Ο πραγματικά ταπεινός δεν είναι αυτός που κακολογεί και μαστιγώνει τον εαυτό του για αυτά που δεν κατάφερε ή δεν πέτυχε. Αλλά εκείνος που βλέπει τι μπορεί να γίνει και που μπορεί να φτάσει με την βοήθεια Του Θεού. Ταπείνωση σημαίνει να πιστεύω ότι τα πάντα, όσα έχω και δεν έχω είναι του Θεού.
Ο ταπεινός ζει με ευχαριστία και ευγνωμοσύνη. Ρουφά την κάθε στιγμής της ζωής ως δώρο και όχι ως αυτονόητο. Κανείς δεν του χρωστάει τίποτα, τα πάντα είναι δωρεές που ζητούν να τις ζήσουμε και να ευχαριστήσουμε γι΄ αυτές τον Θεό.
Η γκρίνια είναι κατάρα, η ευχαριστία είναι ευλογία. Όταν μάθεις να λες ευχαριστώ στα λίγα θα έρθουν τα πολλά. Η αφθονία κρύβεται στην ευγνωμοσύνη.
Ο Χριστός πολλαπλασιάζει τους πέντε άρτους και τα ψάρια, τρώνε πάντες και περισσεύει διότι ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε όπως οι μαθητές του, ότι «είναι λίγα ας τα κρατήσω για μένα….». Ότι δίνεις επιστρέφει πίσω σε εσένα. Το λίγο γίνεται πολύ όταν ξέρεις να το μοιράζεσαι. Δώσε και θα λάβεις, κράτα και θα χάσεις…
6 σχόλια:
Τα ντουλάπια γεμάτα, οι καταψυκτες φρακαρισμενοι... Τρώμε και ξανατρωμε και δεν αδειάζουν ποτέ...Και όταν ενώ δίνουμε από το περίσσευμα και πάλι δεν τελειώνουν...που να δίναμε κι από το υστέρημά τι θα γινόταν!!!!
Περιγράφεται το τελικό αποτέλεσμα της μετανοίας και δεν πιάνεται το ζήτημα σωστά κι από την αρχή του πατέρα μου !
Η αμαρτία σαν πράξη πρέπει να καταδικαστεί πρώτα και κύρια από αυτόν που την διέπραξε συνείδητοποιοντας την. Οι ενοχές για την πράξη( κατηγόριες και μαστιγια που λέτε ..), η αυτόκατάκριση δηλαδή η κατάφωρη στεναχώρια , είναι στάδια ωρίμανσης με τελικό αυτό της συντριβής . Η συντριβή είναι το ζητούμενο κι οταν αυτή έρθει κοντοζυγώνει και η μετάνοια , τότε θα πρέπει να παίξει τον ρόλο της η εκκλησία με τους ανθρώπους της . Παρηγορητικά και με στοργικό εναγκαλισμό στον πόνο του ανθρώπου που φέρει το βάρος της αμαρτίας . Πως να έρθει πάτερ η τελική ταπείνωση αν πρώτα δεν δεις τα χάλια σου , την αθλιότητα που κουβαλάς . Αν δεν διακρίνεις της λεπτότερες σκέψεις σου και τα κίνητρα τους , αυτά που είναι ακόμα κι από σένα τον ίδιο κρυμμένα όμως υποκινούν και διατάζουν το νου , την καρδιά , το σώμα και το στόμα . Δεν ξέρω πάτερ μου , δεν ξέρω .. αλλά καμία φορά νιώθω τα λόγια σας λιγάκι πρόχειρα ή απόμακρα . Κάνετε μου την χάρη και θυμηθείτε . Σκεφτείτε το μεγαλύτερο σας πάθος , αυτό που νικάτε με την χάρη του θεού αλλά ξέρετε ότι κοιμάται μέσα σας . Πόση αυτόκατάκριση αποδεχτείτε τα βράδια στην σκέψη σας , πόσο παρακαλούσατε για ένα δάκρυ κι αυτό δεν ερχόταν , πόσο μισήσατε την εικόνα σας ή την σκληρή καρδιά σας και μετά .., εκείνες τις εκλάμψεις φωτός και παρηγοριάς και θάρρους . Ήταν άραγε το θάρρος δικό σας. Η ώριμη σκέψεις σας ήταν που βρήκε τελικά την λύση ή ήταν δώρο του Θεού στα παρακάλια σας γιατί έβλεπε να τυραννιέστε και άκρη στο κουβάρι σας να μην βρίσκετε . Το ξέρετε καλά ότι Αυτού το έλεος έρχεται ποικιλότροπος και μοναδικά για τον καθένα μας. Σας λέω όμως πως στις σκληρές καρδιές μας ο λόγος του παπά καλύτερα να είναι ελεγκτικός , με διάκριση και εξουσία που ο θεος όρισε να έχει ο ιερέας Του στο ποίμνιο του επάνω . Ο λόγος σας ξεκάθαρα να καταδικάζει την αμαρτία , με όσα λόγια της πρέπουν και την αφορούν αλλά και ξεκάθαρα να στηρίζει τον πεσμένο άνθρωπο εξηγώντας του παράλληλα σωστά και περιγράφοντας με ακρίβεια .. Τόσο την αγάπη του Θεού στο πλάσμα του όσο και την αποστροφή Του προς την ανομία και αμαρτία που διαπράττει .
Ο κόσμος δυσκολεύεται να διακρίνει την διαφορά του θράσους από το θάρρους στον θεό .
Εξηγήστε εσείς.
Σπανια μιλάτε για τον πονηρό και την δουλειά του , ξέρω είναι ταμπού για τον σύγχρονο άνθρωπο που είναι πεπεισμένος ότι διάβολος δεν υπάρχει , ομως υπάρχει και εσείς το ξέρετε , δεν θα πρέπει να εξηγήσετε τις μεθόδους του ;
Τη λέτε , δεν κρύβεται πίσω από νέες λέξης τύπου «δικαίωμα» ;
Λέτε , δεν είναι επιτυχημένα τεχνάσματα του η στρέβλωση των εννοιών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων στους χρόνους μας;
Αλαζόνες δικαιωματηστές παντού , με ακόρεστο και διψασμένο το εγώ τους καταπατούν τα πάντα στο πέρασμα τους.
Ταχύτατα εκκολάπτονται γενεές απομακρυσμένες και αδιάφορες στον Θεό . Το βλέπεται με τα μάτια σας το αντιλαμβάνεστε στην ψυχή σας το ακούτε με τα αυτιά σας καθημερινά . Οι νέοι μας στα λίγα χρόνια ζωής τους κατάφεραν μεγάλες και βαριές παραβάσεις , πρέπει να ξέρουν το μετά πάτερ μου . Οφείλουν να ξέρουν και το βάρος πέφτει σε εσάς αν δεν τους εξηγήσετε.
Μεγαλώσατε πάτερ , ωριμάσετε , αγαπηθήκατε πολύ και τώρα χρωστάτε την πείρα που αποκτήσατε , την αγάπη που δεχτήκατε από τον κόσμο , πίσω .
Εξηγήστε λοιπόν έχετε τα μέσα , είστε σύγχρονος άνθρωπος , αγαπάτε την τεχνολογία , έχετε λόγο καλό και πιστικό , είστε συγγραφέας αλλά πάνω από όλα ιερέας του Χριστού . Δουλειά σας είναι να συστήσετε τον Θεό ως έχει . Καλό και συγχωρητικό αλλά ταυτόχρονα και δίκαιο. Που η δικαιοσύνη Του αγαπά , σώζει αλλά και δίκαια καταδικάζει .
Η Παναγία μαζί σας.
Τί ιερή υποχρέωση ,
να συμπληρώνει ο ένας τον άλλα,
με τρόπο ιδανικό,
έστω και ανώνυμο,
-αν και διαφαίνονται τα πρόσωπα
πίσω από τα λόγια που θεραπεύουν,
χωρίς να χρειαστεί να μαστιγώσουν
έργα και ημέρες-!
Μας χρειάζονται τέτοιες ψυχές που δεν φωτίζουν για να θαμπώσουν,
αλλά να ξεκαθαρίσουν τα θολά κοιτάγματα προς την ορθόδοξη θεολογία!
Ευχαριστούμε αμφοτέρους τους οδηγούς!
Εγώ πάλι με όλο το σεβασμό στο ανώνυμο σχόλιο παραπάνω και αν το έχω καταλάβει σωστά, δε συμφωνώ με το περιεχόμενό του. Προσωπικά δεν έχω εκλάβει καταγγελτικό λόγο έως τώρα από τον πατέρα Χαράλαμπο, γι' αυτό και τον παρακολουθώ. Βαρέθηκα και κουράστηκα από τους ιερωμένους που καταγγέλουν. Ξεκινούν οι περισσότεροι με το ''η ταπεινότητά μου'' κι αυτό είναι μόνο σχήμα λόγου, πριν αρχίσουν τις καταγγελίες. Ο Θεός δεν καταγγέλει, γιατί Εκείνος ξέρει ότι κάποια πλάσματά του περνούν πρώτα από την αμαρτία για να φτάσουν κοντά του. ΄Οχι την επί τούτου αμαρτία, εκείνη που παίζει με το Θεό (θα κάνω ό,τι θέλω, αφού ο Θεός έτσι κι αλλιώς συγχωρεί), αλλά την αμαρτία που κρατιέται κανείς με νύχια και με δόντια για να μην ενδώσει και μόλις περάσει από την κόλαση, καταλαβαίνει τον Παράδεισο, καταλαβαίνει τι τον έλκυσε στην κόλαση, κάνει μια βαθιά ενδοσκόπηση όσο επίπονη κι αν είναι και μετά διψάει για το Θεό.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Όταν φτάσει ο άνθρωπος στο να μη θέλει ούτε και να μπορεί να περιγράψει την ταπείνωση τότε είναι πραγματικά ταπεινός.
Ο αληθινά ταπεινός δεν θέλει να του δίνει ο Θεός, αλλά θέλει και ποθεί δίχως κρατούμενα να δίνεται ο ίδιος στον Θεό.
Δημοσίευση σχολίου