Το περιοδικό και η υποκρισία...

Πρωινό ταξίδι με τρένο. Δυο κυρίες κάθονται στα μπροστινά από μένα καθίσματα. Άγνωστες μεταξύ τους. Ωστόσο σε λίγα λεπτά έχουν αρχίσει να ανταλλάσσουν πληροφορίες και να στήνουν μια χαριτωμένη συζήτηση. 

Κάποια στιγμή η νεότερη σε ηλικία προτείνει στην άλλη, να διαβάσει ένα περιοδικό που κρατούσε. Από εκείνα που ασχολούνται με την showbiz για να εισπράξει μια αυστηρή απάντηση για το πόσο απαίσια είναι αυτά τα περιοδικά και ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με κουτσομπολιά. 

Θα πρέπει να πέρασε κανένα μισάωρο. Η νεαρή κυρία απολαμβάνει ένα όμορφο ήσυχο ύπνο. Η μεγαλύτερη ρίχνει ματιές για να βεβαιωθεί ότι όντως η συνεπιβάτης της έχει κοιμηθεί. 

Αφού βεβαιώθηκε, με ένα πολύ ήσυχο και διακριτικό τρόπο παίρνει το κουτσομπολίστικο έντυπο που πριν απο λίγο με οργή αποστρεφόταν και επιτημούσε την συνεπιβάτιδα της που διάβαζε, και αρχίζει να το ξεφυλλίζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια. 

Τελικά πόσο μας αρέσει να κρυβόμαστε. Να φαινόμαστε κάτι άλλο από εκείνο που στην πραγματικότητα είμαστε. Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε, οτι μέσα μας ταυτοχρόνως συνυπάρχουν ο ενήλικος με το παιδί, ο ώριμος με τον ανώριμο, ο σκεπτόμενος με τον συναισθηματικό, ο άγιος με τον αμαρτωλό....Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθούμε το σύνολο της ύπαρξης μας, δηλαδή ότι όσο φως είμαστε άλλο τόσο σκοτάδι κουβαλάμε. Οτι τα δάκρυα μας έχουν νερό και αλάτι...