Χριστιανός σημαίνει έσχατο φως....

Έχουμε μετατρέψει την χριστιανική ζωή σε μια μίζερη και φοβική πραγματικότητα. Γεμάτη ενοχές και άγχος τελειότητας. Ο χριστιανισμός όμως επικράτησε στις κοινωνίες των ανθρώπων διότι έφερε το μήνυμα της χαράς, της πίστης και ελπίδας. Μια χαράς που ερχόταν από ένα γεγονός και μια προσδοκία. Το γεγονός ότι ο Χριστός ήρθε στο κόσμο και η προσδοκία ότι θα έρθει και πάλι. Έτσι ο Χριστιανός ζούσε μέσα στην παρουσία αυτού που έχει ήδη γίνει και εκείνου που έρχεται από τα έσχατα, από την Βασιλεία του Θεού. 

 

Αυτή την χαρά της ελεύσεως του Χριστού, την χαρά της Βασιλείας του Θεού, την έχουμε ξεχάσει. Γινόμαστε όλο και πιο φοβικοί, μίζεροι και ενοχικοί. Παραληρούμε με τον κόσμο, εκκοσμικεύεται η ελπίδα και η πίστη μας, όχι γιατί οι γυναίκες φοράνε παντελόνι στην εκκλησία ή γιατί οι κληρικοί έχουν κοντά γένια, αλλά γιατί η πίστη μας έχει χάσει την χαρά και την ελπίδα, το φως της Αναστάσεως του Χριστού. 

 

Δεν ζούμε μέσα το φως της Βασιλείας του Θεού, δεν λαμβάνουμε χαρά από το μέλλον που είναι ήδη εδώ σε κάθε Θ. Λειτουργία, δεν βλέπουμε τον κόσμο μέσα φως της Παρουσίας Του. Το είδαμε και τώρα, στην κρίση της πανδημίας. Οι Χριστιανοί βουτηγμένοι στο μυαλό, στους λογισμούς και θορύβους του κόσμου. Φοβικές αναλύσεις, αγχώδεις σκέψεις, παρανοϊκές προβλέψεις, πλήρη ταύτιση με το κόσμο που ζει χωρίς ελπίδας, χωρίς το φως του Χριστού.

 

Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα ελπίσουν στο μέλλον χωρίς να εγκλωβίζονται στο παρελθόν. Που μπορούν να ονειρεύονται αυτά που ακόμη δεν έζησαν. Η ταυτότητα μας ως Χριστιανοί δεν είναι στο χθες αλλά στο αύριο που έρχεται. Όχι σε αυτό που είμαστε αλλά σε εκείνο που μπορούμε με την χάρη του Θεού να γίνουμε. Ο Χριστιανός είναι «καταδικασμένος» να ελπίζει σε εκείνα που έρχονται και όχι σε αυτά που συνέβησαν. Η βασιλεία του Θεού έρχεται είναι το έσχατο φως που φαίνεται στο βάθος κάθε ελπίδα μας.