Όταν επισκεφτείς, πολλώ δε μάλλον όταν μείνεις σε ένα νοσοκομείο, καταλαβαίνεις πόση βλακεία και μικρότητα κουβαλάμε εκεί έξω όλοι μας. Στις καθημερινές μας ασχολίες, στις σχέσεις και επαφές μας. Με τι ασχολούμαστε και τυραννιόμαστε. Με τα χρόνια πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία, από το να πετάς σε ανόητα πράγματα και υποθέσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός. Θεέ μου, πόση αγάπη ξοδεύεις για να συγχωρείς την ανοησία μας….
1 σχόλιο:
Πατερ την ευχη σας...Οταν ο νους σκοτιζεται απο την καθημερινοτητα βγαζει απο μεσα του ολη τη σαβουρα και την ταξινομει στην επιφανεια σαν να ειναι η καλυτερη πραματεια. Η σπιθα που σιγοκαιει ομως στη ψυχη, ειδοποιει, χτυπαει καμπανακια για το λαθος και παλευει να επικρατησει το καλο, το Θεϊκο, το ανωτερο.....
Μονιμος πειρασμος στη "πολυκατοικια" η οικογενεια των πολυτεκνων με την ιδιαιτερη συμπεριφορα την ενοχλητικη, την αδιαφορη, τη διαφορετικη αλλα τη πιστή και συναμα τη συγκαταβατικη. Ο,τι κανουν το κανουν στραβα, ατσαλα, απροσεκτα σαν να μην συμβιωνουν με αλλους, ομως καθε Κυριακη ολα τα παιδια ειναι στην Εκκλησια και κοινωνανε και μεγαλωνουν "εν παιδεια και νουθεσια Κυριου"....
Η αγαπη και τα νευρα μπορουν να συνυπαρξουν αραγε; Ενας ανθρωπος τακτικος, συνεπης, αλλα και πιστος και συνειδητος Χριστιανος ως ποτε θα νοιωθει τυψεις που ενοχλειται; ως ποτε δεν θα συμμετεχει στις αντιδρασεις ολων των αλλων, κατευναζοντας τους ενω ο ιδιος φουρκιζεται;
Ειναι απλη αυτη η μικρη μαχη; ειναι προς εξομολογηση; ειναι ελλειψη αγαπης; ειναι η δοκιμασια που βαζει ο Θεος στην πορτα για λογους που Αυτος γνωριζει;
Αν μπορειτε να δωσετε τα φωτα σας ευπροσδεκτα.
Δημοσίευση σχολίου