Μια αλάνα για το παιδί μέσα μας ....

Το κείμενο αυτό το αφιερώνω στο πολύ καλό φίλο συγγραφέα Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη απο το blog http://ixnilasies.blogspot.com/ που τον καιρό της σιωπής μου, χτύπησε την πόρτα μου. Του εύχομαι και δημοσίως καλή επιτυχία στο νέο του βιβλίο.

Πολλές φορές η προσπάθεια για ποιότητα στην ζωή μας, για έκσταση και ομορφιά δεν αντέχει στις αρχέτυπες δομές του συστήματος που συγχρονισμένα και μεθοδικά καλλιεργεί την δυστυχία και την μιζέρια ως τρόπο ζωής και αντίληψης των ανθρώπων.
Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η έκσταση της ζωής, είχε πει κάποτε κάποιος. Το σύστημα για να λειτουργήσει θέλει δυστυχισμένους και μελαγχολικούς ανθρώπους. Δεν μας θέλει χαρούμενους. Και κάνει τα πάντα ώστε να το καταφέρει.
Δεν θέλει την χαρά και έτσι μας πείθει ότι πρέπει να είμαστε δυστυχισμένοι. Μίζεροι και αδιέξοδοι. Σκυθρωποί γεμάτοι συννεφιά και ανήλιες μέρες.
Μονάχα με ανθρώπους που δεν παίζουν και δεν γελούν, το σύστημα επιβιώνει, «ανθεί» και κερδοσκοπεί εις βάρος της ζωής.

Ισχυρό χαρτί της κατευθυνόμενης συστημικής δυστυχίας είναι και η τηλεόραση. Η οποία τρέφει και τρέφεται από την μιζέρια, την οδύνη και την ανακύκλωση της μαυρίλας. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πάντα να αντιστέκομαι απέναντι της. Αυτές τις μέρες είδα λίγο παραπάνω από τον πάγιο χρόνο που τις αφιερώνω και αυτός δεν ξεπερνάει το δελτίο ειδήσεων του μεσημεριού. Δηλαδή 10 -15 λεπτά την ημέρα.

Έτσι έπεσα πάνω σε διάφορες εκπομπές που είχαν ως θέμα τους τον Δεκέμβρη, τον δολοφονημένο από την λαγνεία της εξουσίας Αλέξης. Γενικότερα είχαν συζητήσεις γύρω από την βία των νέων, την καταστολή της αστυνομίας, τα μηνύματα και τα όποια ιδεολογικά απηχήματα του «Δεκέμβρη». Είδα και άκουσα πολλά. Μπούχτισα, κουράστηκα, αλλά πάνω από όλα απογοητεύθηκα για ακόμη μια φορά.

Από μικρό παιδί ο κόσμος των «ενηλίκων» των «ώριμων» των «φτασμένων», των «δήθεν» με κούραζε. Με έσπρωχνε στην απελπισία. Στην αίσθηση ότι είμαι μόνος. Με οδηγούσε να πάρω το φανάρι και να ψάξω για ανθρώπους, που συνήθως τους συναντούσα εκεί που κανείς δεν φανταζόταν. Δηλαδή στα αζήτητα της κοινωνίας. Άλλωστε ο Ιησούς μας το είπε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσε «πόρνες και τελώνες προάγουσιν ημάς εις την Βασιλεία Του Θεού».

Ο κόσμος των ενηλίκων, είναι ένα κόσμος ψεύτικος. Κουρασμένος και κορεσμένος. Ο λόγος τους είναι τόσο μα τόσο ανούσιος. Άχρωμος, άγευστος, χωρίς ρυθμούς και ήχους ζωής. Το βλέμμα τους δεν έχει συμπάθεια, μα περισσότερο από όλα δεν έχει αλήθεια. Είναι κενό. Τα σώματα τους είναι γερμένα από την θλίψη και την απογοήτευση του βίου τους. Φωνάζουν πολύ. Μιλάνε περισσότερο. Δεν ακούνε καθόλου. Ειρωνεύονται και προσπερνάνε υποτιμητικά ότι τους θυμίζει αλήθεια. Τους νέους ανθρώπους τους κοιτάνε με μισό μάτι, το μάτι του "ώριμου" ή του ύποπτου για εσχάτη προδοσία. Μήπως όλη αυτή η απέχθεια προς την νεολαία είναι μια άμυνα; Μήπως κάτι φοβούνται; Μήπως κάποτε σε ένα κήπο κάποιον πρόδωσαν ;

Πραγματικά προβληματίζομαι, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν τόσο μα τόσο γρήγορα το παιδί που κρύβουν μέσα τους. Γιατί ενώ ο Χριστός μας είπε να μείνουμε παιδιά εμείς τόσο βίαια επιτρέπουμε στο σύστημα να μας ενηλικιώνει. Γιατί του επιτρέπουμε να γεράσει μέσα μας τις ιδέες, τα όνειρα, την ουτοπία, την προσδοκία για το άλλο, το διαφορετικό, το πέρα από τα σύνορα του πρέπει και το μη.

Θυμάμαι ότι κάποτε είχα γνωρίσει ένα άγιο γέροντα γύρω στα 90 και μου έλεγε ότι η ηλικία δεν έχει σχέση με τις ιδέες αλλά με την καρδιά, με την ψυχή, με το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Μη το σκοτώσεις -το παιδί- μου έλεγε και μου ξανάλεγε κάθε φορά που με χαιρετούσα από έξω από την πόρτα του κελιού του.
Είναι αλήθεια ότι προσπάθησα πολύ. Χρειάσθηκε πολύς κόπος μέχρι σήμερα για να μην το συντρίψω. Να μην το κακοποιήσω, και πάνω από όλα να μην το φιμώσω. Ίσως και να μην τα έχω ακόμη καταφέρει. Αλλά αγωνίζομαι να μην του αφαιρέσω το δικαίωμα να εκφράζεται, να υπάρχει και να ζει μέσα μου ελεύθερο. Πάλεψα πολύ για να μην μπαζώσω τον κήπο της καρδιάς μου. Για να μην κάνω χωματερή τα όνειρα μου. Να βρίσκει σήμερα μια αλάνα αδειανή να παίζει, να τρέχει, να χορεύει την ζωή, την χαρά της ύπαρξης.

π. Λίβυος