Η ζωή με τον Χριστό δεν έχει κακομοιριά αλλά λεβεντιά. Είναι φως όχι γκρίνια και μιζέρια.
Έχει έρωτα, έκταση και έκπληξη, θαυμασμό και πάθος ιερό.
Ζεις και χαίρεσαι. Είσαι χαρούμενος που είσαι Χριστιανός και ζεις κατά Θεό. Σε αναπαύει αυτή η ζωή μαζί Του ακόμη κι εάν είναι επάνω στο σταυρό.
Οι σταυρωμένοι γελάνε βαθιά και με νόημα.
Όταν είσαι με τον Χριστό, δεν είσαι στερημένος, δύστροπος και κακόμοιρος. Φοβισμένος για όλα και για όλους. Κρυμμένος από την ζωή. Δεν είναι η κρυψώνα μας ο Θεός αλλά ζωή και φως.
Δεν θα πας στο παράδεισο επειδή είσαι φοβισμένος, ενοχικός και θλιμμένος. Αλλά επειδή αγαπάς και χαίρεσαι να ζεις με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους της εκκλησίας. Επειδή χαίρεσαι τα δώρα και τις ευλογίες του Θεού.
Ζεις με ευγνωμοσύνη και δοξολογία. Ζουμάρεις στα όμορφα και ευλογημένα που έχεις και όχι σε εκείνα που σου λείπουν. Γιατί τότε
δεν έχεις τίποτα. Ξεχνάς τι κρατάς και ψάχνεις τι λείπει.
Εκτός εάν πάσχεις από ψυχική ή άλλη βαριά ασθένεια που σε δυσκολεύει στην χαρά. Τότε αλλάζει. Σε καταλαβαίνω όταν δεν μπορείς να γελάσεις
και δεν εχεις κέφι. Να ξέρεις όμως πως η υπομονή στην ασθένεια σου,
στο ψυχικό σου πόνο και σταυρό θα σε πάει στον παράδεισο. Αυτοί που πάσχουν από ασθένειες και μάλιστα ψυχικές θα λάβουν στέφανο μάρτυρα.
Ο Χριστιανός δεν αρνείται την ζωή αλλά την μεταμορφώνει. Την αμαρτία δεν την θέλουμε αλλά την ζωή την χαιρόμαστε. Όσο μπορούμε και αντέχουμε. Η ζωή είναι δώρο Θεού να το ζήσουμε όχι να το πετάξουμε.
Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι απ’ αυτό τον κόσμο, λέει ο Χριστός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ακυρώνει την ζωή αυτή, αλλά ότι δεν εξαντλείται η Βασιλεία Του στο χώρο και τον χρόνο της φθοράς. Ξεκινάει από εδώ αλλά εκτείνεται και πραγματώνεται απόλυτα έξω χώρο και τον χρόνο, στην αιωνιότητα.
Αποφεύγουμε την αμαρτία αλλά δεν την φοβόμαστε. Δεν μας πανικοβάλει, δεν μας κάνει εμμονικούς και υποχόνδριους απέναντι στην ζωή και τις ευλογίες του Θεού.
Δεν είναι πιο δυνατή η αμαρτία από το έλεος και την αγάπη του Θεού.
Όλες οι αμαρτίες ακόμη και οι πιο μεγάλες και φοβερές είναι μια σταγόνα στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Αρκεί να μετανοούμε και να ζητάμε τον Χριστό στην ζωή μας.
Δεν μπορεί η ζωή του Χριστιανού παραμορφώνεται σε μια εμμονική νεύρωση μεταξύ το «μη» και του «πρέπει». Μια ζωή γεμάτη ενοχές και άγχος δεν είναι η ζωή που θέλει ο Θεός για εμάς. Έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, «η ζωή μου πρέπει να είναι δυνατή, γεμάτη ένταση και δύναμη, να μην είναι κάτι το ασθενικό, μια κακομοίρα ζωή. Κακομοιριές δεν φτάνουν στον ουρανό…..».
6 σχόλια:
Πατέρα Χαράλαμπε.... Πλάκα πάλι μας κάνετε έτσι??? Σε ποια κάμερα κοιτάω????... Σας ευχαριστούμε για την δύναμη που μας δίνετε και σας αντιγυριζουμε ένα από τα χαμόγελα αγάπης που σχηματίζεται όταν διαβάζουμε αυτά που διαβαζουμε!!!
Πατήρ Λίβυε αναμένω να γράψετε κάτι για το προσφυγικό. Η κοινωνία βράζει. Εμάς η στάση μας ως Χριστιανοί ποια πρέπει να 'ναι. Ευχαριστώ.
Πολύ καλό το άρθρο μας δυναμώνει κ δίνει ελπίδα ευχαριστούμε.
Ζητώ συγνώμη που δεν έχω τον χρόνο να απαντώ στα μήνυμα σας. Όμως τα διαβάζω όλα. Εύχομαι και σας ευχαριστώ για την συμμετοχή και στήριξη σας.
Ο Θεός να ευλογεί και ομορφαίνει την ζωή σας.
... αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν σου.
Ευχαριστώ.
Θυμήθηκα τον άγιο Πορφύριο:
"Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ’ αποκτήσομε αλλά η αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους άλλους. Το κάθετί εκεί να το στρέφομε."
Δημοσίευση σχολίου