Ημερολόγιο Οδύνης β’

Σήμερα στα μέρη μου, τα μακρινά και δύσβατα, είχε μια περίεργη μέρα.

Η ατμόσφαιρα εμοιάζε παραλυμένη και παραδομένη σε ακινησία. Σε ακηδία και οκνηρία.

Και βέβαια άμα τα σύννεφα έχουν πόνο και δάκρυ έχουν και τα μάτια των βροτών.

Ο καιρός ήταν σε φόντο μουντό, αδιαφανή, θαμπό, γεμάτο μυστικά και ερωτηματικά.

Φυσούσε νότος και ο Λίβυος άνεμος κυρτώνει τις αντοχές για ελπίδα και αισιοδοξία.

Το σώμα του είναι γεμάτο από χώμα.

Μοιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση ο Λίβυος άνεμος. Είναι χωμάτινος. Αλλά και αιθέριος. Φανερός και αφανής συγχρόνως, ζεστός μα και καταστροφικός.

Έτσι και ο άνθρωπος.

Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με αυτά τα ανατολικά χώματα, ήχους και χρώματα.

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά νιώθω οικείως ακόμα και στην σκόνη που με πνίγει.

Στα Αλεξανδρινά καντούνια, στα σοκάκια και τα καλντερίμια της Πόλης των ονείρων, των θρύλων και των μύθων. Στις γραφές, τις μουσικές, τις μορφές, στο χθες.

Με συγκινεί που δεν εξορθολόγησαν τα μυστήρια της ζωής. Που πορεύονται ακόμη με την καρδιά και το συναίσθημα. Που κοκκινίζουν ανένοχα.

Που δεν έχουν γηροκομεία και ‘’τρελοκομεία’’. Που τραγουδούν και χορεύουν διαρκώς, με κάθε ευκαιρία.

Που δεν τους νοιάζει το αύριο, αλλά μονάχα το σήμερα. Που ζουν για την στιγμή και όχι για το πρόγραμμα και τον προγραμματισμό.

Που χαμογελούν, παίζουν και κοιμούνται χωρίς λεξοτανίλ.

Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλά νομίζω ότι κουβαλώ μέσα μου αίμα ανατολίτικο.

Ίσως βέβαια να μην είναι και τόσο δύσκολη η ερμηνεία, διότι η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Σεβάστεια του Πόντου. Η γιαγιά, από την μεριά της μητέρας, από τα παράλια της Σμύρνης, με ένα προπάππου που έλεγε και έπραττε τρία πράγματα καλά στην ζωή του –κατά τα λεγόμενα των συγχωριανών του- αμανέδες , ξεματιάσματα και το φλιτζάνι, Σμυρνιός βλέπεται.

Οι Σμυρνιοί είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με το όλα αυτά τα μεταφυσικά και περίεργα. Ξεματιάσματα, φλιτζάνια, χαρτιά, γητειές, ε και λίγο μαγεία μέσα ήταν.

Όσο γράφω μου φαίνεται ότι νιώθω καλύτερα.

Το γράψιμο είναι από τα παιδικά μου χρόνια το μεγάλο φαρμακείο και θεραπευτήριο της ψυχής μου. Η καταφυγή και η παραμυθία των φόβων και ανασφαλειών μου. Το αποκούμπι της στιγμής, το σφιχταγκαλιασμένο μαξιλάρι των ανέλπιδων νυκτών.

Πολλές φορές δυσκολεύομαι να διακρίνω εάν γράφω με μελάνι ή με αίμα.

Με μυαλό ή ψυχή.

Σε κόλα χαρτί η σε νεφέλη φωτεινή.

Τέλος.

Με αυτά και αυτά πέρασε λίγο η ώρα και νιώθω καλύτερα. Και μετά σου λένε ότι τα άστρα, οι πλανήτες, το σύμπαν ολόκληρο δεν επηρεάζει την ζωή μας.

Εδώ λίβας φύσηξε και όλοι στο χωριό μιλάνε αραμαϊκά με σκόνη από την Γή Εκείνου…