"Η μοναδική προίκα της υπάρξέως μας το τώρα της ζωής" ' α μέρος....(Συνεχίζεται)

Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος μιλά στην “Π” για την πρώτη του συγγραφική απόπειρα, τους ανθρώπους του περιθωρίου, την κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία αλλά και το blog που δημιούργησε

Της Κατερίνας Μυλωνά

"Υπάρχει μια ζωή που μας δόθηκε ως δώρο και καλούμαστε να τη ζήσουμε. Εάν θέλουμε να διερωτώμαστε για τη ζωή μετά το θάνατο, πρέπει να ζήσουμε προτού πεθάνουμε. Δεν υπάρχει μεταφυσική τακτοποίηση νάρκισσης απόλαυσης, αλλά συνέχιση μιας αδιαίρετης ζωής στο ατελεύτητο είναι του Θεού".

«Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;» αναρωτιέται ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, στην πρώτη του συγγραφική απόπειρα «Ο Κινέζος, ο Θεός και η Μοναξιά».

«Μάθαμε ακόμη και μέσα στην θρησκεία να μεταθέτουμε την συνάντηση με τον Θεό και την χαρά, στο μετά της ζωής, στην μεταφυσική, ξεχνώντας όμως ότι η εκκλησιαστική εμπειρία βιώνει όλα τα σωτήρια γεγονότα για την ανθρώπινη ζωή στο τώρα και το παρόν», αναφέρει, σε συνέντευξή του στην «Π».

Στο βιβλίο σας αναρωτιέστε αν «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο». Παρατηρείτε ότι ο περισσότερος κόσμος σπαταλά άδικα τη ζωή του;

«Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε μια πολύ κακή σχέση με τον χρόνο. Σκορπάμε την ζωή μας είτε στο παρελθόν γεμίζοντας ενοχές είτε στο μέλλον διαμορφώνοντας μια φαντασιακή ζωή με προβολές του νου σε αυτά που ίσως γίνουν, κερδίζοντας μονάχα άγχος, φόβο και ψυχική κούραση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνομε την μοναδική προίκα της υπάρξεως μας που είναι το τώρα της ζωής. Το τώρα της στιγμής.

Μεγαλώνουμε μέσα σε ένα πολιτισμικό κλίμα που συνεχώς αναβάλλει την χαρά της ζωής λες και αισθάνεται κανείς τύψεις και ενοχές απέναντι στο γεγονός της χαράς.

Υπάρχει ένα σύστημα που μας διαμορφώνει και κατά κάποιο τρόπο απαιτεί να είμαστε δυστυχισμένοι. Δηλαδή μας θέλει εξαθλιωμένους, μίζερους, κακόμοιρους και αδύναμους να διαχειριστούμε την ζωή μας. Έτσι μετατρεπόμαστε σε εύκολη λεία της εκάστοτε εξουσίας.

Μάθαμε ακόμη και μέσα στην θρησκεία να μεταθέτουμε την συνάντηση με τον Θεό και την χαρά, στο μετά της ζωής, στην μεταφυσική, ξεχνώντας όμως ότι η εκκλησιαστική εμπειρία βιώνει όλα τα σωτήρια γεγονότα για την ανθρώπινη ζωή στο τώρα και το παρόν «Σήμερον γεννάται εκ παρθένου...», «Σήμερον κρεμμάται επί ξύλου..», «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιο..».

Ακόμη και την στιγμή που η εκκλησιαστή εμπειρία μιλάει για τα έσχατα του χρόνου και την Βασιλεία Του Θεού, την επικαιροποιεί, την μεταφέρει ως γεύση, εμπειρία και βίωμα στο τώρα της Ευχαριστιακής Συνάξεως. Σε κάθε Θεία Λειτουργία βιώνουμε σε άμεσο χρόνο τη μέλλουσα πραγματικότητα. Έτσι στο λειτουργικό χρόνο της εκκλησίας το παρελθόν και το μέλλον γίνονται απόλυτα παρόν ως νόημα ζωής στις καρδιές των ανθρώπων.

Υπάρχει μια ζωή που μας δόθηκε ως δώρο και καλούμαστε να την ζήσουμε. Εάν θέλουμε να διερωτώμαστε για την ζωή μετά το θάνατο πρέπει να ζήσουμε προτού πεθάνουμε. Δεν υπάρχει μεταφυσική τακτοποίηση νάρκισσης απόλαυσης, αλλά συνέχιση μιας αδιαίρετης ζωής στο ατελεύτητο είναι του Θεού.

Γι αυτό το ερώτημα του αναρχικού χώρου «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;» είναι καίρια πνευματικό ερώτημα. Δεν ζεις όταν λειτουργούν καλά και επαρκώς τα ζωτικά σου όργανα, ούτε όταν απλώς επιβιώνεις. Ζούμε μονάχα όταν υπάρχει σκοπός και νόημα στον βίο μας. Και μπορούμε να πούμε όπως τον ποιητή «Ξύπνησέ με το πρωί μ’ ένα σκοπό που να λέει χαλάλι στη ζωή που ζω».

Διαπιστώνετε πως οι άνθρωποι, λόγω και της κρίσης, έχουν αρχίσει να απομακρύνονται από το Θεό ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;

«Ο άνθρωπος πάντα μέσα σε κρίσεις βιώνει τα υπαρξιακά του όρια. Όλες οι μάχες της ζωής, ακόμη και εκείνη του ψωμιού, είναι μάχες πνευματικές και βαθύτατα υπαρξιακές. Όσο και αν θέλησαν πολλοί να κατακερματίσουν τον άνθρωπο, εκείνος παραμένει ακέραιος και ολόκληρος στην μάχη της ζωής. Έτσι κάθε κρίση ακουμπάει βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου για νόημα και ζωή. Ο άνθρωπος αισθάνεται μετέωρος, μεθόριος και αναζητεί το όριο και τον ορισμό την ύπαρξης του. Και είναι μέγα λάθος πολλών ανθρώπων της θρησκείας να υποτιμούν τον αγώνα των ανθρώπων για «ψωμί» θεωρώντας τον υλικό. Ξεχνούν ότι η μετάληψη τροφής είναι η αρχαϊκή μας σχέση με τον κόσμο και την ύπαρξη (στήθος της μητέρας). Στην εκκλησία «τρώμε» τον Θεό μας, μέσα σε μια ερωτική μυσταγωγική και υπερβατική κοινωνία.

Αισθάνομαι λοιπόν ότι και αυτή η κρίση όπως όλες στην ζωή μας, μας βαθαίνουν ως υπάρξεις και όταν βαθαίνεις μέσα σου είναι αδύνατον να μην συναντήσεις τον Θεό.»