30 Ιουν 2011

Δημοσίευση Ποιημάτων


Σήμερα εκρίθηκαν και δημοσιεύθηκαν τα πρώτα μου ποιήματα στο έγκριτο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό "ΠΟΕΙΝ".
Μπορείτε να τα διαβάσετε εδω http://www.poiein.gr/odhynio-anaaaitho
Ευχαριστώ πάρα πολύ τους εκδότες Σωτήρη Παστάκα και Σπύρο Αραβανή που και οι δυο είναι καταξιωμένοι ποιητές.

28 Ιουν 2011

Ένα γράμμα απ' την Πλατεία


Το παρακάτω κείμενο είναι ένα μήνυμα που δημοσίευσε ένας νέος άνθρωπος στο μπλοκ μας. Επειδή διέκρινα αυθεντικότητα και συγχρόνως την αντιπροσωπευτικότητα των λόγων του αισθάνθηκα την ανάγκη να το δημοσιεύσω, ώστε να συμβάλω κι εγώ με τον δικό μου ελάχιστο τρόπο στην δημοσιοποίηση της ταυτότητας αλλά και των απόψεων αυτού του κινήματος.


Γεια σας.

Εγώ είμαι από αυτά τα παιδιά που περιγράφετε(αναφέρεται στο κείμενο «Τα παιδιά των Πλατειών». Είμαι 26 χρόνων και νομίζω ότι ανήκω σε όλη αυτή την γενιά στην οποία αναφέρεστε στο κείμενο σας.

Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πέτυχαν οι πλατείες είναι οτι κατάφεραν να σπάσουν τον τρόμο. Πολύς κόσμος σταμάτησε να κάθεται στον καναπέ του βλέποντας την προπαγάνδα των 8 και κατέβηκε στις πλατείες. Βρήκε συνανθρώπους του που είναι στην ίδια μοίρα με αυτόν, συζήτησε, πήρε και έδωσε και σιγά σιγά αρχίζει να συνειδητοποιεί το τι γίνεται.

Μετά απο αυτή την συνειδητοποίηση, έρχεται η οργάνωση και μετά η δράση. Οι πλατείες μπορεί να μην καταλήξουν πουθενά, μπορεί να ξεφουσκώσουν, μπορεί και να καταλήξουν κάπου. Το πρώτο βήμα έγινε και γίνεται καθημερινά.

Τέλος, νομίζω ότι κάνετε λάθος. Εγώ προσωπικά δεν θέλω κανένας να σταθεί "δίπλα" μου. Θέλω να κατέβει μαζί μου, σαν ισος προς ισο, να κουβεντιάσουμε, να συναποφασίσουμε και να δράσουμε. Ισότητα-αλληλεγγύη-αντίσταση-δημοκρατία, αυτό είναι για μένα το βασικό πρόταγμα της πλατείας.

Ευχαριστώ.


20 Ιουν 2011

Τα παιδιά των «Πλατειών»

Κατέβηκα σε μια γενική συνέλευση των «Αγανακτισμένων» της πόλης μου. Άκουσα τις απόψεις τους. Μίλησα με αρκετούς. Κυρίως είδα τα πρόσωπα, τις κινήσεις και τις λέξεις της παρουσίας τους.

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι άνθρωποι. Το πιστοποίησε και πρόσφατη πανελλαδική έρευνα. Ακηδεμόνευτοι κομματικά, δίχως να λείπουν όμως και οι κομματικοί λύκοι έτοιμοι να αρπάξουν την ευκαιρία και να καπελώσουν το κίνημα. Θέλει προσοχή αυτό.

Η όλη εικόνα δεν άργησε να γεννήσει μέσα μου ερωτήματα. Απορίες και συνειρμούς γύρω από το ποια είναι τελικά αυτά τα παιδιά των «Πλατειών» που αυθόρμητα κατά χιλιάδες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Ελλάδας.

Τα παιδιά των «Πλατειών», τα αγανακτισμένα νιάτα, είναι όλα εκείνα τα παιδιά που σπατάλησαν την νιότη τους μέσα στην τσιμεντένια φυλακή του σχολείου. Τα παιδιά αυτά που έλεγαν καλημέρα και καληνύχτα μεταξύ «δημόσιου» σχολείου και ιδιωτικού φροντιστηρίου. Ελεύθερος χρόνος μονάχα ως ανέκδοτο κα μάλιστα κακόγουστο. Άλλωστε στην Ελλάδα η παιδεία είναι δωρεάν. Το αποτέλεσμα πτυχία δίχως αντίκρισμα. Ανεργία και εξαθλίωση. Όλοι οι αγώνες και οι προσπάθειες μιας νιότης στοιβαγμένες στην σέλα ενός delivery.

Είναι αυτά τα παιδιά που έβλεπαν το πατέρα και την μάνα τους να βυθίζονται στην κατάθλιψη και την απόγνωση. Να μένουν άνεργοι και αδύναμοι να τα βοηθήσουν στις ανάγκες της αγοράς, όχι της ζωής. Ας το προσέξουμε αυτο. Διότι οι ανάγκες για τις οποίες σήμερα ένας πατέρας και μια μάνα εγκαταλείπουν σε πολύωρες και κολάσιμες εργοδοτικά εργασίες τα σπίτια τους, δεν είναι οι ανάγκες της ζωής, αλλά του συστήματος, της αγοράς, των τραπεζών, της πλουτοκρατίας.

Είναι τα παιδιά αυτά που είδαν τις τράπεζες να καταληστεύουν το βίο τους και να πίνουν εντόκως το αίμα της οικογένειας τους.

Oι νέοι άνθρωποι που έζησαν τα δεκάδες σκάνδαλα της πολιτικής και οικονομικής ζωής από το χρηματιστήριο και τα ομόλογα, μέχρι την Siemens και το Βατοπαίδι, δίχως κανείς ποτέ να λογοδοτήσει στον Ελληνικό λαό. Η πολιτική ασυλία είχε πλέον παραχαραχθεί σε βουλευτική αλητεία. Και η δικαιοσύνη τιμωρούσε ανελέητα τους ανήμπορους και εμπερίστατους της κοινωνίας. Τους δε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ισχυρούς τους αμνήστευε επιβραβεύοντας τις αθλιότητες τους.

Είναι οι νέοι άνθρωποι των μέχρι πρότινος 700ευρώ και σήμερα 350-400ευρώ. Της ανασφάλιστης εργασίας και σήμερα πραγματικής δουλείας. Αφού πλέον δουλεύουν 9,10,11, 12 ώρες με πενιχρά χρήματα, δίχως ασφάλεια, μέχρι τελικής πτώσεως. Και τούτο δεν είναι σχήμα λόγου. Καθημερινά δέχομαι ανθρώπους που απολύθηκαν από τις δουλειές τους διότι δεν άντεξαν την πίεση, την πολύωρη ορθοστασία τις αντίξοες συνθήκες εργοδουλείας και λιποθύμησαν.

Αυτά τα νέα λοιπόν παιδιά της έρημης χώρας, ξεχύθηκα στους δρόμους και απλώθηκαν στις πλατείες, αναζητώντας το δικαίωμα στην ζωή. Ένα πιο διαφανές αύριο. Μια ελπίδα να κρατηθούν. Εάν όνειρο να ονειρευτούν. Ένα όραμα που θα θρέψει την ζωή τους.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε ως χριστιανοί είναι να σταθούμε δίπλα τους.

π.Λίβυος


16 Ιουν 2011

Δεν επιτρέπεται να αδιαφορήσουμε...


Έχω ήδη γράψει την συνέχεια των αναρτήσεων με θέμα «Εκπαιδευόμενοι στην σιωπή». Όμως εξομολογούμαι ότι δεν μπορώ να τις αναρτήσω. Όχι γιατί δεν το επιθυμώ. Αντιθέτως. Όμως η συνείδηση μου τόσο ως Χριστιανού όσο και ως Έλληνα δε μου το επιτρέπει.

Αυτή την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές και εσείς τις διαβάζεται, χιλιάδες συνάνθρωποι μας, συμπατριώτες μας, αδέλφια μας, νέα παιδιά βρίσκονται στους δρόμους. Μέρες τώρα κοιμούνται μέσα σε σκηνές, φωνάζουν και διαμαρτύρονται με την ελπίδα κάποιος να τους ακούσει και να σκύψει με αγωνία και υπευθυνότητα στα αιτήματα τους.

Μέχρι πρότινος πολλοί αναλυτές του κοινωνικού μας βίου, ονόμαζαν τον νεοέλληνα και ιδιαιτέρως την νεολαία μας, ως αδιάφορους καταναλωτές. Αιχμάλωτους του καναπέ. Δεν είχαν και άδικο. Σήμερα όμως το σκηνικό αλλάζει. Μια άλλη Ελλάδα φαίνεται να βρίσκει την δυναμική της. Την χαμένη της αυτοπεποίθησης και ξεχύνεται στους δρόμους.

Το ποτάμι της οργής, της αγανάκτησης αλλά και της αξιοπρέπειας, της δίψας για ζωή φαίνεται ότι φούντωσε για τα καλά και δεν γυρνά πίσω.

Και δεν ομιλώ για ορισμένες ομάδες μεσήλικων που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνέβαλαν και εκείνοι στο σημερινό αδιέξοδο και κατεβαίνουν στους δρόμους για την υπεράσπισης των συντεχνιακών ατομικών τους δικαιωμάτων, αλλά για όλα εκείνα τα νέα παιδιά που ζητούν ελπίδα και όραμα ζωής.

Νομίζω λοιπόν πως το χρέος μας ως Χριστιανοί και η ευθύνη μας ως πολίτες αυτής της χώρας επιβάλουν στις κρίσιμες αυτές στιγμές να μην μείνουμε αδιάφοροι απέναντι στις κραυγές αγωνίας αυτών των νέων. Δεν επιτρέπεται να ομιλούμε για τον ουρανό και τον παράδεισο την στιγμή που συνάνθρωποι μας καίγονται μέσα στην κοινωνική κόλαση. Είναι επικίνδυνο ομιλώντας για τον «ουρανό» να χάσουμε την επαφή μας με την γη. Με τον πρόσωπο του εμπερίστατου ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πλούσιος της ευαγγελικής περικοπής καταδικάζεται από τον Χριστό όχι μονάχα γιατί δεν έδωσε φαγητό στο δύστυχο Λάζαρο, αλλά κυρίως και πρωτίστως για την πλήρη αδιαφορία του στον πόνο και το δράμα του.

Χρέος μας λοιπόν να ενώσουμε τις φωνές μας, τις προσευχές μας, την όλη παρουσία μας, με την αγωνία των δεκάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας και να τους πούμε ότι είμαστε αλληλέγγυοι στο δίκαιο αγώνα τους, για τον άνθρωπο, την κοινωνία, την φύση.

Ως εκ τούτου κάθε ανάρτηση διαφορετικού περιεχομένου πέραν τον θεμάτων που άπτονται των παραπάνω ζητημάτων δεν θα δημοσιευθεί στο blog μας, μέχρι και την στιγμή εκείνη που θα κρίνουμε ότι η κοινωνική ομαλότητα και η δυναμική μιας προοπτικής αποκαταστάθηκε ως ένα βαθμό στην χώρα μας.

π/Λίβυος