Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει από αυτό εδώ το μπλοκ, η ζωή του ανθρώπου και όχι μόνο, είναι πόνος. Ο πόνος είναι δεδομένος. Την χαρά την ανακαλύπτουμε. Είναι τέχνη, ζωής, είναι ερμηνεία. Όχι ότι δεν υπάρχει αλλά δεν έχει οντολογικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή δεν γεννιέται κανείς με το χαμόγελο αλλά με πόνο, κλάμα, οδύνη. Αργότερα το γεγονός αυτό ,μέσα απο το πολιτισμικό μοντέλο ερμηνείας που έχουμε γίνεται χαρά και πανηγύρι. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν λαοί που κλαίνε στην γέννα των ανθρώπων και γελάνε την μέρα που "πεθαίνουν". Βέβαια και η μια αντίδραση και η άλλη είναι ακραίες. Γιατί η ζωή και άνθρωπος είναι μια χαρμολύπη. Ενα συναμφότερο. Ωστόσο φαίνεται οτι η διαδικασία του πόνου έχει την μερίδα του λέοντος ή την περισσότερη δύναμη αποτύπωσης στην διαδρομή της ζωής μας. Γι αυτό και μια ισχυρή θλίψη κλονίζει ή και αφανίζει τις χαρές που ζήσαμε. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει οτι παύουμε να χαιρόμαστε και να διαμορφώνουμε την ζωή μας με τετοιο τρόπο ώστε να ζούμε όμορφα και χαρούμενα ακόμη και μέσα στις δοκιμασίες που βιώνουμε.
Όλο το σύμπαν ζει και πορεύεται μέσα στην οδύνη. Ο ανταγωνισμός της επιβίωσης εως θανάτου παρατηρείται σε όλες τις μορφές, δομές, εκφάνσεις της συμπαντικής ζωής. Ακόμη και αυτό το πανέμορφο τριαντάφυλλο που εσύ θαυμάζεις και ποιήματα γράφεις ζει από τον "θάνατο" άλλων μορφών ύπαρξης. Αργότερα και αυτό με την σειρά του μέσα από την διαδικασία της αποσύνθεσης και του "θανάτου", θα γίνει τροφή για κάποια άλλη μορφή ζωής. Και έτσι κάπως όλα πορεύονται μέσα σε αυτή την αέναη διαδικασία ζωής και "θανάτου," χαράς και πόνου. Ένας κύκλος που δεν σταματάει ποτέ, γιατί την στιγμή που θα σταματήσει θα πάψει να υπάρχει ζωή, σε αυτό τον πλανήτη, σε αυτό τον κόσμο που ζούμε. Και αυτό πρέπει ιδιαιτέρως να το κατανοήσουμε.
Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται να είναι απίστευτα οδυνηρή για τον άνθρωπο. Η υπαρξιακή απειλή που αισθάνεται είναι τέτοιου βαθμού και μεγέθους εσωτερικού κλονισμού, όπου αναγκάζεται να αρνηθεί την πραγματικότητα και να φύγει στην σφαίρα του φαντασιακού. Έτσι διαμορφώνει πλαστούς εικονικούς κόσμους που κρύβονται πίσω από την φλυαρία του μυαλού και των λέξεων, πίσω από σπουδαίες φιλοσοφίες, πίσω από μύθους, υπερφυσικά γεγονότα, υπερασπιστές «δογμάτων», δικηγόρους του Θεού, ιεροεξεταστές, εξιδανίκευση προσώπων, τόπων και καταστάσεων, καθαρές ιδεολογίες κ.ο.κ Και σαφέστατα πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο πόνος της ύπαρξης, η ανυπέρβλητη αδυναμία να πεις όταν πεινάς πεινώ, όταν διψάς διψώ, όταν αγαπάς αγαπώ, όταν φοβάσαι φοβάμαι, όταν δεν πιστεύεις στον Θεό, Θεέ μου σε χάνω, δεν μπορώ να πιστέψω, είμαι αδύναμος και είσαι μυστηριώδης κ.ο.κ.
Τότε μασκαρεύεις τις ανάγκες σου και φεύγεις στου μυαλού σου τούς κόσμους, στην φαντασία των φαντασμάτων σου. Δεν είναι απόλυτα κακό. Ίσως πολλές φορές απαραίτητο στοιχείο επιβίωσης, απλά με ταπείνωση και βαθιά επίγνωση αποδέξου το. Πίστεψε με, κάνει τα πράγματα πολύ καλύτερα.
Υ.Γ. Ίσως επανέλθω με κάποια συνέχεια στο ίδιο θέμα.
π. Λίβυος
20 σχόλια:
Πρώτη φορά βρέθηκα στο blog, αποπνέει γαλήνη και σοφία ...
Ευχαριστώ για το ταξίδι
Χαμογελαστή καλησπέρα
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Να είσαι καλα!!!!
Όχι κι άσχημα. Νομίζω το αγγίζετε το θέμα.
Φυσικά και υπάρχει πόνος, από τη στιγμή που είμαστε εδώ. Αυτό είναι το φυσιολογικό.
Δε θα πονέσεις αν νομίζεις ότι χάνεις, αυτό που νομίζεις ότι σου ανήκει;
Εφόσον είσαι τόσο δεμένος μαζί του ναι θα πονέσεις. Και φυσικά υπάρχει φθορά στην οποία υποκύπτουν όλα τα φθαρτά υλικά.
Το Σύμπαν όμως δε πορεύεται στην οδύνη. Στη φθορά αυτή ναι. Τη φυσιολογική φθορά.
Τι άφθαρτο υπήρξε ποτέ ώστε να μη θεωρήσουμε τη φθορά αυτή φυσιολογική;
Ποιός μας είπε ποτέ ότι θα έχουμε κάτι για πάντα; Είτε σώμα, είτε σπίτι, είτε χρήμα, είτε τριαντάφυλλο, είτε σύζυγο, είτε παιδί, είτε γονείς, είτε internet, είτε "αγάπη", είτε auto-moto? Υπήρξε κανείς πριν από εμένα που να τα είχε για "πάντα"; Αν ναι να τον ζηλέψω και να οργισθώ.
Όλα θα κάνουν τον κύκλο της εμφάνισης τους και θα χαθούν ξανά στο Δημιουργό.
Χωρίς την οδύνη όμως.
Την οδύνη και τα άλλα συναισθήματα τα προσδίδουμε εμείς, ανάλογα με το πόσο πολύ θέλουμε αυτό, που δεν είχε κανείς ποτέ ώς τώρα. Ή ανάλογα με τις ιδιότητες που προσδίδουμε εμείς στο κάθε τι.
¨Έχασα τον άνθρωπο μου", λέει.
Από που κι ως που ήταν ο άνθρωπος ΣΟΥ; Ποιός στον έδωσε, από που σου ανήκει;
Ή "με πρόδωσε αυτός του οποίου τη ιδεολογία ακολουθούσα". Και ποιός σου είπε "ακολούθα τον, σωστά θα πράξεις";
Εμείς τη βάζουμε αυτή τη σάλτσα των συναισθημάτων και έπειτα ως γελοίοι "προσπαθούμε να ξεφύγουμε"!!
Το μυαλό όντως πλάθει και ταξιδεύει και δημιουργεί εικόνες και σχεδόν ποτέ δεν είναι ΕΔΩ.
Αλλά όχι επειδή τα χρειάζεται αυτά ή επειδή έτσι πρέπει.
Μάλλον επειδή αρνείται να κοιτάξει τον Εαυτό του "στον καθρέφτη".
Να δει πόσο λάθος είναι ο κάθε ένας μας απέναντι στον διπλανό του, στον μακρινό του, στο περιβάλλον, στο ίδιο το Σύμπαν τελικά.
Σήμερα στη δουλειά: "Τα λουλούδια το χρειάζονται το νερό! Άσε με ρε να τους ρίξω από το μπουκάλι σου!!"
"Και τα παιδιά στην Αφρική το χρειάζονται, ρίξε κανά μπουκάλι και εκεί".
Έβγαλαν το σκασμό ξαφνικά οι πονόψυχοι προωθητές του κάθε κλαψο-mail.
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να μας κρύψει το μυαλό.
Στην ουσία το ξέρουμε, αλλά το αγνοούμε επιδέξεια.
Ποτίζουμε το τριαντάφυλλο και ψοφάει το παιδί.
Γι αυτό ταξιδεύει το μυαλό. Για να μη δει τι σκατάς είναι ο κάθε ένας μας. Και όλο κύκλους το μυαλό, σε κάθε αναληθή σκέψη.
Αυτό δεν είναι απαραίτητο ούτε κάνει τα πράγματα καλύτερα.
Η φιλοσοφία παρεμπιπτόντως, έχει συνήθως πρακτική αξία. Αυτή λείπει.
Το πως να θέσουμε τα πράματα σε τάξη.
Η... φαντασία οργιάζει.
Με το μπαρντόν δηλαδή.
Καλό λιβάνισμα σε όλους.
Φιλιά.
"Ακόμη και αυτό το πανέμορφο τριαντάφυλλο που εσύ θαυμάζεις και ποιήματα γράφεις ζει από τον "θάνατο" άλλων μορφών ύπαρξης." Είναι ανακριβές αυτό, αν υπονοείς ότι υπάρχει ένα ισοζύγιο ζωής και θανάτου. Είχα εκφράσει και τη σχετική διαφωνία μου και στον Αρσένιο στο:
http://arsme.blogspot.com/2010/03/blog-post_11.html
Βέβαια, το κείμενο σου έχει ποιητικό χαρακτήρα και δεν το παίρνω τοις μετροιτοίς. Είναι όμως σημαντικό να ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται ο θάνατος για να γεννηθεί η ζωή.
Την καλησπέρα μου. :-)
Π. Λίβυε, καλημέρα!
Φυσικά και περιμένουμε την συνέχεια!
@alexandros
Η προσέγγιση σου είναι μέσα από μια άλλη "πολιτισμική" ματιά. Δεν έχεις τελείως άδικο, αλλά θέλει άλλους ανθρώπους, άλλο πολιτισμικό πλαίσιο ερμηνείας.
@Δημήτρης
Ενδιαφέρον διάλογος αυτός που είχε με τον Αρσένιο, τον είδα. Νομίζω όμως οτι η αμεσότητα της ζωής αλλα μαρτυρεί.
Θα διαβάσω και κάποιες αναφορές που κανεις σε κάποια κείμενα σου. Δεν πρόλαβα να τις δω.
Να περνάς καλά. Την αγάπη μου.
@γρηγόρης στ.
Καλημέρα Γρηγόρη μου. Να περνάς καλα.
Πάτερ Λίβυε ,
Μια καλησπέρα πέρασα να πω ,
και την ευχούλα σας να πάρω .
Ευλαβικά ,
Αργυρούλα
@π.Λίβυος
Καλημέρα!
Το άλλο "πολιτισμικό" είναι και το προηγηθέν, η βάση του μετέπειτα!
Οπότε δεν είναι και τόσο "άλλο"!!
Νομίζω συμφωνεί και ο Παύλος!
Όμως, πάραυτα κι εσείς δεν έχετε τελείως άδικο!
Οι προσεγγίσεις βέβαια έχουν γίνει από καιρό, δεν είναι δικές μας. Εμείς απλά τις μελετάμε.
Στο κελί ενός Αγιορείτη θα βρείτε την εικόνα του Σωκράτη στον τοίχο.
"Πάτερ -τον ρώτησαν- πως κι αυτό;"
"Α, ο Σωκράτης -τους απαντάει- ο πρώτος προ Χριστού Χριστιανός, καταλαβαίνετε τι σας λέω;"
Καταλαβαίνετε;
Φιλιά πολλά!
@Διαβάτης
Καλη μέρα να έχεις!!!!!!
@alexandros
αισθάνομαι οτι με κατάλαβες. Σιγουρα ολα είμαι μέσα μας, απλά εκφράσεις πολιτισμών "επιλέγουμε".
Και κατάλαβα πολύ καλά τι λές με τον Σωκράτη και συμφωνώ. Ο Χριστός ως Χρηστικό πνεύμα είναι πριν, τώρα, μετά, μέσα σε ολα και όλους. Ο Ιησούς ήταν συγκεκριμένα ιστορικός.
Τα λέμε. Την αγάπη μου.
Ο πόνος είναι η μοίρα ό λ ω ν των θνητών...
Και όσο πιο άγιος κανείς, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος.
Ας μιμηθούμε το όστρακο
διότι το όστρακο όταν πονάει φτιάχνει μαργαριτάρια...
Π.Λίβυε, άλλο ένα εξαιρετικό κείμενο, μου έδωσε την δυνατότητα να μοιραστώ με τους ακροατές μου στο ραδιόφωνο.
Σ ευχαριστώ πολύ.
Την αγάπη μου.
@Σαλογραια
ο πόνος είναι πηγή μάθησης. Βεβαια όχι απο μόνος του. Πρέπει εμείς να του δώσουμε νόημα.
Καλά να είσαι!!!
@epikuros
Να σε καλά φίλε μου.
Καλή μέρα να έχεις!!!
Οι δύο τελευταίες παράγραφοί τόσο αληθινές για τον λαβύρινθο του μυαλού που βρίσκει κάποιους (εξωπραγματικούς) χώρους-διεξόδους να ξεφεύγει από τον πόνο.
Ίσως όμως να είναι και έτσι φτιαγμένος, για να μπορεί να έστω για λίγο, να ξεγαλάσει τον πόνο του; όπως ένα παυσίπονο στον πόνο μιας πληγής ή ακόμα νάρκωση σε περίπτωση μιας σοβαρής χειρουργικής επέμβασης;
(Και όχι βέβαια, δεν μιλάω για την μόνιμη εύκολη διαφυγή εκεί, σαν τις ναρκωτικές ουσίες.)
Καλό βραδάκι, καλή δύναμη!
υγ. είπα τίποτα για το νέο avatar αυτή την φορά; όχι δεν είπα. Να πω λοιπόν ότι ταιριάζει πολύ με την διαυγή πνοή των τελευταίων κειμένων:)
Δεν έχεις άδικο. Νομίζω οτι αυτοί οι μηχανισμοί άμυνας δεν βρίσκονται τυχαία μέσα μας. Κάτι ξέρει ο Δημιουργός μας παραπάνω. Ωστόσο καλό είναι μέσα απο την αυτογνωσία να κατανοούμε ολο και περισσότερο πότε και πως λειτουργούν τούτοι μέσα μας.
Την αγάπη μου. Καλή μέρα να έχεις.
Υ.Γ ευχαριστώ για το Αβατάρ. Είμαι εγώ έξω από το πατρικό μου στο Μεγάλο Κάστρο.
Έλεγε μια μεγάλη κουβέντα η Γερόντισα Γαβριηλία "Ο πόνος μας οδηγει στην ελευθερία". Χαίρετε π. Λίβυε.
@ΜΥΡΩΝ
Γεια σου Μύρωνα. Να είσαι καλά!!!!
η οδυνη βεβαια ειναι ανθρωπινη αντιληψη.καλη προσεγγιση.
αλλα κι η φαντασια ειναι μερος της πραγματικοτητας. κ πραγματικοτητα ειναι οτι θελουμε να πιστεψουμε και μας το επιτρεπουν κι οι αισθησεις μας στο να αναδυθει στο "φαινεσθαι". η βουληση,δηλαδη, που στην φυσικη ειναι η ενεργεια του παρατηρητη που επηρεαζει το παρατηρουμενο.
την καλησπερα μου
@'ΚιρκόπορτΑ'
Η φαντασία πράγματι είναι μέρος μας. Εχει κι αυτή την χρησιμότητα της. Αρκεί να ξερει τα όρια της.
Την Καλησπέρα μου. Να περνάς καλά.
Δημοσίευση σχολίου