοσύνη. Νοιάξιμο και θυσία. Εκκλησία, δηλαδή κοινότητα. Ποιος τα θέλει αυτά. Κανείς!!!!!! Αλλά όμως αυτός είναι ο Ιησούς. Άσχετα εάν εμείς τον παραχαράξαμε και τον παραμορφώσαμε στο πέρασμα των αιώνων.


Καταλαβαίνω λοιπόν τον φίλο που έστειλε αυτό το μήνυμα. Και το μόνο που έχω να του πω και σε αυτόν και σε όλα τα παιδιά που μου στέλνουν γράμματα, είναι οτι πρέπει να πάψουμε να κουβαλάμε τους '" Νεκρούς μέσα μας ".


Όταν κάποτε ένας νέος άνθρωπος άκουσε αυτά που έλεγε και πρότεινε ως τρόπο ζωής ο Ιησούς θέλησε να τον ακολουθήσει. Να πάει μαζί Του. Τότε ο Χριστός του λέει, έλα ΤΩΡΑ, όχι αύριο, η μεθαύριο, αλλά ΤΩΡΑ. Τώρα είναι η ζωή. Το χθες και το αύριο δεν υπάρχει μονάχα το ΤΩΡΑ ΖΕΙ. Εκείνος του απάντησε ναι Ιησού, αλλά άσε με να πάω να θάψω τον πατέρα μου και μετά θα έρθω. Ο Χριστός με απόλυτη αποφασιστικότητα και επίγνωση της δύναμης του ΤΩΡΑ, αλλά και της ανατρεπτικότητας και ριζοσπαστικότητας απέναντι στην ζωή των συνθηκών και των συμβάσεων, του απάντησε: "Ασε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς" πάψε να τους κουβαλάς μέσα σου. Ο κόσμος αυτός, οι κοινωνίες αυτές, οι σχέσεις οι συμβατικές και όχι ελεύθερες, είναι ΝΕΚΡΕΣ. Άσε τους αυτούς, μυρίζουν σήψη αιώνων. Μπόχα νεκρής φύσης. Έλα μαζί μου. Να μάθεις ένα τρόπο ζωής που θα σε κάνει να ζεις με πληρότητα.

Αυτό τον λόγο του Χριστού δίνω στον φίλο και σε όλα τα παιδιά που ακόμη πονάνε και δακρύζουν χωρίς να ντρέπονται για το χώμα και την αλμύρα που κουβαλάνε μέσα τους. Για την ανθρωπινότητα τους.

Μην παραδοθείτε στον κόσμο των Νεκρών. Αντισταθείτε και Αναστηθείτε. Η ζωή αυτή είναι σύντομη. Βρείτε ένα, δυο, τρεις, ανθρώπους που μπορείτε να λέτε καλημέρα και να είναι καλημέρα. Να λέτε καληνύχτα και να είναι καληνύχτα και χτίστε την δική σας ουτοπία. Το δικό σας "αντάρτικό", εκκλησιαστικοποιείστε την ζωή σας. Φτιάξτε κοινότητες. Διαχειριστείτε χώρους και χρόνους και αυτοργανωθείτε. Ζήστε... αλλά μην παραδοθείτε στους Νεκρούς κανόνες, στις νεκρές σχέσεις, στις νεκρές πολιτείες, στις νεκρές θρησκείες, στα νεκρά όνειρα του κόσμου τούτου. Μην τους επιτρέψετε να σπείρουν μέσα σας την απόγνωση. Ανάσταση και Αντίσταση.


π.Λίβυος


18 σχόλια:

zarAthustra είπε...

καλημέρα αδελφέ μου...

την αλληλεγγύη μας σε αυτούς που νοιώθουν μόνοι μες στο πλήθος και πλήρεις στη μοναξιά τους, σε αυτούς "που δεν ανατέλλουν παρά δύοντας", που "αγαπούν και ξέρουν ναξοδεύονται", που θάβουν τους νεκρούς με αξιοπρέπεια, που με μεγαλύτερη ακόμα αξιοπρέπρεια συνεχίζουν να καταφάσκουν στη ζωή...

Σύναξη προσώπων επί το αυτό... είπε...

Αρχές Οκτωβρίου... Θλίψη εν όψει των εκλογών. Κρυφή αγωνία στα πρόσωπα των ανθρώπων, από τη μια τα ίδια μικροκομματικά παιχνίδια κι απ'την άλλη ο φόβος για το αύριο, για την οικονομία, τα εθνικά, την εγκληματικότητα κλπ. Κι όμως το παράλογο διαιωνίζεται από την συνήθεια και τις πελατειακές σχέσεις.

Αρχές Οκτωβρίου... Άνθρωποι χωρίς νόημα, αναζητούν νόημα στα υλικά, αφού οι πολιτικές ουτοπίες διαψεύστηκαν, τώρα έμεινε μόνο το ψωμί και τα θεάματα σαν υποκατάστατο ζωής. Δεν υπάρχει χώρος για ιδεαλισμούς και υπαρξιακές αναζητήσεις, μόνο τι θα αποκτήσουμε, τι θα καταναλώσουμε, τι θα φάμε. Και τα παιδιά τους, έτοιμα να τα σπάσουν, πριν και μετά από την δική τους μανία για κατανάλωση.

Αρχές Οκτωβρίου... Ζωή δίχως νόημα, δεν είναι ζωή. "Ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος". Κι όμως τον λόγο Του τον διαστρέψαμε, πρώτα εμείς οι "θρησκευτικοί", τον διασύραμε με τους φανατισμούς, την υποκρισία και τα έργα μας. Και κάθε μέρα τον διασύρουμε όλο και περισσότερο, ανοίγοντας την πόρτα στις κάθε λογής πάραλογες αιρέσεις...

Αρχές Οκτωβρίου... Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Ζωή χωρίς χαρά δεν είναι ζωή. Ζωή χωρίς ελπίδα δεν είναι ζωή. Ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι ζωή. Να ζήσουμε με ελπίδα, χαρά κι αγάπη, να ζήσουμε με Εκείνον που θέλει να διδάξει την αγάπη στις σκληρόκαρδες και φίλαυτες ψυχές μας...

katerina είπε...

Το χαμόγελο του Οκτώβρη που πολλοί απο μας αναζητούν μέσα στο γκρίζο τοπίο, αναρτήθηκε σήμερα σαν πρόταση-κάλεσμα "Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς."...Παράξενο...ελπιδοφόρο ίσως...Στο κάτω -κάτω ,όλα τα γευτήκαμε,χορτάσαμε ουτοπιστικά κηρύγματα ..Γιατί να μη δοκιμάσω να πάψω να κουβαλω τους νεκρους μέσα μου ΤΩΡΑ?Τι έχω να χάσω ,πόσο ακόμα να περιμένω τους σωτήρες του παράφρονα αυτού κόσμου????
Καλο απόγευμα π.Λίβυε!

Σιμούδης Δημήτριος είπε...

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
Πεταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφταστα θα ζητούμε;

Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε

Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

Βάλτε να πιούμε
Διάφανα Κρίνα

Συγνώμη που παραθέτω κάτι ξένο αλλά μου ήρθε αμέσως στο μυαλό με την ανάγνωση του σχολίου σας π. Λίβυε.
Γιατί όμως η εκκλησία προτιμά π.Λίβυε τη θρησκεία από την εκκλησιοποίηση της ζωής;Είμαι εκπαιδευτικός και ακούω συνεχώς από τους συναδέλφους ότι πιστεύουν στο Χριστό , στο Θεό αλλά σχέση με την εκκλησία δεν θέλουν. Που να γίνει όμως πράξη η πρόταση ζωής του Χριστού έξω από την εκκλησία;
Οι άνθρωποι θέλουν (όπως καταλαβαίνω και στους παραπάνω στίχους)αλλά κάπου πρέπει και να τα βλέπουν
Καλό απόγευμα π.Λίβυε

Ανώνυμος είπε...

την ευχή σας π. Λύβιε!
μ΄εντυπωσίασε ο λόγος και με έβαλε σε ΣΚΕΨΕΙΣ.. όμως τι εννοείτε οταν λέτε "και χτίστε την δική σας ουτοπία. Το δικό σας "αντάρτικό", εκκλησιαστικοποιείστε την ζωή σας. Φτιάξτε κοινότητες. Διαχειριστείτε χώρους και χρόνους και αυτοργανωθείτε. Ζήστε... "

τα σέβη μου
Β.Μ

π.Γεώργιος-Προσκυνητής είπε...

Ο Χριστος μας χαρισε τα παντα.Τη χαρα μιας φιλιας, την ευτυχια μιας αγαπης,το χαδι της μανας αλλα και τον καμπο με τα λουλουδια,το τραγουδι των πουλιων,την ακτινα του ηλιου.Δεν μας χαρισε ομως την ηδονη.Παροτι ξερει οτι ο ανθρωπος θα ψαξει να ικανοποιησει καθε παθος του.Ο Χριστος μας θελει ομως ολοκληρους δικους του.Δεν θελει τα υπολειματτα της ψυχης μας.Θελει τα παντα η τιποτα.Γι'αυτο ο Χριστος ειναι τοσο μονος.Και οι ανθρωποι που ειναι τοσοι πολλοι...ειναι πολυ πιο μονοι απο Εκεινον.
Ο Θεος να σας εχει καλα π.Λιβυε

π. ΛίΒυος είπε...

@zarAthustra
Την αγάπη μου!!!! Καλή δύναμη στις μάχες που δίνεις κάθε μέρα.


@Σύναξη προσώπων ἀδελφικῶν
Το διάβασα και μου άρεσε.
Καλή μέρα να έχετε.


@Κατερίνα
Είναι μέγιστη λευτεριά Κατερίνα μου, να αφήσουμε τους ΝΕΚΡΟΥΣ πίσω μας. Να αναζητήσουμε την ζωή. Αρκετά μας έμαθαν να τους κουβαλάμε. Ας τους αφήσουμε πίσω και ας προχωρήσουμε, χωρίς σκιές του παρελθόντος.

Καλα να πέρνας.

π. ΛίΒυος είπε...

@Σιμούδης Δημήτριος
Ωραίοι στιχοι απο τα Διάφανα Κρίνα.
Νομίζω οτι πρέπει να αναζητήσουμε λίγο πρώτα στην θέληση μας με τιμιότητα και ειλικρίνεια την εκκλησία του Χριστού. Που ειναι κοινωνία αγάπης και ενότητας. Μετά εάν έτσι ξεκινήσουμε θα βρούμε κάποιο ναό που να συντελείτε και να πραγματοποιείτε η εκκλησία.
Επίσης πρέπει να έχουμε υπόψιν μας, οτι η εκκλησία ηταν και είναι πάντα ένα ζητούμενο. Δηλαδή μπορεί μεσα σε ενα ναό, να τελείται η Θεία Λειτουργία να έχει 200 ανθρώπους απο κάτω και μονο οι τρεις να καταφέρουν με την βοήθεια του Θεού να γίνουν εκκλησία.
Μην ταυτίζουμε την έλευση μας και μονο στο ναό με εκκλησία. Αλλο ο ναός και αλλο η εκκλησία. Η εκκλησία ειναι τρόπος ζωής.

Να είσαι καλά και χαρηκα για την συμμετοχή σου.

π. ΛίΒυος είπε...

@Β.Μ
Εννοώ φίλε μου καλέ. Οτι θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας και να τολμήσουμε πράγματα. Εάν θέλουμε να ζήσουμε.
Να βρούμε χώρους και τρόπους να έρθουμε πιο κοντά, να μοιραστούμε την ζωή μας. Τις χαρές και τις λύπες μας. Να γευθουμε εμπειρίες και χαρές που μόνο η κοινωνία με τους ανθρώπους φέρει. Για μενα προσωπικά αυτό ειναι ενα ζητούμε μεσα στον χώρο του Χριστιανισμού όπου ανήκω. Να βρω και να γίνω και εγώ ο ίδιος εκκλησία.
Αλλος μπορεί να το βιώσει μεσα σε άλλες μορφές συλλογικότητας και κοινοτικής συντροφικότητας.
Εγω θεωρώ οτι η εκκλησία ως κοινωνία και μοίρασμα ζωής με τον Θεό και τον συνάνθρωπο έχει μεγαλύτερη πληρότητα απέναντι στις απαιτήσεις της ύπαρξης. Γι αυτο και μένω στην εκκλησία.

Καλά να είσαι , Καλή μέρα!!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@π. Γεώργιος
Αδελφέ μου χάρηκα πολύ για την επίσκεψη και τις όμορφες σκέψεις σου.
Καλή μέρα σου εύχομαι!!!

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Έχουν κατιτί το υγιές όλα αυτά τα έστω και οδυνηρά αισθήματα: τρόπον τινά αποτελούν μια έστω και συγκεχυμένη, μια έστω και αδιέξοδη αντίδραση στις λογής λογής δυναστείες. Από εκεί και πέρα, ο καθένας αναλαμβάνει το κόστος, μετράει τις απώλειες και γλείφει τις πληγές του. Από εκεί και πέρα, ο καθένας αναζητάει την αυτοδικαίωση, υψώνει τα οχυρά, κλείνεται στους ιδιωτικούς του κόσμους. Κι εγώ το ίδιο κάνω.
Καλά και χρήσιμα τα βρίσκω όλα αυτά, αλλά δε φτάνουν. Νομίζω ότι η λύση βρίσκεται στην άθροιση των εγώ σε εμείς.

π. ΛίΒυος είπε...

@px
Εγώ συμφωνώ μαζί σου αδελφέ. Αυτή την άθροιση ψάχνω και εγώ. Να γίνω λίγο πιο άνθρωπος, λίγο πιο πλησίον, πιο αδελφός, πιο κοντινός με όλους....

Καλημέρα!!!!!

Unknown είπε...

"Πάτερ πως πρέπει να ζούμε; Πως θα πετύχουμε την σωτηρία μας;"

http://www.aegeantimes.gr/pigizois/pnevm_logoi/starets.htm

__________________________________________


"Βλέπετε, εκείνη την εποχή ο κλήρος ήταν συμβιβασμένος και επαγγελματοποιημένος, ενώ γύρω τα κοινωνικά προβλήματα έφερναν τα σύννεφα της εξέγερσης… Ο γέροντας, που δεν ήταν απ’ αυτούς, φέρθηκε ανθρώπινα και έξυπνα στους νέους και αυτοί κάθισαν να…λειτουργηθούν!"

http://www.oodegr.com/oode/sygxronoi/alexios_metswf1.htm

_________________________________________

Καλημέρα.

Αλντεμπαράν είπε...

ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΨΥΧΩΝ

Όποιος αντίκρισε μια φορά το ιδανικό,όποιος φωτίστηκε από το φως κάποιου άλλου κόσμου,όποιος έβαλε στο ένα του χέρι τη στιγμή και στ' άλλο την αιωνιότητα,όποιος κλείνει μέσα του τη δύναμη του Δημιουργού και βλέπει πως η ομορφιά της δικής του ψυχής είναι αρκετή για να σκεπάσει όλη την ασχήμια της ζωής αυτής,όποιος νοιώθει πως είναι απεσταλμένος δε μπορεί να σωπάσει.Σημαδεύει καλά το σκοπό του,ακολουθεί πιστά την τροχιά του και περνά σαν άγνωστος διαβάτης από τη χώρα των ανθρώπων.Είναι ένας παράξενος ζητιάνος κι αδιάκοπα κτυπά τις πόρτες των ανθρώπων μα για να δώσει κι όχι για ζητήσει.Σέρνει τη μεγάλη ψυχή του και διαβαίνει κοιτάζοντας ν' ανεβάσει και τους άλλους ώς το δικό του ύψος.Ο Μονογενής και Λόγος του Θεού, Εκείνος είναι «ο ποιητής ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων». Εκείνος είναι ο καλλιτέχνης και ο Ζωγράφος που Ζωγράφισε και καλλιτέχνησε την προσωπικότητα του ανθρώπου «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του». Εκείνος είναι που έπλασε αθάνατο τον άνθρωπο. Κι όσοι κοινωνούνε από το Αίμα και το πνεύμα Του δημιουργούνε αθάνατα έργα κι οι ίδιοι μπαίνουνε στη δική του αθανασία.

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
(Μητροπολίτης Γέρων απο Κισάμου και Σελίνου)

Provato είπε...

είσαι σπουδαίος! καλή βδομάδα αδελφέ μου!

Ζηνάς είπε...

Ωραίο κείμενο πάτερ!
Θα επιτρέψετε κάτι προσωπικό;
Μέσα στην εκκλησία μας είδα ανθρώπους με όλα τα πάθη του κόσμου να ανθίζουν και να μοσχοβολούν αρετή, αγνότητα, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, χρηστότητα. Υποπτεύομαι ότι αυτή η αλλαγή έγινε μέσα απ'ένα δραματικό προσωπικό αγώνα με βάση την πίστη στον Χριστό, όπλο την καθημερινή πάλη με την λάσπη που φέρουμε μέσα μας και στόχο την αγάπη.
Αυτή η αλλαγή είναι για μένα και ο λόγος που παραμένω στην εκκλησία μας. Συχνά, κατά τη διάρκεια της λατρείας μας, συγκινούμαι καθώς νιώθω πως κυκλώνομαι από αγωνιζομένους ανθρώπους που μοχθούν για να κάνουν τη λάσπη μέσα τους φώς.Οι όποιες διαφωνίες, λάθη, αμαρτίες δεν με εμποδίζουν από το να χαρώ τον παλμό αυτού του αγώνα και να δώσω την μυστική υπόσχεση:Να μην τον απαρνηθώ ποτέ!

Vasiliki Rimpa είπε...

πατέρα Λίβυε ,
ευχαριστώ .....ευχαριστώ

π. ΛίΒυος είπε...

@alexandros
@Αλντεμπαράν
@provato
@Ζηνάς
@Vasiliki Rimpa

Να είστε όλοι καλά. Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. Φιλιά.