Βρίσκομαι στην πόλη. Η νύχτα έχει ήδη χλομιάσει το τοπίο. Λίγο θέλει ακόμη για να το σύρει ολοκληρωτικά στο μαύρο φόντο της. Ωστόσο τα φώτα της κατανάλωσης σκορπάν την ησυχία της, και μοιράζουν ψευδαισθήσεις φωτεινότητας και «ζωής» που στης 9ωρα μνημονεύει τα κέρδη και τις απώλειες. Όλα στο βωμό του κέρδους και της εικονικότητας.
Κάπου εκεί χαμένος και εγώ για δουλειές του εφήμερου, συναντάω παντού αστυνομικούς. Περιπολικά. Μονοδρομήσεις. Απαγορεύσεις. Ένστολοι του θεσμού όλοι μας δίνουμε το παρόν για την λεγόμενη «κοινωνική συνοχή» η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κοινωνικό εφησυχασμό, σιωπή μπροστά στο ύποπτο, το άδικο, το κρίμα, το λειψό, το κατακερματισμένο, το ψεύτικο, το πεθαμένο.
Κανείς δεν θέλει να αναστήσει ελπίδες. Φοβάται τις κραυγές. Προτιμά να τις κοιμίζει με καταστολή, «υπομονή», ψυχοναρκωτικά κατανάλωσης.
Η αλήθεια πρέπει να κρυφτεί. Η ελπίδα πρέπει να θαφτεί στα «αλλά» τα «μήπως» και τα «ίσως».
Ωστόσο κάποια στιγμή ακούω φωνές. Προς το παρόν όχι της φαντασίας μου. Πραγματικές. Αληθινές, ρωμαλέες, ανήσυχες, ευαίσθητες, γεμάτες ερωτηματικά, «γιατί» ;
Μια κοινωνία μπορεί να προχωρήσει χωρίς «γιατί»; Μια κοινωνία μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς ερωτηματικά; Παράγεται πολιτισμός σε μια κοινωνία που αισθάνεται ότι έχει βρει όλες τις απαντήσεις; Σαφέστατα και όχι. Στην εποχή μας όμως κανείς δεν ρωτά. Όλοι έχουν κουτάκια με έτοιμες κλωνοποιημένες απαντήσεις. Όλοι ξέρουν… ή απλά δεν ρωτούν αδιαφορώντας.
Αυτές όμως οι φωνές που άκουγα και όλα πιο κοντά πλησίαζαν ήταν γεμάτες πείνα και δίψα. Γεμάτες ερωτηματικά. Κραυγές απέναντι σε μια κοινωνία που έμαθε να λέει…ναι…σε όλα. Δίχως να διερωτάται. Να παλεύει με την αλήθεια και το ψέμα. Με το ακέραιο και το λειψό. Με την αναζήτηση του κάλλους που μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Είναι η σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία που έμαθε να σκύβει το κεφάλι στον αφέντη του εύκολου, του γελοίου, του πρόστυχου , του ανέραστου, του ανέλπιδου, στο πολιτισμό του μηδενός. Αυτή η κοινωνία που συνήθισε να μην διαμαρτύρεται πέραν του «εφήμερου», του «συνηθισμένου» του «μίζερου». Να μην αναζητεί πέραν της βιτρίνας, της εικόνας, της αγοράς, της πλαστικής ομορφιάς, του καμένου δάσους με την βίλα να ξεπροβάλει ως τσιμεντένιο μανιτάρι της νεοελληνικής αξιακής έκπτωσης. Των ακρογιαλιών που βιάστηκαν από ξενοδοχεία, επαύλεις και κέντρα νυχτερινής κατανάλωσης γεμίζοντας τα σωθικά της θάλασσα αίμα πορφυρό, αίμα αρχέγονης «παρθενίας» .
Μιας κοινωνίας που όπως έλεγε ο Καστοριάδης έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Αφού καθρεφτίζουν τις ποιότητες και τις αξίες της, το ατομικό και συλλογικό της όραμα και πάνω από όλα το βαθύτερο ασυναίσθητο όνειρο της. Που δεν είναι άλλο πέραν του να κατακτήσουν εκείνοι την θέση της πολιτικής και κοινωνικής ελίτ, που αρπάζουν, ρημάζουν και χρεοκοπούν όνειρα και ελπίδες με αντάλλαγμα τον ατομικό τους πλουτισμό. Τούτο το πράττουν αφού πρώτα στο όνομα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχουν συνθηκολογήσει και εξασφαλίσει την κοινωνική σιωπή και συγκάλυψη. Γιατί κάποτε αυτό το μεγάλο ψέμα του αθώου και αγγελικού λαού πρέπει να σταματήσει. Είμαστε όλοι συνένοχοι στο ποσοστό που σιωπούμε και ανεχόμαστε. Η σιωπή είναι συνενοχή. Άλλωστε ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος φώναζε από την εξορία, ότι δεν είναι μόνο υπόλογος εκείνος που διαπράττει το έγκλημα αλλά και εκείνος που ενώ το βλέπει δεν αντιδρά.
Μέσα λοιπόν σε αυτή την άρρωστη κοινωνία το να ακούς φωνές στους δρόμους είναι μια ανάσα. Είναι μια οξυγόνωση στην μολυσμένη κοινωνική ατμόσφαιρα. Μια ελπίδα ότι κάτι ζει.
Σταμάτησα το βήμα μου και περίμενα να δω πόθεν έρχονται αυτές οι φωνές. Σε λίγη ώρα μπροστά από τα μάτια μου περνούσε μια ομάδα 100 περίπου ατόμων από τον αναρχικό χώρο (που ισως με κάποιες πρακτικές του αγώνας τους να διαφωνούμε) που έλεγε:
«Δεν είναι τυχαίο ότι η ανακοίνωση της “εξάρθρωσης” της “τρομοκρατικής οργάνωσης” συνέπεσε χρονικά με την ανακοίνωση της υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ένα χτύπημα που θα δεν θα πλήξει του βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τα λοιπά παράσιτα της κοινωνίας αλλά αντιθέτως τις πιο αδύναμες ομάδες και την εργατική τάξη.
Αργεντινή, Βολιβία, Αιθιοπία, Ελ Σαλβαδόρ, Ταϊλάνδη, Σουδάν είναι χώρες οι οποίες δέχτηκαν την επιτροπεία του ΔΝΤ με δραματικά αποτελέσματα στο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού τους. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια η οποία δείχνει σε τι πολιτική κατάσταση βρίσκεται αυτή η στιγμή η Ελλάδα: Η πλειοψηφία των χωρών που ενεπλάκησαν με το ΔΝΤ ήταν χώρες που προερχόταν από στρατιωτική δικτατορία με διαλυμένο κοινωνικό ιστό και με ακραίες οικονομικές ανισότητες. Παρομοίως αυτή η στιγμή στην Ελλάδα βιώνουμε μια “δημοκρατική χούντα" η οποία κάτω από τον σοσιαλδημοκρατικό μανδύα διακυβέρνησης περνά μέτρα (Εργασιακά, περικοπές, ασφαλιστικό, συντάξεις) που και οι πιο συντηρητικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν η δεν τόλμησαν να τα προωθήσουν.
Η κυβέρνηση μέσω των ΜΜΕ καλλιεργεί ενοχές σε όλους για τα σκάνδαλα και τις κομπίνες που σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από το κράτος και τη βουλή όλα αυτά τα χρόνια.
Τη στιγμή που οι διάφοροι γυρολόγοι"ρουφιάνοι"δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) παραπληροφορούν και σπεκουλάρουν σχετικά με τα χάλια της οικονομίας και τις θυσίες που πρέπει να γίνουν από τους μεροκαματιάρηδες και τους απολυμένους, το ελληνικό κράτος-ζητιάνος κάνει πανάκριβες αγορές σε γαλλικές φρεγάτες και γερμανικά αεροπλάνα αξίας πολλών δις. Ευρώ και ενισχύει τις υπερκερδοφόρες τράπεζες αυτό τον μήνα με 16 δι. ευρώ από την τσέπη μας».
Και σας θέτω εγώ τώρα το ερώτημα, είναι κανείς που μπορεί να διαφωνήσει με τα παραπάνω λόγια.Είναι αλήθεια ή δεν είναι; Είναι αυτή η πραγματικότητα που ζούμε; Και αν είναι αλήθεια γιατί σιωπούμε; Γιατί γινόμαστε συνένοχοι στην αδικία και την εκμετάλλευση.
Όμως όλα αυτά τα είπαν 100 άτομα και αυτά παιδιά, νέοι και νέες, οι υπόλοιποι περνούσαν δεξιά και αριστερά αδιάφοροι και κατασταλμένοι από το ψέμα που τους είπαν ότι ονομάζεται ζωή. Αλλά ζωή δεν είναι απλώς και μόνο να αναπνέεις.
π. Λίβυος
10 σχόλια:
π. Λίβυε, το αν ζούμε σε χούντα ή όχι είναι ένα ιδιαίτερα μεγάλο κεφάλαιο. Σίγουρα όμως βιώνουμε μια αυταρχική δομή. Μέσα στη σημερινή απάθεια, αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει κανείς για να ανατρέψει ένα σύστημα του οποίου οι -ελλείψει (κοινωνικής) νομιμοποίησης- αποφάσεις θα αποτελέσουν θρυαλλίδα για όλους μας.
Η συμμορία που κυβερνά, αποτελείται από επικίνδυνους ψυχασθενείς και διανοητικά μετέωρους αληταράδες που φυλακίζουν ανθρώπους, και μάλιστα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να καθορίζεται από τους ποινικούς τους κώδικες. Παίζουν με τα ΜΜΕ, αποσιωπούν τα όσα έρχονται και δημιουργούν ανυπόστατους εσωτερικούς εχθρούς, εντός του Αιγαίου και εντός μιας κάποιας γιάφκας που δεν υπάρχει! Είναι οι ίδιοι οι εσωτερικοί μας εχθροί και πρέπει άμεσα να απαλλαγούμε. Αλλιώς δεν έχουμε ελπίδα.
Τολμώ να πω, ότι ήρθε η ώρα να επαναστατήσουμε. Είτε με την καστοριαδική ερμηνεία, είτε με οποιαδήποτε άλλη. Φτάνει να αλλάξουμε τους θεσμούς μας.
Απάντηση στο κλίμα του φόβου.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Διαμόρφωση δικτύου αλληλέγγυας οικονομίας.
Όπως :αυτοδιαχειριζόμενα δίκτυα εμπορίου και παροχής υπηρεσιών,με ή χωρίς χρήματα. Η αρχική επιδίωξη του κινήματος θα είναι η ανάπτυξη δραστηριοτήτων με στόχο την καλύτερη τοπική οικονομία,τη μείωση των εισαγωγών και την παράκαμψη των μεσαζόντων.
Αυτή τη στιγμή σας προσκαλούμε για τη δημιουργία και την ανάπτυξη όλων ή κάποιων από τα παρακάτω κεφαλαίων.
1-Υπηρεσίες:απευθείας πώληση από τους τοπικούς παραγωγούς.
2-Ενημέρωση του κοινού για ποσότητες αδιάθετων τοπικών προιόντων.
3-καμπάνιες πληροφόρησης και εκπαίδευσης σχετικές με την προσωπική και κοινωνική ευημερία.
4- καταγραφή τοπικών ή προσωπικών προβλημάτων.
5-Μαθήματα αυτοβελτίωσης.
Τι χρειάζεται
-Τεχνική βοήθεια σε ηλεκτρονικά μέσα.
-Συμβουλευτική από άτομα με πείρα στους σχετικούς τομείς(νομική και τεχνική υποστήριξη).
-Ομιλητές –ελεύθερο χρόνο-καλή θέληση –αισιοδοξία.
Την αρχή την έχει κάνει -ο Σπόρος-ενώ στην Ευρώπη είναι πλέον παράδοση.
Marina.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θυμίζουν συνοπτικές διαδικασίες σκοτεινών εποχών.Προφυλακίζονται άνθρωποι χωρίς αποδεικτικά στοιχεία,καταργούνται οι νόμοι και ο μόνος νόμος που ισχύει είναι η αθλιότητα των ΜΜΕ που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο .Δικαστές είναι οι δημοσιογράφοι που δεν σέβονται τίποτα και από κάθε πα΄ραθυρο καταδικάζουν και κυρύσσουν ενόχους με την συμπαράσταση βέβαια της αδίστακτης αστυνομίας .Αυτό το πανηγύρι της αθλιότητας έχει στηθεί τόσο καλά που τρομάζει.Ο κόσμος; Τι κάνει;΄Στην πλειοψηφία του είναι αυτό που είδες.Περνάει αδιάφορος δίπλα από την αλήθεια, σαν να πιστεύει πως δεν τον αφορά .Αν υπάρχει μια τρομοκρατία αληθινή είναι αυτή της κυβέρνησης και του κεφαλαίου.Η μόνη ελπίδα είναι να συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή ο λαός το θέατρο που παίζεται σε βάρος του.Αλλά πως να τα καταφέρει όταν ο "καθοδηγητής" τον βομβαρδίζει καθημερινά μέσα στο σαλόνι του σπιτιού του και τον πείθει ότι το κράτος εργάζεται ακούραστα για την ασφάλειά του μαζεύοντας όλους όσους θα μπορουσαν να αντισταθούν σ' αυτήν την λαίλαπα.Παρ' όλα αυτά πιστεύω κάποια στιγμή να υπάρξει αφύπνιση και να δει ο λαός την αληθινή τρομοακρατία και να αντιδράσει.
π. Λίβυε,
Χριστός Ανέστη! Πολλές φορές άκουσα αυτήν την διαμαρτυρία. Συμμερίζομαι την οργή της. Διαφωνώ με την κατεύθυνση της οργής αυτής και με την αιτία της.
Οι υπεύθυνοι της τωρινής κατάστασης είναι τα δύο κόμματα εξουσίας. Διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα για να βολέψουν πολλούς και έτσι να στεριώσουν την εξουσία τους,παρενέβησαν στην αγορά για να ευνοήσουν ολίγους και να κερδίσουν πολλά. Καταρράκωσαν κάθε αξία. Η αξιοπρέπεια, η λιτότητα, η προσήλωση στην οικογένεια,η εργασία, η αφοσίωση στην πατρίδα δεν λένε τίποτα για τους περισσότερους Έλληνες. Συνυπαίτιοι ως συνεργοί είναι όσοι στήριξαν τα κόμματα αυτά γιατί ήθελαν να βολευτούν. Δεν φταίει λοιπόν ούτε το ΔΝΤ, ούτε η ΕΕ, ούτε ο "κακός" νεοφιλελευθερισμός. Οι υπαίτιοι έχουν όνομα και ταυτότητα. Προς αυτούς πρέπει να στραφεί κάθε αντίδραση.
Υπάρχει όμως και η άλλη Ελλάδα. Αυτή που ξυπνά χαράματα, που πληρώνει φόρους, που υπηρετεί την στατιωτική θητεία της έντιμα και περήφανα, που δεν παρακαλεί βουλευτές, που εργάζεται για να ζήσει με αξιοπρέπεια η οικογένεια, που πιστεύει ακόμη σε αξίες. Αυτήν την Ελλάδα η Αριστερά την καταγγέλει ως μικροαστική, τα κόμματα εξουσίας την εξαπατούν συστηματικά. Μέχρι τώρα υπομένει στωϊκά και σιωπά. Έφτασε η στιγμή να δώσει την δική της απάντηση.
Εύχομαι δύναμη σε σας και υγεία και προκοπή σ'όλη την οικογένειά σας.
π.Λίβυε, για άλλη μια φορά προστρέχω στον λόγο σου, να τον κάνω δικό μου και να γαληνέψει για λίγο η ψυχή μου, πως δεν είμαι μόνος αγριεμένος σε αυτόν τον κόσμο.
Πλησιάζει η ώρα που θα γεννούν πολλά.
Και θα πονέσουν πολλοί.
Σκλήρηνε τόσο η καρδιά μου, που δεν με νοιάζει.
Έτσι που φτάσαμε να ζούμε, μόνο έτσι μπορούμε να συνέλθουμε.
Θα μου επιτρέψεις να το διαβάσω το κείμενό σου στην εκπομπή μου;
Αν δεν το θες στείλε μου μειλ emichos21@gmail.com.
Nα είσαι καλά φίλε μου.
"Φταίτε πράγματι εσείς (οι πολίτες). Επειδή συνηθίζετε να είστε θεατές των λόγων και ακροατές των έργων. Βλέπετε το μέλλον μέσα από τα ωραία λόγια των ρητόρων, όπως κρίνετε και τα όσα έχουν επισυμβεί βασιζόμενοι στα ρητορικά σχήματα άλλων και όχι στα δικά σας βιώματα. Κανένας δεν σας ξεπερνά στην αδυναμία ν'αφήνεστε να σας εμπαίζουν με λόγια καινοφανή, καθόσον τη δοκιμασμένη επιχειρηματολογία δεν την αποδέχεστε, περιφρονείτε ό,τι είναι τετριμμένο, και παρασύρεστε από κάθε παραδοξολογία. Καθένας σας θέλει πάνω απ'όλα ν'αγορεύει, κι αν δεν είναι σε θέση να το κάνει, συναγωνίζεται τους ρήτορες προκειμένου ν'αποδείξει πως δεν υστερεί κι έχει σκεφτεί πρώτος τις απόψεις που εκείνοι διατυπώνουν. Ενώ όμως πρόθυμα εγκωμιάζετε εκ των προτέρων τον κάθε δεινό ομιλητή, μόνον εκ των υστέρων διακρίνετε τις συνέπειες των όσων λέγουν. Κι ενώ αξιώνετε έναν κόσμο διαφορετικό, αδυνατείτε να κρίνετε σωστά όσα βρίσκονται πέρα απ'τη μύτη σας. Κοντολογίς, εγκαταλείπεστε στην ακουστική απόλαυση και μοιάζετε μάλλον με ακροατές μιας αντιπαράθεσης σοφιστών παρά με πολίτες που αντιμετωπίζουν τα κρίσιμα ζητήματα της χώρας τους." - Θουκυδίδης.
Γραμμένα λίγα χρόνια πιο πριν...;
Για να μην αναρωτιέστε πολύ, γιατί το ένα και γιατί το άλλο και για να μην εκπλήσσεστε.
Χριστός Ανέστη παρεμπίπτοντος, δε τα είπαμε μαζί.
Αγαπημένε μου αδελφέ,
Συμμερίζομαι απόλυτα τις αγωνίες σου. Ακούω τους βαρείς χτύπους της καρδιάς σου που αντιδρά μπροστά στο άδικο. Μπροστά την καταφανή κοροϊδία.
Δέχομαι άνευ αντιλόγου τις διαπιστώσεις σου. Οργίζομαι με την οργή σου…….
Αυτό ωστόσο που με αποκαρδιώνει, είναι πως ο Χώρος που θα έπρεπε να πρωτοστατεί στους κοινωνικούς αγώνες, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, η στην καλύτερη των περιπτώσεων οργανώνει συνέδρια Θεολογικά- τελετουργικά, για να λύσει το τρισυπόστατο του Θεού, το αειπάρθενο της Θεοτόκου, η πότε, που και πόσες φορές χτυπά το θυμιατό ο Κληρικός όταν θυμιάζει κτλ.
Την ίδια στιγμή ξεχνούν τα μέλη της Εκκλησίας πως ο Δάσκαλος και ιδρυτής της, όπως συχνά πυκνά ομολογούμε, ήταν θαμώνας των πεζοδρομίων. Υπερασπιστής των αδικουμένων, συνδαιτυμόνας των αμαρτωλών και περιθωριακών.
Η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή. Προσευχές που στην συνέχεια δεν ενσαρκώνουν τον δυναμισμό του παραδείγματος του Ιησού Χριστού, είναι απλό λιβάνισμα του εφησυχασμού μας. Κοίμισμα των ούτως η άλλως αδρανών συνειδήσεων μας.
Είναι σκληρό για μένα αυτό που θα πω, αλλά ομολογώ πως βαρέθηκα τα λόγια και τις θεωρίες. Με κούρασαν οι Θεολογίες. Αδυνατώ να δεχθώ άλλο τον τετραγωνισμό του κύκλου. Δεν ασπάζομαι άλλο το φίμωμα της λογικής μου. Βαρέθηκα την προσωπική μου υποκρισία. Την προσωπική μου αποστασιοποίηση από τα όσα συμβαίνουν γύρω μου, αρκούμενος σε δυο διστακτικούς λόγους του άμβωνα.
Θριαμβολογούμε αναφερόμενοι στην συμμετοχή πλειάδας στελεχών της ποιμαίνουσας Εκκλησίας στην επανάσταση του 1821, ταυτόχρονα όμως θεωρούμε πως εξέλειπαν οι λόγοι ενεργούς αντίστασης και αντίδρασης. Βολευτήκαμε πίσω από τα προνόμια. Πίσω από την φράση του Συντάγματος «επικρατούσα Θρησκεία».
Βγαίνουμε στους δρόμους μόνο όταν φαίνεται να διαταράσσεται αυτό το στάτους στις σχέσης Εκκλησίας-Πολιτείας.
Ουαί υμίν……υποκριταί…..
Χριστός ανέστη, πάτερ,
Συμφωνώ εν πολλοίς με την κριτική σου για τη σαπίλα που σήμερα διαπιστώνεται στην κοινωνία μας. Φταίμε όλοι μας γι' αυτήν, κατά τα μέτρα του ο καθένας, όχι τόσο γιατί δεν φώναξε για όσα συμβαίνουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας αλλά γιατί δεν έπραξε αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του στον χώρο του, την οικογένεια, την εργασία του... Γιατί βολεύτηκε με λύσεις μεσοβέζικες, εφόσον "έτσι κάνουν όλοι", και μ' αυτόν τον τρόπο σεγόνταρε τη φαυλότητα και την ανομία.
Δεν νομίζω πως οι λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα έρχονται με διαμαρτυρίες, ούτε με επαναστάσεις. Και οι θερμότεροι επαναστάτες όταν κάθονται στο μεταπαναστατικό τραπέζι, κατά κανόνα, ζητούν την καλύτερη θέση και τη μεγαλύτερη και νοστιμότερη μερίδα. Και οι αντεξουσιαστές όταν έρχονται στα πράγματα γίνονται πολλές φορές χειρότεροι δυνάστες και βασανιστές των συνανθρώπων τους, αρχίζοντας από τους μέχρι τότε ταξικούς εχθρούς τους και καταλήγοντας στους συντρόφους τους. Ο εικοστός αιώνας έχει να επιδείξει πάμπολλα τέτοια παραδείγματα.
Γιατί με τις επαναστάσεις αλλάζουν κάποιες εξωτερικές συνθήκες. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Το πρώτο είναι πιο εύκολο, το δεύτερο δυσκατόρθωτο. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας επιμένει στην άσκηση και τον αγιασμό, για να αλλάξουμε έτσι κατά το δυνατόν και την κοινωνία.
Το πρόσωπο των τραπεζιτών και των ποικιλώνυμων εκπροσώπων των "αγορών" είναι αποκρουστικό. Εξίσου αποκρουστικό όμως είναι και το πρόσωπο των "ατόμων από τον [δήθεν] αναρχικό χώρο" που στηρίζουν κάποιους παρανοϊκούς που εκμεταλλεύονται την αγανάκτηση του μέσου Έλληνα για να σκοτώσουν ή να σακατέψουν αθώους ανθρώπους (κι ο Χριστός θυσιάστηκε για όλους τους ανθρώπους- και γι' αυτούς) και να φαντασιώνονται τους "λαϊκούς αγωνιστές", χωρίς ίχνος μεταμέλειας για την καταστροφή που έσπειραν τα τυφλά χτυπήματά τους, που στρέφονται εναντίον όλης σχεδόν της κοινωνίας και διακηρύσσουν πως δεν υπάρχουν αθώοι. (Ούτε και τα μικρά παιδιά;)
Η μέση οδός, η νηφαλιότητα και η διάκριση είναι δύσκολες. Κινδυνεύει κανείς να δέχεται χτυπήματα κι από τις δυο πλευρές. Αλλά τα υπόλοιπα -είτε η ανοχή της φαυλότητας είτε η εξύμνηση του παρανοϊκού μίσους καθ' όλης σχεδόν της κοινωνίας- είναι ένας εύκολος λαϊκισμός.
Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή σας και ιδιαίτερα για τον συνπροβληματισμό.
Ο αγώνας συνεχίζεται!!!!!!!
Ως σχόλιο σε όσα γράφεις στέλνω το το σημερινό δημοσίευμα του Λυγερού στην Καθημερινή. Ραντεβού στοους δρόμους..
Η εκδίκηση της πολιτικής
Του Σταυρου Λυγερου
Είναι εξόφθαλμο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Ακόμα και αν βρεθούν δανειστές, το επιτόκιο είναι απαγορευτικό. Κατά συνέπεια, η προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό (και στο ΔΝΤ) έχει καταστεί μονόδρομος. Οι διαπραγματεύσεις για τους όρους είναι άνισες. Το μόνο επιχείρημα της κυβέρνησης Παπανδρέου για να μην της επιβληθούν ασφυκτικά μέτρα είναι η επίκληση του πιθανού κινδύνου μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την Ελλάδα σε πτώχευση με όλα τα αρνητικά που αυτή συνεπάγεται για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που διαθέτουν ελληνικά ομόλογα και βεβαίως για το ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, το βαρύ κόστος θα το πληρώσει η ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα. Τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον το γεγονός ότι ανέχθηκαν το κλεπτοκρατικό, σπάταλο, ανορθολογικό και αυθαίρετο μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Οι κατάρες για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και η απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα από μόνες τους δεν ωφελούν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αδιέξοδες εκδηλώσεις οργής, που μάλιστα δεν ευνοούν τον αναγκαίο αναστοχασμό.
Είναι γεγονός ότι τη μερίδα του λέοντος από το γιγαντιαίο ποσό που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής. Το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο, όμως, διαχύθηκε ποικιλοτρόπως στα χαμηλότερα επίπεδα της κοινωνικής πυραμίδας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συντηρήθηκε και σ’ αυτά τα επίπεδα μία τηρουμένων των αναλογιών οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα παρήγαγε ξιπασμένες και νεοπλουτίστικες συμπεριφορές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό.
Η κρίσιμη διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων, στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι επανάληψη με άλλη μορφή και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτού που συνέβη με τη φούσκα του Xρηματιστηρίου 10 χρόνια πριν. Τότε λεηλατήθηκαν οι οικονομίες όσων ανοήτως πίστεψαν ότι θα έβγαζαν τζάμπα χρήμα. Τώρα, δυστυχώς, τα βάρη πέφτουν επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων. Θα υποστούν επώδυνη αφαίμαξη και οι εργατικοί και οι συνεπείς.
Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται με δραματικό τρόπο η καθοριστική σημασία που έχει για τη ζωή του καθενός η πολιτική. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα Κοινά. Εκφυλιστήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, αρκετοί εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία.
Δημοσίευση σχολίου