Για σκεφτείτε να μην είχαμε τίποτα να κρύψουμε πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε; Φοβόμαστε μήπως πληγώσουμε και πληγωθούμε, δεν λέμε αυτό που νιώθουμε και αισθανόμαστε, αποφεύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα, και έτσι αρρωσταίνουμε, αφού αναγκαζόμαστε να καταπίνουμε αμάσητα όλα εκείνα που μας ενοχλούν.
Κυρίως όμως ο φόβος μας είναι μήπως οι άλλοι, ανακαλύψουν ποιοι είμαστε και όχι ποιοι φαινόμαστε πως είμαστε. Πανικός απέναντι στην αποκάλυψη της πραγματικότητας μας.
Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ, την ημέρα της μεταμορφώσεως του, φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο και κανείς δεν θέλει να φύγει από κοντά του.
Αλήθεια, εάν εμείς φανερώσουμε το πραγματικό πρόσωπο μας, πέρα από τους ρόλους και τις μάσκες που φοράμε καθημερινά, πόσοι θα ήθελαν να μείνουν μαζί μας; Είναι σίγουρο ότι αυτοί που τώρα είναι δίπλα μας θα παραμείνουν; Και ξέρετε εκείνο που τρομάζει δεν είναι η αμαρτία αλλά η υποκρισία. Ο αμαρτωλός, ο αδύναμος και ραγισμένος άνθρωπος, είναι συμπαθής, αγαπητός πολλές φορές φωτεινός μέσα στα τραύματα του. Εκείνος που είναι αποκρουστικός, είναι ο ψεύτης και υποκριτής. Αυτός που την κακία του την βαπτίζει αρετή και ζητά ή επιβάλει σε όλους να υποκλίνονται στο ψέμα του.
4 σχόλια:
καταπίνουμε αμάσητα όλα εκείνα που μας ενοχλούν.
Μου συμβαίνει μερικές φορές κι εδώ!
Εκείνος που είναι αποκρουστικός, είναι ο ψεύτης και υποκριτής.
-αυτουνού ποια στάση του πρέπει?
και πιος θα τον βαπτίσει υποκριτή,
όταν όλα,μα όλα έχουν τον "αέρα"
αυτής της πνευματικής άπνοιας?
Το Φως , το θέλημά Του, η σοφία Του,
μεταμορφώνει,
κάνοντας πέρα θεωρίες,στιχάκια
και προπαντός πλεκτάνες,
που π α ρ α μ ο ρ φ ώ ν ο υ ν
τα προσωπα!
ΦΕΥ!
Ο Χριστός κατηγόρησε τους Φαρισαιους ως "υποκριτές και φωλιά εχιδνων". Ήταν ο Χριστός...
Εμείς πως μπορούμε να αναγνωρίσουμε, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε έναν άνθρωπο; Με ποιο δικαίωμα; Συνήθως δε, αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν καλοί κι ευγενικοί, καλοί ακροατές και καλοί σύμβουλοι αποκρύπτοντας με έξυπνο και πανούργο τρόπο την ωφελιμιστική προσήλωση στον εγωισμο τους.
Κουράστηκα να συναντώ τέτοιους ανθρώπους που αγνοούν τις λέξεις δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, αγάπη!
Όχι, αρνούμαι να τα βάλω όλους και ολα σε ένα τσουβάλι και να παραδοθω!
Σας ευχαριστώ Π. Χαράλαμπε!
Εκείνος που ψεύδεται ή υποκρίνεται μας είναι αποκρουστικός, όταν δεν τον αγαπούμε. Οπότε, είμαστε κι εμείς παρομοίως αποκρουστικοί κι άδικοι σ' εκείνον...
Ένας άνθρωπος πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι αυτός ο καλός άνθρωπος που θέλει να φαίνεται ότι είναι.
Η Θεραπεία της υποκρισίας δεν είναι τόσο το να “αφεθούμε” στις παρορμήσεις μας, όπως πολλοί πιστεύουν, όσο το να εσωτερικεύσουμε την προσπάθεια και τον κόπο μας: Να μάθουμε να φροντίζουμε ώστε η καλοσύνη, η ευγένεια κ.ο.κ., να είναι από τώρα και στο εξής καταστάσεις εσωτερικές του ψυχικού μας κόσμου, και όχι ψεύτικα προσωπεία που φορούμε για να κάνουμε καλή εντύπωση στους άλλους.
Για να το κατορθώσουμε αυτό, πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε ότι η ζωή μας, η αξία της ζωής μας, κρίνεται όχι από τις παροδικές γνώμες άλλων ανθρώπων αλλά από την εσωτερική μαρτυρία της συνείδησής μας. Τι όφελος θα υπήρχε για μένα, αν κατάφερνα να πείσω τους πάντες ότι είμαι ένα “καλό παιδί”, ενώ μέσα μου γνωρίζω ότι είμαι ένας ψυχρός και αμετανόητος εγωιστής; Οι άλλοι κάποια μέρα θα προχωρήσουν στο δικό τους δρόμο, μα εγώ για δική μου καθημερινή συντροφιά θα έχω την ανυπόφορη πραγματικότητα του εαυτού μου. Ας ρίξουμε λοιπόν όλο μας το βάρος στην εσωτερική μας καλλιέργεια, χωρίς να χάνουμε το χρόνο μας στο χτίσιμο μάταιων προσωπείων.
Δημοσίευση σχολίου