10 Απρ 2008

Ημερολόγιο Οδύνης β’

Σήμερα στα μέρη μου, τα μακρινά και δύσβατα, είχε μια περίεργη μέρα.

Η ατμόσφαιρα εμοιάζε παραλυμένη και παραδομένη σε ακινησία. Σε ακηδία και οκνηρία.

Και βέβαια άμα τα σύννεφα έχουν πόνο και δάκρυ έχουν και τα μάτια των βροτών.

Ο καιρός ήταν σε φόντο μουντό, αδιαφανή, θαμπό, γεμάτο μυστικά και ερωτηματικά.

Φυσούσε νότος και ο Λίβυος άνεμος κυρτώνει τις αντοχές για ελπίδα και αισιοδοξία.

Το σώμα του είναι γεμάτο από χώμα.

Μοιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση ο Λίβυος άνεμος. Είναι χωμάτινος. Αλλά και αιθέριος. Φανερός και αφανής συγχρόνως, ζεστός μα και καταστροφικός.

Έτσι και ο άνθρωπος.

Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με αυτά τα ανατολικά χώματα, ήχους και χρώματα.

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά νιώθω οικείως ακόμα και στην σκόνη που με πνίγει.

Στα Αλεξανδρινά καντούνια, στα σοκάκια και τα καλντερίμια της Πόλης των ονείρων, των θρύλων και των μύθων. Στις γραφές, τις μουσικές, τις μορφές, στο χθες.

Με συγκινεί που δεν εξορθολόγησαν τα μυστήρια της ζωής. Που πορεύονται ακόμη με την καρδιά και το συναίσθημα. Που κοκκινίζουν ανένοχα.

Που δεν έχουν γηροκομεία και ‘’τρελοκομεία’’. Που τραγουδούν και χορεύουν διαρκώς, με κάθε ευκαιρία.

Που δεν τους νοιάζει το αύριο, αλλά μονάχα το σήμερα. Που ζουν για την στιγμή και όχι για το πρόγραμμα και τον προγραμματισμό.

Που χαμογελούν, παίζουν και κοιμούνται χωρίς λεξοτανίλ.

Δε μπορώ να το εξηγήσω αλλά νομίζω ότι κουβαλώ μέσα μου αίμα ανατολίτικο.

Ίσως βέβαια να μην είναι και τόσο δύσκολη η ερμηνεία, διότι η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Σεβάστεια του Πόντου. Η γιαγιά, από την μεριά της μητέρας, από τα παράλια της Σμύρνης, με ένα προπάππου που έλεγε και έπραττε τρία πράγματα καλά στην ζωή του –κατά τα λεγόμενα των συγχωριανών του- αμανέδες , ξεματιάσματα και το φλιτζάνι, Σμυρνιός βλέπεται.

Οι Σμυρνιοί είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με το όλα αυτά τα μεταφυσικά και περίεργα. Ξεματιάσματα, φλιτζάνια, χαρτιά, γητειές, ε και λίγο μαγεία μέσα ήταν.

Όσο γράφω μου φαίνεται ότι νιώθω καλύτερα.

Το γράψιμο είναι από τα παιδικά μου χρόνια το μεγάλο φαρμακείο και θεραπευτήριο της ψυχής μου. Η καταφυγή και η παραμυθία των φόβων και ανασφαλειών μου. Το αποκούμπι της στιγμής, το σφιχταγκαλιασμένο μαξιλάρι των ανέλπιδων νυκτών.

Πολλές φορές δυσκολεύομαι να διακρίνω εάν γράφω με μελάνι ή με αίμα.

Με μυαλό ή ψυχή.

Σε κόλα χαρτί η σε νεφέλη φωτεινή.

Τέλος.

Με αυτά και αυτά πέρασε λίγο η ώρα και νιώθω καλύτερα. Και μετά σου λένε ότι τα άστρα, οι πλανήτες, το σύμπαν ολόκληρο δεν επηρεάζει την ζωή μας.

Εδώ λίβας φύσηξε και όλοι στο χωριό μιλάνε αραμαϊκά με σκόνη από την Γή Εκείνου…

31 σχόλια:

Theoprovlitos είπε...

Πατερ μου,

Σαν να τις ακουτε τις φωνες από την απέναντι ακτη. Σαν να βλέπετε και τα φώτα. Γνωριμα μου ακουγονται αυτα που γραψατε. Σαν να ακουω τις ιστορίες από τα νειάτα του πατέρα μου, τρίτης γενεάς Αλεξανδρινό.

Καποια στιγμη το αεράκι που περιγράφετε έγινε καταιγίδα και τον ξερίζωσε. Τον εριξε σε τουτην εδω την γη να γινει bonsai.
Το ξερουν και οι Αλεξανδρινοί, και οι Σμυρνιοί και οι Μικρασιάτες και οι Πόντιοι. Σε τουτη δω τη χώρα μονο bonsai μπορείς να γινεις.

Αν θελεις να γινεις δέντρο, πρεπει να φύγεις, να πας αλλού.

Εγω εδω γεννηθηκα. Αλλα πως να βγαλω ρίζες μες στο τσιμέντο;

Φοβαμαι πολύ για τα παιδιά μου. Μήπως και η δική τους η μοιρα θα ειναι να γίνουν bonsai. Μηπως θα πρεπει να φυγουν, να σωθουνε, όσο ειναι ακόμα καιρός.

Τουλαχιστον πατερ μου, εκεί και το αερακι του Λιβυκου κατι είναι. Εδω με τρελλαίνουν οι αναθυμιάσεις.

Ανώνυμος είπε...

Εμένα πάλι ο Λίβυος άνεμος μου τη δίνει. Αντί να μιλήσω αραμαϊκά, μιλώ εκνευριστικά. Όλα γίνονται χάλια. Τα σπίτια, οι αυλές, τα αυτοκίνητα. Μετά το πέρασμα του Λίβυου, όλα θέλουν φασίνα. Και σε έναν εκ΄ φύσεως τεμπέλη, μόνο για δουλειά μη λες. Ευτυχώς βέβαια που εκτός από τεμπέλης είμαι και μισθωτός. Πήγα λοιπόν το αυτοκίνητο στο πρατήριο και όλα καλά. Για τις αυλές και το σπίτι ας φροντίσουν άλλοι. Ανατολίτης γαρ!!!!
π.Χαράλαμπος

Μανιτάρι του Βουνού είπε...

Να ευχηθώ καλή αρχή.

Ως από τα Αλεξανδρινά μέρη να φυσά ο Λύβιος άνεμος. Ε, που θα παέι;

Θα φθάσει και μέχρι την Πελοπόννησο μεριά...

π. ΛίΒυος είπε...

@ Theoprovlitos

Οπως ακριβώς τα λες Φίλε μου, είναι τα πράγματα και ίσως ακόμη δραματικότερα.
Μολυσμένη ατμόσφαιρα δε όλα τα επίπεδα μα πιο πολύ στις καρδιές των ανθρώπων.....

Την Καλησπέρα μου!!

π. ΛίΒυος είπε...

@ π.Χαράλαμπος

Χα χα χα, άστα Αδελφέ, τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα είναι μπελάς ο Λίβας.
Οι μισοί μελαγχολούμε και οι άλλοι μισοί τρίβουμε βεράντες, παντζούρια και αυτοκίνητα.

Ε είναι δεν είναι μπελάς...για φαντάσου όμως να είχαμε κανένα ΚΑΤΡΙΝΑ εδώ να δεις μετά απο που θα μας μαζεύανε....

π. ΛίΒυος είπε...

@ Μανιτάρι του Βουνού

Να είσαι καλά για το πέρασμα σου απο τον χώρο μου και για τά σχόλια που άφησες. Σε ευχαριστώ.

Επίσης να σου πω ότι το δικό σου blog το ξέρω από παλιά και είναι πάρα πολύ καλό.....

Τα λέμε...

Ανώνυμος είπε...

" Τόσα άστρα
κι εγώ να λιμοκτονώ ..."

P. Kapodistrias είπε...

Με λογχίζει το φως
ο άκτιστος για την αύριο πόνος

σε ποια φωτοειδή νερά
δίνεις απόψε την ψυχή σου

ποιανού τέλους ατέλεστου
γίναμε πάλι διδακτοί.


Π.Κ. από το "Φωτοειδή νερά"

π. ΛίΒυος είπε...

@Ανώνυμος

Χαίρομαι που με τόσα άστρα δε μπορείς να λιμοκτονείς. Είναι μεγάλη ευλογία αυτό.
Εγώ όμως ΄΄λιμοκτονώ''..... ακόμη...

Να είσαι καλά!!

π. ΛίΒυος είπε...

@ Π.Κ.

Πολύ ωραίο αδελφέ σε ευχαριστώ!!!

Ανώνυμος είπε...

κι όμως φαίνεται πως είσαι ακόμα αισιόδοξος , Λίβυε γιατί με θετική ανάγνωση , δεν πρόσεξες τη λιμοκτονία μου . Συγχώρεσέ μου τον ενικό - είναι που μου βγάζεις έντονα τα μέσα έξω ...
"Και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα του μέσα βίου έξω ..." που λέει κι η αγαπημένη μου Δημουλά . Να΄σαι ευλογημένος !

π. ΛίΒυος είπε...

@ Ανώνυμος

Καλέ ή Καλή μου,

Πράγματι ίσως να είμαι ακόμη ζωντανός.
Η λιμοκτονία νόμιζα ότι απευθυνόταν σε εμένα.
Γιατί εγώ δυσκολεύομαι να διακρίνω τα αστέρια ιδιαίτερα όταν θολώνει εντός μου ο ουρανός, με κάτι ανήσυχα φεγγάρια!!!

Να είσαι καλά....

Theoprovlitos είπε...

χμ...
Πολύ το σοβαρεψατε.
Όποτε λιμοκτονειτε παντως περάστε κι από μενα να πουμε και καμμια βλακεια να ξεσκασουμε. Και η βλακεια λυτρωνει καμμια φορά.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

΄Όταν ασφυκτιά, όταν δεν τη χωρά το σώμα μου θέλει να παραβιάσει τα σύνορά της και κτυπάει όπως κι όπου βρει…Τότε την καλοπιάνω ,κάτσε φρόνιμα καρδιά μου της λέω θα δραπετεύσουμε κάποια στιγμή νύχτα η μέρα δεν έχει σημασία…και δεν θα σε αφήσω μόνη θα σ’ ακολουθήσω… και την ακολούθησα .
Αφεθήκαμε σε έναν Λίβυο άνεμο και δεν ρωτήσαμε που πάμε.. Μας πήγε ,και μας άφησε σε Αλεξανδρινά καντούνια, σε σοκάκια και καλντερίμια μιας ονειρεμένης πόλης παρέα μας οι θρύλοι και οι μύθοι που για χάρη μας ζωντάνεψαν.…Άνθρωποι μικροί ,μεγάλοι χορεύαν τραγουδούσαν έπαιζαν και γελούσαν και κείνη η μουσική από παντού κερνούσε ευφορία, μαγεία . και μεθούσε . Μέθυσες και συ καρδούλα μου σήκωσες τα μάτια σου στ’ αστέρια στο φεγγάρι και έταξες στο πνεύμα σου τη λέξη που διάβασες στον ουρανό ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ευχαριστούμε για το υπέροχο ταξίδι κι όχι μόνο.

http://ligery.pblogs.gr

π. ΛίΒυος είπε...

@ Theoprovlitos

Δεν έχεις και άδικο, θα σου κάνω σύντομα μια επίσκεψη.

Τα λέμε....

π. ΛίΒυος είπε...

@ λυγερη

Και εμείς σε ευχαριστούμε γι αυτό το πανέμορφο και ποιητικότατο σχόλιο !!!

Να είσαι καλά, χαιρετίσματα στην κόρη σου !!!

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα όλα τα θέματα που έχετε ανρτήσει και μου αγγίξατε την καρδιά. Με αγγίζει και με αφορά πάρα πολύ αυτή η ανάγκη να μιλήσει κανείς, να γράψει, να εξωτερικεύσει τις εσωτερικές του αλήθειες, τις ανάγκες, τις σκέψεις.. Αυτή είναι η αλήθεια μας. Θέλει κουράγιο όχι λίγο για να εκφραστεί. Εγώ γράφω επίσης απο παιδί τις αγωνίες και αδειάζω όλη τη φόρτιση, όλα τα συναισθήματα που είναι φορές που είναι ασήκωτα, σ ένα χαρτί, που μετά πρέπει να το κρύψω ή να το καταστρέψω... Γιατί οι αλήθεια πολλές φορές είναι κρυμένη, ή μπορεί και να πονάει πολύ.. Νοιώθω πολύ οικεία μαζί σας κι ας μην έχω καμμιά σχέση με το Λίβυο άνεμο.. Έχω όμως πολύ μεγάλη σχέση με ότι είναι κοινό μεταξύ μας, άν και αγνώστων, κι αυτό είναι η αλήθεια, η αγάπη, ο πόνος και η ανάγκη της επικοινωνίας. Μπορεί να νοιώσει κανείς "συγγενικά", ζεστά μέσα στην ψυχή του διαβάζοντας αυτά που γράφετε γιατί τα αναγνωρίζει σαν δικά του. Είναι "δικά του". Σας ευχαριστώ για ότι ένοιωσα "μαζί σας" απόψε.

Theoprovlitos είπε...

@κάντφελ

Η αληθεια ποναει οταν ειναι κρυμμενη. Κουραγιο ΔΕΝ χρειαζεται. Η ζωη σκληραινει τον ανθρωπο αλλα η σκληραδα αυτη δεν ειναι παντοτε κακο. Γινεσαι ο βραχος που σκανε τα κυματα.
Rambo και Ninza ηταν οι Αγιοι.
Το δυσκολο ειναι να κρυβεται κανεις, να παιζει ρολους, να μην εξωτερικευεται.

Δεν μου αρεσουν οι ευαισθησιες. Πολλες φορες και η εσωστρεφεια ενδεχεται να ειναι και εγωκεντρισμος. Εχω γνωρισει δηλαδη και ατομα τα οποια ασχολουνται τοσο πολυ με τον εαυτό τους που φτανουν στο σημειο να γινονται και υπερευαισθητα νομιζοντας πως οι αλλοι δεν μπορουν να τους καταλαβουν.

Στην πρωτη μου νιότη ήμουν έτσι ευαισθητος. Αρρωστημενα ομως. Τωρα η μεγαλη μου χαρα ειναι να γινομαι παλιατσος. Δεν το λεω με την εννοια του κακομοιρη. Μεγαλη ελευθερια ο αυτοσαρκασμος. Και η πλακα. Λυτρωση. Κυριοι αυτος ειμαι. Και χειροτερος δηλαδη αλλα δεν σας τα λεω για να μην σκανδαλισω. Παντως οχι επειδη ντρεπομαι η φοβαμαι.

Γι αυτο κοτσαρα και την φατσα μου.
Και η ανοικτη εξομολογηση ειναι λυτρωση. Λιγο μου την δινει και η ανωνυμια των ψευδωνύμων. Πες ανοικτα ειμαι ο και λεγομαι. Αν δεν ντρεπεσαι το Θεο θα ντραπεις τους ανθρωπους; Παγιδα ειναι και αυτο. Αναγκη να γινουμε αρεστοι στους αλλους. Αν μπουμε σε αυτο το λουκι θα γραφουμε τις σκεψεις μας στο χαρτι και μετα θα τα καταστρεφουμε ή θα τα κρυβουμε.

Δεν γραφω στο διαδικτυο επειδη θελω να τα πω σε καποιον. Για πλακα ξεκινησα. Εριξα δικτυα να δω ποσοι αλλοι ειναι εκει εξω που σκεπτονται λιγο πολυ με τον ιδιο τροπο. Δοξα τω Θεω ειναι πολλοί ακομα. Η επικοινωνια μας λείπει. Και η εξομολογηση που λυτρωνει.

π. ΛίΒυος είπε...

@ Κάντφελ

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα πανέμορφα σχόλια σου.
Είναι πράγματι σημαντικό να βρίσκει κανείς ανθρώπους που να μπορεί να συλλαβίσει την ίδια γλώσσα.
Και εγώ νιώθω οικεία μαζί σου και ας μην σε γνωρίζω.
Μου άφησες όμως σημάδια τα οποία με οδηγούν σε οικεία καρδιά....

Να περνάς να τα λέμε....

Ανώνυμος είπε...

Theoprovlite,
Ο αυτοσαρκασμός είναι και η δική μου άμυνα. Άμυνα είναι, το ξέρεις βέβαια. Υπάρχει πάντα ο πειρασμός να πάρεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά, και το χιούμορ αυτό σε προστατεύει. Το βρίσκω εξαιρετικό και αποτελεσματικό. Μας φέρνει κοντά με τους ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι να συστηθείς και να πεις τ όνομά σου. Έτσι δεν λές ποιός είσαι. Κάθε λέξη που χαράζεις λέει όμως ποιός είσαι. Στο τέλος ψηφίδα~ψηφίδα σχηματίζεται η εικόνα σου, και μπορεί να έχει καινούρια στοιχεία στο τέλος και για σένα τον ίδιο. Τραύματα έχουμε όλοι, και ουλές επίσης. Και αυτά μάλλον είναι δύναμη πιά. Μου αρέσει ο δυναμισμός σου και η γενναιότητα που προϋποθέτουν αυτά που λές. Η επικοινωνία μας ελευθερώνει γιατί είναι ζωτική ανάγκη. Όπως και σύ δεν φοβάμαι να πώ τι σκέφτομαι και τί αισθάνομαι με αφορμή κάποια ερεθίσματα. Εκείνο που είναι επίσης ανάγκη είναι να βγάζουμε κάποια στιγμή στο φώς τα πιο ανεξερεύνητα απο αυτά που μας παιδεύουν. Άν "καταπίνεις" το θυμό και το φόβο, σωματοποιούνται. Πρέπει ν ανοίγει η "βαλβίδα" της χύτρας που είναι υπο πίεση. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Πάτερ Λίβυε, ευχαριστώ.
Χαίρομαι που σας βρήκα, και θα περνάω απο "το σπίτι" γιατί είναι ξεκούραση για τον κουρασμένο ταξιδιώτη.

Theoprovlitos είπε...

@καντφελ

Θελει πολυ δουλεια να φτασεις στο σημειο να μη σε πειραζει η γνωμη των αλλων. Καποτε αυτος ο φοβος καθοριζε πληρως τις επιλογες μου. Και τωρα βεβαια θα ηταν ψεμα να ισχυρισθω πως απαλλαχτηκα πληρως απο αυτο το μαρτυριο. Αλλα βεβαια δεν ισχύει και τοσο επειδη εγω ντρεπομαι ή δεν θελω να χαλασω την εικονα μου. Απλα οι αλλοι δεν ειναι παντα ωριμοι να δεχτουν την αληθεια.

Ευδοκησε ο Θεος να εχω ενα δυο φιλαρακια με τα οποια "εξομολογουμε" ο ενας τον αλλο μεταξυ καφε και μπυρας. (πριν τα πουμε στον παπα δηλαδη). και μεσα από αυτην την αμοιβαια "εξομολογηση" συνειδητοποιεις ποσο ομοιοι και ιδιοι ειναι οι ανθρωποι αλλα και πως παιρνουν διαφορετικους δρομους απο την ιδια αφετηρια. Ξαφνικα νακαλυπτεις πως αυτο που σε ποναει ποναει εξ ισου και τον αλλον που μπορει να παριστανει τον σκληρο. Ή την ταδε πτωση για την οποια ντρεπεσαι την εχουν βιωσει ολοι λιγο ή πολύ.

Ζηλευω τους παπαδες, που μπορουν να ακουν την ψυχη των αλλων και να οδηγουνται σε συμπερασματα για την ανθρωπινη ψυχη και φυση. Εχω μαλιστα την υποψια πως πολλοι γινανε και παπαδες με τα ιδια κινητρα με τους ψυχιατρους: Δηλαδη εγιναν ψυχιατροι για να αντιμετωπισουν πρωτα και την τρελλα που οι ιδιοι κουβαλανε.

Ετσι και μερικοι παπαδες, γινανε εξομολογοι για να θεραπευσουν και την δικη τους ψυχη μεσα από τις εξομολογησεις των αλλων.
Και δεν το λεω αυτο σαν μομφη. Μαλλον σαν προτερημα το αναφερω.

Ανώνυμος είπε...

Theoprovlite
Έχεις δίκιο στο οτι σε κάποιο βαθμό μας αγγίζει η γνώμη των άλλων, ιδιαίτερα συγκεκριμένων άλλων. Νομίζω οτι είναι διαφορετικό να λές εγώ αυτός είμαι και θα με δεχθείτε και δεν υπολογίζω κανένα, και διαφορετικό να λές είμαι αυτό που θέλω να είμαι, και όσο πιο συμβατός με τον εσωτερικό μου εαυτό μπορώ, και δέχομαι όλους εσας να είστε αυτό που είστε προορισμένοι να είστε. Που σημαίνει οτι είμαστε διαφορετικοί όσο τα δακτυλικά μας αποτυπώματα, και όμοιοι όσο οι χτύποι της καρδιάς μας. Η δουλειά μου, ανάμεσα σ άλλα είναι ν ακούω ανθρώπους να μιλάνε για τα σώψυχά τους, και καμμιά σχέση δεν έχει αυτό με ιερωσύνη. Εκεί είναι μυστήριο που υπάρχει και ο Θεός ανάμεσα. Όμως όποιος ακούει τους άλλους, πίστεψέ με υποφέρει απο αυτά που ακούει, γιατί είναι άνθρωπος, και όσο κι άν ξέρει οτι πρέπει να κρατηθεί σε μια απόσταση για να μπορέσει να βοηθήσει αποτελεσματικά, μιά ταύτιση την κάνει, μια συμμετοχή την έχει.. Τελικά είσαι τυχερός που κάνεις καλή εκφόρτιση και μάλιστα σε τέσσερα αυτιά... Είναι "θεραπευτικός" της ψυχής μας ο άλλος δίπλα μας. Όλοι το έχουμε ανάγκη. Κι εγώ έχω δυό ανθρώπους να με κρατάνε και ν ανοίγω τα φύλλα της καρδιάς, γιατί ο ...ατμός πρέπει να βγαίνει. Να είσαι καλά σε ότι κάνεις.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Μεσ απ τη χλώρη του βυθού και πάλι
το ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα
Μονοθροεί και συνθροεί τα φύλλα
Μονολογεί στην αραμαϊκή του απόκοσμου:
"Παιδί,παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σου μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".

"Ο φυλλομάντης"
από τη συλλογή "Τα ετεροθαλή",Οδυσσέας Ελύτης

π. ΛίΒυος είπε...

@ όλα θα πάνε καλά...

Σε ευχαριστούμε για τους ωραίους στίχους που μας άφησες.....

Theoprovlitos είπε...

@καντφελ

Αν αυτο δεν θεωρηθει περιεργεια (που πιθανον και να ειναι) αν καταλαβα καλα εισαι ψυχολογος ή ιερεας;
Μπορει και να χρειαστω δωρεαν επαγγελματικες συμβουλες μεσω blog δηλαδη.

Δεν πιστευω να εχει αντιρρηση ο π.Λιβυος. Μαλλον εδω ισχυει το "ολοι οι ΚΑΚΟΙ χωρανε".

π. ΛίΒυος είπε...

Ανοικτά, ότι θέλετε. Ο χώρος όλος δικό σας.......

Ανώνυμος είπε...

Τheoprovlite,
άν μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι, θα το κάνω πολύ ευχαρίστως. Σωστά κατάλαβες, είμαι ψυχολόγος. Να ξέρεις βέβαια οτι μέσα απο ένα blog δεν γίνονται συνεδρίες, αλλά μπορώ ν ακούσω ότι έχεις να μου πεις,και θ απαντήσω.

Theoprovlitos είπε...

καντφελ

Τελικα θα ομολογησω οτι ρωτησα απο καθαρη περιεργεια ή ισως και για να επιβεβαιωσω ποσο... καλος ψυχολογος ειμαι.

Ειναι λιγο αδικη βεβαια η συμμετοχη σου σε ενα blog διοτι μπορεις να κανεις καθε στιμη διαγνωση σε καθε συμμετεχοντα.
Τουτεστιν κυκοφορουμε γυμνοι.
Αλλα δεν βαριεσαι, ετσι που γιναμε....

Στο κατω κατω, οσον αφορα εμενα εχω υιοθετησει και το "τα πάχη μου τα καλη μου". Ή μαλλον το "τα παθη μου τα κάλη μου" στην συγκεκριμενη περίπτωση.

Νασαι καλά

Ανώνυμος είπε...

Theoprovlite,
Δεν κάνεις κάθε στιγμή διάγνωση. Δεν είναι βεβαίως αρκετά τα όσα γράφουμε, τα οποία επιλέγουμε να γράψουμε, και επιπλέον είναι και αυτά που νομίζουμε οτι θέλουμε να πούμε, ενώ κάποια άλλα κρίνουμε οτι δεν λέγονται, και κάποια άλλα δεν ξέρουμε οτι υπαρχουν μέσα μας. Μετά έχει σημασία το κίνητρο. Εγώ δεν επιθυμώ εδώ να ανακυκλώσω τη δουλειά μου. Δεν ψάχνω για διαγνώσεις ούτε για συμπτώματα. Αντιθέτως είμαι ένας ανάμεσα σ άλλους και τίποτ άλλο. Για σκέψου να είχαμε εδώ ένα διορατικό εξαγιασμένο άνθρωπο που θα μας έλεγε "τί βλέπει"! Αυτό θα μ ενδιέφερε.. Πιστεύω οτι αυτό που μας φέρνει όλους εδώ είναι η ανάγκη της επικοινωνίας εκτός κλασσικών ορίων, και που μπορεί να φθάσει αυτή.

Theoprovlitos είπε...

Αυτο ελειπε οπου βρεθεις και γυρνας να κανες ψυχαναλυση στους παντες. Θα τρελλαινοσουν.

Βεβαια απο τον τροπο που αντιδρα κανεις ακομα και σε ενα blog κατι καταλαβαινεις από κρυμμενα τραυματα, ανασφαλειες κλπ.

Δυστυχως πολλοί το επικοινωνια το ταυτιζουν με την συμφωνια....