Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς.

@@Η ελπίδα χάθηκε δεν υπάρχει καρδιά να παίζει σαν του παιδιού στους αγρούς στην αγκαλιά της φύσης . Χθες είχα μία συζήτηση με κάτι φίλους και ενώ έλεγα αθώες σκέψεις, δεν συμφωνούσε κανένας γιατί ο κόσμος έλεγαν δεν είναι έτσι και άρα πρέπει να δρας με ανάλογο τρόπο. Με τον τρόπο του κόσμου. Σήμερα ζήτησα σε δυο ανθρώπους να συνεργαστούν και ο ένας αρνήθηκε γιατί λέει ότι οι συνεργασίες δεν είναι εφικτές. Τους είπα ότι θα τους ενώνω εγώ και ο ένας επέμεινε να αρνείται. Μιλούσα και ένιωθα σε κάθε απάντηση του ενός να γκρεμίζεται ο κόσμος. Πως να πολεμήσεις με λουλούδια και δάκρυα ; Πώς; Να μην με ξεχνάτε στις προσευχές σας....

Σήμερα έλαβα αυτό το email από ένα ευαίσθητο και υπέροχα όμορφο άνθρωπο. Ένα νέο άνθρωπο που πέρασε την ζωή του μέσα στην οδύνη του πόνου και της θλίψης μόνο και μόνο διότι διέθετε μια ευαίσθητη ματιά πάνω στα πρόσωπα και τα πράγματα.
Αρνήθηκε να συνθηκολογήσει. Αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Πίστεψε στο όνειρο και στην ουτοπία. Στο παράδεισο της πρωτόπλαστης αθωότητας. Ίσως να έχει και αυτός τις αδυναμίες του ή ακόμη και τις ευθύνες του. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το γεγονός ότι οι ευαίσθητοι και συναισθηματικοί άνθρωποι είναι "απορριπτέοι" στην εποχή μας. Είναι οι περιθωριακοί της βαρβαρότητας του πολιτισμού μας. ''Ανίκανοι" για τους πολλούς, να αναμετρηθούν με την κοινωνία της βίας, του κανιβαλισμού, της καταστροφής, του τεχνοκρατικού προγραμματισμού, που όλα και όλους τους εξαντλεί στην χρησιμότητα και χρηστικότητα των αναγκών του.

Η ευαισθησία στην εποχή μας θεωρείται ως αδυναμία ή μάλλον ως αναπηρία της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ως μειονέκτημα για τον άνθρωπο του 21ου αιων. Το ζω κάθε μέρα. Ακούω και βλέπω κόσμο πολύ. Βλέπω τις αντιδράσεις εκείνων που έχουν μέσα στο στενό ή και ευρύτερο περιβάλλον τους, ιδιαίτερα ευαίσθητους ανθρώπους.

Τους απομονώνουν, τους περιθωριοποιούν. Το έχω δει πολλές φορές ακόμη και στις παιδικές και νεανικές συνάξεις της ενορίας μου. Οι γονείς φοβούνται μήπως τα παιδιά τους γίνουν βλάκες ή ηλίθιοι. Μήπως τους μάθουμε τον τρόπο ζωής και αντίληψης του Χριστού με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβιώσουν κατόπιν στην ζωή τους. Και μάλιστα εν Ελλάδι, το νεοελληνικό ιδεώδες κατατάσσει ως έξυπνο άνθρωπο –σαφέστατα- όχι τον ευφυή, καλλιεργημένο νοητικά και ψυχικά, τον έχοντα προϋποθέσεις και ποιότητες χαρισματικές αλλά εκείνον ο οποίος εξαπατά, κοροϊδεύει, υπονομεύει, δολοπλοκεί και κυρίως και προπαντός κάνει αρπαχτές, "έξυπνες κινήσεις" ώστε να εξαγοράζει γη και χρήμα για το τομάρι του ή την "οικογενειούλα" του. Για την ματαιοδοξία του και την εξουσιαστική λαγνεία του Εγω του.

Ποιος προφήτης τώρα θ΄ ακουστεί,

σαν φωνή σε στέρνα κλειστή,

σ΄ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό,

ποια κραυγή από τον ουρανό»

Μ. Χατζιδάκις

«Η μπαλάντα του οδοιπόρου»

Στην πραγματικότητα το είχα πει εάν δεν κάνω λάθος και σε παλαιότερη αναφορά μου, ότι τον Χριστό δεν τον θέλεις κανείς. Την θρησκεία ναι. Πάρα πολλοί. Γιατί η θρησκεία είναι μια απρόσωπη αναφορά σε μια αντικειμενική θεότητα που μπορεί να σου δίνει, να σου εξασφαλίζει, να σου επιλύσει όλες τις υποθέσεις και τεχνητές σου ανάγκες , χωρίς εσύ να αναλάβεις καμία ευθύνη πέραν των τελετουργικών καθηκόντων. Δηλαδή απλά εκτελώντας κάποια τελετουργικά σου καθήκοντα έχεις την εύνοια του Θεού ή των Θεών. Αλλά τούτο δεν έχει κανένα κόστος στον τρόπο της ζωής σου.

Ο Χριστός όμως είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Ο Χριστός είναι το αντίθετο της θρησκείας. Ο Χριστός παραδίδει όχι μια νέα θρησκεία ή μια νέα ιδεολογία, αλλά ένα νέο τρόπο ζωής. Πρέπει να αλλάξεις της ζωής σου για να μπορέσεις αν ακολουθήσεις τον Χριστό. Και αυτό εχει πόνο, ευθύνη, σταυρό. Μυρίζει Γεσθημανή και Γολγοθά και κανείς δεν θέλει καρφιά στα χέρια και και αγκάθινα στεφάνια στα μαλλιά του. Αυτός είναι ο Χριστός, ζωή, τρόπος να ζεις για τον Άλλον και άλλο. Κοινωνία και σχέση. Αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Κοινοκτημοσύνη. Νοιάξιμο και θυσία. Εκκλησία, δηλαδή κοινότητα. Ποιος τα θέλει αυτά. Κανείς!!!!!! Αλλά όμως αυτός είναι ο Ιησούς. Άσχετα εάν εμείς τον παραχαράξαμε και τον παραμορφώσαμε στο πέρασμα των αιώνων.

Καταλαβαίνω λοιπόν τον φίλο που έστειλε αυτό το μήνυμα. Και το μόνο που έχω να του πω και σε αυτόν και σε όλα τα παιδιά που μου στέλνουν γράμματα, είναι οτι πρέπει να πάψουμε να κουβαλάμε τους '" Νεκρούς μέσα μας ".

Όταν κάποτε ένας νέος άνθρωπος άκουσε αυτά που έλεγε και πρότεινε ως τρόπο ζωής ο Ιησούς θέλησε να τον ακολουθήσει. Να πάει μαζί Του. Τότε ο Χριστός του λέει, έλα ΤΩΡΑ, όχι αύριο, η μεθαύριο, αλλά ΤΩΡΑ. Τώρα είναι η ζωή. Το χθες και το αύριο δεν υπάρχει μονάχα το ΤΩΡΑ ΖΕΙ. Εκείνος του απάντησε ναι Ιησού, αλλά άσε με να πάω να θάψω τον πατέρα μου και μετά θα έρθω. Ο Χριστός με απόλυτη αποφασιστικότητα και επίγνωση της δύναμης του ΤΩΡΑ, αλλά και της ανατρεπτικότητας και ριζοσπαστικότητας απέναντι στην ζωή των συνθηκών και των συμβάσεων, του απάντησε: "Ασε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς" πάψε να τους κουβαλάς μέσα σου. Ο κόσμος αυτός, οι κοινωνίες αυτές, οι σχέσεις οι συμβατικές και όχι ελεύθερες, είναι ΝΕΚΡΕΣ. Άσε τους αυτούς, μυρίζουν σήψη αιώνων. Μπόχα νεκρής φύσης. Έλα μαζί μου. Να μάθεις ένα τρόπο ζωής που θα σε κάνει να ζεις με πληρότητα.

Αυτό τον λόγο του Χριστού δίνω στον φίλο και σε όλα τα παιδιά που ακόμη πονάνε και δακρύζουν χωρίς να ντρέπονται για το χώμα και την αλμύρα που κουβαλάνε μέσα τους. Για την ανθρωπινότητα τους.

Μην παραδοθείτε στον κόσμο των Νεκρών. Αντισταθείτε και Αναστηθείτε. Η ζωή αυτή είναι σύντομη. Βρείτε ένα, δυο, τρεις, ανθρώπους που μπορείτε να λέτε καλημέρα και να είναι καλημέρα. Να λέτε καληνύχτα και να είναι καληνύχτα και χτίστε την δική σας ουτοπία. Το δικό σας "αντάρτικό", εκκλησιαστικοποιείστε την ζωή σας. Φτιάξτε κοινότητες. Διαχειριστείτε χώρους και χρόνους και αυτοργανωθείτε. Ζήστε... αλλά μην παραδοθείτε στους Νεκρούς κανόνες, στις νεκρές σχέσεις, στις νεκρές πολιτείες, στις νεκρές θρησκείες, στα νεκρά όνειρα του κόσμου τούτου. Μην τους επιτρέψετε να σπείρουν μέσα σας την απόγνωση. Ανάσταση και Αντίσταση.

π.Λίβυος