Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…
5 σχόλια:
Δεν θα μπορούσα να πάρω καλύτερη απάντηση από αυτή. Να είστε πάντα καλά πάτερ. Ο Θεός να σας δίνει δύναμη, κουράγιο και φώτιση στον δύσκολο δρόμο του ποιμένα! Σας ευχαριστώ για όλα! Νίκη Δ.
Πολύ δυνατό και πολύ αληθινό...απλά ακόμα κι αυτός που σε κλωτσάει δεν ειναι πως δε σε θέλει ή πως δε σ αγαπάει αλλα μάλλον πως δεν του έμαθαν ποτέ τον τρόπο να δίνει δίχως να ζητάει,να παίρνει κ να εκτιμάει, να τολμά να γίνεται ένα δίχως να φοβάται τίποτα κ κανένα...Εγώ πατέρα αγαπημένε το ζω όλο αυτό που περιγράφετε κ βλέπω οτι ο άλλος που είναι μια ζωή στην απόρριψη δυσκολεύεται να δει οτι μπορεί να αγαπηθεί τόσο πολυ...κι έτσι οπως του έκλεισαν την πόρτα άθελά του το κάνει κι εκείνος...θέλει πολλή αγαπη κ πολλή επιμονή...την ευχή σας
Πολύ όμορφο και αληθινό το κείμενο του πάτερ και αγγίζει τη ψυχή όσων έχουν πονέσει και πληγωθεί... Διαβάζοντας όμως το σχόλιο της Μαριάνθης και έχοντας μελετήσει πολύ την ανθρώπινη ψυχολογία αν μου επιτρέπεται να διαφωνήσω και να προσθέσω κάτι στο σχόλιο της. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εγωιστές και δεν αγαπούν, όχι γιατί πληγώθηκαν στο παρελθόν ή γιατί δεν πήραν ποτέ αγάπη στη ζωή τους αλλά γιατί απλά έτσι είναι σαν άνθρωποι. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν αλλάζουν όση αγάπη κι αν πάρουν και καταστρέφουν ζωές απλά για να διασκεδάσουν ή γιατί απλά δεν νιώθουν τίποτα μέσα τους. Όταν συναντάμε τέτοιου είδους ανθρώπους καλό θα ήταν να φεύγουμε και όχι να μένουμε καταστρέφοντας τη δική μας ζωή και των κοντινών μας ανθρώπων, πιστεύοντας λανθασμένα ότι θα αλλάξουν και θα μας αγαπήσουν γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.
Να είστε καλά. Τα κείμενά σας αποτελούν αφορμή για γόνιμο προβληματισμό, εκεί που πραγματικά σήμερα τα έχουμε ανάγκη. Στα σχολεία!
Π. Λίβυε, την ευχή σας. Τώρα βέβαια που γράφω το σχόλιο, έχω διαβάσει και την ανάρτησή της 3ης Οκτωβρίου και είναι λίγο αλληλένδετα τα δυο κείμενά σας. Ξεκινάω από το χρόνο της ψυχής... και το συνδέω με το παρόν κείμενο. Είναι φυσικό εκεί που πονάει κάποιος από πληγές μετά τη μάχη, αν κάποιος του αγγίξει τη πληγή χωρίς να το θέλει να αποτραβηχτεί ή να φωνάξει ή να πληγωθεί βαθύτερα αν ξαναματώσει στο ίδιο μέρος. Οπότε, τώρα σκέφτομαι γι' αυτό το πέταμα που γράφετε, που γίνεται προς άνθρωπο, δεν ξέρω πως το φαντάζεστε ή τι εννοείτε. Ποιος πετάει τον άλλον, ο πληγωμένος ή ξαναπετιέται ο πληγωμένος που δεν παύει να αγαπά και να αγκαλιάζει. Και ποιος είναι ο πληγωμένος αληθινά και από ποιον. Ο Κώστας γράφει για τον αρρωστημένο ανθρώπινο εγωϊσμό που ο άνθρωπος τραυματίζει ο ίδιος τον εαυτό του και τα ρίχνει στους άλλους. Και υπάρχει και το πλήγωμα που φέρνει άνθρωπος σε άνθρωπο ηθελημένα ή άθελα, 'δίκαια' ή άδικα (λίγο, πολύ έχουμε υπάρξει απ' όλα, έτσι αισθάνομαι θύτης και θύμα). Εμείς οι άνθρωποι ως αδύναμοι κάνουμε λάθη κι έχει δίκιο η Μαριάνθη που γράφει πως οι σχέσεις χρειάζονται πολλή αγάπη, πολλή υπομονή και συμπληρώνω συγχώρεση (με ή χωρίς αγκαλιά), όλα αυτά τα δίνει ο Θεός. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Και μόνον από τη πηγή της Ζωής μπορεί να ξαναγεννιέται η ζωή, η αγάπη. Η μακροθυμία του Θεού και η ειλικρινής μετάνοιά μας κάνει το θαύμα και φέρνει την καλήν αλλοίωση στην ψυχή. Αλλιώς και ψεύτικα θα αγκαλιάζουμε και εύκολα θα πετάμε.
Δημοσίευση σχολίου