Ο Φ. Θαλασσινός γράφει στο Protagon για το βιβλίο "Ο Κινέζος , ο Θεός και η Μοναξιά".

Ο πατέρας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος μας δίνει ένα βιβλίο σύγχρονων παραβολών. Το απαύγασμα της σοφίας καθεμιάς απ' αυτές αγγίζει τις ζωές του αναγνώστη στην πιο καθημερινή εκδοχή της ύπαρξης του. Τα θέματα, οι αξίες, τα όνειρα με τα οποία καταγίνεται συγγραφικά ο πατέρας είναι όσα εξ αυτών αφορούν σε όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής ειμαρμένης κάθε ανθρώπου. Οι άνθρωποι όσο ξεχωριστές και να ειναι οι υποστάσεις τους, κατατρύχονται από τα ίδια πάθη και ονειρεύονται με τον ίδιο πόθο.

Δεν είναι τυχαία η βαρύνουσα σημασία και η περίοπτη θέση με τις οποίες ο συγγραφέας περιποιεί το όνειρο. Πολλές φορές οι άνθρωποι κόντρα στα θέσφατα, τους νόμους, γραπτούς και άγραφους, τα ειοθώτα της κοινωνίας που εγκαταβιώνουν επιθυμούν ένα ρηξικέλευθο πέρασμα με την ειμαρμένη τους. Ευαγή χαρακτηριστικά της θέλησης του ανθρώπου για σπάσιμο των δεμών του είναι η αγάπη και η εσωτερική ανάγκη για διαρκή πνευματική άσκηση και καλλιέργεια. Σε μικρές τοπικές κοινωνίες το όνειρο στραγγαλίζεται πιο εύκολα. Ο αίρων το βάρος της κοινοποίησης του ονείρου σε μία συντηρητική κοινότητα περιθωριοποιείται ως η παρέκκλιση στον νόμο, ως η ανεπιθύμητη ετερότητα. Αυτός ακριβώς ο άνθρωπος μετεωρίζεται ανάμεσα στην ευόδωση και τη ματαίωση του ονείρου του. Οι αντιδραστικοί κραδασμοί που αισθάνεται σε μία ευυπόληπτη κοινωνία λειτουργούν καταλυτικά για τις δράσεις του. Η ιστορία του ονείρου είναι παράλληλη με τις ιστορίες του θανάτου των ονειροπόλων. Ακόμη και ο σημερινός τρόμος της παγκόσμιας τάξης πρός κάθε επαναστατική κίνηση είναι υποδηλωτικός της δύναμης τού ονείρου. Παραφράζοντας... μπορεί να σκοτώσεις μία επανάσταση αλλά δεν μπορείς να γκρεμίσεις το όνειρο της. Το όνειρο θα μένει πάντα ζωντανό για να φωτίζει τον δρόμο των ανθρώπων και να δίνει κουράγιο στους επόμενους αγωνίστες του. Ένα όνειρο μπορεί να περιμένει αιώνες μέχρι την κρίσιμη στιγμή που θα ανθίσει.

Στα κείμενα του πατέρα Χαράλαμπου Παπαδόπουλου ο αναγνώστης θα συναντήσει συχνά τις σκέψεις του (πατέρα) γύρω από την αγάπη, ο κατεξοχήν καρπός της διδασκαλίας του Χριστού. Ό,τι δένεται με τον άνθρωπο με σχέση αλληλοπεριχωρητικής αγάπης παραμένει αιώνια στην καρδιά του. Ο πόνος της ζωής, οι περισπασμοί απ' αυτά που αληθινά κανείς αγαπάει, οι εκτροπές από τους στόχους της αγάπης του δεν είναι αρκετοί για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη λησμονιά όσων αγάπησε. Έρχεται πάντοτε το πλήρωμα του χρόνου που θα αναρριπίσει την φλόγα των ευαγών διακαών πόθων του. Ό,τι αγαπήθηκε θα έρθει ο καιρός που θα εμψυχώσει τον άνθρωπο που το αγάπησε.

πηγη protagon.gr

Όταν ο αγώνας με κάποιο πρόβλημα, κάποια σωματική αναπηρία, αποδεικνύεται απονενοημένος, υπάρχει ο δρόμος της συμφιλίωσης με τον εχθρό. Ο πατέρας Χαράλαμπος, γνωστός στα διαδικτυακα blogs με το παρωνύμιο Λίβυος, σε κάποιο σημείο του βιβλίου του αφηγείται την ιστορία ενός απελπισμένου τυφλού. Με αφορμή την υπόθεση του κειμένου δράττεται της ευκαιρίας να μιλήσει για σημαντικά υπαρξιακά ζητήματα. Ο άνθρωπος οφείλει να συνάπτει σχέσεις ευγνωμοσύνης με το μερίδιο της ομορφιάς που εκπτυχώνεται στις αισθήσεις του. Ο κωφός με την άσκηση μπορεί να αναγαλλιάζει για την ηλιαχτίδα που διασχίζει το ημιφωτισμένο του δωμάτιο. Ας μην παραπονιέται που δεν ακούει το τραγούδι των πουλιών. Οι άνθρωποι ως υπάρξεις άγονται και φέρονται, στροβιλίζονται στη ζωή ο καθένας με τις αναπηρίες του και τις ελπίδες για την ίασή τους. Η επικέντρωση της προσοχής στην ομορφιά και την αρμονία και της παραμικρής εκδήλωσης τής κοσμικής δημιουργίας είναι ικανή να απαλύνει και τον χειρότερο πόνο. Το κρύο εξαφανίζεται στην αναθύμηση της εσωτερικής φλόγας της θείας χάριτος. Θιβετιανοί μοναχοί έζησαν γυμνοί σε πολικές θερμοκρασίες γιατί με την άσκηση τα σώματα τους έκαιγαν στο πυρ της αγάπης του Θεού. Μέσα στην κοσμοχαλασιά η πίστη στις άρρητες δυνάμεις του ανθρώπου βοηθάει ακόμη και σ' αυτο το πέρασμα απ' τη στενωπό του θανάτου να μοιάζει με το πιο συναρπαστικό ταξίδι πέρα από το τέλος.

Σε μία απ' τις πιο επίκαιρες ιστορίες του ο ιερωμένος συγγραφέας ασχολείται με το θέμα των οικονομικών αυτόχειρων. Εντοπίζει την απόγνωση, το τέλος κάθε ελπίδας, που οπλίζει τη σκανδάλη του όπλου του αυτοχειρα ή παρωθεί τον απελπισμένο στο salto mortale. Όταν δεν έχεις να θρέψεις τα παιδιά σου και προοιωνίζονται οι θάνατοι των μελλόντων όλων σου τον καρπών, η εθελούσια έξοδος απ' τη ζωή μοιάζει με σάλπισμα βοήθειας για ελπίδα απ' τα πιο δυνατα μέλη μιας κοινότητας. Είναι μία υψηλή πράξη στοργής στους έσχατους καιρούς μας.

*Ο Φώτης Θαλασσινός γεννήθηκε στην Κω το Σεπτέμβριο του 1977. Είναι συγγραφέας και υπήρξε συνεργάτης στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας.