9 Σεπ 2017

Θρυμματισμένη «αγιότητα» της ασθένειας...

Αυτές τις μέρες τρέχοντας για θέματα της υγείας μου, σε γιατρούς και νοσοκομεία, από εξετάσεις σε εξετάσεις, σενάρια και ερμηνείες αποτελεσμάτων, σκέφτηκα για ακόμη μια φορά, πως μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος που μετα από κάποιο ιατρικό έλεγχο, ο γιατρός του ανακοινώνει, «δυστυχώς τα νέα δεν είναι καλά. Έχετε καρκίνο....» ή ακόμη πιο τραγικά, «σας μένουν 3 ή 6 μήνες ζωής».Πως αντέχει μια ανθρώπινη ψυχή σε τέτοια ακούσματα;
Έλεγε ο άγιος Παίσιος, «Πάντως ἄλλο εἶναι νὰ μαθαίνεις ὅτι ἀρρώστησε κάποιος καὶ ἄλλο εἶναι νὰ ἀρρωσταίνεις ὁ ἴδιος. Τότε καταλαβαίνεις τὸν ἄρρωστο. Ἄκουγα «χημειοθεραπεῖες» καὶ νόμιζα ὅτι εἶναι «χυμοθεραπεῖες», δηλαδὴ ὅτι κάνουν στοὺς καρκινοπαθεῖς θεραπεία μὲ χυμούς, μὲ φυσικὲς τροφές! Ποῦ νὰ ξέρω; Τώρα ὅμως κατάλαβα τί ταλαιπωρία εἶναι».
Προσωπικά, δεν πιστεύω οτι μπορεί κάποιος να αντέξει σε μια τέτοια ανακοίνωση και κατόπιν να αντιμετωπίσει, (όπως και το θάνατο του παιδιού του) αυτή την ασθένεια, δίχως την Χάρι του Θεού, ασχέτως εάν κάποιος πιστεύει ή δεν πιστεύει στον Θεό. Εάν  πάει ή δεν πάει στην εκκλησία. Αυτή η Χάρις είναι δωρεά ενίσχυση και παραμυθία της απρουπόθετης αγάπης του Θεού. Και κάτσε εσύ, να υπολογίζεις τις ενέργειες και την αγάπη του Θεού με μαθητικές λογικές και αναλύσεις. Ε, δεν θα καταλάβεις ποτέ τον Θεό. Αποδέξου το, σε ξεπερνάει η παραδοξότητα των δρόμων Του.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτό που έλεγε ο άγιος Παίσιος, οτι ο «καρκίνος θα γεμίσει των παράδεισο με μάρτυρες». Γιατί για μάρτυρες πρόκειται. Όχι μόνο για τον πόνο που επωμίζονται και τα μαρτύρια στα οποία υποβάλλονται ψυχικά και σωματικά, μα διότι με τον αγώνα τους προασπίζονται την αξία και ιερότητα της ζωής. Και όποιος παλεύει για την ζωή, συνειδητά ή όχι, δίνει μαρτυρία Θεού.
 Γι αυτό πολύ σωστά αναφέρει ο Σ. Ζουμπουλάκης, «δεν δέχομαι κανένα κήρυγμα περί αναστάσεως πάρα μονάχα απο  καρκινοπαθή δ΄ βαθμού».
Η ασθένεια, έλεγε η Σιμόν Βέιλ, έρχεται να μας φανερώνει οτι είμαστε ένα «τίποτα». Σαφέστατα δεν εννοεί ένα ψυχολογικό τίποτα. Αλλά ένα οντολογικό. Δηλαδή η ασθένεια μας θυμίζει την κτιστότητα και φθαρτότητα μας. Οτι έχουμε υπαρκτικά όρια.
Αισθάνομαι, οτι εκεί διαδραματίζεται όλη η σχέση μας με την ασθένεια, τον εαυτό μας και τον Θεό. Εάν η αρρώστια με διδάξει οτι είμαι ένα «τίποτα» που αξίζει πολλά. Οτι αυτό το θνητό πλάσμα, που φοβάται, ταράζεται, αμαρτάνει, πεθαίνει, το αγαπάει πολύ ο Θεός. Δεν είναι εύκολο, και μάλιστα την στιγμή που είσαι στην κόλαση και καίγεσαι από την αρρώστια και τον ψυχικό εγκλωβισμό. Ωστόσο αυτή είναι η μόνη παρηγοριά σε έναν απαρηγόρητο πόνο. Οτι ο Θεός είναι πάσχων μαζί μου και με αγαπάει πολύ. Αγωνίζομαι να προασπιστώ την ζωή που μου χαρίστηκε, απέναντι στο θάνατο που την απειλεί.
Σαφέστατα δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι σε ίδιες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο,    πόσο δε μάλλον όταν εκείνες είναι οριακές. Ακόμη όμως κι αυτή η ιδιορρυθμία, ο θυμός ή πολλές φορές φαινομενική σκληρότητα ή απιστία με την οποίοι πολλοί αμύνονται απέναντι στην απειλή της ασθένειας, για μένα είναι «ιερές» καταστάσεις. Διότι είναι οι τρόποι που σταυρωμένοι άνθρωποι φωνάζουν με ένα ιδιόρρυθμο τρόπο, ένα βαθύ υπαρξιακό «διψώ», πάνω από τον σταυρό τους. Αυτό, μόνο να το σέβομαι μπορώ και θέλω.
Αυτοί οι άνθρωποι, βαδίζουν στο μονοπάτι μιας ιδιότυπης «αγιότητας».Όχι την «αγιότητα» της δύναμης και ισχύς, αλλά εκείνη της αδυναμίας, της ευαισθησίας, των δακρύων, του φόβου που ξέρει να ελπίζει, του λίγου που γίνεται πολύ, της πίστης που χάνεται και βρίσκεται ως εμπιστοσύνη, του παραπόνου που μεταμορφώνεται στο «ας γίνει το θέλημα σου....». Μιας θρυμματισμένης «αγιότητας», που αγκαλιάζει όλα τα συναισθήματα και τα μεταμορφώνει. Εκεί το δάκρυ δεν είναι ντροπή ή ολιγοπιστία, το «γιατί» αμαρτία και απειλή κολάσεως. Μια «αγιότητα» που κατανοεί την αδυναμία, το κτιστό, το φθαρτό, που το αγκαλιάζει, το μεταμορφώνει και το σώζει.
Στην εποχή που ζούμε, ο «άγιος» δεν θα είναι ο νικητής, ο τροπαιούχος, ο δυνατός και κραταιός, αλλά εκείνες οι θρυμματισμένες ψυχές, οι σταυρωμένοι άνθρωποι, που ήσυχα, καρτερικά και αθόρυβα, κουβαλάνε τον σταυρό της ζωής τους. Ο άγιος στέκεται γυμνός σε ενα κόσμο που ντύνει και μασκαρεύει τις ανασφάλειες του με εξουσία και δύναμη. Ο άγιος πορεύεται μονάχα με την πίστη του, σε ενα κόσμο που θέλει ολα να τα εξηγήσει. Αυτό δεν γίνεται. Η πιο μεγάλη προσευχή, ειναι το "δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, σου παραδίδομαι Κύριε..."
Λέει ο Ζουμπουλάκης, για την πολύπαθη αδελφή του Γιούλα: «Η αδερφή μου τα άξιζε όλα και δεν είχε τίποτα, ούτε υγεία, ούτε σταδιοδρομία ούτε κοινωνική αναγνώριση ούτε χρήματα ούτε τίποτε. Και όμως ήταν γεμάτη καλοσύνη για όλους. Αόργητη και αμνησίκακη. Ένα σχολείο καλοσύνης και αγάπης... Αν υπάρχει παράδεισος, είμαι απολύτως βέβαιος οτι η αδερφή μου βρίσκεται εκεί. Επιτέλους χωρίς γιατρούς και φάρμακα, μέσα στην χαρά της θέας του δεσποτικού προσώπου και τη ζεστασιά της κοινότητας των αληθινών αγίων...»

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πατερ σου ευχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου Περαστικά και καλή ανάρρωση...Ο Θεος να είναι πάντα μαζί σου

Ανώνυμος είπε...

Πάτερ τι έχετε;

Ελπίδα είπε...

Εύχομαι και προσεύχομαι στο Θεό να σας χαρίσει την υγεία και τη δύναμη να ξεπεράσετε τη δοκιμασία. Όλα θα πάνε καλά, υπομονή και εμπιστοσύνη στον Πατέρα μας!!! Πέρυσι βίωσα δύο θαύματα!!! Μια φίλη με καρκίνο και μια στην εντατικη με ανεύρισμα στον εγκέφαλο. Νεες και οι δυο. Μεγάλο το σοκ. Γίναμε όλοι-γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και συγγενείς- αλυσίδα αγάπης και προσευχής...για τα παιδιά τους που θα έμεναν πίσω, για τη δευτερη ευκαιρία για μετάνοια,για τη σωτηρία των ψυχών εκείνων και των οικογενειών τους...και Εκείνος μας άκουσε... Ένα χρονο μετά: και οι δύο είναι καλά χωρίς το παραμικρό πρόβλημα...Η ανάμνηση έμεινε και πολλά μαθήματα για όλους μας,...όσους μπορούν να καταλάβουν.
Γεννηθήτω το Θέλημά Σου!!!

Ανώνυμος είπε...

Την αγάπη μου και την προσευχή μου, καλέ μου πάτερ!

π. ΛίΒυος είπε...

Με την Χάρι του Θεού ολα καλα!!! Συνεχίζουμε!!!!

Ανώνυμος είπε...

Με απασχολεί κι εμένα πολύ το θέμα του πόνου και τα βαθυστόχαστα κείμενά σας δίνουν σημαντική τροφή για σκέψη και (ανα)στοχασμό. Διάβασα το εξαιρετικό βιβλίο του Ζουμπουλάκη για την αδελφή του και μετά το επίσης εξαιρετικό δικό σας, την ''Ενοχή της χαράς'', αλλά δεν κατέληξα σε συμπέρασμα. Γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο; ΄Εχετε πει ότι ''ο πόνος κάνει βαθιά άρωση'' και ο Ζουμπουλάκης γράφει ΄΄το ζήτημα της σχέσης ανάμεσα στην αγάπη του Θεού και στα βάσανα των αθώων είναι θεωρητικά αναπάντητο'' (σελ.41). ΄Αρα πού καταλήγουμε; Νομίζω ότι μπερδεύτηκα, αν θέλατε να με διαφωτίσετε σχετικά, ευχαριστώ πολύ. Να συνεχίσετε να γράφετε και να έχετε δύναμη και κουράγιο!

Ανώνυμος είπε...

Και γω αυτο πιστευω και ευχομαι με τη δυναμη του Θεου και της Παναγιάς μας, ολα κσλα.

ευλογειτε είπε...

Σαν προσευχή!

'Οποιος και να σταμάτησε και οδήγησε την ροή των σκέψεων και συνασθημάτων μου στον " αχόρταγο"( δύο φορές), νιώθω το συναισθηματικό χρέος να σας μιλήσω για τρίτη φορά, κι ας είναι αλλιώς, με άλλα λόγια, αλλά με την ίδια πρόθεση,το υφάδι δεν αλλάζει!
Μας αιφνιδιάσατε!Κουρασμένοι να βλέπουμε και να σηκώνουμε τα δικά μας "αβίωτα", διαπιστώνοντας πως και οι δάσκαλοί μας υποφέρουν προσθέτουμε στα ήδη υπάρχοντα κι άλλα χρέη…Δεν θα πω λόγια παρηγοριάς-ίσως γελούσατε κιόλας-αλλά έχω έντονη την επιθυμία ν' αλλάξω την ροή της ιατρικής ιστορίας , εκθέτοντας την ασθένεια, ίσως και το θέλημα του Θεού- αν αυτό δεν ταιριάζει με την αποκατάσταση της παραστρατημένης υγείας-!
Και τόσο πολύ το θέλω, όσο δεν το θέλησα για το δικό μου παιδί που πέρασε του Χριστού τα πάθη, γιατί όλοι εμείς οι άβγαλτοι σας χρειαζόμαστε!( Τώρα είμαι ευχαριστημένη εκεί που αναπαύεται μακριά μας, σε μια ουράνια ευτυχία…)
Έναν φιλοσοφημένο θεολόγο θα έμοιαζε με το κράξιμο της κουκουβάγιας να τον αναλύεις και να τον παρηγορείς! Τα περισσότερα και τα καλύτερα θα τα λέμε στον Θεό για σας, αποβλέποντας στην αξιοθαύμαστη αλλαγή- εκτροπή από το "πεπρωμένο".Ζει Κύριος ο Θεός και Αυτός κατευθύνει , θα τον "πιέσουμε" να συνεχίσετε για πολλά χρόνια ακόμη την φιλοσοφημένη θεολογική ζωή!

π. ΛίΒυος είπε...

Οπως ανέφερα και παραπάνω σε άλλο σχόλιο, με την Χάρι του Θεού, ολα καλά και συνεχιζουμε, ευχαριστώ για τις ευχές και προσευχές σας, κυρίως δε για το ενδιαφέρον και την αγάπη σας. Ολα καλα.

Τωρα όσο αφορά το σχόλιο του αδελφού μας, για το γεγονός οτι μπερδεύτηκε γυρω απο το θέμα της παρουσίας του πόνου στην ζωή, ειναι ανθρώπινο. Γιατί κανείς μας, δεν θέλει να πονάει. Ομως ο πόνος ειναι γεγονός ζωής. Δεν εχει σημασία να σκεπτόμαςτε τόσο το γιατί, αλλα το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να ζησουμε, οσο και οπως μπορούμε καλυτερα προς δόξα Θεου. Το γιατί του πόνου ειναι μια τέρασια κουβέντα που δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε μέσα απο εδω. Ειναι αδύνατον και δεν μου αρέσει. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει ενα βιβλιο μου πανω στο θέμα αυτο. Ακριβώς στο θέμα αυτό. Δεν δινω απαντήσεις γιατι για μενα δεν υπάρχουν, αλλα αυτο έπαξε να με απασχολει πλεον. Ομως το βιβλιαράκι αυτο προσκαλώ σε μια αλλη τοποθετηση του ολου θέματος. Να μάθουμε να εμπιστευόμαστε την ίδια στιγμη που αμφιβάλουμε.
Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Κι εδώ ένα συγκλονιστικό κείμενο χωρίς συναισθηματισμούς από τη Μάγια Τσόκλη http://www.bovary.gr/health-diary/8859/mia-sfaliara-xegyrismeni-i-sygklonistiki-anartisi-tis-magias-tsokli-gia-ti-mahi-me