Έλειπα κάποιες μέρες από την εστία μου και δε είχα την δυνατότητα να μάθω τα τρέχοντα εκκλησιαστικά νέα. Έτσι χθες μόλις έμαθα ότι έφυγε από την παρούσα μορφή ζωής ο επίσκοπος της ορθόδοξης εκκλησίας Σερβίας και Πατριάρχης Παύλος. Ένας κατά την προσωπική και πολύ ταπεινή μου άποψη σύγχρονος άγιος της εκκλησίας μας. Και βέβαια όταν χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο δεν εννοώ ένα μυθικό ον ούτε μια ανθρώπινη ύπαρξη που σε τίποτε δεν θυμίζει την ζωή ενός ανθρώπου. Το υπογραμμίζω γιατί συνήθως στην νεότερη χρήση του όρου άγιος και αγιότητα προβάλλονται αυτοματισμοί σκέψης και αντίληψης που έχουν περισσότερο να κάνουν με ταξίδια επιστημονικής φαντασίας και υπερκόσμιας ουτοπίας παρά με την αλήθεια ενός αγίου ανθρώπου. Δηλαδή στους περισσότερους ανθρώπους το άκουσμα της λέξης άγιος δημιουργεί την φαντασίωση του εξωπραγματικού, του πέραν από τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα και πολύ λιγότερο την ανθρωπινότητα, την ψηλαφητή αγάπη και ταπείνωση ενός αγίου ή αγίας.
Τέλος πάντων δε είναι του παρόντος για να μιλήσουμε για την αγιότητα και την παραχάραξη της από τους σύγχρονους ηθικιστές και νομικιστές χριστιανούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο του Αγίου Ισαάκ Σύρου όταν λέει ότι «είναι καλύτερα να βρεις την ταπείνωση από το να ανασταίνεις ανθρώπους» ή τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Σιναίτου που μας λέει « μην ψάχνατε προγνώστες του μέλλοντος ή θαυματοποιούς αλλά ανθρώπους που να έχουν αγάπη και ταπείνωση». Ας είναι όμως. Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά αυτό το θέμα.
Ο Πατριάρχης Σερβίας λοιπόν Παύλος εκοιμήθει. Έφυγε από την παρούσα μορφογενετική πραγματικότητα για τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Έφυγε με πολύ πίστη, μεγάλη αγάπη και ιδιαίτερη ταπείνωση για την θέση που η εκκλησία του είχε εμπιστευθεί. Καθότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν πολύ τέτοιοι επίσκοποι και κατά την κοσμική έννοια Πατριάρχες όπως ο μακαριστός Παύλος.
Ο επίσκοπος της εκκλησίας του Χριστού Παύλος και Πατριάρχης της Σερβικής εκκλησίας, δεν άσκησε -ως συνήθως γίνεται από τις θέσεις αυτές- εξουσία. Δεν άφησε τον εαυτό του να γοητευθεί από την δαιμονική γοητεία της εξουσίας. Δεν υπηρέτησε την διπλωματία. Ούτε ιερή ούτε ανίερη. Δεν έκανε μικροπολιτική και μακροπολιτική. Ήταν Χριστιανός. Ακέραιος. Αυθεντικός. Μαρτυρικώς μαρτυρών την πίστη του στο Χριστό.
Αγωνίστηκε κόντρα σε όλες τις αντιεκκλησιαστικές, αντιχριστιανικές κοσμικές απόψεις και αντιλήψεις ότι η διοίκηση της εκκλησίας δεν ασκείται με προσευχή και νηστεία, με αρετή και πνευματικότητα, αλλά με δημόσιες σχέσεις, με διπλωματία και πολιτική. Καθώς δε και με την νεοεκφρασθείσα αλλά καθόλου άγνωστη από το εκκλησιαστικό παρελθόν άποψη ότι η αποστολή του επισκόπου δεν είναι η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και η εν Χριστώ διακονία, αλλά η διοικητική γραφειοκρατική συνδιαλλαγή με το κράτος και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, κάτι σαν εκκλησιαστικός νομάρχης.
Ο Πατριάρχης Παύλος εκλέχτηκε με κλήρο κατά την Σερβική παράδοση. Δεν πήρε μέρος σε συντεχνίες και εκλογικά μαγειρέματα. Άφησε τον Θεό να μιλήσει μέσα από καθαρές διαδικασίες.
Όταν κηρύχτηκε από τον υπεραντλαντικό σουλτάνο(Η.Π.Α) ο πόλεμος ενάντια στην Σερβία δεν υπεράσπισε τον λαό του μόνο με παρουσία, φιλανθρωπική διακονία κ.α τα οποία επιτυχώς πολλές φορές διεκπεραιώνουν και μη θρησκευτικές ομάδες εθελοντών ακτιβιστών και οργανισμών. Αλλά ως αληθινός χριστιανός επίσκοπος μπόλιασε την φιλανθρωπία με την προσευχή και νηστεία. Δεν έφαγε λάδι όσες μέρες κράτησε ο πόλεμος πενθών για τον σφαγιασθέντα λαό του και τελούσε την Θεία Λειτουργία καθημερινά όπου και εάν βρισκόταν.
Έτσι η πνευματική αγωνία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική παρουσία του, αφού μετα τις προσευχές και τις Λειτουργίες έφευγε στους δρόμους, τις πόλεις, τις χώρες, για να βρεί οικονομικές προσφορές για τον δοκιμαζόμενο λαό του, έλεγε χαρακτηριστικά:
«Εάν ηδυνάμην να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα εστεκόμην ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων δια τας δεξιώσεις και τας επιδείξεις μόδας, και προσωπικώς θα εζήτουν ελεημοσύνη δια τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε εξ ημών θα έπρεπε, με ενεργόν τρόπον, να εντροπιάση όλας εκείνας τας επιδεικτικάς πλεονεξίας, αι οποίαι υπάρχουν εις τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνον απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας»
Εγώ αυτά κατάλαβα από αυτή την ασκητική χριστιανική παρουσία ενός αγίου ανθρώπου. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι δεν έκανε λάθη ή δεν πήρε μέρος κάτω απο ιστορικές και συναισθηματικές πιέσεις σε κάποιες όχι και τόσο ξεκάθαρες αποφάσεις για τις οποίες άλλωστε του ασκήθηκε κριτική και θα μιλήσει η ιστορία. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να κάνει η ιστορία -και εδώ ειναι και η μεγάλη της αδυναμία - είναι να δει το βάθος και την ουσία μιας ανθρώπινης καρδιάς. Γιατί η ιστορία καταγράφει γεγονότα. Η ανθρώπινη καρδιά όμως είναι ένα μέγα μυστήριο που κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να καταγράψει και να αναλύσει. Θα μιλήσουν όμως καλύτερα και πληρέστερα όλοι αυτοί που τον έζησαν από κοντά, ως μια αυθεντική μαρτυρία χριστιανικού ήθους.
Την ευχή του ας έχουμε.
π.Λίβυος
8 σχόλια:
Είναι τόσο όμορφος που το χρυσό ένδυμα στην πάνω φωτογραφία φαντάζει υπερβολικό. Ή υπερβολικά λίγο...αταίριαστο σίγουρα. Το βλέμμα αρκεί για να ντύσει με την παιδική μεγαλοσύνη του τα πάντα.
Πατέρα Λίβυε την ευχή σας.Σας ευχαριστούμε πολύ για την ανάρτησή σας αυτή.Χαιρόμαστε και αναπαύομαστε με τον πνευματικό και γλαφυρό σας λόγο.Καλή δύναμη στην Ιερατική και διαδυκτιακή σας διακονία και καλή συνέχεια.Τήν ευχή του Μακαριστού Παύλου να έχουμε και να εμπνεόμαστε απο τή ζωή και το έργο του μεγάλου αυτού Ιεράρχου τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
αληθινός Ιεράρχης, εις τόπον καί τύπον Χριστού.
Τον θυμαμαι πριν χρόνια στην Αθήνα που βρέθηκε για λίγες ημέρες και λειτούργησε ως απλός ιερέας σε κεντρικό Ναό.
Ο Θεός να τον αναπαύσει και καλό Παράδεισο.Να έχουμε την ευχή του
Ενας ευαγγελικός ιεράρχης στον αιώνα των μάνατζερ και των ιησουιτων διπλωματών, που στην ενθρονιση του είπε το συγκλονιστικό:''για την πατριαρχικη μου αποστολή δεν έχω κανένα πρόγραμμα,το πρόγραμμα μου ειναι το Ευαγγέλιο του Χριστού''
Ένας ιεράρχης που έζησε στο μέσο του πολέμου του παραλόγου και ειπε''Ηρωισμος σημαινει να προστατευω τον εαυτο μου από τον εχθρο αλλά τιμιοτης είναι να προστατευω τον εχθρο από τον ίδιο μου τον εαυτό''
Η αγιοτης δε διαφηνίζεται αλλά μπορεί να επιβληθεί μ΄
εναν μυστηριακό τρόπο,δεν περιγραφεται μόνο βιώνεται.Να έχουμε την ευχή του.
Άλλος ένας μεσήτης μας προς τον Ουρανό !
Ας έχουμε την ευχή του .
@ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
@"ΕΥΔΡΟΜΟΥΝΤΩΝ ΑΛΕΙΠΤΗΣ"
@spyridon
@π. Γεώργιος
@Διαβάτης
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία σας.
Καλά να είστε.
Από τη μορφή του και μόνο σκέφτεσαι: "Αυτός είναι παπάς!!"
Καλό Παράδεισο παπούλη!
Aυτος λοιπον ο παπουλης περασε την ζωη του χωρις να διαμαρτυρηθει.Οτι τουδινε ο κυριος μας,καλο η κακο το δεχοταν σαν παιδαγωγια του θεου.Ηταν βεβαια γνωστης των διδαχων του ευαγγελιου.Ετσι ζωγραφιστηκε ο σταυρος στην καρδια του.Ετσι εργαστηκε αυτο που λεμε ''γεννηθητω το θελημα σου''δηλ.να γινει η ειθε να γινει η μακαρι ναγινει το θελημα σου.Ενω οι περισσοτεροι απο εμας λεμε και δεν εξαιρω τον εαυτον μου,''ας γινει το θελημα σου'',ετσι με βαρια καρδια.Ειναι σαν να λεμε του θεου ''θεεμου αφου το θες εσυ ας γινει το θελημα σου αλλα να ξερεις πως στο πλαι σου ειναι και το δικο μου θελημα.Θα ηθελα να γινει το θελημα μου ,αλλα κανω υπακοη για χαρη σου και δεν πειραζει,εγω πονω να το ξερεις αυτο...τελος παντον ενταξει ,αφηνω στην παντα προς το παρων το θελημα μου για να επικρατησει το δικο σου θελημα''....οχι..οχι....οχι...θα πρεπει να λεμε ''θεεμου γεννηθητω το θελημα σου..δηλαδη να γινει το θελημα σου,ειθε να γινει το θελημα σου,μακαρι να γινει το θελημα σου''ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΙΚΝΥΕΙ ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ,ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ,ΕΛΠΙΔΑ,ΑΓΑΠΗ,ΠΙΣΤΗ.Δηλαδη ενοω να πουμε''θεε μου θελω με χαρα να γινει το θελημα σου γιατι σου εχω εμπιστοσυνη πολλη γιατι σε αγαπω ετσι απλα πολυ πολυ και γιατι πρεπει να ταπεινωθω πολυ πολυ οπως εσυ.Καποιος δοκιμασε να λεγει καθε μερα σαν ασκηση ''θεε μου μακαρι να γινει το θελημα σου....μακαρι να γινει το θελημα σου.''. ...συνεχεια.Αρχισε να λεγει στην αρχη ''θεε μου ας γινει το θελημα σου (με πικρα),θεε μου να γινει το θελημα σου...και μια ελεγε το ΑΣ και μια ελεγε το ΝΑ σε ολη του την ζωη...και τι εγινε? ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΟ ΝΑ....δεχτηκε μετα ο,τι τουδινε ο κυριος ,μπηκε στο πετσι του η θλιψη ειπε μεσα του ''ετσι πρεπει να γινει'' το δεχτηκε και εγινε η θλιψη η δευτερη του φυση.Ετσι και αυτοι οι γερονταδες το γεννηθητω το θελημα σου το εχουν αντικαταστησει με την ευχη''κυριε ιησου χριστε υιε θεου ελεησον με τον αμαρτωλο''ολη την ωρα αυτο λενε.και ο θεος τους χαριτωνει και γινονται αγιοι στη γη και χαριν των προσευχων τους εμεις οι κοσμικοι ζουμε σημερα που ειμαστε χωμενοι στην αμαρτια και πιασαμε πατο....Ας ειναι αιωνια η μνημη του μπροστα στον θεο....
Δημοσίευση σχολίου