Αν και σπάνια γυρίζω τα κίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του.
Έτσι για κόντρα στο χρόνο. Μάταια βέβαια. Αλλά ο καθένας ψάχνει να κτίσει με όποιο τρόπο μπορεί το δικό του ιδιωτικό αντάρτικο στην ροή της συμβατικής ζωής που ζούμε.
Ανοίγω το παράθυρο και μου χαμογελάει ο ουρανός. Έχει γεμίσει γαλάζιο, φως, και ήχους άνοιξης, Απρίλης γαρ……
Ανοίγω το pc.
Φτιάχνω καφέ και γράφω, έτσι γιατί μου αρέσει μέχρι και αυτό να μας το απαγορεύσουν με κάποιο νόμο η διάταγμα λάγνας εξουσίας.
Προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να μου προσφέρει η σημερινή μέρα. Η μήπως εγώ πρέπει κάτι να της προσφέρω;
Προσπαθώ να προφητεύσω την μικρή και ασήμαντη ζωή μου. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνω ο προφήτης της καρδιάς μου.
Από τότε που έγινα κληρικός δεν έχει και πολλές εκπλήξεις να μου χαρίσει η ζωή. Λες και σταμάτησε ο χρόνος τότε που φορούσα μπλουτζίν και μοίραζα αναρχικές προκηρύξεις. Ξέρεις η ζωή δεν δέχεται κενά. Ακάλυπτους χώρους. Η θα είσαι Άγιος ή θα είσαι ρεμάλι. Η θα ζεις με το Θεό ή με το διάβολο. Τα άνευρα, ανούσια και ντεμίκ είναι από χέρι καταδικασμένα.
Όπως λέει και στην Αποκάλυψη, ο Θεός θα κάνει εμετό τους χλιαρούς. Τους έτσι και δήθεν που ούτε να ζήσουν ήθελαν αλλά και να πεθάνουν φοβόταν. Η θα ζεις ως αθάνατος ή θα είσαι ζωντανός νεκρός.
Γι αυτό και ο Καζαντζάκης λέει ότι δύο λογιών άνθρωποι θα πάνε στο παράδεισο, οι άγιοι και οι πολύ αμαρτωλοί.
Ξέρεις τι οδύνη είναι να μην είσαι Άγιος αλλά ούτε αμαρτωλός με την διψασμένη έννοια του όρου;
Άστα! Βαρεμάρα. Επανάληψη και σιχαμάρα της ηθικής άνευρης ζωής , που βρωμάει από ακινησία σε σήψη χρόνων ικανών.
Κάποια στιγμή η μονότονη επανάληψη της ζωής σου, η δίχως εκπλήξεις αντίληψη, σου φωνάζει ….. Λες να μπήκα σε ρυθμούς αιωνιότητας;
Αλλοίμονο εάν έχει τέτοια γεύση η Αιωνιότητα. Θα είναι αφάνταστα πληκτική και ανίερη.
Δεν θα ήταν καθόλου θεϊκή. Εάν δεν είναι ντυμένη στα χρώματα, στις γεύσεις, στις μυρωδιές και στις κατανυκτικές εικόνες θα είναι δαιμονική.
Μόνο ο δαίμονας είναι πληκτικός, επαναλήψιμος, βαρετός και άκρατα συμβατικός, σε βαθμό που αναγκάζεσαι να βλαστημάς και να οργίζεσαι για την ζωή που σου χαρίστηκε.
Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό.
Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα.
Γι αυτό όσοι άνθρωποι μπορείτε να ζείτε την ομορφιά των στιγμών είστε ευλογημένοι.
Όσοι μπορείτε να χαίρεστε με απλά πράγματα, είστε ευλογημένοι.
Όσοι την κάθε μέρα ζείτε και μια νέα αποκάλυψη της ζωής που είναι από μόνη της μια αποκάλυψη ενός πανέμορφου μυστηρίου, είστε ευλογημένοι.
Όσοι ζείτε την ζωή σας έτσι όπως περιγράφει ο φίλος Άρης Δαβαράκης είστε ευλογημένοι :…..Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να κρατάμε αναμμένο συνεχώς το φώς μέσα στην ψυχή μας, οτι κι’ αν μας συμβαίνει. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αλλά δεν εκτιμώ τούς ανθρώπους που σβήνουν το φώς. Ενα χαμόγελο τυχαίο στο δρόμο, έστω κι’ αν δεν απευθύνεται σε σένα, είναι Φώς. Ένα παιδάκι που γελάει ευτυχισμένο είναι Φως. Μια ανάμνηση ευτυχίας ή η χαρά μιας ξαφνικής συνάντησης, όλα είναι Φώς. Αντί να λέμε «τι άτυχος που είμαι» πρέπει να λέμε τι τυχερός που είμαι για όλα όσα έχω, τα τόσα πολλά που άλλοι δεν έχουν. Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι και ευτυχισμένοι.
Όσο για μένα μάλλον προγεύομαι την κόλαση μου, μια και δεν κατάφερα ακόμη να μην σβήνω το φώς εντός μου.
Λες και πεισματικά τα δάκτυλά μου τρέχουν κάθε πρωί στους διακόπτες και με ένα κλικ σκοτεινιάζουν όλα τα δωμάτια της ψυχής μου…..
48 σχόλια:
Βρισκόμουν σήμερα καθ΄ οδόν προς το Ηράκλειο. Πήγαινα σε κηδεία μιας νέας γυναίκας, μόλις 47 ετών. Στην έξοδο ενός από τα Χωριά που διασχίζει κανείς για να πάει στο Ηράκλειο, είδα από μακριά έναν ηλικιωμένο άνδρα, πλέον τον ογδόντα ετών, ο οποίος μόλις και μετά βίας ανασήκωνε την μπαστούνα του, εις τρόπον ώστε να καταλάβω ότι μου ζητούσε να τον πάρω. Σταμάτησα όχι και πολύ πρόθημα, έχει χάρη που μερικά μέτρα μπροστά ήταν εργοτάξιο και έπρεπε οπωσδήποτε να ελαττώσω ταχύτητα και ο παππούς με αργές κινήσεις εισήλθε στο όχημα. Με χαιρέτησε και με ευχαρίστησε με εγκαρδιότητα. Αμέσως μετά μου ανακοίνωσε τον προορισμό του. Πεντακόσια μέτρα παρακάτω ήθελε να πάει.
«Είσαι από το Χωριό; τον ρώτησα», «όχι μου απαντά, από το Ηράκλειο, αλλά ήρθα σήμερα να δω ένα χωραφάκι που έχω εδώ και να χαρώ και την όμορφη μέρα». «Τι να χαρείς ταλαίπωρε σκέφτηκα εγώ που είναι το ένα σου πόδι στον τάφο, για να μην πω και τα δύο». Πρόλαβε όμως τη σκέψη μου λέγοντας μου με διάθεση αυτοσαρκασμού, «ξέρεις δεν είμαι γέρος, είμαι απλά πολλών χρόνων και πονάνε τα πόδια μου»….. «δεν το βάζω όμως κάτω, μια φορά ζει κανείς και πρέπει παρά τις δυσκολίες να περνά την κάθε μέρα του όσο γίνεται καλύτερα». «Καλά και ήρθες από το Ηράκλειο μόνος σου, δεν φοβήθηκες μην πάθεις κάτι στο δρόμο που είσαι μεγάλος άνθρωπος;». Θα μπορούσε άραγε ένας άνθρωπος όπως εμένα που φλερτάρει διαρκώς με τους φόβους του να ρωτήσει κάτι άλλο! Δεν έλαβα απάντηση. Αντ΄ αυτής μου είπε να σταματήσω, γιατί φτάσαμε στο σημείο που ήθελε. «Να ΄σαι καλά παιδί μου», μου είπε και πάλι με εγκαρδιότητα, ανοίγοντας την πόρτα για να αποβιβαστεί και συμπλήρωσε…. «Καλή Ανάσταση». Του απάντησα, δεν θυμάμαι αν ήταν δυνατά η από μέσα μου… «Εσύ έχεις αναστηθεί είδη».
Έχει νομίζω σχέση με τα όσο πολύ όμορφα γράφεις και με αφορούν και εμένα απόλυτα. Βλέπεις και εγώ βιάστηκα να κλείσω τον κύκλο των εκπλήξεων στη ζωή μου.
Καλή Ανάσταση.
π.Χαράλαμπος
ευχαριστήθηκα πολύ το κείμενο..
το διάβασα μονορούφι :)
ευχαριστώ πολύ...
καλό απόγευμα!
@ π. Χαράλαμπος,
Πραγματικά καταπληκτικός ο παππούς. Είχε αντιληφθεί με τον θετικό τρόπο θα λέγαμε, την παροδικότητα αυτής της ζωής και πως πρέπει να χαρείς τις στιγμές της.
Τα λέμε....
@ nhfalia.methh
Χαίρομαι που σου άρεσε. Να είσαι καλα για την ομορφη παρουσία σου και τα καλά σου σχόλια ....
Τα λέμε...
π. Λίβυε χαιρετίζω ένθερμα την νέα σου προσπάθεια στον χώρο των blogs!!!Εύχομαι ολόψυχα, καθημερινά να μην αφήσεις την ζωή μας να τελματώσει τόσο, ώστε να μην μπορούμε να διακρίνουμε πλέον τις χαρές και τις εκπλήξεις της ζωής, όπως αυτές απλόχερα μας χαρίζονται, παραδινόμενοι στην πλήξη ενός βίου ήρεμου, ευησυχασμένου, άλλα τόσο ανιαρού και προβλέψιμου....
Πατερ την ευχη σας
Σημερα ανακαλυψα την υπεροχη πνευματική σας οαση, την ησυχαστική και απανεμη, μεσα στην θορυβωδη ιδιοτελεια και την ισοπεδωτική καταφαση της διαβολικης χρηματοδουλειας και σαρκολατρειας του διαδικτυου.
Οταν ψαχνεις για ανασες παρηγοριας, καπου καποτε θα τις βρεις. Αρκει να ψαχνεις. ΤΑ ξερετε βεβαια πολυ καλυτερα απο εμενα
Για εμενα π.χ στο διαδυκτιο σελιδες σαν την δική σας, του Α. Δαβαρακη, του π. Αερακη, του Επισκοπου Λεμεσσού και καποιες αλλες ταπεινων πρεσβυτερων κυριως, σου δινουν οξυγονο αναπαυσης και πνευματικής εγρηγορσης
Ειστε τοσο τυχερος που ευρισκομενος εντος τοης Μεγαλειωδους και Ενδοξου της Αγιας του Χριστου Εκκλησιας, σας δινεται η δυνατοτητα να αγωνιζεσθαι μεσα στον μονόδρομο της αναστασιμης θριαμβικής πορειας που ο ιδιος ο Ιησους Χριστός, περπατησε για την δική μας σωτηρια, των αχαρίστων και βρωμερων, που δεν δειλιασαμε ακομα καιεπανω Αυτον να δειξουμε εν πολλοις τον πιο ελεεινό ευατό μας, εναν δρομο που μπορει να περναει μεσα απο τις παροδικες στενοχωριες της σταυρωσης και του θανατου, αλλα μας περιμενει η Ανασταση, χαρις στην Τελεια Αγαπη Του
Μακαρι να μας βοηθησει ο Αγιος Θεος, στον κοινο τοπο της σαλοτητας να μετεκκενώσουμε κατα τις δυναμεις του ο καθενας και λιγη από την δια τον Χριστο σαλοτητα των θριαμβευτών της Πιστης μας Αγίων Πατερων.
Ευχεσθαι και για εμας. Καλή δύναμη καλο κουραγιο
Με αγαπη
Χαρης Χαραλαμπος fall
Αλίμονο αν δε φροντίζουμε για το λαδάκι της δικής μας φλογίτσας!
Θα καούμε από φωτιές ανόμων!
Πολύ ωραίο το κείμενο.
Είναι περίεργο και ξεχωριστό να διαβάζουμε τέτοια κείμενα 'καρδιάς'. Καληνύχτα!
"Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.
'Αρα δεν είναι φήμη
ο ουρανός υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός"- ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Καλό το κάθε ξημέρωμα...
@π.Αντώνιος
Αδελφέ σε ευχαριστώ για την παρουσία σου στον νέο μου χώρο και για τα πολύ όμορφα και εύστοχα σχόλια σου.
Θα σε περιμένω να τα λέμε.....
@ Σοφία Κου
Καλησπέρα Σοφία, πρέπει να φροντίζουμε, τουλάχιστον εκείνοι που μπορούν....
Τα λέμε...
@ Roadartist
Φίλε μου σε ευχαριστώ για την παρουσία σου και για το σχόλιο σου να είσαι καλα.
Η δε σελίδα σου είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα..
Τα λέμε....
@XRISTINA G.V.
Πολύ ωραίο το κομμάτι της Κικής Δημουλά.
Σε ευχαριστώ πολύ για το πανέμορφα σημάδια της παρουσίας σου....
Να περνάς....
ΣΑΣ ΤΣΑΚΩΣΑ!
Ωστε εδω κρυβοσαστε; Στα αληθεια ειστε παπάς; Μην περιμενετε όμως να αλλαξω ύφος γραφης. Οι ευσεβισμοι δεν μου πανε.
Εχω δηλαδη και 4-5 φίλους παπάδες αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ τους προλαβα και με τα τζην. Ξερω και αλλους τοσους που τους γνωρισα με τα ρασα αλλα πριν ανετρεξα στις οικογενειακες τους φωτογραφιες να δω αν φοραγανε τζην πριν ιερωθουν και μετα γιναμε φίλοι. Το ρασο λειτουργει και λιγο σαν ανθρωποδιωκτης. Το τζην όχι.
Αφηστε που με ειχε ΦΑΕΙ η γυναικα μου επί χρονια να με δει και μενα με ρασο. Τετοια καταπιεση απιστευτη. Μονο που δεν με εταξε. Οταν φιλοξενουσαμε φιλους παπάδες στο σπιτι με εντυνε και μενα με το ρασο τους για να δει πως θάμουν. Μιλαμε για ψυχωση.
Ίσως πάλι να ταιριαζει και στο look μου γιατι ολοι οι φιλοι μου οι παπαδες σε μενα εξομολογουνται και μου λενε και τον πονο τους. Οπότε και εγω σκύβω και τους φιλω το χερι ακομα και εαν εκεινη την ωρα φορουνε τζην.
Βαρετη η ζωη του παπα; Αποκλειεται. Εχει τοσα πραγματα να διαλυσει στα Εξαρχεια και στο Κολωνακι. Περισσοτερα από οταν φορουσε τα τζην. Κυριως τις προκαταληψεις και τα στερεοτυπα.
Πατερ μου αγιοτητα ειναι να μπορεσετε να μοιραστειτε και τις δικες μας τις αμαρτιες. Αυτες που τις λεω στους φιλους μου και στον παπά ντρεπομαι να τις πω. Δεν κανω πλακα. Κυριολεκτω.
Το τζην σε εμπνεει να μιλησεις πιο ντομπρα, πιο ξεκαθαρα. Το ρασο σε κομπλαρει.
Σκεφτεσαι, αυτος για να φοραει τζην δικος μας θα ειναι. Περπατά στους δρομους που περπατω και εγω. Σκονταψε στο ιδιο σημειο. Πως λενε οι αντροπαρεες ιστοριες από το στρατό. Ο καλος ο παπας πρεπει να εχει περασει τουλαχιστον περιοδευον.
Μακαρι να υπηρχαν περισσοτεροι παπαδες που να φοραγαν τζην κατω από το ρασο. Ίσως τοτε και εγω να γινομουν ένας από αυτους. Προς το παρον παραμενω φίλος τους.
Ξέρεις ...αυτό το άνοιγμα ,αυτή η εξομολόγηση, η παραδοχή τής
κατάστασης που βιώνουμε εντός μας
πιστεύω οτι μας βοηθάει να φωτίσουμε
κάποια σκοτεινά σημεία στα δωμάτια
της ψυχής μας. Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψεις μια μεγάλη αλήθεια.
Δύσκολο είναι να κάνεις κάτι χρήσιμο μαζί της..ξέρεις ..Δύσκολα αυτά τα πράγματα επιδέχονται αλλαγές..
Πολύ όμορφο το κείμενο σου ...
την αγάπη μου αδερφέ..
@ Theoprovlitos
Γεια σου Αδελφέ μου. Χαιρομαι που σε βλέπω και απο εδώ, στο δικό μου κονάκι.
Να μην αλλαξεις στύλ και γραφή βέβαια, αλλοίμονο, είναι τόσο χαριτωμένος ο λόγος σου που θα ήταν θεοκτονία να διαγράψεις αυτο το χάρισμα εντός σου, στο όνομα μιας ψευδοευσέβειας.
Για οσο όμορφα και χαριτωμένα λές, είμαι σύμφωνος και ανταποκρίνονται στην αλήθεια των ανθρώπινων πραγμάτων και εμπειριών.
Βεβαια πρέπει να σου εξομολογηθώ οτι αλλο είναι το ιδανικό και τέλειο το οποίο όλοι καλούμαστε να πράξουμε και αλλο τελικά αυτο που θα καταφέρουμε συν Θεω βέβαια.
Την παλεύουμε όμως αδελφέ και όπου μας πάει.
Σε ευχαριστώ και πάλι για το πέρασμα σου και να τα λέμε...
@ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
Καλημέρα φίλε!
Είναι τρομερά σημαντικό να ανοίγουμε την καρδιά μας. Το να μην παίζεις ρόλους αλλά να είσαι ο ευατος σου είναι λυτρωτικό θα έλεγα. Γι αυτό και εγώ δε φοβούμαι την γύμνωση, αν και ακόμα κρατώ κάποια κουρελόπανα πανω μου.....
Τα λεμε!!!
εν - Δία - φέρων! το κείμενό σου άνοιξε το "μαύρο κουτί" που κρύβουμε όλοι μας, αλήθεια ο "πόθος" για σιγουριά είναι πολύ πιο δυνατός από τον πόθο για πραγματική ευτυχία.....
Επιτρεπεται να γνωρίζουμε και εμεις οι ευσεβεις σε πιο στεκι συχναζετε ως ιερεύς;
Ή τα στεκια που συχναζουν οι παπαδες μπορει να ειναι και κακόφημα;
(Ακόμα καλύτερα δηλαδή.)
@ Roadartist
Χίλια συγνώμη γιατί στο παραπάνω σχόλιο σε αποκάλεσα κύριο.
Δε είχα καταλάβει οτι πρόκειται για μια ευαίσθητη γυναικεία παρουσία.
Και πάλι συγνώμη για το λάθος μου...
Τα λέμε...
@ Ηλιογράφος
Το ''μαύρο κουτί'' εντός μας....ωραίο αυτό που έγραψες μου άρεσε να είσαι καλά φίλε...
@ Theoprovlitos
Αδελφέ μου, τα στέκια μου είναι μακρινά και δύσβατα...αλλά για σένα επειδή πάω το στυλ σου - λίγο βέβαια ''συντηρητικός'' στις απόψεις για τα γούστα μου, αλλα ωραίος και μοναδικός - θα δούμε τι θα κάνουμε....
Οσο για τα κακόφημα στέκια, τι να τα κάνουμε Αδελφέ μου, αφού είναι εντός μας και τα επισκεπτόμαστε όλο το 24ωρο......αυτοί εκεί έξω είναι πιο καλοί....Ακου που σε λέω.....
Τα λέμε
Διάβασα για "τους παπάδες με τζιν κάτω από το ράσο" και σκέφτηκα: Γιατί δεν φτιάχνουν ράσα από τζιν; :-)
Τι κόλλημα κι αυτό της ελληνικής εκκησίας με τα ράσα ...ακόμα κι όταν βγαίνετε κατακαλόκαιρο για βόλτα στην παραλία... Είδωλα της ορθοδοξίας...
Τέλος πάντων...
Π.Λίβυε, λες:
"Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό. Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα."
-Τι είναι αυτό που ονομάζεις "Θεϊκό"; Μιλάς από προσωπική εμπειρία; Από πίστη; Γιατί αν δεν είναι, αυτά ακούγονται σαν συνθήματα χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.
Συντηρητικος;
Μα πάτερ μου δεν βαρεθηκατε όλο τους ίδιους και τους ίδιους;
Σαν μονοκομματική βουλή θα είστε!
Αφηστε που το τι ειναι συντηρηση παίζει κι ολας, σαν το μήκος της φούστας. Εκεί που ειναι avantgarde ξαφνικά γίνεται demode. Και εκει που είναι depasse γινεται trendy.
Το μπλεξιμο των στυλ όμως δεν μου αρέσει. Ειναι σαν το new look της κας Λουκά, της οποίας εξ άλλου γνωρίζετε πως είμαι ο manager. Αλλα δεν με ακούει η αθεόφοβη.
Παντως τα μακρινα και δυσβατα στεκια ειναι ακριβως το στοιχειο μου. Τα κοντινά με σκωτώνουν.
Μπορώ να στειλω χαιρετίσματα στο blogoφίλο μου τον Δημήτρη;
Ευχαριστώ.
Γεια σου ρε Δημητρη! Σου χρωστώ ενα email. Το εχω τύψεις που δεν σου απάντησα ακόμα.
Τα ράσα; Υποτίθεται πως ο ρόλος τους ήταν να κρατούν μακρυά τον παπά από τον κόσμο και κατήντησαν να κρατούν μακρυά τον κόσμο από τον παπά.
Την εγγραφή σου την διάβασα χθες βράδυ…αργά ήταν για να γράψω. Αλλά η ώρα , όποια κι αν είναι , φραγή δεν βάζει στην σκέψη . Τα λέγαμε λοιπόν μέχρι να του παραδοθώ του μορφέα. Το σημαντικό όμως είναι ότι συνεχίζουμε να τα λέμε από την στιγμή που ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα μέχρι τώρα γι αυτό αποφάσισα να γράψω …
Αγαπητέ μου μένω κατάπληκτη. Δεν το είχα ποτέ φανταστεί ότι έπρεπε να μπω στο διαδύκτιο για να συναντήσω ,να επικοινωνήσω, με τον κληρικό όπως τον
οραματίζομαι όπως τον εννοώ, όπως τον δέχομαι και τον εμπιστεύομαι. Σε απλά Ελληνικά τον πνευματικό άνθρωπο που επέλεξε για μετερίζι του τον κλήρο .
΄Όταν τελείωσα την ανάγνωση αυθόρμητα είπα : Τι κρίμα ! και το ξαναδιάβασα
Όταν ξανά τελείωσα σκέφτηκα. « Και μόνο γι αυτό το συναπάντημα άξιζε να μπω να εκτεθώ , στο διαδύκτιο.
Κάναμε μια κουβέντα με τον periploys για «την μοναξιά του πλήθους» και αυτόματα πέρασες Λίβυε στον αντίποδα της μοναξιάς του πλήθους.. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Όλο το κείμενο κατά την άποψη μου συνιστά θέματα για συζήτηση , ανταλλαγή
και μοιρασιά απόψεων. Θα σταθώ μόνο στο «Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι και ευτυχισμένοι.¨»
Έχεις καιρό να μ’ ακούσεις ; Εάν όχι δεν πειράζει. Μετά. Να μ’ αφουγκραστείς όμως .
΄Εχω ένα παιδί που ο δείκτης νοημοσύνης του δεν ξεπερνά το 60 ΙQ Παρ’ όλα αυτά η εσωτερική επικοινωνία μας είναι τέτοιου επιπέδου που με κανέναν από τους ιδιαίτερα ευφυείς ανθρώπους που συνάντησα στην ζωή μου δεν συναντήθηκα μαζί του σε μια τέτοια συχνότητα.. π.χ. μέσα από ένα της βλέμμα εισπράττω όλη την συγκατάβαση, την συναίνεση, την ευχαρίστηση ή την άρνηση σε αντίθετη περίπτωση, που θα μπορούσα να καταλάβω μέσα από ένα διάλογο με οποιονδήποτε. .Με ένα ελαφρύ χαμόγελο μου μεταδίδει στην κυριολεξία και με τυλίγει στο κύμα ευτυχίας που τυλίγει και τις δυο μας όταν κοιταζόμαστε, αγγιζόμαστε ,σωπαίνομε. Τότε Λίβυε καταλαμβάνομαι από μια απέραντη ευγνωμοσύνη και ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή το Θεό για την ευτυχία εκείνης της στιγμής που ζω . Και μη νομίζεις ότι είμαι καμιά καλή κ’ αγαθή γυναίκα. ΄Ένα στραβόξυλο είμαι που δεν δέχομαι μύγα στο φτερό μου ( γιατί σπαθί δεν έχω)
Αυτό παιδί μου, δεν είναι σχόλιο, Είναι τρένο χωρίς ενδιάμεση στάση. Στην διακριτική σου ευχέρεια το αφήνω αν θα το αναρτήσεις ή θα το κρατήσεις για Σένα. Εγώ μόνο να τα λέμε θέλω ..τίποτ’ άλλο!!!
λυγερή του ΠΗΓΑΙΜΟΥ
http://ligery.pblogs.gr
Καλη μου Λυγερη,
Μην μου τον παινευεις τον παπα-Λίβυο. Θα τον καταστρεψεις. Δεν θελει και πολύ ο άνθρωπος για να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Θα καταντησει σαν και μένα που νομίζω πως ειμαι και Θεοπρόβλητος.
Αυτη η έλειψη ευγνωμοσύνης πάντως, ειναι που χαρακτηριζει ΕΜΑΣ ως ανάπηρους. Δυστυχως η επιστημη IQ για την καρδιά δεν σκέφτηκε να βγάλει, να δουμε ποσοι θα βγουμε με βαρυτάτης μορφης υστέρηση.
Βλεπεις αλλοι ειναι άτομα με ειδικες ανάγκες και άλλοι άτομα με ειδικες απαιτήσεις. Δυσκολοι πελατες είμαστε. Απαιτητικοί. Τα θελουμε όλα και τα θελουμε τώρα. Και τσαμπα.
Εσενα προφανως σου εδωσε ο Θεός εναν από τους σπουδαιότερους ρόλους. Αυτον της υπηρέτριας.
καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι.
Τι να την κανουμε ρε Λυγερη την χειροτονία των γυναικών; Τι να τις κανουμε τις διακονισσες στην Εκκλησια; Εμείς μάννες μπορουμε να γίνουμε;
Διαβάζοντάς σε, αγαπητέ, θυμήθηκα τους εξής στίχους μου, τους οποίους σού καταθέτω:
ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟ
Έως αγάπης δέος
στο περβολάκι εντός της Αγγελοκρατούσας
άσκηση νεύρων
κι όλος αυτιά
πλήν τις ημέρες που συντάσσονται με δοτική
τ' Ουρανού σου τα μπαλώματα.
Πόσοι σε ξέρανε
και πόσους ήπιε ο Χρόνος
φταίν οι φευγούλες σου
κ' οι ερχομοί
θηλειά το κομποσκοίνι
και τους έπνιξε
Ποιός τώρα ηγουμενεύει στο ιδιόρρυθμο ετούτο
στο μηδέν αποβλέποντας της αφαίρεσης
στην αποθέωση της αίρεσης
πλοιάριο δίχως έρμα
και στα βιτρώ του βορεινού σου ανεμοφράχτη
οι αγάπες τέρμα.
@ΔΗΜΗΤΡΗΣ γράφει :
Π.Λίβυε, λες:
"Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό. Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα."
-Τι είναι αυτό που ονομάζεις "Θεϊκό"; Μιλάς από προσωπική εμπειρία; Από πίστη; Γιατί αν δεν είναι, αυτά ακούγονται σαν συνθήματα χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.
Απάντηση
π.Λίβυος είπε:
Φίλε μου Δημήτρη,
Εδώ και μερικά χρόνια μπορεί και λιγότερο έχω πάψει να ερμηνεύω με το νού αυτά που μου συμβαίνουν στην ζωή.
Τι σημασία μπορεί να έχει να δώσω όνομα σε αυτό που ζώ εγώ ως θεϊκό.
όλα είναι αντικειμενικά στα ποσοστό που είναι και υποκειμενικά.
Ολα αυτά που αναφέρω, συνθετικό, διαφορετικό, γευστικό, μοναδικό, για μενα είναι το Θεικό.
Ενας ανθρωπος χαριστωμένος είναι Θεικός. Αυτος που έχει βρεί το εντός κρυμμενο χάρισμα του και ζεί την μοναδικότητα του είναι θεικός. Και για να μη σε κουράζω οτιδήποτε ζεί την χαρά και την μοναδικότητα του......
Τωρα το αντόθετο για μενα ειναι δαιμονικό και καταστροφικό.
Η επανάληψη, η μουρμούρα(εδώ έχω μάστερ), η μίμηση, η παραμόρφωση των πραγμάτων και νοημάτων κ.α πολλα.
Τέλος όπως είπα και στην αρχή (αρχή και τέλος είναι το ίδιο αέναος κύκλος, χα χα χα) δεν κάθομαι να εξετάζω τις εμπειρίες μου.
Αποτέλεσμα δεν τρελαίνομαι από τα θαυμαστά, αλλά ούτε απογοητεύομαι από τα χάλια μου...
Τα λέμε....
@ Theoprovlitos
Κοίτα με εσένα απο οτι φαίνεται είναι ειδική η περίπτωση.
Ακόμη και να διαφωνώ ο τρόπος σου με κάνει και στο τέλος λέω ωραίος ο τύπος....και πάει ξέχασα την διαφωνία...κοίτα το έχεις αυτό είναι το μόνο σίγουρα.
Συνέχισε......
@Theoprovlitos είπε:
Καλη μου Λυγερη,
Μην μου τον παινευεις τον παπα-Λίβυο. Θα τον καταστρεψεις. Δεν θελει και πολύ ο άνθρωπος για να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Θα καταντησει σαν και μένα που νομίζω πως ειμαι και Θεοπρόβλητος.
@π. Λίβυος
ΧΑΧΑΧ Βρε αδελφέ και να θελα να πάρω κεφάλι προς τα πάνω, είναι τόσα τα πάθη μου που μου θυμίζουν τάχιστα ποιος είμαι .....
Εκτός κινδύνου λοιπόν γιατί πιάσαμε πάτο. Και όπως έλεγε και ο Γερο Παΐσιος άμα είσαι κάτω πόσο πιο κάτω να πας ....
@Π.Κ.
Αδελφέ μου σε ευχαριστώ για τους πανέμορφους στίχους σου και κυρίως γιατί δε με ξεχνάς!!!
@ Λυγερή,
Πρώτα πρώτα σε ευχαριστώ για τα πενέμορφα λόγια σου προς την δική μου ασχήμια.
Τώρα εγώ τι μπορώ να πω σε εσένα. Τι να σου γράψω. Αλλος φοράει τα ιερατικά και άλλος ιερουργεί.
Ειλικρινά πίστεψε, αδυνατώ να σχηματίσω λέξεις οι οποίες να έχουν την δύναμη να σου μιλήσουν, μπροστά στην δική σου εμπειρία και καταγραφή ζωής.
Βάζω μετάνοια και υποκλίνομαι μπροστά σου. Φιλώ το χέρι σου και το μέτωπο της όμορφης κόρης σου και ζητώ να μου στείλετε λίγο από τον παράδεισο που μου περιγράφεις.
Απο την περιγραφή σου νομίζω ότι ζεις τον παράδεισο και γιατί το λέω. Γιατί μετέτρεψες την φωτιά και την έκανες δροσιά, την βαρυχειμωνιά της ζωής...Άνοιξη....
Δυστυχώς εγώ ακόμα βρέχομαι.
Σκέπασε με γιατί κρυώνω στην μοναξιά της κόλασης μου.....
Να ξέρεις ότι θα είμαι εδώ για σένα ...όχι γιατί -αλίμονο-με έχει ανάγκη αλλά γιατί εγώ σε χρειάζομαι να μου δίνεις ανάσες και οξυγόνο ....
Την ευχή της κόρης να έχω και την δική σου άνοιξη!!!
Γιαυτό σ' αγαπώ !!!!!!!
Γιαυτό είσαι Ο φίλος μου...
Γιατί μεταλαμβάνεις στον πόνο των ανθρώπων.
Γιατί η ματιά στα πράγματα ειναι καθάρια σαν τη ψυχή σου ....
Με συγκλόνισε η ματιά σου
και ο τρόπος σου στην εξομολόγηση της φίλης λυγερής..
την ευχή σου
Όχι .όχι, παιδιά ειλικρινά δεν μου ανήκουν όσα μου αποδίδετε. ΄Όχι ότι κινδυνεύω να πάρουν τα μυαλά μου αέρα έχω αρκετά ανεπτυγμένο το γνώθι σ’ αυτόν. Τίποτα μα τίποτα περισσότερο δεν κάνω από το να υπηρετώ με αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια την ζωή που μ’ έταξε ο Θεός. ΄Οσο για την κόρη μου (και τώρα που μιλάω γι αυτή χαμογελάω από ευχαρίστηση) μπορεί εγώ να είμαι μια κουκουβάγια μάνα αλλά και εκείνη είναι ένα χαρισματικό αξιαγάπητο πλάσμα .
Ο βαθμός οικειότητας που έχουμε δεν μου επιτρέπει να καταχραστώ το χρόνο σας και να σας κάνω ιστορίες , τραγικές στιγμές που έχουμε μοιραστεί, ,τότε θα
Βλέπατε ότι αυτονόητο είναι να είμαι ευγνώμων στο θεό .Απλά επέλεξε την Μαρία μου ο θεός σαν αγγελιοφόρο του. Και κείνη παίζει την ευτυχία μου και μένα . στα ακροδάκτυλά της….
Θα σου ομολογήσω theoprovlite. Ότι είμαι και γώ σε προσωπικό επίπεδο απαιτητική πρώτα από μένα αλλά και από τους ανθρώπους που επιλέγω για φίλους. Κι όσο πιο πολύ εκτιμώ κάποιον τόσο και περισσότερο απαιτητική γίνομαι. Γι ‘αυτό είπα ότι είμαι ένα στραβόξυλο ,χωρίς αγκάθια βέβαια, αλλά δεν κάθομαι όπου με βάζεις…
Τι ωραία κι αξιόλογη που είναι η παρέα σας ! Νάστε καλά να τα λέτε ,ν’ ακούμε όσοι σας διαβάζουμε να πετάει η ψυχή μας..
Την καληνύχτα μου με αληθινή ευχαρίστηση από τον ΠΗΓΑΙΜΟ
http://ligery.pblogs.gr
@ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
Ξέρεις κάτι δε ξέρω γιατί, αλλά με συγκίνησες.
Είναι η πρώτη φορά που μου λες...Την ευχή σου....
Να είσαι καλά και να ξέρεις οτι σας αγαπώ!!!
@ λυγερη
Οταν κανείς βρίσκεται μπροστά στην ιερότητα και αγιότητα της ζωής, δεν μπορεί να μην θαυμάσει...
Ξέρεις η αγιότητα τελικά είναι μια παρεξηγημένη υπόθεση για την οποία θα ήθελα πολύ να γράψω και κάτι ήδη έχω ετοιμάσει....
Εγω προσκυνώ τους αγίους της καθημερινότητας, της ανθρωπινότητας, της άνοιξης και της ομορφιάς του κόσμου που ζώ....
Εκείνους τους άγνωστους και αθόρυβους μάρτυρες της οδύνης που κερνάει ζωή και εκείνοι την μετατρέπουν σε ''ηδονή'' ευτυχίας στο εφικτό και άμεσο...
Γι αυτό Λυγερή σε ευχαριστώ που υπάρχεις και μαρτυρείς την μεταμόρφωση του πόνου σε χαρά, του σκότους σε φώς....για μένα είσαι σημαντική.....
Τα λέμε...
Άγιε πατέρα,
πολλοί νομίζουν πως οι άγιοι είναι κάτι σαν super heroes της αρχαιότητας. Η οπτική σας προσγειώνει τα πράγματα και τα μεταμορφώνει σε αυτό που πραγματικά είναι:καθημερινή αγιοσύνη.
Την ευχή.
@ vaterpanajiotis
Οπως ακριβώς τα λες αδελφέ μου είναι τα πράγματα.
Εξιδανικεύουμε την ζωή των Αγίων, ξεχνώντας, πρώτον ότι ήταν άνθρωποι και τα δεύτερον οτι πίσω από τα λαμπρά φωτοστέφανα κρύβονται νύκτες αξημέρωτες και μαρτυρικές...
Να είσαι καλά, την ευχή σου και καλή δύναμη στην διακονία σου....
Βλέπεις; Έχεις ανάγκη το γράψιμο κι αυτό εσένα.
Δεν ήταν μια μορφή λύτρωσης;
Μια μορφή εξομολόγησης;
Καλές οι συζητήσεις μα την ώρα που έγραφες έγινε η δουλειά.
Γενικώς με απωθούν οι παπάδες και η εκκλησιαστική ορολογία. Φράσεις όμως όπως: "άλλος φοράει τα ιερατικά κι άλλος ιερουργεί" με κάνουν να σκέφτομαι και να εμβαθύνω.
Ευχαριστώ ούτως ή άλλως. Εδώ υπάρχει γαλήνη κι ηρεμία. Αυτό που θα προτιμούσα να έκανε πιο αισθητή την παρουσία του είναι το χιούμορ, γιατί θεικό είναι κι αυτό "κι αν είμαστε άνθρωποι δεν είμαστε μόνο για να πονούμε".
Καλό και χαμογελαστό απόγευμα.
@ Γιώργος Χρηστινίδης
Φίλε Γιώργο σαφέστατα τόσο για εμένα όσο και για πολύ κόσμο πιστεύω, το γράψιμο έχει μια λυτρωτική παρουσία στην ζωή τους.
Εχεις δίκιο για ότι την ώρα που γράφει κανείς γίνεται η όλη ''θεραπεία''
Οσον αφορά το χιούμορ βεβαίως και είναι θεϊκό και απαραίτητο στην ζωή μας.
Απλά εγώ συνήθως γράφω όταν πονώ...και πίστεψε με είναι αρκετές οι φορές για πολλούς και διαφόρους λόγους.
"πίσω από τα λαμπρά φωτοστέφανα κρύβονται νύκτες αξημέρωτες και μαρτυρικές..."
Πόσο δύσκολο είναι να το συλλάβει ανθρώπου νους αυτό. Κι όμως, έτσι είναι...
΄Ομως "χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα " που έτσι τυχαία σκόνταψε η ζωή μου πάνω στη ζωή σου
σαν τα κεράσια πα' στις κερασιές...
@Μάρκο Τ
Ετσι είναι φίλε μου. Τα φωτοστέφανα κρύβουν οδύνες και τοκετούς αγωνίας, στην μετάλλαξη και μεταμόρφωση της καρδιάς.
Τα λέμε....
@Ανώνυμος
Ευχαριστώ!!!
Πατέρα Λίβυε,
Πολύ όμορφο κείμενο.Σάς ευχαριστώ για διάφορους λόγους.Θα σάς επισκέπτομαι,όποτε μπορώ.
Να είστε καλά!
@όλα θα πάνε καλά
Σε ευχαριστώ για το πέρασμα σου και τα όμορφα σχόλια σου.
Να περνάς να τα λέμε....Θα σε περιμένω....
Να είσαι καλά και τα λέμε....
Δημοσίευση σχολίου