31 Δεκ 2018

Η "ευλογημένη απογοήτευση"...


Ένα σημάδι ότι ξεκινάει η εν πνεύματι αληθινή ζωή είναι η "απογοήτευση". Ναι, καλά το ακούσατε, η "απογοήτευση". Θα έρθει μια στιγμή στη ζωή μας, θα τα φέρει έτσι ο Θεός, που θα αισθανθούμε απόλυτη ματαίωση από όλους και όλα. Θα είναι μια φοβερή ψυχική και σωματική περίοδος που στον καθένα ποικίλει σε ένταση και χρόνο, ωστόσο όμως συνήθως απαραίτητη. 
Η ματαίωση θα κινηθεί σε δύο επίπεδα, ένα εσωτερικό, προς τον εαυτό μας δηλαδή, κι ένα εξωτερικό, από τους άλλους. Εκεί θα βιώσουμε γεγονότα που θα μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μονάχα και ολοκληρωτικά στον Θεό. Η ειδωλοποίηση που κάναμε στον εαυτό μας και τα κατορθώματά του θα καταρρεύσουν. Θα δούμε γυμνή την αλήθεια, ότι ριζικά είμαστε ελλειμματικοί, ελλιπείς. Παρόλο που ο Θεός μάς έχει χαρίσει ποικίλες δυνατότητες, ωστόσο αυτές παραμένουν άγνωστες ή ανενεργές έξω από την σχέση μαζί Του, ή ακόμη και καταστροφικές, εάν αυτονομηθούν.
Θα ανακαλύψουμε κατόπιν φρικτών εμπειριών ότι οι όρκοι που μας έδωσαν για παντοτινή αγάπη σάπισαν και θρόισαν στην δύναμη του χρόνου, που αλλάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ιδιαιτέρως δε αυτοί που μας μίλησαν για μεγάλες αγάπες και έδωσαν αιώνιες υποσχέσεις υπήρξαν οι πιο στεγνοί και αδίστακτοι γδάρτες των ονείρων μας. Ο άλλος δεν είναι ο "Θεός" και "λυτρωτής" μας, γιατί απλά είναι άνθρωπος αδύναμος και πληγωμένος. 
Τότε θα αντιληφθούμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας δώσει το απόλυτο, εκείνο που ζητά η δομή, ο πυρήνας της ύπαρξής μας. Αυτός ο μεγάλος άλλος, που πάντα μας λείπει είναι ο Θεός και ή θα πάρουμε την απόφαση, δηλαδή θα μετανοήσουμε, να τον γνωρίσουμε προσωπικά και βιωματικά, ή θα μείνουμε στον φαύλο κύκλο των θνητών αδύναμων υποσχέσεων και μάταια θα κωπηλατούμε σε τρύπια βάρκα. 
Εκεί μέσα σε αυτό το μεγάλο κενό, στην θέα του Άδη που είναι έτοιμος να μας καταπιεί, έχουμε την ευκαιρία να κραυγάσουμε προς τον Χριστό. Να Τον ζητήσουμε με όλη την δίψα και την πείνα της ύπαρξής μας. Να αναγνωρίσουμε ότι μονάχα αυτός είναι το νόημα της ζωής, ο λυτρωτής και σωτήρας μας. Αν συμβεί αυτό, τότε η πίστη στο πρόσωπό Του θα κατέλθει από το νου στην καρδιά και η Χάρις θα λούσει την ύπαρξή μας με ελπίδα και χαρά, σκορπώντας την ράθυμη θλιμμένη ματιά προς τα πρόσωπα και πράγματα του κόσμου. Η απελπισία και απογοήτευση θα δώσει τη θέση της σε μια εσωτερική πληρότητα και χαρά, που δεν προέρχεται ούτε εξαντλείται στα ανθρώπινα και ενδοκοσμικά, γι' αυτό και δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει, εκτός κι αν την σκορπίσουμε εμείς. 
Ο κόσμος και η ζωή θα αποκτήσουν ξανά νόημα μέσα από την νέα ματιά που θα δωρίσει το Πνεύμα μέσα μας. Όλα θα αλλάξουν, ενώ φοράνε τα ίδια ρούχα, όλα θα είναι αλλιώς, ενώ είναι εκεί, τα πάντα θα μιλάνε, ενώ θα παραμένουν σιωπηλά. Ο Χριστός θα έχει πλέον κατέλθει από τον "ουρανό" μέσα στην καρδιά μας, θα έχει γεννηθεί και σαρκωθεί στην δική μας προσωπική ιστορία που κι εμείς θα την χωρίσουμε σε πριν και μετά Χριστόν πορεία, γιατί σαν έλθει ο Χριστός τίποτε πια δεν μπορεί να είναι όπως παλιά, μήτε η αμαρτία μας, μητε τα δάκρυά μας.
π. Λίβυος

24 Δεκ 2018

Στο βρέφος της Βηβλεέμ βρίσκουμε την αθωότητα μας...


Ας είμαστε ειλικρινείς, η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι για τους δυνατούς, ισχυρούς και καταναλωτές του εφήμερου. Ο Χριστός γεννιέται σε μια βρώμικη, λασπωμένη και σκοτεινή φάντη, στάβλο δηλαδή, γιατί ακριβώς έχει έρθει γι’ όλους τους «κολασμένους» και τα ρημαδιά της γης, που τα έχουν κάνει χάλια στην ζωή τους. Για εκείνους που δεν αισθάνονται άψογοι και τέλειοι, ούτε άτρωτοι, πολλώ δε μάλλον παντοδύναμοι. Ο Χριστός κενώνει τον εαυτό του από την θεϊκή Του δόξα, χάνει την ουράνια λάμψη του, για να γεννηθεί σε κάθε ψυχή και ανθρώπινη καρδιά που αισθάνεται Φάντη, δηλαδή που νιώθει την σκοτεινιά και την βρωμιά της.
Όχι, δεν τον φοβίζει το σκοτάδι μας, μήτε η παγωνιά της αμαρτία μας, οι λάσπες του βίου μας και τα βρώμικα χνώτα μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν την θυσιαστική του αγάπη. Ο Χριστός δεν αγαπάει μονάχα τα φωτεινά μας σημεία, αλλά κυρίως τα σκοτάδια μας, γιατί ξέρει ότι εκεί στα ανείπωτα, τις περισσότερες φορές κρύβονται τα πληγωμένα, μα ωστόσο ωραιότερα και πιο δυναμικά στοιχεία της προσωπικότητα μας. Ο Θεός δεν συνεργάζεται μονάχα με εκείνο που υπήρξαμε ή υπάρχουμε, αλλά κυρίως με αυτό που μπορούμε να γίνουμε, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε. Μιλάει πρωτίστως με τον βαθύτερο εαυτό μας. Γι' αυτό πολλές φορές αισθανόμαστε ότι σιωπά απέναντι στις δοκιμασίες μας, διότι δεν λαμβάνουμε απαντήσεις στα ερωτήματα του νου μας. Ο Χριστός όμως μιλάει και με την ψυχή μας, σε ένα άλλο χρόνο και αδιόρατο δια των αισθήσεων τόπο, και τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου έρχονται ως θαύμα πολλές φορές στην ζωή μας.
Ο Θεός, μονάχα εκείνος, γνωρίζει την ιστορία της ψυχής μας. Ξέρει ότι πίσω από τα λάθη μας κρύβονται πληγές, πίσω από τις αμαρτίες μας φόβοι και χαώδη ψυχικά κενά, πίσω από την άρνηση μας, τραυματικές επώδυνες εμπειρίες.
Γνωρίζει ο Χριστός ότι μέσα μας, όσο σκοτεινή κι αν είναι η φάντη της καρδιάς μας, όσο λασπωμένη και βρώμικη, μπορεί να γεννηθεί το «παιδί», το θεϊκό «βρέφος», μπορεί να ξεφύγει από τον Ηρώδη που το καταδιώκει, είναι δυνατόν ακόμη και με τα λάθη και τα πάθη μας, με τις πληγές και τα τραύματα μας, να δούμε στα μάτια του εν Βηθλεέμ βρέφους την δική μας ξεχασμένη «θεική» αθωότητα. Να θυμηθούμε ξανά εκείνο που λησμονήσαμε οτι ο Χριστός γεννιέται στην καρδιά μας κάθε φορά που επιλέγουμε να κοιτάξουμε μέσα μας ένα κρυμμένο ξεχασμένο Θεό, που έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς "θεοί".....

22 Δεκ 2018

Το ραντεβού μας με τον Θεό...


Ο γέροντας με κοίταξε με βλέμμα βαθύ, με μάτια που είχαν ζήσει χειμώνες και γεύτηκαν πασχαλιές και αναστάσεις. Με ακούμπησε ελαφρά, γεμάτος στοργή στο ώμο και πατρικά μου παρήγγειλε, «δεν ξέρω εάν θα ζω όταν θα έρθεις ξανά στο μοναστήρι, μα να θυμάσαι κάτι σημαντικό για την σχέση σου με τον Θεό. Ποτέ να μην ακυρώνεις το ραντεβού μαζί του». Τι εννοείς γέροντα του είπα με προφανή αφέλεια. «Να, μέσα στην πολύβουη και κουραστική ημέρα, που απογυμνώνει και συντρίβει την ύπαρξη μας, να βρίσκεις χρόνο να μιλάς με τον Θεό. Πέντε λεπτά; Μισή ώρα; Μία ώρα; Όσο μπορείς και βούλεσαι, αλλά να μην το ξεχνάς, να μην το αναβάλεις. Να διαβάζεις ένα ευαγγελικό χωρίο, ένα πατερικό κείμενο, και έπειτα να λες την ευχή κάνοντας εάν μπορείς μετάνοιες». Γιατί γέροντα επιμένετε τόσο πολύ στο να μην λησμονάμε αυτή την πρακτική, αυτό το ραντεβού; «Γιατί με τον τρόπο αυτό, δηλώνεις στο Θεό ότι τον θες στην ζωή σου, ότι τον ζητάς και ποθείς να τον συναντήσεις. Είναι σαν να του λες, Κύριε εγώ είμαι ένα αδύναμο πλασματάκι, ήρθα εδώ στο ραντεβού μας, και θέλω να σε γνωρίσω, να σε συναντήσω, έλα κι Εσύ να συναντηθούμε. Και θα δεις ότι θα έρθει, αρκεί να μην ξεχνάς την καθημερινή σας συνάντηση». Και εδώ που τα λέμε, όταν βλέπεις αυτά τα μάτια του γέροντα να σου δίνουν αυτές τις παρακαταθήκες πνευματικής ζωής, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να αμφιβάλεις οτι ο Θεός είχε έρθει στα δικά τους ραντεβού. Οπότε ας ορίσουμε ώρα και τόπο, τα άλλα είναι δικά Του…… 
(συνεχίζεται…)

15 Δεκ 2018

Όταν σκοράρεις στις καθυστερήσεις...


Στην ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ, ακόμη κι όταν βλέπουμε ή νιώθουμε ότι όλα "τελείωσαν" ή ότι ποτέ δεν θα είναι καλά και όμορφα όπως πριν. Αυτό ποτέ δεν το ξέρεις. Και τούτο διότι τόσο η ζωή, όσο κι ο εαυτός μας, μα πίσω κι' από τα δύο ο Θεός αγαπάει τις εκπλήξεις. Ιδιαιτέρως στο Θεό αρέσει να σκοράρει στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Μη διερωτάσθε το γιατί. Είναι η δική του τακτική. Οπότε εμείς πρέπει να ελπίζουμε και να παίζουμε στον αγώνα της ζωής και τα 90’ λεπτά, γιατί το γκολ μπορεί να έρθει και στις καθυστερήσεις.

11 Δεκ 2018

Αλλαγή ημερομηνίας Βιβλιοπαρουσίασης....

Αλλαγή ημερομηνίας της εκδήλωσης στην Θεσσαλονίκη!!!

Το Σάββατο 15 Δεκ, 18:00 στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, θα πραγματοποιηθεί τελικά η προγραμματισμένη μας εκδήλωση για το νέο βιβλίο "Ζωή δίχως συνταγές...σκέψεις δίχως δίχτυ ασφαλείας", απο τις εκδόσεις Αρμός. Η παρουσία σας θα μας δώσει χαρά. Σας περιμένουμε.


2 Δεκ 2018

Όσιος Πορφύριος, ένα ευαίσθητο παιδί του παραδείσου-


 Ο άγιος Πορφύριος δεν είναι γενικά και αόριστα ένας πνευματικός άνθρωπος, αλλά ένας χριστιανός. Αγαπάει και αφιερώνει όλη του την ζωή στον Χριστό. Ο άγιος Πορφύριος δεν είναι γενικά ένας άνθρωπος αγάπης, αλλά διάκονος και φορέας της αγάπης που έφερε ο Χριστός στον κόσμο και την ιστορία για πρώτη φορά, εκείνης που συγχωρεί ακόμη και τον εχθρό μας. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, φανερώνεται μια αγάπη που αγκαλιάζει τον μη αξιαγάπητο, εκείνον που δεν «αξίζει» συμπόνοια. Για πρώτη φορά ο Χριστός χαρίζει στην ανθρωπότητα την πράξη του ελέους. Δηλαδή να δίνεις μέσα σου χώρο να υπάρξει εκείνος που όχι απλά δεν τα κατάφερε καλά στην ζωή του κάνοντας λάθη πολλές φορές φρικτά, αλλά προσπάθησε να σου κάνει και κακό. Εάν οι δυτικές κοινωνίες έχουν αυτό τον υψηλό νομικό πολιτισμό, την έννοια της αλληλεγγύης και κοινωνικής συμπερίληψης, οφείλεται στην Χριστιανική τους καταβολή, την οποία σήμερα αρνούνται και τα καταστροφικά αποτελέσματα σύντομα θα κληθούν να διαχειριστούν. 
Ο άγιος Πορφύριος από νεαρός μοναχός δέχεται πλούσια την έλευση της Χάριτος του Θεού. Ο Χριστός σαρκώνεται σε όλη του την ύπαρξη. Σε κάθε κύτταρο του είναι του. Γι αυτό και κάθε του πράξη, σκέψη και λόγος είναι Χριστός. Αγαπά τους πονεμένους, τους αμαρτωλούς και αποτυχημένους. Ότι πετάνε οι άλλοι το μαζεύει αυτός, το αγαπά και το θεραπεύει. Μπορεί να δει εκείνο που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται. Την ομορφιά και την αγωνία των ανθρώπων. Δεν αποδοκιμάζει κανένα, δεν καταδικάζει κανέναν πληγωμένο άνθρωπο, «οι ψυχές οι πονεμένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε[1]». «Παρηγορεῖ καὶ γιάζει τος πάντες. Φτάνει μέχρι καὶ τν «οκο νοχς» -ταν γίαζε κατὰ τΦτα. Δν παραξενεύεται. Χαίρεται. Ψάλλει μ ᾿λη του τν καρδιὰ τ«ν ορδάνῃ βαπτιζομένου σου, Κύριε…». Καλεῖ καὶ ατὰ τὰ πονεμένα πλάσματα νὰ φιλήσουν τν Σταυρὸ καὶ νὰ παρηγορηθῇ «ἡ ψυχούλα τους ἡ ταλαιπωρημένη[2]».
Η αγάπη του προς τον Χριστό είναι ξεκάθαρη και ολοκληρωτική. Λέει, «Δεν με ενδιαφέρει κανένας παράδεισός, με ενδιαφέρει μόνο ο Χριστός». Έχει διώξει κάθε ίχνος ιδιοτέλειας. Δεν ζητάει ανταλλάγματα για την αγάπη και τις θυσίες του. Δεν θέλει την περιουσία αλλά τον ίδιο τον Νυμφίο. 
Γι αυτόν ο Χριστός δεν απειλεί, δεν τιμωρεί και δεν φοβίζει τον κόσμο. Είναι φίλος του ανθρώπου και ιδιαιτέρως του πάσχοντος και ταλαιπωρημένου από τους καημούς της ζωής, « τσι πρέπει νάβλέπουμε τόν Χριστό. Εναι φίλος μας, εναι δελφός μας, εναι ,τι καλό καί ραο. Εναι τό πν. Εναι φίλος καί τό φωνάζει· «Σς χω φίλους, βρέ, δέν τόκαταλαβαίνετε; Εμαστε δέλφια. γώ, βρέ, δέν βαστάω τήν κόλαση στό χέρι, δέν σς φοβερίζω, σς γαπάω. Σς θέλω νά χαίρεσθε μαζί μου τή ζωή». τσι εναι ὁ Χριστός. Δέν εναι κατήφεια, οτε μελαγχολία, οτε νδοστρέφεια. Ὁ Χριστός εναι ἡ ζωή... εναι τό πν. Εναι χαρά, εναι τό φς τό ληθινό πού κάνει τόν νθρωπο νά χαίρεται, νά πετάει, νά βλέπει λα νά βλέπει λους, νά πονάει γιά λους, νά θέλει λους μαζί του, λους κοντά του..»
Θα φύγει από τον κόσμο για να πεθάνει στο Αγιον Όρος, στα Καυσοκαλύβια. Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Μα και τότε θα φανερώσει τις υψηλές ψυχικές ποιότητες του. Θα ζητήσει να μην μάθει κανείς για την εκδημία του. Δεν θέλει να μαζευτεί κόσμος. Φεύγει από την εικόνα και το θέαμα στην σιωπή και την προσευχή.  «Ζήτησε νὰ ταφῇ στν τάφο που εχαν βάλει νωρίτερα να χοντρὸ καγελαστὸ μοναχό, γιὰ νὰ πάρῃ κάτι πὸ τν γιότητά του. Μετὰ τν κταφὴ τοῦ πατρς Πορφυρίου, τάφη στν διο χρο ὁ Γέροντας πάπα-Νικάνωρ. γινε δη καὶ κείνου ἡ κταφή. Τώρα δν θὰ βρς πουθενὰ προσωπικὸ τάφο τοῦ Γέροντα Πορφυρίου. Κα τὰ στᾶ του χάθηκαν, κατὰ τν παραγγελία του, στὸ δάσος τς Κερασις [3]».
Ο όσιος Πορφύριος ήταν και παραμένει να είναι ένα παιδί του παραδείσου, μια ευαίσθητη ποιητική ύπαρξη, στην οποία ο Χριστός έδωσε πλούσια τα σημεία της παρουσίας Του. Ξέρει ο Θεός, έλεγε ο ίδιος ο όσιος Πορφύριος, κατα χρονικά διαστήματα, θα φανερώνει ένα ή πολλούς αγίους, να λαμβάνουν δύναμη οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι απο τα βάσανα της ζωής και να γεμίζουν ελπίδα για την Βασιλεία του Θεού, που φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και λίγο λίγο την γευόμαστε μέχρι να γίνει η μόνιμη πατρίδα της ύπαρξης μας. 


[1]Ένας ησυχαστής του Αγίου Όρους, στην καρδιά της πόλης. Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Σελ.35 

[2]Το Κάλλος Θα Σώση Τον Κόσμο, Έκδ. Ι. Μ. Ιβήρων, Άγ. Όρος, Αρχι. Βασιίλειος Γοντικάκης 


[3]Ένας ησυχαστής του Αγίου Όρους, στην καρδιά της πόλης. Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Σελ.42 

25 Νοε 2018

Η επιτυχία χτίζεται πάνω στις ήττες...


Θαυμάζουμε και συγχρόνως αισθανόμαστε ντροπή και ενοχή, νιώθουμε λίγοι μπροστά στην επιτυχία εκείνου που βρήκε και πέτυχε τον στόχο του. Όμως κανείς δεν σκέφτεται ούτε καν αναφέρει, μια αλήθεια, μια παρηγορητική πραγματικότητα, για όλους εμάς που ακόμη δεν τα καταφέραμε. Ότι πριν υπάρξει αυτή η επιτυχής βολή προς τον στόχο, υπήρξαν εκατοντάδες αποτυχημένες προσπάθειες σε ικανό χρόνο. Οπότε όταν εκθειάζουμε την επιτυχία κάποιου, και λανθασμένα συγκρινόμαστε μαζί του, δεν θα βγάζουμε έξω από την ιστορία τις πολλές και σημαντικές ήττες που προηγήθηκα. Διαφορετικά διαβάζουμε με λάθος τρόπο την επιτυχία που δεν υπάρχει δίχως την αποτυχία. Γιατί στα λαβωμένα μονοπάτια φτιάχνονται οι ωραιότεροι δρόμοι....

22 Νοε 2018

Ομιλία....

Το Σάββατο 24 Νοεμβρίου, στις 6:00μ.μ στην Ενορία Άνω Αρχανών, Ηρακλείου Κρήτης, και συγκεκριμένα στην (αίθουσα παλαιού δημοτικού σχολείου), με θέμα: "Πόσο δύσκολη είναι η χαρά; Παρανοήσεις και παρεξηγήσεις γύρω απο το θέμα της χαρας στην ζωή μας"....."


14 Νοε 2018

Ομιλίες...

Ομιλίες: 
1. Μαρκόπουλο, Κυριακή 18 Νοε. Ι.Ν.Αγ. Νικολάου, 6:30μ.μ. 
2. Πειραιάς, Δεύτέρα 19 Νοε,Ενοριακό Αρχονταρίκι Ευαγγελίστριας, 7:30μ.μ




9 Νοε 2018

«Όταν το τραύμα γίνεται ευλογία…» (σκέψεις εξ αφορμής της εορτής του αγίου Νεκταρίου)


«Δεν μπορείς να ελέγξεις το είδος της κριτικής που θα έχεις αλλά μπορείς να ελέγξεις τον τρόπο που θα αντιδράσεις…» Austin Kleon. Αισθάνομαι ότι αυτό ακριβώς έπραξε ο άγιος Νεκτάριος. Δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε όχι απλά στην κριτική αλλά στις συκοφαντίες, δηλ, στην παθολογική και αρρωστημένη μορφή της «κριτικής», ήταν τέτοιος που μεταμόρφωσε μια καταφανή αδικία σε ευλογία και πηγή αγιασμού. 
Ξέρετε το μυστικό των αγίων, που δυσκολευόμαστε εμείς να εφαρμόσουμε στην ζωή μας, είναι ακριβώς αυτό, ότι δια της Χάριτος, αποδέχονταν και μεταμόρφωναν την πληγή, το τραύμα και το άδικο της ζωής, σε δοξολογία, ευχαριστία και δρόμο κοινωνίας με τον βαθύτερο ευατό τους και τον Θεό. Αυτό έπραξε ο άγιος Νεκτάριος. Ίσως είναι ο περισσότερο συκοφαντημένος άγιος της εποχής μας. Κι όμως, όλο αυτό το κακό το μεταλλάσσει σε καλό. Πώς; Με το να μην αποδεχθεί τον σκοπό του κακού και των ανθρώπων του, που δεν είναι άλλος από το να ακυρώσει και να ματαιώσει την ζωή μέσα μας. 
Ο κακός θέλει να σε βλέπει να υποφέρεις, να απογοητεύεσαι, να εγκαταλείπεσαι και να φτάνεις στην απόγνωση, δηλαδή στην κόλαση. Ο κακός χαίρεται όταν σε βλέπει να πεθαίνεις, δηλαδή να μην ζεις το δώρο της ζωής. 
Ο άγιος Νεκτάριος δεν θα τους κάνει αυτή την χάρη. Με την δύναμη της πίστεως στον Θεό αλλά και την αδιαφορία του για τον ανθρώπινο έπαινο, δεν θα παίξει το παιγνίδι των κατηγόρων του. Δεν ακυρώνει την ζωή του, δεν καταθέτει τα όπλα, και το κυριότερο δεν θα τους αφήσει να αναστείλουν εντός του την χαρά του Πνεύματος. Δεν θα παίξει το ρόλο του κακόμοιρου και αδικημένου. Όχι. Θα σταθεί πιο πάνω από το τραύμα. 
Σαφέστατα και η αγία ευαίσθητη καρδιά του πονάει, αλλά δεν θα μείνει εκεί. Αγκαλιάζει την δοκιμασία του και μαζί με τον σταυρό του επιμένει να ζει προς δόξα του Θεού και της εκκλησίας του. Δεν περιμένει να πάνε όλα καλά για να ζήσει. Δεν τρέφει αυταπάτες ότι θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανα και οι καημοί, γι’ αυτό δεν περιμένει να κοπάσει το κύμα αλλά μαθαίνει να κολυμπά ακόμη και μες στις τρικυμίες. 
Ο άγιος Νεκτάριος, επιλέγει παρα τις σκιές που έρχονται στον ορίζοντα της ζωής του, να κοιτά το φως πίσω από τα σύννεφα, το μπλε στο βάθος του γκρίζου. Αυτή ήταν η τέχνη των αγίων, να μεταλλάσσουν το τραύμα σε ευλογία.

6 Νοε 2018

Οι μεγάλες αγάπες ζουν στην "σιωπή"....



Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν μεγάλα λόγια. Τα λόγια χρειάζονται εκεί που ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο. Στην αγάπη δεν πείθουμε αλλά δίνουμε, όχι πράγματα αλλά εμάς. Η αγάπη δεν χρειάζεται εξηγήσεις γιατί ειναι βιώμα και εμπειρία, πέρα του λόγου. 
Κανένας λόγος δεν έδωσε απαντήσεις όσο μια αγκαλιά ή ένα φιλί. Γι αυτό κι οταν βρούμε τον άνθρωπο μας, το καταλαβαίνουμε, γιατί ένω του λέμε λίγα εκείνος νιώθει πολλά περισσότερα. Οση αγάπητική σιωπή αντέχεται μεταξύ σας, τόσο πιο μεγάλη αγάπη έχετε. "Όσο χρειαζόμαστε λόγια και έργα και χειροπιαστές αποδείξεις, σημαίνει ότι δε φτάσαμε στο βάθος και στην πληρότητα που αποζητάμε. Δεν έχουμε βιώσει τη σιωπή που τυλίγει δύο ανθρώπους σε θερμή οικειότητα". Αυτό βέβαια το γνωρίζουν όσο κανείς άλλος, οι εραστές του Απολύτου, του Θεού, γιατί ξέρουν οτι η προσευχή είναι η εμπειρία της πιο βαθιάς σιωπής που γίνεται Συνάντηση. Όταν πλέον δεν έχεις να πεις τίποτα, τότε αρχίζει να τα "λεει" όλα ο Θεός.

31 Οκτ 2018

Ο πόνος μας συνδέει...


Η αλήθεια είναι ότι τελικά μας συνδέουν οι αδυναμίες μας. Σίγουρα και οι χαρές, αλλά στις δοκιμασίες κάτι βαθύτερο συμβαίνει. Όταν είσαι βαθιά πληγωμένος μυρίζεις το αίμα της πληγής από χιλιόμετρα. Ψάχνεις και αναζητάς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρει τι νιώθεις και τι περνάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση, παρηγοριά και χαρά, όταν συναντήσεις έναν άνθρωπο που είναι κι αυτός πονεμένος. Γι΄ αυτό πρέπει να μοιραζόμαστε και να μιλάμε για τις εμπειρίες μας. Για τα βάσανα και όλα εκείνα που μας πληγώνουν. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο απέναντι ή διπλανός σου συνομιλητής, μπορεί να είναι εκείνος που θα σου πει μια τόση δα κουβέντα που χρόνια ψάχνεις να ακούσεις, ίσως σου δώσει μια αγκαλιά που χρόνια λαχταράς στην βαρυχειμωνιά σου, αλλά γιατί όχι να΄ναι Εκείνος, με την μορφή κάποιου άλλου και να σε αναστήσει. Άλλωστε στο Θεό αρέσει να εμφανίζεται στην ζωή μας, πάντα από εκεί και από εκείνους που δεν το περιμένουμε…

29 Οκτ 2018

Η ευχαριστία είναι στάση ζωής...




Αισθάνομαι οτι όλη η άσκηση του ανθρώπου μέσα στην εκκλησία στοχεύει στην δόμηση μιας ευχαριστιακής και δοξολογικής ύπαρξης, που θα μπορεί να χαίρεται τα δώρο της ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η δομική πράξη της εκκλησίας, είναι η Θεία Ευχαριστία. Από εκεί απορρέουν τα πάντα στην ζωή της. Άλλωστε γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τον εθισμό μας στην γκρίνια. Το πόσο πολύ αρνούμαστε να αναδείξουμε στην καθημερινότητα μας, το όμορφο και χαρούμενο, το θετικό και ευλογημένο και να μην ζουμάρουμε μεροληπτικά στα δύσκολα και θλιβερά, γιατί σαφέστατα υπάρχουν αλλά δεν είναι μονάχα αυτά η ζωή μας.
Αξίζει να διαβάσουμε τι είχε αναφέρει ένα Αμερικανός ορθόδοξος χριστιανός, όταν έχασε την αγαπημένη του γυναίκα από καρκίνο και έμεινε με τα δυο μικρά παιδιά τους, «Είναι στιγμές που πονάω πάρα πολύ και μου λείπει πάρα πολύ. Αλλά τα καλά που προσέφερε στην ζωή μου το πέρασμά της μου είναι μέσα μου πολύ περισσότερα από τον πόνο της απουσίας της. Κι ευγνωμονώ τον Θεό που πέρασε από την ζωή μου». Ο ίδιος, έγραφε πριν πεθάνει η γυναίκα του, καθώς την έβλεπε πια να σβήνει: «Είναι κοντά μου και όμως την νοιώθω να φεύγει μακριά μου. Φεύγει και χάνεται από τα χέρια μου. Αυτό με κάνει και πονάω, αλλά με παρηγορεί ότι πάει σε χέρια που την αγαπούν περισσότερο».
Ίσως τα λόγια του μας φανούν μακρινά από την δική μας πνευματική κατάσταση και εμπειρία, όμως είναι η στάση που πρέπει να έχει ένας χριστιανός. Εάν με ρωτήσετε «μπορεί να συμβεί αυτό δίχως την χάρι του Θεού;» η απάντηση μου θα είναι όχι. Γιατί μια τέτοια στάση σαφέστατα και φανερώνει υπέρβαση και μεταμόρφωση των ορίων μας. Αλλά στην εκκλησία αυτή είναι η βάση της ζωής μας, εμείς να αναγνωρίζουμε το «λίγο» μας και ο Θεός να το κάνει πολύ.

23 Οκτ 2018

Πράξη ωριμότητας...


Μονάχα ένας άνθρωπος που έχει πνευματική ωριμότητα καθώς και μια ψυχολογική ενηλικίωση, μπορεί να βλέπει τα λάθη του δίχως να τα φοβάται και συγχρόνως να μετανοεί γι’ αυτά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ενώπιον του Θεού, του εαυτού του και του άλλου. Γιατί η μετάνοια εκτός των άλλων, είναι και μια βαθιά πράξη ωριμότητας.

20 Οκτ 2018

Τα χέρια...

Όταν οι άνθρωποι ζητούν την ευχή και μου φιλούν το χέρι, νιώθω τα χέρια τους να μου μιλούν. Και να δείτε που το καθένα έχει άλλο χαρακτήρα, άλλη δική του ιστορία να διηγηθεί. Κανένα άγγιγμα δεν είναι ίδιο. Είναι πάντα μοναδικό. Όπως μοναδικές είναι και οι ζωές μας. Υπάρχουν χέρια μαλακά σάν βελούδο, ευαίσθητα με τρόπους ευγενείας. Χέρια γεμάτα δύναμη και αυτοπεποίθηση, χρόνια δουλεμένα. Υπάρχουν και χέρια ντροπαλά που δεν ανοίγονται εύκολα και στο χαιρετισμό μένουν μισόκλειστα. Μα πιο πολύ εκείνα που με συγκλονίζουν στο άγγιγμα τους αισθανόμενος βαθιά ανάγκη να τα φιλήσω, είναι αυτά που έχουν μείνει καιρό άδεια, μόνα και ορφανά. Δίχως αγκαλιά, δίχως κάποιος να τα κρατήσει στοργικά. Εκείνα, σε σφίγγουν δυνατά, ιδρώνουν στις παλάμες σου και σου φωνάζουν «κράτα με…».

12 Οκτ 2018

Νέο βιβλίο.."Ζωή δίχως συνταγές..."

Κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις "Αρμός", το νέο μας βιβλίο. Πρόκειται για ένα βιβλίο σημειώσεων και αποθγεγαμτικού αφοριστικού λόγου που διαπραγματεύεται σε σύντομη γραφή και συμπυκνωμένα νοήματα, θέματα που αφορούν την ύπαρξη, τον Θεό και τον άλλο. 




10 Οκτ 2018

Στην πιο βαθιά μας νύχτα...


Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η μετάνοια, η επιστροφή και η επανεύρεση του εαυτού μας, σε σχέση με τον Θεό και τον άλλο, συνέβη μετά από μεγάλα λάθη και καταστροφικές αστοχίες στην ζωή μας. Καμία μετάνοια δεν έρχεται γιατί κάποιοι μας δίδαξαν ή μας είπαν ωραία λόγια. Η ίδια η ζωή με τα δύσκολα της μας ωθεί να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα μας και να βρούμε ξανά το χαμένο μας κέντρο. Τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της ύπαρξη μας. Το λέει πάρα πολύ όμορφα ο αγαπημένος μου Ρεκαλκάτι, «Στην πιο βαθιά νύχτα αναγνωρίζουμε πιο έντονα το φωτεινό σημείο της επιθυμίας…».

9 Οκτ 2018

Στην κραυγή του Χριστού αναγνωρίζουμε τον ευατό μας...


Στην κραυγή του Χριστού επάνω στο σταυρό, αναγνωρίζουμε όλοι τον εαυτό μας. Ο Ρεκαλκάτι, θα πει, «Η ανθρώπινη ζωή έρχεται εν μέσω κραυγής. Όλοι υπήρξαμε μια χαμένη κραυγή στη νύχτα». Μια κραυγή άλλοτε αιτήματος για αγάπη και ενδιαφέρον, άλλοτε επιθυμίας, πολλές φορές εκείνη του απόλυτου πόνου και μοναχικότητας επάνω στον σταυρό της δοκιμασίας. 
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, με συγκλονίζει, αυτή η κραυγή του Χριστού επάνω στο Σταυρό, «διψώ…». Ολη η δίψα του ανθρώπου για νόημα και λύτρωση επάνω στα χείλη Του. Δεν είναι καθόλου βέβαια τυχαία η απάντηση που έδωσαν οι στρατιώτες στο αίτημα του Χριστού, «όξος και χολή», αυτό τον πότισαν. Και είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτό προσφέρει ο κόσμος σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που ζητάει και διψάει την δικαιοσύνη, την αθωότητα, παιδικότητα και τρυφερότητα, αυτή την ποίηση στο βλέμμα και στο άγγιγμα των πραγμάτων και νοημάτων; 
Ας είμαστε υπαρξιακά ειλικρινείς, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα και την δίψα μας, υπάρχει κάτι βαθύτερο μέσα μας, πέρα από την ορθολογική ερμηνεία και τον έλεγχο του Εγώ, που ζητά το απόλυτο και ακέραιο, μια επιθυμία παραδείσου και αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

5 Οκτ 2018

Αγάπη δίχως εγκατάλειψη...


Η προσευχή είναι το βαθύτερο αίτημα για μια αγάπη που δεν εγκαταλείπει. Αυτό ζητάμε σε όλη την ζωή μας, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εκείνη την αγάπη που δεν θα μας προδώσει ή ξεχάσει, που δεν θα μας φερθεί με αχαριστία και αγνωμοσύνη, την αγάπη που δεν θα μας αφήσει ποτέ μόνους. Μια αγάπη δίχως εγκατάλειψη.

2 Οκτ 2018

Άνθρωποι και σταυροί μοναδικοί...


Πολλές φορές και ενώ επι χρόνια ενδεχομένως, παλεύουμε με τα πάθη και τις δυσκολίες της ζωής, κουρασμένοι και εξαντλημένοι, αναφωνούμε, «πόσο ακόμη θα παλεύω με αυτό το πάθος; Γιατί να μην είμαι όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι που είναι φυσιολογικοί;». Αυτή είναι μια κατά πάντα ανθρώπινη κραυγή, την οποία οφείλουμε να σεβόμαστε αλλά όχι και να αποδεχόμαστε. Και τούτο, διότι έχει δομικές γνωστικές διαστρεβλώσεις: 
1. Είμαστε απόλυτα μοναδικοί ώστε να κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμετον εαυτό μας με τους άλλους.
2. Δεν υπάρχει άνθρωπος, τέλειος και «φυσιολογικός», δηλαδή δίχως πάθη, αδυναμίες και προβλήματα. 
3. Θεραπευμένος δεν νοείται εκείνος στον οποίο εξαλείφτηκαν τα προβλήματα του, αλλα εκείνος που έμαθε να ζει και να διαχειρίζεται τα τραύματα του. Να χαίρεται την ζωή χωρίς να δρουν οι πληγές του ανασταλτικά
4. Κανείς άνθρωπος δεν είναι δίχως σταυρό και δοκιμασίες στην ζωή, και πιστέψτε με, ουδείς εάν ήξερε δεν θα παραπονιόταν, ούτε θα ήθελε να πάρει τον σταυρό που σηκώνει ο άλλος, γιατί αυτό που έχουμε στην ζωή μας, είναι πάντα εκείνο που μπορούμε να αντέξουμε