Θα έχετε δει φαντάζομαι αρκετές φορές, ότι αρκετοί μόλις αποκτήσουν σχέση με την εκκλησία, πάνε μερικές φορές σε κάποια αγρυπνία, πάρουν ένα κομποσκοίνι και αποκτήσουν γέροντα, αμέσως πλήττονται από το σύνδρομο του διαφωτιστή και σωτήρα των άλλων(το ίδιο εξίσου παθαίνουν κι αυτοί που πάνε ψυχοθεραπεία ή μετέχουν σε κάποια θεραπευτική ομάδα).
Καφέ δε μπορείς πλέον να πιείς μαζί τους ή να κάνεις μια ανθρώπινη κουβέντα. Πολλώ δε μάλλον να του πεις τα λάθη ή τα προβλήματα σου. Αμέσως αρχίζουν να διδάσκουν, περί του ορθού και σωστού, περί αμαρτίας, σωτηρίας, κολάσεως και παραδείσου με μία τέτοια απολυτότητα λες και μόλις κατέβηκαν από τον ουρανό με μαδημένες φτερούγες. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα ήταν τόσο απόλυτος.
Ο αυτόκλητος απρόσκλητος «σωτήρας» ολημερίς διδάσκει, επιπλήττει, διορθώνει τις ζωές των άλλων, και γενικά ζητάει να τον προσέξουν πάντες μια κι εκείνος «ξέρει». Ξέρει βέβαια πάντα τα στραβά των άλλων και ποτέ τα δικά του.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση ώστε να αντιληφθεί κάποιος ότι ένας τέτοιος άνθρωπος σαφέστατα δεν έχει προχωρήσει πνευματικά άλλα ούτε και θεραπευμένος είναι. Θα χρειαστεί ακόμη αρκετό δρόμο, ώστε να εισέλθει στην ωριμότητα της πνευματικής ζωής, που διακρίνεται από ταπείνωση, σιωπή, σεβασμό στην ελευθερία του άλλου, στην μοναδικότητά και σε αυτό το ψυχικό timing, που είναι μυστήριο για την κάθε ψυχή.
Άλλωστε εάν ζει μέσα μας ο Θεός και έχουμε προχωρήσει θεραπευτικά, θα γνωρίζουμε ότι η μέγιστη αρετή είναι η διάκριση. Δηλαδή να ξέρεις πόσο, πώς και πότε θα μιλήσεις σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, γιατί ο Θεός δεν τσουβαλιάζει ούτε πετροβολά χριστιανικά…
30 Ιουλ 2020
Ο αυτόκλητος σωτήρας…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Καλημέρα σας.
Πολύ σωστό το σχόλιό σας.Κι επειδή δεν έχω πολύ στενή σχέση με την εκκλησία,δε θα τολμήσω να μιλήσω για τους "αυτόκλητους" θρησκευόμενους "σωτήρες",όπως πετυχημένα τους είπατε.
Θα 'θελα,όμως,να πω δυο λόγια για τους "αυτόκλητους" ψυχο-θεραπευόμενους "ξερόλες",ή σε απλά νεοελληνικά,αυτούς που μόλις ξεκίνησαν το ταξίδι τους στην ανακάλυψη του εαυτού τους μέσα απ'την ψυχανάλυση ή την ψυχοθεραπεία.
Τους γνωρίζω εξαιρετικά καλά διότι υπήρξα κάποτε ένας απ'αυτούς.
Μόλις έμαθα δυο-τρεις λέξεις-κλειδιά της ψυχολογικής "αργκό"(της τεχνικής γλώσσας της ψυχολογίας), άρχισα να "στήνω στον τοίχο", κυριολεκτικά, κάθε γνωστό μου που τύχαινε να μου αναφέρει κάποιο πρόβλημά του.
Με ύφος "χιλίων καρδιναλίων",όπως λέμε,εντόπιζα αμέσως τα "ασυνείδητα κίνητρά" του και του τα επεσήμαινα.
Αλλά,φυσικά, το χειρότερο δεν ήταν αυτό.
Το αποκορύφωμα ήταν ότι,παρά το φοβερό μου ψυχολογικό "προχώρημα" (ο Θεός να το κάνει),δεν έβρισκα ΟΥΤΕ ΜΙΑ λέξη συμπόνιας ή κατανόησης να του πω.
Πάντα έριχνα το φταίξιμο για τα βάσανα που περνούσαν στους ίδιους ("Εσύ φταις γιατί έκανες το τάδε και το τάδε λάθος","Σε κατευθύνει το ασυνείδητο μίσος για τον πατέρα σου" κλπ).Τα ήξερα όλα.
Αναρωτιέμαι τι είδους "ψυχική ωριμότητα" ή "φωτισμό" μπορεί να έχει κάποιος που δε βρίσκει μέσα του λίγη τρυφερότητα ή μια λέξη καλοσύνης να πει για τον δυστυχισμένο συνάνθρωπο.
Τι αξία έχουνε οι ψυχολογικές "αναλύσεις" όταν ο άλλος σπαράζει απ'τον πόνο του, τη μοναξιά, την απόρριψη,κι ένα σωρό άλλα.
Το μόνο που αξίζει είναι ένας καλός λόγος κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη,"Σε καταλαβαίνω,πρέπει να πονάς πολύ μ'αυτό που σε βρήκε".
Όταν νιώθω πολύ δυστυχισμένος και απελπισμένος αυτές τις λέξεις θα 'θελα να μου πουν οι συνάνθρωποί μου.Όχι να μου "χτυπάνε" τα λάθη μου κατα πρόσωπο.
Ευχαριστώ για το χώρο που μου δώσατε.
Μεγαλη αληθεια που νομιζω μας ποναει σχεδον ολους
Ετσι είναι ακριβώς!
Δημοσίευση σχολίου