Ημερολόγιο Οδύνης γ '

Σήμερα το πρωί Λειτούργησα σ’ ένα εκκλησάκι ψηλά στο βουνό. Εκεί oπου ο ήχος της καμπάνας μπερδεύεται με τα κουδουνίσματα των προβάτων.

Δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις πιο κάλεσμα είναι πιο δυνατό, της φύσης ή Του Θεού; Ή μήπως είναι το ίδιο πράγμα που απλώς εμείς του αποδώσαμε άλλα ονόματα, και φτιάξαμε ένα Θεό κατά εικόνα και ομοίωση μας;

Πρόσωπο γέρικο για να είναι σεβαστό. Με μακριές γενειάδες για να μεταφέρει μεταφυσικό συναίσθημα. Πατέρα για να παραπέμπει στη πατρότητα. Και άντε τώρα τα τόσα εκατομμύρια παιδιά που δεν βίωσαν την πατρότητα ή την βίωσαν ως βία και καταπίεση να αγαπήσουν ένα Θεό που προσφωνείται ως πατέρας.

Του βάλαμε και μάτια, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί την ζωή μας σαν το αστυφύλακα της γωνίας. Να ελέγχει τις τυχόν αστοχίες μας απέναντι στον νόμο και ιδιαιτέρως όσων δε συμπαθούμε εμείς.

Να κόβει κλίσεις και να οδηγεί σε αυτόφωρα και δικαστήρια.

Ε, άμα λάχει κόβει και καμιά γλώσσα, χέρια, πόδια, κεφάλια, με ιδιαίτερη προτίμηση, στα σωματικά μέλη, ληστών, γενικά κακοποιών και αμαρτωλών. Αααα ξέχασα έχει και ιδιαίτερη μανία κατά των Τούρκων, Αλβανών, τελευταίως και Σκοπιανών, που χαλούν την ηρεμία και την συνοχή της κοινωνίας.

'' Γιατί Παναγία μου, γιατί Θεέ μου δεν το έκαψε; Γιατί δε του έκοψες τα χέρια την ώρα που έκλεβε; Λέει ο κόσμος του Θεού, βοήθεια μας…. Ωραίος Θεός…. Ο καημένος ο Πάσσαρης πώς να τον συναγωνιστεί. Δεν είναι ισομερής και ισόνομος αγώνας. (Συγνώμη φίλε Πάσσαρη για την αναφορά).

Του βάλαμε μάλιστα και χεράκια να ευλογεί τα καλά και ήσυχα νομοταγή παιδιά που, δε κάνουν κακές πράξεις, δεν είναι άτακτα και δεν λένε κακές λέξεις.

Μα κυρίως και προπάντων τον πλάσαμε να νευριάζει, να θυμώνει με τους ‘’κακούς’’ και αμαρτωλούς, τους αλλοεθνείς και διαφορετικούς. Να είναι συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος με τους έχοντες εξουσία και καρέκλες. Γι αυτό βοηθάει το έργο της αστυνομίας, των δικαστών, των στρατιωτικών, των δεσποτάδων κ.α όλων εκείνων που έχουν ‘’ταχτεί’’ και ορκιστεί στο όνομα Του, να ‘’προστατεύουν ‘’ τους πολίτες. Τώρα ότι ο Ιησούς όλους αυτούς δε τους πήγαινε και μάλιστα με τα λόγια Του, καθημερινά τους στηλίτευε, ούτε που το θυμόμαστε.

Επίσης ο Θεός που φτιάξαμε ‘’ηδονίζεται’’ να τιμωρεί και να εκδικείται αντί για μας ….’’εγώ στο Θεό σε αφήνω, από Εκείνον να το βρεις……’’ ‘’Υπάρχει και Θεός και θα δείς τι θα πάθεις……’’ φωνάζει μια γειτόνεισα στην άλλη, για τα απόνερα που έριξε μπροστά στην πόρτα της.

Με αυτά και με αυτά, για να μην πολυλογώ τον κάναμε σαν τα μούτρα μας.

Ε, και βέβαια, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό το αιμοβόρο τέρας, αυτός ο νευρωτικός νομοκανολόγος, ο τιμωρός εκδικητής έχει σχέση με την αλήθεια Του Θεού. Τι να πω εγώ.

Φρικάρω, στενοχωρούμε, απογοητεύομαι, επαναστατώ, μελαγχολώ, αλλά το ίδιο που μου κάνει.

Παρακάτω σας αφήνω κάποια αποσπάσματα από Αγίους, για το Είναι Του Θεού - την ταυτότητα Του, που λέμε δηλαδή - για να δείτε την παραχάραξη.

«Όσο για τα ονόματα, που αποδίδουμε στον Θεό, μας αποκαλύπτουν τις ενέργειές Του που κατέρχονται προς εμάς, αλλά δεν μας φέρνουν κοντά στην απρόσιτη ουσία Του. Για τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης κάθε έννοια που αναφέρεται στον Θεό είναι ομοίωμα, απατηλή εικόνα, είδωλο. Οι έννοιες που σχηματίζουμε ακολουθώντας την φυσική μας κρίση και γνώμη, κάνοντας μας να βασιστούμε σε μία νοητή αναπαράσταση, δημιουργούν είδωλα Θεού, αντί να μας αποκαλύπτουν τον ίδιο τον Θεό. Δεν υπάρχει παρά μονάχα ένα όνομα για να εκφράσει την Θεία φύση - είναι ο θαυμασμός που κυριεύει την (πιστή) ψυχή, όταν συλλογίζεται τον Θεό».

(Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί Μυστικής Θεολογίας, Εισαγωγή: Vladimir Losky, Φιλόσοφος λόγος, έκδοσις Πολύτυπο, 1983, σ. 23).

«Λέμε λοιπόν ότι η των πάντων αιτία, που όλα τα υπερβαίνει, ούτε ουσία είναι, ούτε χωρίς ζωή ούτε χωρίς λόγο ούτε χωρίς νου ούτε σώμα είναι. Ούτε σχήμα έχει ή είδος (μορφή) ή ποιότητα ή ποσότητα ή όγκο. Ούτε βρίσκεται σε ορισμένο τόπο, ούτε βλέπεται, ούτε έρχεται σε επαφή, ούτε αισθάνεται, ούτε γίνεται αισθητή, ούτε συγχύζεται, ούτε ταράζεται, ούτε ενοχλείται από υλικά πάθη, ούτε από αδυναμία υπόκειται σε πάθη των αισθήσεων, ούτε έχει ανάγκη από φως ούτε παθαίνει αλλοίωση ή φθορά ή μερισμό ή στέρηση ή ροή ούτε τίποτε άλλο απ' όσα παθαίνουν τα αισθητά ούτε είναι τίποτε από αυτά. Και ανερχόμενοι λέμε ότι ούτε ψυχή είναι, ούτε νους. Ούτε είναι λόγος ούτε είναι νόηση. Ούτε λέγεται, ούτε νοείται. Ούτε είναι αριθμός ή τάξη ή μέγεθος ή σμικρότητα ή ισότητα ή ανισότητα ή ομοιότητα ή ανομοιότητα. Ούτε στέκεται, ούτε κινείται, ούτε ησυχάζει, ούτε έχει δύναμη, ούτε είναι δύναμη, ούτε είναι φως. Ούτε ζει ούτε είναι ζωή. Ούτε είναι ουσία ούτε είναι αιώνας ούτε είναι χρόνος. Ούτε νοητικά (γνωστικά) μπορεί κανείς να έχει επαφή μαζί Της ούτε είναι επιστήμη (γνώση) ούτε είναι αλήθεια. Ούτε είναι βασιλεία ούτε είναι σοφία. Ούτε είναι ένα ή ενότητα ή θεότητα ή αγαθότητα ούτε είναι πνεύμα όπως εμείς ξέρουμε. Ούτε υιότητα, ούτε πατρότητα, ούτε τίποτε άλλο από όσα αφορούν εμάς ή κάποιο άλλο από τα γνωστά όντα. Ούτε ανήκει στα μη όντα, αλλά ούτε και στα όντα και ούτε τα όντα γνωρίζουν τι είναι. Ούτε αυτή γνωρίζει με την γνώση τι είναι τα όντα. Ούτε υπάρχει λόγος γι' αυτήν ούτε όνομα ούτε γνώση. Ούτε είναι σκοτάδι ούτε είναι φως. Ούτε πλάνη ούτε αλήθεια. Ούτε μπορεί καθόλου να ορισθεί με την κατάφαση ή την αφαίρεση. Αλλά και όταν τα προερχόμενα από αυτήν προσθέτουμε (καταφατικά) ή αφαιρούμε (αποφατικά), σ' αυτήν ούτε προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε τίποτε. Επειδή η τέλεια και ενιαία Αιτία των πάντων ξεπερνά κάθε ορισμό και κάθε πρόθεση και ξεπερνά κάθε αφαίρεση ή υπεροχή Εκείνου που απλά έχει αποδεσμευθεί από όλα, που τα πάντα υπερβαίνει»

(Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ενθ' άνωτ., σ. 45).