14 Μαΐ 2020

Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε φυσιολογικοί....


Διάβασα κάτι πολύ έξυπνο και ουσιαστικό, που έλεγε ότι «η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε φυσιολογικοί, παραμείνετε παράξενοι..». Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν καλά τι μας προτείνετε να μην αλλάξουμε; Όχι δεν προτείνω αυτό. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί η αλλαγή να γίνει εμμονή.

Εμένα προσωπικά με βοήθησαν οι εξής στάσεις ζωής να ξεμπλοκάρω την καθημερινότητα μου ώστε να ζω με όσο το δυνατό περισσότερη χαρά:


1. Δεν προλαβαίνεις σε αυτή την σύντομη ζωή να λύσεις όλα τα προβλήματα σου. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και απαραίτητο. Μπορώ να είμαι χαρούμενος και δίχως την λύση τους. Δεν σκάω πλέον. Ότι πρέπει να λυθεί θα λυθεί, ότι παραμένει μας χρειάζεται για το ταξίδι μας.

2. Δέκα ζωές να ζήσω δεν θα μάθω ποιος είμαι. Είμαστε πλασμένοι ως ακατανόητο ως μέγα μυστήριο. Με γνωρίζω αλλά ποτέ απόλυτα.

3. Μπορώ να γελάω και να κλαίω. Τέλος στο φασισμό των συναισθημάτων. Δεν μπορώ να γελάω όλη μέρα λες και διαφημίζω οδοντόκρεμα.

4. Δεν θα θεραπευτούν όλα τα τραύματα και οι πληγές μου. Δεν το περιμένω, οπότε μαθαίνω να ζω με αυτό που είμαι. Διαχειρίζομαι το υλικό μου και δεν ζητάω ματαίως να τα αλλάξω όλα, αλλά μονάχα εκείνα που αλλάζουν. Τα άλλα τα αποδέχομαι και συμφιλιώνομαι μαζί τους.

5. Τέλος, ευτυχώς που ο Θεός έχει ελάχιστη ή καμία σχέση με αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι, γιατί έτσι μεγαλώνει η ελπίδα μου.



3 σχόλια:

Γιάννης είπε...

π. Χαράλαμπε, αυτή την φορά γράψατε ένα κείμενο "απελπισίας" ή ένα κείμενο "αισιοδοξίας"; Μάλλον ένα κείμενο αυτογνωσίας... Είναι από τις ελάχιστες φορές που η λέξη "Θεός" εμφανίζεται μία και μόνο φορά στο κείμενό σας! Γράφετε αλήθειες που πονάνε, αφού τα προβλήματα, οι δοκιμασίες περιλαμβάνονται στο καθημερινό μενού της ζωής όλων μας, η αναζήτηση του εγώ είναι αναμφισβήτητη και τέλος το γέλιο και το κλάμα είναι αλληλένδετα... Δεν διαφωνώ πως "ευτυχώς" ο Θεός έχει ελάχιστη σχέση με όλα αυτά, αλλά αναρωτιέμαι, ο ίδιος ο Χριστός δεν ήρθε στην Γη για να μας "αλλάξει", να μας μάθει να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας; Πώς θα το πετύχουμε εάν μείνουμε απαθείς μπροστά στα προβλήματά μας, πώς θα διαχειριστούμε την ζωή μας χωρίς συναισθήματα;
Καλέ μου πατέρα, ναι είναι δύσκολα όλα αυτά... αλλά η ζωή νομίζω πως είναι μια πορεία προς την Σταύρωση και την Ανάστασή μας. Δεν είμαστε παρά ένα κομματάκι ενός παζλ στο σχέδιο του Θεού, τόσο μικρό ώστε να μας έχει στην άκρη μιας γωνίας, αλλά και τόσο σημαντικό και χρήσιμο ώστε να μην μπορεί να ολοκληρωθεί το σχέδιό Του. Σας ευχαριστώ

Φωτεινή Ανδρικοπουλου είπε...

Ο χριστιανισμός είναι στάση ζωής. Το άρθρο σας μας δείχνει τη στάση ζωής με ταν απόλυτη εμπισοσύνη μας στο Θεό,ούτε στον εαυτό μας,ούτε έλεγχος των πάντων αν είμαστε εκκεντρισμένοι μαζί Του.
Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση της απόλυτης εμπιστοσύνης!
Η σπουδαιότητα ενός κηρύγματος σε λίγες γραμμές!

Unknown είπε...

Ό,τι χρειάζεται να αλλάξει, επιδιώκουμε να το αλλάξουμε ανθρωπίνως και με τη δύναμη του Θεού.
Ό,τι δεν περνάει από το χέρι μας το αποδεχόμαστε και προχωράμε.
Μεγάλες αλήθειες...
Η τελειομανία και η δουλοπρέπεια στη γνώμη των άλλων μόνο αφαιρεί από την ηρεμία και τη χαρά μας.
Δόξα τω Θεώ για όλα.
Σχολείο η ζωή.
Εμείς μαθητές και υπό εξέλιξη...
Την ευχή σας