Είναι πλέον αργά από όλες τις απόψεις. Εγώ βέβαια μιλάω για την ώρα που προσπαθώ να γράψω αυτές τις γραμμές. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή και οικονομική επιτήρηση, κηδεμονία και όπως αλλιώς θέλετε να ορίσετε ή να ονομάσετε.
Αν και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η σημερινή κρίση είναι οικονομική και μόνο- η δική μου άποψη είναι ότι πρωτίστως πρόκειται για κρίση πολιτισμού και οράματος αυτού- στο κείμενο αυτό θα περιοριστώ στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ερμηνεία.
Δεν νομίζω ότι στο σημείο που είχε οδηγηθεί η Ελληνική οικονομία και με τους συγκεκριμένους πολιτικούς χειρισμούς που έγιναν, ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό από τον δανεισμό και δυστυχώς με τους χειρότερους τοκογλυφικούς και αισχροκερδής όρους.
Αισθάνομαι ότι ήταν εφικτή μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση του θέματος με Ευρωπαϊκό και μόνο σχεδιασμό στήριξης ή ακόμη και η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός μπλοκ ευρωπαϊκών χωρών που θα δρούσαν περισσότερο σε κλίμα ευρωπαϊκής κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης παρά στυγνής κερδοσκοπικής προοπτικής. Άλλωστε η Ελλάδα δεν είναι ή μόνη χώρα στην Ευρώπη που κινδύνευε με πτώχευση.
Ωστόσο αυτό δεν έγινε, τόσο γιατί οι πολιτικοί της Ελλάδος έχουν εδώ και χρόνια ένα άνευ όρων και κανόνων ενδοτισμό στις προσταγές των ισχυρών όσο και γιατί είναι πλέον αφερέγγυοι στην Ευρωπαϊκή και όχι μόνο πολιτική πραγματικότητα. Βέβαια άλλη μια ουσιαστική δυσκολία για την επίτευξη μιας εναλλακτικής λύσης στο πρόβλημα ήταν και ότι τα λεγόμενα ισχυρά κράτη των πρώτων ταχυτήτων δεν θέλησαν να δουν το πρόβλημα της Ελλάδος ως ευρωπαϊκό με την έννοια τόσο της οικονομικής σταθερότητας και ανταγωνιστικότητας σε άλλα υπερατλαντικά και ανατολικά μεγέθη όσο και της πολιτικής και πολιτισμικής ολοκλήρωσης.
Αισθάνομαι όμως ότι το πρόβλημα για τους Έλληνες πολίτες δεν αυτό ή καλύτερα μόνο αυτό. Στην Ελλάδα οι πολίτες αντιδρούν όχι τόσο για την είσοδο στο Δ.Ν.Τ(γνωρίζοντας βεβαίως τι σημαίνει αυτό για την εθνική ανεξαρτησία, την ελληνική οικονομία και κοινωνική ζωή) το οποίο οι περισσότεροι είχαν κατανοήσει ότι από ένα σημείο και πέρα ήταν πλέον μονόδρομος, αλλά για το ότι τα μέτρα σταθερότητας έγειραν μονομερώς απειλητικά προς την πλευρά των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων. Των αδύνατων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων. Περικοπή μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, άμεση φορολόγηση της τάξεως του 23% με 25% που έχει ως μοναδικό και απόλυτο αντίκτυπο τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, κατάργηση 13ου , 14ου μισθού που ουσιαστικά στήριζε και κυλούσε την εγχώρια μικροοικονομία, ελαστικό, απελευθερωμένο ωράριο, μείωση αποζημιώσεων απολυμένων, και τόσα αλλά το ίδιο ή και ακόμη περισσότερο οδυνηρά. Άλλωστε μην ξεχνάμε και όλα αυτά που υπάρχουν στα ψιλά γράμματα των μέτρων ή ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί όπως ο 13ος και 14ος μισθός στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που δεν φαίνεται να αποφεύγεται στα νέα μέτρα τα οποία θα εξαγγέλλονται κάθε τρεις μήνες.
Μαζί όμως με τα άδικα και ανισομερή οικονομικά μέτρα που φέρουν σε μορφή ασφυξίας και απελπισίας την ελληνική αγορά και τα νοικοκυριά, εκείνο που έρχεται να φέρει περισσότερη οργή και αγανάκτηση στους πολίτες με άμεσο κίνδυνο την κοινωνική έκρηξη και εξέγερση είναι το γεγονός της ασυλίας και ατιμωρησίας όπου εκκωφαντικά απολαμβάνουν κάποιες κοινωνικές ομάδες στην χώρα μας και ιδιαιτέρως πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες.
Φαίνεται ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ελλάδος που τόσο χρόνια έτρωγε και έπινε και κατά επανάληψη και κατά εξακολούθηση ασελγούσε επί της ελληνικής οικονομίας υποθηκεύοντας το μέλλον αυτής της χώρας(όπερ και εγένετο) αλλά και την ζωή των ανθρώπων της, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί στο ποσοστό και στο μέγεθος που θα έπρεπε την αγανάκτηση και την συσσωρευμένη οργή του κόσμου προς τα πρόσωπα τους και το σάπιο σύστημα τους.
Δηλαδή αντί τα οικονομικά μέτρα να αγγίξουν όλους εκείνους που πλούτισαν εις βάρος του λαού και της ελληνικής οικονομίας, και μάλιστα να τους οδηγήσει με γοργούς ρυθμούς στην δικαιοσύνη και στην κατά νόμο τιμωρία, η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ για πολλοστή φορά παίζει χυδαία και προκλητικά με τις αντοχές ενός ολόκληρου λαού. Αυτή την φορά όμως κοινωνικά επικίνδυνα. Αφού ακόμη και σε αυτή την ύστατη για την χώρα στιγμή διαφαίνεται να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την προάσπιση των μικροσυμφερόντων της, αγνοώντας ή μη θέλοντας να κατανοήσει ότι έφτασε στο τέλος της.
Ο ελληνικός λαός και ιδιαιτέρως οι χαμηλόμισθες, άνεργες, και οικονομικά εξαθλιωμένες ομάδες του, βλέποντας την αδικία εις βάρος τους, την μονομερή και επιλεκτική φοροεισπρακτική επιδρομή του κράτους δίχως πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια ή αντισταθμίσματα, θα εξεγερθεί. Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σε κοινωνική έκρηξη. Και τούτο κατά την ταπεινή μου γνώμη θα συμβεί- εάν πρωτίστως δεν έχουμε χρεωκοπία και πολιτική κατάρρευση - αμέσως μετά το καλοκαίρι, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Οι στιγμές είναι δύσκολες για όλους. Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να εγκαταλείψει το τρένο που οδήγησε στο γκρεμό. Ο λαός θα πρέπει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες διότι και εκείνος με τον ένα ή άλλο τρόπο συνέβαλε σε αυτή την τραγική κατάσταση. Στηρίζοντας ή ανεχόμενος με άμεσο ή έμμεσο τρόπο το σύστημα αυτό, πολλές φορές επωφελούμενος από την κρίση αξιακού κώδικα και μέτρου. Η φράση « δεν πειράζει που κλέβουν οι πολιτικοί αρκεί να κάνουν έργο ή να μας δίνουν και εμάς» ήταν το τραγικό τραύλισμα μιας χώρας και κοινωνίας που πέθαινε.
Ίσως η κρίση αυτή μέσα από την οποία διέρχεται η Ελλάδα να είναι μια ευκαιρία προς πάντες। Για ανάληψη ευθυνών, αυτοκριτική και ουσιαστικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με στόχευση, ρεαλισμό, κοινωνικό και πολιτισμικό όραμα. Πίσω από κάθε κρίση προϋπάρχει κρίση πολιτισμική, κρίση αξιών, αρχών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών συμφωνημένων. Τούτο εδώ και δεκαετίες είχε εκλείψει από την Ελλάδα. Ίσως να ήρθε η ώρα για νέες συμφωνίες πολιτισμικής και κοινωνικής οργάνωσης με έναν πρωταγωνιστή υπεύθυνο πολίτη.
Αν και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η σημερινή κρίση είναι οικονομική και μόνο- η δική μου άποψη είναι ότι πρωτίστως πρόκειται για κρίση πολιτισμού και οράματος αυτού- στο κείμενο αυτό θα περιοριστώ στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ερμηνεία.
Δεν νομίζω ότι στο σημείο που είχε οδηγηθεί η Ελληνική οικονομία και με τους συγκεκριμένους πολιτικούς χειρισμούς που έγιναν, ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό από τον δανεισμό και δυστυχώς με τους χειρότερους τοκογλυφικούς και αισχροκερδής όρους.
Αισθάνομαι ότι ήταν εφικτή μια διαφορετική πολιτική προσέγγιση του θέματος με Ευρωπαϊκό και μόνο σχεδιασμό στήριξης ή ακόμη και η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός μπλοκ ευρωπαϊκών χωρών που θα δρούσαν περισσότερο σε κλίμα ευρωπαϊκής κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης παρά στυγνής κερδοσκοπικής προοπτικής. Άλλωστε η Ελλάδα δεν είναι ή μόνη χώρα στην Ευρώπη που κινδύνευε με πτώχευση.
Ωστόσο αυτό δεν έγινε, τόσο γιατί οι πολιτικοί της Ελλάδος έχουν εδώ και χρόνια ένα άνευ όρων και κανόνων ενδοτισμό στις προσταγές των ισχυρών όσο και γιατί είναι πλέον αφερέγγυοι στην Ευρωπαϊκή και όχι μόνο πολιτική πραγματικότητα. Βέβαια άλλη μια ουσιαστική δυσκολία για την επίτευξη μιας εναλλακτικής λύσης στο πρόβλημα ήταν και ότι τα λεγόμενα ισχυρά κράτη των πρώτων ταχυτήτων δεν θέλησαν να δουν το πρόβλημα της Ελλάδος ως ευρωπαϊκό με την έννοια τόσο της οικονομικής σταθερότητας και ανταγωνιστικότητας σε άλλα υπερατλαντικά και ανατολικά μεγέθη όσο και της πολιτικής και πολιτισμικής ολοκλήρωσης.
Αισθάνομαι όμως ότι το πρόβλημα για τους Έλληνες πολίτες δεν αυτό ή καλύτερα μόνο αυτό. Στην Ελλάδα οι πολίτες αντιδρούν όχι τόσο για την είσοδο στο Δ.Ν.Τ(γνωρίζοντας βεβαίως τι σημαίνει αυτό για την εθνική ανεξαρτησία, την ελληνική οικονομία και κοινωνική ζωή) το οποίο οι περισσότεροι είχαν κατανοήσει ότι από ένα σημείο και πέρα ήταν πλέον μονόδρομος, αλλά για το ότι τα μέτρα σταθερότητας έγειραν μονομερώς απειλητικά προς την πλευρά των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων. Των αδύνατων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων. Περικοπή μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, άμεση φορολόγηση της τάξεως του 23% με 25% που έχει ως μοναδικό και απόλυτο αντίκτυπο τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, κατάργηση 13ου , 14ου μισθού που ουσιαστικά στήριζε και κυλούσε την εγχώρια μικροοικονομία, ελαστικό, απελευθερωμένο ωράριο, μείωση αποζημιώσεων απολυμένων, και τόσα αλλά το ίδιο ή και ακόμη περισσότερο οδυνηρά. Άλλωστε μην ξεχνάμε και όλα αυτά που υπάρχουν στα ψιλά γράμματα των μέτρων ή ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί όπως ο 13ος και 14ος μισθός στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που δεν φαίνεται να αποφεύγεται στα νέα μέτρα τα οποία θα εξαγγέλλονται κάθε τρεις μήνες.
Μαζί όμως με τα άδικα και ανισομερή οικονομικά μέτρα που φέρουν σε μορφή ασφυξίας και απελπισίας την ελληνική αγορά και τα νοικοκυριά, εκείνο που έρχεται να φέρει περισσότερη οργή και αγανάκτηση στους πολίτες με άμεσο κίνδυνο την κοινωνική έκρηξη και εξέγερση είναι το γεγονός της ασυλίας και ατιμωρησίας όπου εκκωφαντικά απολαμβάνουν κάποιες κοινωνικές ομάδες στην χώρα μας και ιδιαιτέρως πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες.
Φαίνεται ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ελλάδος που τόσο χρόνια έτρωγε και έπινε και κατά επανάληψη και κατά εξακολούθηση ασελγούσε επί της ελληνικής οικονομίας υποθηκεύοντας το μέλλον αυτής της χώρας(όπερ και εγένετο) αλλά και την ζωή των ανθρώπων της, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί στο ποσοστό και στο μέγεθος που θα έπρεπε την αγανάκτηση και την συσσωρευμένη οργή του κόσμου προς τα πρόσωπα τους και το σάπιο σύστημα τους.
Δηλαδή αντί τα οικονομικά μέτρα να αγγίξουν όλους εκείνους που πλούτισαν εις βάρος του λαού και της ελληνικής οικονομίας, και μάλιστα να τους οδηγήσει με γοργούς ρυθμούς στην δικαιοσύνη και στην κατά νόμο τιμωρία, η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ για πολλοστή φορά παίζει χυδαία και προκλητικά με τις αντοχές ενός ολόκληρου λαού. Αυτή την φορά όμως κοινωνικά επικίνδυνα. Αφού ακόμη και σε αυτή την ύστατη για την χώρα στιγμή διαφαίνεται να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την προάσπιση των μικροσυμφερόντων της, αγνοώντας ή μη θέλοντας να κατανοήσει ότι έφτασε στο τέλος της.
Ο ελληνικός λαός και ιδιαιτέρως οι χαμηλόμισθες, άνεργες, και οικονομικά εξαθλιωμένες ομάδες του, βλέποντας την αδικία εις βάρος τους, την μονομερή και επιλεκτική φοροεισπρακτική επιδρομή του κράτους δίχως πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια ή αντισταθμίσματα, θα εξεγερθεί. Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σε κοινωνική έκρηξη. Και τούτο κατά την ταπεινή μου γνώμη θα συμβεί- εάν πρωτίστως δεν έχουμε χρεωκοπία και πολιτική κατάρρευση - αμέσως μετά το καλοκαίρι, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Οι στιγμές είναι δύσκολες για όλους. Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να εγκαταλείψει το τρένο που οδήγησε στο γκρεμό. Ο λαός θα πρέπει να αναλάβει τις δικές του ευθύνες διότι και εκείνος με τον ένα ή άλλο τρόπο συνέβαλε σε αυτή την τραγική κατάσταση. Στηρίζοντας ή ανεχόμενος με άμεσο ή έμμεσο τρόπο το σύστημα αυτό, πολλές φορές επωφελούμενος από την κρίση αξιακού κώδικα και μέτρου. Η φράση « δεν πειράζει που κλέβουν οι πολιτικοί αρκεί να κάνουν έργο ή να μας δίνουν και εμάς» ήταν το τραγικό τραύλισμα μιας χώρας και κοινωνίας που πέθαινε.
Ίσως η κρίση αυτή μέσα από την οποία διέρχεται η Ελλάδα να είναι μια ευκαιρία προς πάντες। Για ανάληψη ευθυνών, αυτοκριτική και ουσιαστικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες με στόχευση, ρεαλισμό, κοινωνικό και πολιτισμικό όραμα. Πίσω από κάθε κρίση προϋπάρχει κρίση πολιτισμική, κρίση αξιών, αρχών, πολιτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών συμφωνημένων. Τούτο εδώ και δεκαετίες είχε εκλείψει από την Ελλάδα. Ίσως να ήρθε η ώρα για νέες συμφωνίες πολιτισμικής και κοινωνικής οργάνωσης με έναν πρωταγωνιστή υπεύθυνο πολίτη.
7 σχόλια:
Στην συγκεκριμένη φάση πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Λέτε πως θα μπορούσαν οι χώρες της Ευρώπης να σκεφτούν με γνώμονα την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και να μας στηρίξουν. Εκτός του ότι εν τέλει αυτό έκαναν, θα θελα να ρωτήσω και γω κάτι: Εμείς σκεφτήκαμε ποτέ με γνώμονα το μέλλον της Ευρώπης ή τους βλέπαμε πάντα σαν τους κουτόφραγκους που μπορούμε να τους αρμέγουμε;
Λέτε για την ευθύνη του πολιτικού κατεστημένου. Δηλαδή; Ποιών; Όλοι ανεξαιρέτως είναι υπεύθυνοι; Μήπως όσοι είπαν κάποιες σκληρές αλήθειες ο λαός και τα κόμματα τους πέταξαν έξω από το πολιτικό γίγνεσθαι αναπολόγητους και κατασυκοφαντημένους; Τί σάς λέει η περίπτωση του Στέφανου Μάνου και του Ανδρέα Ανδριανόπουλου;
Τέλος, μιλάμε για κρίση αξιών (δηλαδή ηθική-να πάτερ γιατί έχει σημασία η έμφαση στην ηθική και όχι στην οντολογία)και για ανάληψη των ευθυνών. Σωστά. Ο εκκλησιαστικός όμως οργανισμός συνεχώς παράγει ανεύθυνους,ανώριμους ανθρώπους, οι οποίοι αρνούνται να αναλάβουν την παραμικρή ευθύνη στην ζωή τους χάριν της υπακοής.Αυτή η μοναστική "αρετή" μας έχει καταστρέψει, γιατί πίσω από το πρόσχημα της αγιότητας κρύβει το φόβο για την αλήθεια και την ευθύνη και ενισχύει τον κάθε μορφής ολοκληρωτισμό. Λυπάμαι που το ομολογώ, αλλά και ο Στέλιος Ράμφος και ο Αρσένιος Μέσκος έχουν δίκαιο.
Συμφωνούμε Σπύρο. Έχεις δίκιο. Ετοιμάζω ένα άρθρο για αυτό το θέμα. Πάντως εγώ λέω ναι σε όλα αυτά. Όμως επιμένω σαν Χριστιανός να λέω ότι δεν έγινε σωστός καταμερισμός ευθυνών. Δεν πληρώνουν Σπύρο μου όλοι το ίδιο, με το ίδιο κόστος, το μεγάλο φαγοπότι που είχαμε στήσει στην Ελλάδα. Και κάποτε πρέπει στον τόπο αυτό να πληρώσουν και αυτοί που στην πραγματικότητα έχουν και κατέχουν,άδικα, άπληστα και εις βάρος του συνόλου. Αυτοί που πλούτισαν από αυτή την κατάσταση.
Τέλος για τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο δεν συμφωνώ. Είμαι από την απέναντι όχθη. Καθώς δε και για την οντολογία και την ηθική. Η ηθική πολλές φορές ίσως τις περισσότερες δεν έχει σχέση με την αλήθεια του ανθρώπου. Ενώ η ηθική που είναι αποτέλεσμα ορθής οντολογίας έχει απόλυτη σχέση με τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα. Άλλωστε μην ξεχνάς οτι εν πολύς ακόμη και ο Χριστιανισμός διαμόρφωσε μια λανθασμένη ηθική γιατί δεν είχε σωστή οντολογία.
Τέλος πάντων δεν ειναι θέμα να το λύσουμε απο εδώ. Τα λέμε απο κοντά κάποια στιγμή.
Καλημέρα σας, ή και καλησπέρα, ανάλογα.
Συμφωνωδιαφωνώ (επιτρέψτε μου τον... όρο) με το κείμενο.
Θα συμφωνήσω με τους λόγους που οδήγησαν κράτος και έθνος εδώ, όπως επίσης και στο ότι πρόκειται για κρίση πολιτισμού.
Διαφωνώ για τη μη αναφορά στο σημείο του πολιτισμού, διότι όσους εμφυλίους και κατοχές κι άν περάσαμε, και ήταν πολλά τα χρόνια αυτά από την "αρχαία" Ελλάδα ακόμα, αυτό που μας έκανε να ανακάμψουμε ήταν η παράδοση μας και ο πολιτισμός.
Μόνο αυτό μας ένωνε στα πιο δύσκολα, και κάναμε πέρα ακόμα και τις μεταξύ μας διαμάχες. Αυτά στηρίζουν κάθε έθνος, όχι μόνο το δικό μας, δε το έχουμε πατεντάρει ακόμα.
Εδώ και χρόνια κανένας, (σκοπίμως), δε διδάσκεται για αυτά, με αποτέλεσμα πως ότι του λένε ή θέλουν να του περάσουν στο μυαλό, να περνάει πλέον εύκολα, και να μην υπάρχουν τα ανάλογα φίλτρα για να το κρίνουν.
Φυσικό είναι να υπάρξει το "διαίρει και βασίλευε".
Και η μέγιστη διαίρεση έρχεται με τον εμφύλιο σπαραγμό δυστυχώς. Μεταξύ μας θα μας κάνουν να φαγωθούμε και έπειτα θα έρθουν ως κύριοι να βασιλέψουν, αν δε το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως.
Ανάληψη ευθυνών δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει. Μη γελιέστε! Είναι δυνατόν να αναλάβω ευθύνη και να πω στον λαό ότι: "ναι φταίω για το σημείο που οδήγησα τη χώρα ως πολιτικός";
Αυτό που θα πω είναι: "ορίστε κύριοι έκανα αυτό που με βάλατε να κάνω. Ναι η επιτυχία είναι και δική μου". Και θα το πω σε αυτούς που μου ορίζουν τι θα κάνω ως πολιτικός. Ως πιόνι.
Για αυτό δεν είπε και ποτέ κάποιος ότι φταίει.
Φυσικά και υπήρχαν άλλες λύσεις για το "οικονομικό" μας πρόβλημα, όπως υπήρχαν και οδοί ώστε να μη φτάσουμε ποτέ σε αυτό. Με τον τρόπο όμως που ποτέ δεν ακολουθήθηκαν οι οδοί αυτοί, με τον ίδιο τρόπο δε βρέθηκαν και οι λύσεις. Είναι δυνατόν να ΘΕΛΩ να σου δημιουργήσω πρόβλημα και μετά να σου ΔΙΝΩ τη λύση του; Μόνο λύση εξάρτησης από εμένα, θα σου δώσω. Και με τέτοιο τρόπο που εσύ θα χαίρεσαι κιόλας, ως βλάκα που σε κατάντησα τόσα χρόνια, με τη στέρηση του ίδιου του πολιτισμού σου. Δεν είναι μονόδρομος οι λύσεις αυτές, είναι οι μόνες που μας ΔΙΝΟΥΝ να έχουμε.
Και προσέξτε το μας ΔΙΝΟΥΝ.
Πλέον μας δίνουν τα πάντα. Φαΐ, ποτό, πληροφόρηση, πολιτισμό, προβλήματα, λύσεις. Όλα τα παίρνουμε από έξω, ακόμα και τα προβλήματα μας!
Λέτε για εξέγερση του λαού. Ενάντια σε ποιόν; Δε θα μείνει και κανείς τους εδώ.
Ή θα πετάξουμε τίποτα πέτρες στα ντουβάρια, και θα μείνουμε με την ικανοποίηση ότι "ααχ, τους έδειξα"; Αυτά είναι γελοιότητες. Τις βλέπουν από μακρυά εκείνοι που θα έπρεπε να υφίστανται τον εξοστρακισμό, και γελάνε με τους βλάκες.
Αν υπάρξει εξέγερση, μόνο ο ένας απέναντι στον άλλο θα μας μείνει να εξεγερθούμε, όπως στο παρελθόν, και η συνέχεια θα είναι ένας φαύλος κύκλος, με έναν "σωτήρα" που θα έρθει να μας ενώσει. Όπως στο παρελθόν και αυτό!
Κατά τη γνώμη μου αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε, είναι να μη θεωρήσουμε το διπλανό μας ως φταίχτη για το πρόβλημα μας. Να έχουμε καθαρό μυαλό, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε πίσω από τις γραμμές και να κρίνουμε σωστά. Και με το μυαλό καθαρό θα διαλέξουμε τη δική μας λύση. Σιγά σιγά τώρα. Τόσα χρόνια βιαζόμασταν στα πάντα. Στη ζωή, στην ψήφο, στις αγορές, στη δουλειά, στο δρόμο, πάντα με βιασύνη, δίχως σκέψη.
Ε, σκέψου λίγο τώρα και πράξε έπειτα.
Ισως Π.Λίβυε ο πάτος που έρχεται να ξυπνήσει μια αλλη Ελλάδα!
Για να αναλάβει κάποιος την ευθύνη των πράξεων του θέλει πολύ κ συνειδητή δουλειά κ νομίζω οτι ο Ελληνας εδω και πολλά χρόνια εχει εθιστεί στο "φταίνε οι άλλοι" και στο "Εγω να είμαι καλά".Ο συνδικαλισμός κ η θρησκεία είναι πεδία για καριέρα ενω η παιδεία κ το δημόσιο σχολείο είναι η εύκολη πόρτα για το μόνιμο μισθό κ την ασφάλεια.Ο Ελληνας θα πετάξει το τσιγάρο εξω απο το παράθυρο του για να καθαρίσει το χώρο του αδιαφορώντας για το ποιός θα επιβαρυνθεί απο αυτό, θα πάρει την αστυνομία αν ο γείτονας του φτιάξει ενα παράθυρο ακόμα στο σπίτι του ενω εχει την απαίτηση κανείς να μην μιλήσει για τα δικά του τα αυθαίρετα.Απαιτεί ευρωπαικές επιδοτήσεις για να μην κάνει τίποτα κ υποχρεώνεται στον βουλευτή για να βρει δωμάτιο σε νοσοκομείο και μια θέση με μόνιμο μισθό για το παιδί του.
Ανθρωποι με διδακτορικά κ αναγνώριση εξω έρχονται εδώ για να μάθουν οτι είναι κομμένοι στο μάθημα του "Ποιόν ξέρεις?" ενω διευθυντές, διοικητές κλπ επιλέγονται με αυστηρά Χρωματικά κριτήρια.Ποιά απο αυτές τις συμπεριφορές αγγίζουν, εστω κ με κιάλια ,την εννοια πολιτισμός;
Δεν ξέρω αν αυτοί που έχουν την ωριμότητα, τη γνώση κ την αίσθηση της ευθύνης εχουν καταφέρει να εχουν κ πολύ γερό στομάχι γιατί
ασφαλώς και εχουν να κάνουν με θέμα Φτώχειας, όχι τόσο της τσέπης όσο του νου κ της ψυχής.
Θα ήταν ίσως άδικο τόσος ατομισμός και τόση ανωριμότητα να μην χτυπήσουν σημείο μηδέν, μόνο όταν φοβάται τρέχει ο Έλληνας!
Το παρακάτω είναι απόσπασμα από τους πάπυρους της Οξυρύγχου. Ευτυχώς υπάρχει κάπου αναρτημένο. Γράφω το λίνκ για να το διαβάσετε ολόκληρο, αλλά προτείνω και το βιβλίο "Αφορισμοί και Διαλογισμοί" του Τσάτσου.
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_7568.html
Ο ύπατος Μενένιος Άπιος γράφει προς τον νεότερο Ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο, που θα έπαιρνε τη θέση του στη διοίκηση της Αχαΐας.
"Κερδίσαμε, αγαπημένε Ατίλιε, τον κόσμο με τις λεγεώνες μας, αλλά θα μπορέσωμε να τον κρατήσωμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρωμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης. Από τον Περσικό κόλπο ως τη Μαυριτανία, από τη γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς, πώς μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση, θα έπρεπε να ήταν πρώτος ετούτος καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας τους λαούς, αναλαμβάνομε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους.
.... Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε τη συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για τη δόξα της Ρώμης πέθανε νέος, γιατί αλλιώς θα ήτανε οι έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλλοίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσμούς, που αντέχουν στη ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων...
...Και μάλιστα όσο πιο πολύ εκτείνεται η εξουσία, όσο πιο πολύ αραιώνουν οι φρουρές και αυξαίνει η δυσαναλογία του αριθμού των αρχόντων και των αρχομένων, τόσο η εκμετάλλευση πρέπει να γίνεται πιο ανεπαίσθητη, ενας ελαφρύς τόκος που οι λαοί μας πληρώνουν για την τάξη και την ειρήνη που τους εξασφαλίζουμε. Αλλά δε φτάνει να τους χαρίζωμε ειρήνη και τάξη, γιατί αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Πρέπει να προάγωμε την υλική ευημερία των λαών μας. Πρέπει με την υπερέχουσα τεχνική μας να τους κατασκευάζωμε υδραγωγεία και αιωνόβιους δρόμους, λιμάνια, γιοφύρια και άλλα έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων πιο άνετη και πιο εύκολη. Θα έπρεπε ακόμη και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε.
Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνωμε μόνο στις δυτικές επαρχίες, γιατί εκεί που βρίσκεσαι εσύ, οι έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλλίτερα από μας. Ας επαναλάβωμε και εμείς τη δυσάρεστην ομολογία του Οράτιου Φλάκκου: Graecia capta, ferum victorem cepit, et artes Intulit agresti Latio. ...O έλληνας είναι πιο εγωιστής από μας και συνεπώς και από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο, και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν απ΄ αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το εγώ, αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο «εγώ» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των Ανθρώπων. Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες."
Έχει και καλύτερη συνέχεια.
"O έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνέψης την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του. ..."
Αγαπητέ π. Λίβυε,
πέρασα για μια καλησπέρα:))
η απουσία σου αισθητή!
Και όπως πάντα, καλή δύναμη!
π.Λίβυε, συμφωνώ με τις επισημάνσεις σου. Απλά θα ήθελα να τονίσω και να κατακρίνω τη στάση πολλών της Εκκλησίας (θεολόγων ή ιερέων) να εστιάζουν μονομερώς σε ζητήματα προσωπικής ή εθνικής ενοχής, λησμονώντας τις κραυγαλέες ανισότητες που και εσύ περιγράφεις. Ξαφνικά θυμήθηκαν ότι όλοι μας (;) φταίμε...Πού ήταν όλοι αυτοί παλαιότερα. Στις καλές εποχές; Τότε κάποιοι που λέγαμε ότι φταίμε συλλογικά κατηγορούμασταν για "προδότες".
Ευχαριστώ! από www.democracycrisis.com
Δημοσίευση σχολίου