Το κλειδί κρεμόταν στο στήθος σου...

Ίσως μια ανατολή, μια χαραυγή, ίσως και δειλινό, αλλά μπορεί και μια κατά κόσμο ασήμαντη στιγμή- λες κι’ υπάρχουν ασήμαντες- να νοιώσεις, να αισθανθείς ότι έζησες μέσα σε ένα τεράστιο ψέμα. Αποκοιμήθηκες στην αγκαλιά ενός ονείρου και ξύπνησες στην αγωνία και τον τρόμο ενός εφιάλτη.

Θα είναι εκείνη η στιγμή που ως «φώτιση» θα αισθανθείς ότι οι ιδεολογίες σου, οι ιδεοληψίες, τα σπουδαία και μεγάλα λόγια, το αλαζονικό κυνήγι της «αρετής», η νεύρωση του μεγάλου νοήματος, της τελειότητας κ.ο.κ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια φυγή από την πραγματικότητα του εαυτού σου και της ζωής.
Ότι προγραμματίστηκες και εσύ το αποδέχθηκες, να δημιουργήσεις ένα απέραντο νεκροταφείο από σκοτωμένα όνειρα, χρόνια, μέρες, ώρες, στιγμές, την προίκα της ύπαρξης σου, το δώρο του Θεού.

Θα νοιώσεις ότι μάταια και άστοχα, πίστεψες στα υψηλά νοήματα. Ότι υπάρχει κάποιο μυστηριώδης βαθύ νόημα, που κρύβεται σε απρόσιτες περιοχές και ανέγγιχτες πραγματικότητες. Το παν ηταν δίπλα σου. Στο ξημέρωμα και το βράδιασμα σου. Το κλειδί κρεμόταν στο στήθος σου.

Κι όμως η αλήθεια της ζωής ήταν κρυμμένη στο πρωινή δροσιά. Στη νυχτερινή σιγαλιά. Στο φως και το σκοτάδι, στην ζέστη και στο κρύο, στο χειμώνα και το καλοκαίρι. Στου ήχους, τα χρώματα, τα αρώματα, τις γεύσεις, τα αγγίγματα, την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, τον περίπατο, στα παιδιά σου που μεγάλωσαν και δεν το κατάλαβες γιατί ήσουν απών από την ζωή τους στο κυνήγι του μεγάλου «νοήματος». Στην γυναίκα και τον άντρα σου, στο φίλο, στο συνοδοιπόρο της ψυχής και του κορμιού σου.

Όλα ήταν δίπλα σου, μέσα σου, γύρω σου. «Η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί…»

Τότε θα αναρωτηθείς γιατί δεν μπόρεσες να νοιώσεις όλες αυτές τις αλήθειες υπήρχαν παντού. Πως χάθηκες, εξαπατήθηκες και αρνήθηκες την αλήθεια που υπήρχε γύρω σου, μέσα σου. Νομίζω ότι δεν ένοιωσες γιατί ο πολιτισμός μας έχει προσάψει στην ύπαρξη μας νοητικά φίλτρα, αυτοματισμούς σκέψεως και πρωτίστως υποσυνείδητες ψυχικές υποθήκες που κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν, αναπνέουν αλλά δεν ζουν. Γελάνε αλλά χαρά δεν έχουν. Νοητικά μοντέλα σκέψης που αρνούνται την απτή άμεση εμπειρία του πραγματικού χάριν του εικονικού και φαντασιακού.

Ξέρεις τι αλαζονική γοητεία έχει το ψέμα; Ξέρεις πως αρέσκεται το «εγώ» να ζει μέσα στο παραμύθι;

Το νόημα, η αξία και η χαρά της ζωής είναι τα μικρά και τα καθημερινά. Σίγουρα χρειάζεται να απεκδυθούμε τα νοητικά φίλτρα που ο πολιτισμός έχει επιχωματώσει την αλήθεια της ψυχής. Να μάθουμε, να εκπαιδευτούμε εκ νέου ώστε να βρίσκουμε μέσα στην απλότητα και καθημερινότητα της ζωής, την ομορφιά και την χαρά που μπορούν να μας δώσουν τα απτά ανθρώπινα πράγματα, το καθένα με τον δικό του τρόπο.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάθε πραγματικά ανθρώπινο είναι βαθιά Θεϊκό.

π. Λίβυος