31 Δεκ 2014

Στην αλλαγή του χρόνου...


Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα. 
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…
Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης. Φτάνει που τον βρήκες…. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές την ζωή. Και να θυμάσαι, οτι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ..


π.λίβυος 

28 Δεκ 2014

Σκέψεις πάνω απο την φάτνη...


Αυτά είναι κάποια statous που έγραψα αυτές τις μέρες, στο προφίλ μου, στο facebook. Τα μοιράζομαι μαζί σας κι από εδώ.

 ..Όλοι σκέφτονται τι δώρα θα κάνουν αυτές τις μέρες: βρες μια καρδιά στην μοναξιά και νιώσε την...

  ..Και είναι αιώνες τώρα που προσπαθεί ο Ηρώδης να σκοτώσει το παιδί μέσα μας..

..Κοιτώ τις φάτνες των πόλεων. Χαρούμενα σφριγηλά πρόσωπα, ζώα γελαστά και μυρωδάτα, στάχυα ξανθά και αμάραντα, φως και λαμπιόνια. Γελάω με το ψέμα. Γιατί μόνο έτσι δεν ήταν τα πράγματα εκείνη την νύχτα. Τελικά 2000 χρόνια πέρασαν κι ακόμη δεν μπορέσαμε να συγχωρήσουμε στον Θεό μας, ότι γεννήθηκε σε στάβλο. Μας τσακίζει η ταπείνωση του... Είναι γιατί Εκείνος ερωτεύεται και δεν υπηρετεί την εικόνα του.

…Μόλις είχα τελειώσει την Θεία Λειτουργία. Πήρα ένα καφέ στο χέρι και περπάτησα σε βρεγμένους μοναχικούς δρόμους. Τα βήματα των περαστικών είχαν ασελγήσει πάνω στις πέτρες και η βροχή είχε πεισμώσει να ξεπλύνει τα σημάδια. Η κοπέλα άνοιξε την πόρτα της καφετέριας και πέταξε το σκυλί στο δρόμο. Μέσα σόμπες και ζεστασιά. Έξω βροχή και παγωνιά. Σταμάτησα και κοίταξα το σκυλί στα μάτια. Δακρυσμένο ζητούσε έλεος. Βλέμμα που ραγίζει.  Χαμήλωσα το κορμί μου. Άνοιξα το παλτό και χώθηκε στον κόρφο μου. Το αδέσποτο κι εγώ, είμαστε ένα. Ζητάμε την ίδια αγκαλιά!!! Σε λίγες ώρες θα κτυπούσαν οι καμπάνες των Χριστουγέννων. Έλα του είπα, έλα, απόψε γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
  • π. λίβυος



5 Δεκ 2014

Αγιότητα είναι........


του π. Λίβυου 

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.

Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.

Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.

Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.
Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.


19 Νοε 2014

Οι σκιές που συνθέτουν....

Όταν περνάμε μια δύσκολη φάση στην ζωή μας, διαμορφώνεται μέσα μας, μια πολύ γκρίζα απόχρωση, λίγο πριν από το απόλυτο σκοτάδι. Μία αίσθηση βαθιάς απουσίας. Θλίψη και οργή γεμίζουν τα σωθικά μας. Αισθανόμαστε ότι όλοι είναι απόντες, ακόμη και ο Θεός, εκτός από τον τύραννο και δήμιο εαυτό μας. Νιώθουμε ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, κι ίσως να μην υπάρξει και μετά. Κι όμως, περνάει και αυτό κι αυτά κι άλλα πολλά που σίγουρα μες στην ζωή θα ανταμώσουμε. Και σαν σηκώσουμε κεφάλι καθώς λέμε, κάνουμε τον σταυρό μας, που τελικά πονέσαμε, δακρύσαμε, αισθανθήκαμε αδύναμοι και φοβισμένοι, γιατί όλα αυτά μαζί μας δίδαξαν, μας βάθυναν και καλλιέργησαν εντός μας ότι πιο όμορφο υπάρχει στην ψυχή μας.

Είναι τελικά όλες αυτές οι μαύρες σκιές που απλώνονται στην ζωή μας, που συνθέτουν το φώς στο πρόσωπο μας. Δίχως αυτές δεν θα είμαστε εμείς…

π.λίβυος 

14 Νοε 2014

Συγνώμη απ' την ζωή...


Κουράστηκες να υπολογίζεις τα πάντα στην ζωή σου ε; Να νιώθεις ενοχές και ανασφάλειες για κάθε κίνηση ή συναίσθημα σου. Κουράστηκες να περιμένεις την ζωή κι αυτή να αργεί πάντα μια μέρα.. Πες το.. μην φοβάσαι. Ομολόγησε το. Μα όχι σε εμένα. Στον εαυτό σου να το πεις. Με εκείνον που χρόνια τώρα προσπαθείτε να αλληλοεξοντωθείτε. 
Μίλα του, πες του, «με κούρασες ρε μπαγάσα, σε κούρασα κι εγώ καρδιά μου. Με πλήγωσες πολύ, σε λάβωσα. Με παίδεψες και εγώ σε τυράννησα ασύστολα και αυτοκαταστροφικά. Τα θέλω και τα όνειρα σου τα κατέστρεψα με αδιόρατη χαρά.
Δεν ξέρω πως έγιναν έτσι τα πράγματα, πως τα έφερε έτσι η ζωή και ζήσαμε σαν δυο μεγάλοι εχθροί. Σαν να μην είμαστε ένα, μα δυο, αντίπαλοι και διαφορετικοί.. Καθημερινά ο ένας πολεμούσε τον άλλο, προσπαθούσαμε με αβυσσαλέο μίσος να αλληλοεξοντωθούμε.
Ξέρεις τι λέω εαυτέ μου; Να.. τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια σε μάχες και έριδες, σε ενοχικά κυνηγητά δίχως ανάσες και σε φόβους χωρίς ξημέρωμα, να δώσουμε τα χέρια. Να συμφιλιωθούμε, να πούμε φτάνει. Να μην είμαστε δυο, μα ένα. Όχι εχθροί μα φίλοι σε ένα κοινό δρόμο. Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου. Μην τον αφήνουμε να γελάει ειρωνικά που σκορπάμε τις ώρες και τις στιγμές μας, σε αδελφοκτόνες μάχες. Να με κάνεις μια αγκαλιά και εγώ μια πιο μεγάλη. Και να πάμε ξέρεις πού; να πάμε σε ένα ψηλό σημείο, σε ένα λόφο, να σταθούμε μια χαραυγή, κι να πούμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο συγνώμη στον Θεό και την ζωή που σκορπίσαμε σε μέρες νόθες….» «Να κάτσουμε να κλάψουμε πικρά, να πούμε συγνώμη στην ζωή πρώτη φορά».


π.λιβυος

25 Οκτ 2014

Η χαρά είναι στα απλά...


Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος. 
Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε. 
Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. 
Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.
Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.
Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.


π. Χαράλαμπος -Λίβυος- Παπαδόπουλος 

20 Οκτ 2014

Αφήσου.....


Δεν έχουμε αποδοχή στον εαυτό μας και στους άλλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό και την ζωή. Χτυπιόμαστε αυτομαστιγωνόμασε για να εξιλεώσουμε ενοχές που έθεσαν άλλοι στην ζωή μας και όχι ο Θεός και η ύπαρξη. Ο Θεός δεν μας έδωσε ενοχές, μα εκείνοι που θέλουν να εξουσιάζουν την ύπαρξη μας.
Λέει ο όσιος Πορφύριος «Έτσι ν' αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία… Μη πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ' το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει φως, και το σκοτάδι θα φύγει… Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μη κάνετε καμιά προσπάθεια ν' απαλλαγείτε απ' αυτές. Ν' αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος.»
Ας σταματήσουμε να πηγαίνουμε αντίθετα σε αυτό που είμαστε, σε αυτό που νιώθουμε, όλα μπορούν να γίνουν δρόμος, έστω και δύσβατος, έστω και λασπωμένος, θα φτάσουμε όμως στο προορισμό μας.
Γιατί πνίγεται κάποιος;
Γιατί παλεύει να σωθεί.
Πότε δεν πνίγεται;
Όταν πεθάνει. Ο νεκρός στην θάλασσα επιπλέει.
Μα γιατί; Γιατί έπαψε να αντιστέκεται και έμαθε να αφήνεται…


π. Χαράλαμπος λύβιος Παπαδόπουλος

9 Οκτ 2014

Πριν εξομολογηθείς ψάξε...




Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας.
Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου. 
Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον. 
Εαν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εαν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εαν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές. 
Προσευχήσου, αναζήτησε, οχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε απο αυτά. Έναν παπά που να ζεί τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λεει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!! 
Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς". 
Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το οτι ζείς και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές. 
Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. Μια φορά, ένας παππούλης, απο αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια "το ύφασμα σου, ήταν απο μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται........ "

π. Χαράλαμπος(Λίβυος)Παπαδόπουλος

4 Οκτ 2014

Εξομολογήσεις...


από το προφίλ μου στο facebook

Εχθές μίλησα με έναν άνθρωπο πολύ προσωπικά. Μου είπε και του είπα βαθιές εσωτερικές αλήθειες. Πόνους, τραύματα, αστοχίες, αδυναμίες, ανείπωτες επιθυμίες, στοιχειωμένα όνειρα, πτώσεις και ανατάσεις. Και αυτός που είπε τα δικά του, την δική του καθημερινή πάλη και ιστορία. 

Μιλούσαμε ώρες. Μα να δεις, ότι δεν κουράστηκα καθόλου. Πράγμα σπάνιο για μένα. Δε μου συμβαίνει συχνά. Μα δεν κουράστηκα, γιατί με καταλάβαινε δίχως να πρέπει να του εξηγώ πολλά. Δίχως ερωτήσεις που τις πιο πολλές φορές κρύβουν ανασφάλειες και αμυντικές εκλογικεύσεις του ψυχισμού μας. Ξέρεις, τότε που ρωτάς πολλά για να μην πεις τίποτα στο τέλος. 

Η εξομολόγηση πέρα της μυστηριακής χάρις έχει και μια άλλη ασύλληπτη θεραπευτική ομορφιά, το γεγονός ότι σου επιτρέπεται να μιλάς και να μοιράζεσαι την κατάντια σου, την υπαρξιακή φτώχεια σου, την πτώση, το σκοτάδι της ψυχής σου. Αυτό είναι τόσο απίστευτα όμορφο. Να μπορείς να μιλάς όχι για τα κατορθώματα σου, μα για τις ελλείψεις σου, τις πτώσεις σου και ότι πιο φρικτό κουβαλάς στην ψυχή και το κορμί σου. 

Μέσα σε αυτή την ομορφιά της αποδοχής, μου επέτρεψε και του επέτρεψα, να είμαστε οι εαυτοί μας, δίχως μάσκες. Δίχως την απειλή της απόρριψης. 
Ξέρεις τότε δεν υπάρχει άγχος, μονάχα ελευθερία. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να είσαι και το παίζεις κάποιος άλλος από αυτός που στην πραγματικότητα υπάρχεις, όταν δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανένα.

Γι αυτό η ταπείνωση είναι μεγίστη αρετή. Γιατί σε ελευθερώνει από την δική σου φρικτή και αυστηρή ματιά. Γιατί παύεις να κρίνεσαι και να επικρίνεσαι, να αξιολογείσαι και στο τέλος να εξαντλείσαι κουρελιασμένος από αντοχές, στα μάτια και την άποψη του άλλου για σένα.

Ελευθερία έχει η ταπείνωση από τους άλλους, μα ποιο πολύ από τον φρικαλέο δήμιο που κουβαλάς μέσα σου και σε εξοντώνει διαρκώς στα μαρτύρια της καρδιά σου. 
Και ξέρεις εεεε;;; Την κουκούλα αυτού το δήμιου δεν θέλησε ποτέ κανείς να την τραβήξει. Μα κανείς σου λέω. 
Γιατί εάν την τραβούσε θα αντίκριζε πρόσωπα πολύ αγαπημένα μα πιο πολύ τον ίδιο μας τον εαυτό.

π. Χαράλαμπος(Λίβυος)Παπαδόπουλος

26 Σεπ 2014

Η προσευχή δεν είναι συνταγή.....


από το προφίλ μου στο face 
Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει. Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι… 
Είναι δυνατόν η προσευχή, που είναι μια από τις ανώτερες μορφές εσωτερικής έκφρασης και δημιουργίας, ανώτερη μορφή τέχνης, ως έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ «η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, και ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμη..», εμπειρική σχέση με τον Θεό, να μετατρέπεται σε γυμναστικές επιδείξεις, χημικές ενώσεις, και συνταγογραφούμενες ευκαιρίες; 
Δεν προσεύχομαι καλά και κακά, σωστά και λάθος, δεν ρωτάω ακούστηκε η προσευχή μου; τώρα θα γίνει αυτό που ζήτησα; Πόσο ακόμη να προσευχηθώ για να επιτευχθεί ο στόχος μου; Τώρα έπιασε η προσευχή που είπα; Έχει δύναμη με τον τρόπο που την έκανα;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις και αγωνιώδης απορίες, είναι σεβαστές αλλά πολύ μακριά από αυτό που είναι η προσευχή. 
Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση. Ενωνόμαστε με τον μυστήριο ζώντος Θεού. Κοινωνούμε την αδυναμία μας και την αστοχία μας, με την πληρότητα Εκείνου. Ομολογούμε την ανεπάρκεια μας, και ζητάμε την αγάπη Του να αγκαλιάσει την αδύναμη φύση μας. Τον πόνο, τους καημούς και τα βάσανα μας, τα κάνουμε αιτία κουβέντας και κοινωνίας με τον Πατέρα μας.
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα.."..

π. λίβυος-Χαράλαμπος Παπαδόπουλος 

22 Σεπ 2014

Η αγκαλιά της Παρουσίας Του.....


Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πως φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στο «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Άλλοι πάλι ότι από τα ουράνια στρώματα θα κατέβει ένα υπέρτατο Ον, το οποίο με φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο θα επέμβει στην γή στην ιστορία, στην ίδια μας την ζωή. 
Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα. 
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά ίσως. Ο Θεός που περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μας είπε, ότι ένα έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο θα είναι μέσα μας και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε πολλώ δε μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και φαντασιακή εικόνα Θεού. 
Κοιτάξτε εάν ο Θεός ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδες συναισθηματισμό που πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια ουράνια αρχή με την οποία θα έπρεπε να συντονιστούμε. Ενώ τώρα στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!! 
Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους μα ένας πολύ σημαντικός είναι γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική ενέργεια. Αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας. Αποκαλύπτεται. 
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι μέσα από τους ανθρώπους που είναι διπλά μας, ή εμφανίζονται στην ζωή μας. 
Γι αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε μα που είναι ο Θεός, γιατί δεν μου φανερώνεται, ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού σε εμάς.   Εκεί θα βιώσουμε την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν, μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν και δεν μας καταστρέφουν. Και αν ορισμένοι δεν τους συναντήσαμε ακόμη θα μας τους φανερώσει εάν εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτή την κοινωνία μας μαζί τους. 

Έλεγε ένας γέροντας ότι εγώ την αγάπη του Θεού την κατάλαβα όταν γνώρισα τον παπά- Φ…….. εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να σε αγαπάει ο Θεός. Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: πάτερ μου, τόση αγκαλιά που πήρα από τον Γέροντα, δεν την έχω πάρει ποτέ από τον πατέρα μου. Στην σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ. 
Μια κοπέλα μου είπε: μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μας. Άλλη μου ανέφερε. Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή μια κυρία γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει. Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν επί γης Θεό; Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους ανθρώπους με την αγάπη του και δεν τους κατέκρινε. Μα και τον παπά-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες αναλογικά πάντα, πως είναι η αγάπη του Θεού. 
Εμείς όμως τι κάνουμε τους ανθρώπους που μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από την ζωή μας. Τους συκοφαντούμε τους εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε. 
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας; Μήπως κοιτάμε ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές όπως έλεγε και ο π. Δημήτριος Στανιολάε; ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεβάτι μας; 

π. λίβυος- Χαράλαμπος Παπαδόπουλος. 


13 Σεπ 2014

Τα πατώματα ....


Κάθε μέρα ο κόσμος βγαίνει για δουλειά. Πάει να ψάξει και να πράξει, αυτό που ονομάζουμε εργασία, μεροκάματο. Να ζήσεις να επιβιώσει. 

Υπάρχουν όμως κάτι ψυχές που κάθε μέρα κάνουν και μια επιπλέον βαριά εργασία. Ίσως την πιο επώδυνη.

Παλεύουν, ματώνουν στην κυριολεξία, να κρατηθούν στην ζωή. Αγωνίζονται για να μπορέσουν να ζήσουν και σήμερα. Όχι για το ψωμί τους μα για την ψυχή τους, για την ελπίδα.

-Πάτερ μου, μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου, να παλεύει με σκιές και φαντάσματα, για να μπορέσει να κρατηθεί, να είναι καλά και να επιβιώνει. Μια ζωή πάτερ μου!! 

Κόπος τεράστιος. Γεθσημάνια αγωνία. 

Και καλά, εκείνος που δούλεψε και κουράστηκε το κορμί του, το βράδυ σαν γυρίσει σπίτι του, θα αράξει, θα πέσει στο κρεβάτι του. Εκείνος όμως που δούλεψε με την ψυχή του και τα υπόγεια διαμερίσματα της, για να μπορεί να πάρει και σήμερα μια ανάσα, μια παράταση από την απόγνωση, το βράδυ θα πέσει στα πατώματα. 

Πολύ θα ήθελα να προσκυνήσω αυτά τα πατώματα, μυρίζουν ανάσταση.


π. λίβυος 

4 Σεπ 2014

Η αδελφή μου...


του Σταύρου Ζουμπουλάκη (Η αδελφή μου..)

Αγαπημένοι φίλοι με βοήθησαν να δω κάτι που ήταν ολοφάνερο αλλά που εγώ, τυφλωμένος από τον πόνο, δεν έβλεπα, ότι δηλαδή η αδελφή μου, παρά την αρρώστια της(έπασχε από βαριάς μορφής επιληψίας), δεν ήταν διόλου ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Τους χρωστάω παντοτινή ευγνωμοσύνη. 
Η Γιούλα υπέφερε μα δεν ήταν δυστυχισμένη. Το κριτήριο για να πεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι δυστυχισμένος είναι πάντα η χαρά. Η Γιούλα, χαιρόταν την ζωή της. Ειχε πολύ περισσότερη χαρά από τους πιο πολλούς υγιείς. Από την στιγμή που περνούσαν οι κρίσεις, από το άλλο ακριβώς λεπτό, ξανάμπαινε φουλαριστή στην ζωή.
Χαιρόταν με το πιο μικρό και ασήμαντο πράγμα. Της άρεσε να της κάνουν δώρα, για να πάρει αυτή την χαρά. Χαιρόταν στην εκκλησία, στο σινεμά, στο θέατρο, στα μουσεία, στα εστιατόρια, παντού,. Χαιρόταν το διάβασμα και η μουσική. Χαιρόταν όταν βρισκόταν με παρέα, χαιρόταν και όταν ήταν μόνη. Όταν πήγαινε σινεμά ήταν για αυτήν ένα πανηγύρι: ετοιμαζόταν, διάβαζε για την ταινία, στολιζόταν, βαφόταν, προμηθευόταν σοκολάτες για το διάλειμμα.
Εκκλησία δεν πήγαινε τακτικά, της ήταν και δύσκολο, λόγω των φαρμάκων, να ξυπνήσει πρωί, όταν πήγαινε όμως ήταν εκεί με όλες τις ίνες του σώματος της, και χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Δεν ξέρω απολύτως κανέναν άνθρωπο πού να μετείχε στην κοινή λατρεία του Θεού με τόση χαρά. Την χαροποιούσε ιδιαίτερα η ακολουθία του Μεγάλου Σαββάτου το πρωί, τη στιγμή του Ανάστα ο Θεός, τρελαινόταν από χαρά. Η χαρά είναι πνευματικό γεγονός. Προϋποθέτει την καλοσύνη και την αγάπη. Ο κακός δεν μπορεί ποτέ να είναι χαρούμενος-αυτή είναι και η τιμωρία του, η κόλαση του.


Πηγή: Η Αδελφή μου, Σ. Ζουμπουλάκη

Σελ.53-54 

21 Αυγ 2014

Σου είπαν δεν έχεις πίστη...


Πες μου πόσες φορές δεν άκουσες, ότι δεν έχεις πίστη αρκετή για αυτό υποφέρεις; 
Πες μου πόσες φορές σου είπαν ότι εάν πήγαινες εκκλησία δεν θα είχες προβλήματα; 

Με ρωτάς και εμένα. Λες πάτερ μήπως έχω κατάθλιψη γιατί δεν πιστεύω πολύ; 
Δεν ξέρω, μα η απάντηση νομίζω ότι δίνετε μέσα από την εμπειρία της εκκλησίας. Όχι εκείνων που αυτάρεσκα λένε και πιστεύουν ότι είναι οι άνθρωποι της εκκλησίας, μα εκείνων που δίχως να το αισθάνονται πραγματώνουν την εκκλησία του Χριστού, όπως τον αθώο που ποτέ δεν θα νιώσει την βαθιά αγαθότητα του. 
Εμένα λοιπόν αυτή εμπειρία με διδάσκει ότι ο Χριστός υπέφερε πάνω στον Σταυρό και πέθανε πρώτα για να αναστηθεί. 
Η Παναγία μονίμως διωγμένη και κυνηγημένη γι αυτό που φέρει και είναι. Οι απόστολοι και οι μάρτυρες φυλακισμένοι και δια φρικτών μαρτυρίων παραδομένοι από τους δημίους της ιστορίας  στον θάνατο. 
Οι ερημίτες και ασκητές, σε ένα συνεχή αγώνα μαρτυρίου της συνειδήσεως και εσωτερικής νίψεως κ.ο.κ. Ο Άγιος Σιλουανός λένε πως δυο φορές σκέφτηκε να τερματίσει την ζωή του. 

Πόνος και σε αυτούς; Ναι. 
Γιατί η αγιότητα δεν καταργεί την ανθρωπινότητα. Ο Άγιος δεν είναι μόνο πνεύμα, γιατί έτσι θα ήταν φάντασμα, μα ούτε μόνο σώμα γιατί έτσι θα ήταν πτώμα. 

Τότε θα μου πεις και τι αλλάζει μέσα στην εκκλησία; 
Δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα πονέσουμε αλλά το πώς θα πονέσουμε και τι προοπτική θα έχει αυτός ο πόνος. Το πως βιώνουμε τις καταστάσεις της οδύνης που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν στην ζωή μας. Η εκκλησία, ο Χριστός, προσφέρουν ένα τρόπο ζωής που μεταμορφώνει τα πάντα. Η εκκλησία δεν είναι φυγή αλλά τρόπος να ζεις. Από την φωτιά θα περάσεις μα με τον Χριστό δεν θα καείς….

π. λίβυος

5 Αυγ 2014

Χαρά, Χριστιανικές εντολές... (δ΄μέρος- τελευταίο, συνέντευξης Ράδιο Πειραϊκής Εκκλησίας)


Συνέντευξη της Σοφίας Χατζή 
με τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο(Λίβυος),
εφημέριο στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Πύργου στη νότια Κρήτη.  (δ΄ μέρος) τελευταίο. 

  • Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ χριστιανισμού και χαράς;
 Ταυτόσημα νομίζω ότι είναι. Το ευαγγέλιο είναι η χαρά που έφερε η ανάσταση. Είναι αυτό που λέει ο Χριστός ότι τη χαρά που σας έφερα δεν πρόκειται κανείς να σας την πάρει. Η χαρά και η ειρήνη είναι ταυτόσημα της παρουσίας του Θεού. Ο γέροντας Αιμιλιανός λέει ότι εκεί που δεν υπάρχει χαρά, δεν υπάρχει ο Θεός. Στις μέρες μας υπάρχει δυστυχώς μια παραχάραξη και μια παραμόρφωση του χριστιανικού μηνύματος και της χριστιανικής ζωής. Και πολλές φορές αυτή παρουσιάζεται στο προφίλ ενός ανθρώπου μελαγχολικού, μίζερου, εσωστρεφούς, που δεν γελάει, που δεν χαίρεται, που το σώμα του έχει μια ακινησία πτώματος, με μια δυσαρμονία στις κινήσεις του και σε όλη την ύπαρξή του. Αυτό δεν είναι χριστιανός. Αυτό δεν έχει αναφορά στον Χριστό. Ο Θεός είναι χαρά, είναι ευλογία, είναι άνοιγμα, είναι πλάτυνση της ύπαρξης, είναι άνοιξη. Ανοίγει ο άνθρωπος, έρχεται η χαρά του Αγίου πνεύματος μέσα του. Τα βλέπει όλα λαμπρά και χαριτωμένα. Και ας είναι δύσκολα και ας είναι προβληματικά και ας είναι ταλαίπωρος. Αλλά χαίρεται που Κάποιος τον αγαπάει. Χαίρεται που Κάποιος δεν τον αφήνει να πάει στο μηδέν. Χαίρεται τη χαρά της αναστάσεως. Χωρίς να είναι όλα καλά στη ζωή του. Αυτή η ταύτιση του χριστιανού με τον κακομοίρη, του μίζερου, που όλα τα βλέπει αμαρτωλά, κακά και άσχημα, δεν έχει καμία σχέση με το Άγιο Πνεύμα αυτό το πράγμα. Αν δούμε την εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ θα αντικρίσουμε έναν άνθρωπο κυρτωμένο που το πρώτο πράγμα που θα έρθει στο μυαλό μας είναι ότι ο άνθρωπος αυτός υποφέρει. Κι όντως υπέφερε. Αλλά αν δούμε το πρόσωπό του, θα δούμε τη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Έλαμπε, ήταν χαρούμενος. Και δεν ήταν ότι δεν υπέφερε. Δεν ήταν σε μία νιρβάνα ή είχε ξεφύγει από την κοινή ζωή των ανθρώπων. Είχε τα καθημερινά βάσανα που έχουν όλοι. Αλλά η χάρις του Θεού και η σχέση με τον Θεό τού έφερνε χαρά. Αυτός είναι ο χριστιανός. Μία από τις μεγαλύτερες κατηγορίες απέναντι στον χριστιανισμό είναι ότι οι χριστιανοί έχουν χάσει τη χαρά. Για να βρούμε όμως τη χαρά του Κυρίου μας, πρέπει να ξεπεράσουμε πρώτα ψυχικές αγκυλώσεις και καθηλώσεις. Οι οποίες νομίζουμε ότι είναι πνευματική ζωή αλλά δεν είναι πνευματική ζωή αυτό το πράγμα. Είναι αρρώστια, δεν είναι πνευματικότητα και δεν έχουν σχέση με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ανεξαρτήτως αν εμείς τα βαφτίζουμε με πολύ ωραία ονόματα. Αυτά τα έχει πει πολύ σωστά και ωραία ό άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης. Ότι τις περισσότερες φορές βαπτίζουμε τις κακίες μας με αρετές. Δηλαδή παρουσιάζουμε δικά μας πάθη και αδυναμίες με τη μορφή αρετών. Μασκαρεύουμε τα πάθη μας. Μιλάμε για ταπείνωση, για εγκράτεια... Και πολλές φορές είναι μια μελαγχολία κι ένα τεράστιο ψυχολογικό μπέρδεμα.

  • Η προσπάθεια τήρησης των εντολών είναι βασική προϋπόθεση της χριστιανικής ζωής. Πώς αποφεύγεται όμως ο κίνδυνος μιας τυπικής τήρησης, ενός ηθικισμού, μιας επιφανειακής χριστιανικής ζωής;

Αποφεύγεται στο ποσοστό που μπορεί να αποφευχθεί όσο ωριμάζουμε πνευματικά. Αλλά για να γίνει αυτό το πράγμα πρέπει να καλλιεργούμε τη σχέση μας με τον Θεό. Επίσης πρέπει να βιώνουμε τις εντολές του Χριστού με εσωτερικούς  και όχι με εξωτερικούς όρους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν υπακούω απλώς σε κάποια εντολή επειδή κάπου το γράφει ακόμη και το πιο ιερό βιβλίο. Δεν είναι αυτό η ουσία του Χριστού και των εντολών του. Αλλά κατανοώ με όρους δικούς μου, εσωτερικούς, προσωπικούς, την ωφέλεια των εντολών. Δεν αγαπώ επειδή κάποιος μου το λέει, αλλά αγαπώ διότι νιώθω πως η εντολή αυτή του Χριστού έχει πληρότητα, ότι στην αγάπη μέσα ανθίζω, καρποφορώ. Συγχωρώ όχι γιατί κάπου το λέει αλλά επειδή νιώθω μια υπαρξιακή ανάγκη συγχώρησης. Επειδή νιώθω ότι στη συγγνώμη μέσα ανθίζω και πλαταίνω, λειτουργώ καλύτερα. Οι εντολές δεν έχουν απλώς ηθικό περιεχόμενο, αλλά έχουν ένα εσωτερικό, οντολογικό περιεχόμενο. Αν εφαρμόσω τις εντολές ζω σε πληρότητα. Έχω πλήρωμα ζωής, ουσία, χαρά. Οι εντολές έχουν μέσα χάρη Θεού. Αν δεν νιώθω πληρότητα εφαρμόζοντας τις εντολές, είναι επειδή μάλλον δεν τις εφαρμόζω σωστά. Ίσως διότι μεσολαβούν τα πάθη και παραμορφώνουν τις εντολές. Οπότε δεν εφαρμόζω την ουσία των εντολών. Έτσι αντιδρά ο εαυτός μου και δημιουργείται ένα μπέρδεμα στον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος εφαρμόζει την ουσία των εντολών και δεν μένει στο κέλυφος αυτών, τότε χαίρεται, τότε είναι ευλογημένος. Και τότε δεν είναι ανάγκη κανείς να του πει «εφάρμοσε κάποιες εντολές». Το κάνεις μόνος σου και είσαι χαρούμενος. Όταν κάτι το κάνεις και σε δυσκολεύει και δεν είσαι χαρούμενος και ειρηνικός, αλλά ανάστατος και ταλαίπωρος, δύστροπος και νευρικός, τότε κάτι δεν γίνεται σωστά. Δεν φταίει η εντολή. Το θέμα είναι πώς εγώ την προσεγγίζω. Γιατί αν εφαρμόζω την εντολή για να νιώθω μια επιβεβαίωση ότι εφάρμοσα έναν εξωτερικό κανόνα, οπότε είμαι καλό παιδί και ο Θεός θα μου δώσει αυτά που πρέπει να μου δώσει κι έχω στο μυαλό μου, η εντολή τότε δεν λειτουργεί με αυτό τον ωφελιμιστικό τρόπο. Αλλά με έναν τρόπο αγαπητικό, οντολογικό και υπαρξιακό. Είμαι λ.χ. ταπεινός διότι στην ταπείνωση νιώθω ότι βρίσκω τον εαυτό μου, βρίσκω τα πραγματικά μου όρια, βρίσκω τον Θεό μου, τον συνάνθρωπό μου. Σπάει η αυτοεικόνα μου η ψευδής, το προφίλ μου το εξωτερικό, δεν με ενδιαφέρει η γνώμη του άλλου, διότι με ενδιαφέρει η γνώμη του Θεού. Δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα και δεν έχω άγχος γι΄αυτό. Λειτουργώ καλύτερα, είμαι σε μια ηρεμία. Τα πράγματα είναι μέσα μου πιο αρμονικά, πιο ισορροπημένα. Νιώθω τη χάρη του Θεού.

  • Ωστόσο, θα έλεγε κανείς, από κάπου πρέπει κανείς να ξεκινήσει. Να τηρεί τις εντολές έστω κι αν δεν τις καταλαβαίνει αρχικά.


Γι’ αυτό θέλει έναν πνευματικό οδηγό. Αυτή είναι η δουλειά των πνευματικών, η καθοδήγηση. Αυτό δεν θα γίνει επειδή θα διαβάσουμε ένα βιβλίο ούτε επειδή θα ακούσουμε μια ομιλία, όσο ωραία και αν είναι, διότι τις περισσότερες φορές δεν κάνουμε αυτά που διαβάζουμε ή ακούμε, αλλά κάνουμε αυτά που αντέχουμε ή μπορούμε. Εκεί χρειάζεται ένας πνευματικός λοιπόν που θα τον γνωρίσουμε και θα μας γνωρίσει και στο όνομα του Θεού θα εργαστούμε. Δεν πρόκειται περί συνταγών όπως κάνουν ας πούμε οι προτεστάντες. Στον ορθόδοξο χώρο ζεις και μαθαίνεις, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Δεν περιμένεις πρώτα να καταλάβεις και μετά να ζήσεις. Μπαίνεις, ζεις στο μυστήριο της ζωής και του Θεού και η ζωή και οι εμπειρίες σε διδάσκουν. Τα πάντα, ακόμη και τα πάθη σε διδάσκουν και με τη βοήθεια του πνευματικού προχωράς. 


31 Ιουλ 2014

Μοναξιά, χρηστική προσέγγιση του Θεού... (γ΄μέρος συνέντευξης Ράδιο Πειραϊκής Εκκλησίας)


Συνέντευξη της Σοφίας Χατζή 
με τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο(Λίβυος),
εφημέριο στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Πύργου στη νότια Κρήτη.  (γ΄ μέρος)συνεχίζεται..



  • Σήμερα παραπονιούνται για το αίσθημα της μοναξιάς που νιώθουν. Πέρα από τον γενικό τρόπο ζωής σήμερα που επιτείνει τη μοναξιά, μήπως έχουμε και εμείς ευθύνη όταν μένουμε μόνοι;

Στην πατερική και νηπτική διδασκαλία της Εκκλησίας, προσπαθούμε να δούμε που φταίμε εμείς. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι «είναι κακός ο κόσμος διότι εγώ είμαι κακός». Προσπαθούμε δηλαδή να δούμε ποιο είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Το ίδιο και στο θέμα της μοναξιάς. Μπορούμε να πούμε μεν ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι η κοινωνία είναι ανάλγητη, ότι υπάρχουν τα μεγάλα αστικά κέντρα κλπ. Αυτό ενώ έχει μια αλήθεια, δεν έχει όμως όλη την αλήθεια. Πρέπει να αναλάβουμε την δική μας ευθύνη. Διότι αν είμαι ένας άνθρωπος δύστροπος, παράξενος, ένας άνθρωπος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, που όλοι και όλα του φταίνε, ε τότε ο άλλος είναι δύσκολο να ζήσει κοντά μας. Να δούμε δηλαδή μήπως εμείς με τον τρόπο μας απομακρύνουμε τους άλλους από κοντά μας. Αν εμείς δεν δημιουργούμε συνθήκες έτσι ώστε ο άλλος να αναπαυθεί δίπλα μας και να χωρέσει στη ζωή μας. Η ευθύνη για τη μοναξιά μας, συχνά είναι δική μας και μέσα μας. Οπότε πρέπει να δούμε τι  να αλλάξουμε στη ζωή μας. Δεν φταίει πάντα «ο κακός ο κόσμος». Πρέπει να δούμε κι εμείς τι λάθος κάνουμε στις σχέσεις μας.

  • Από την άλλη αναζητούμε και παρέες για να μην είμαστε μόνοι μας και για να μην επικεντρωθούμε και λίγο στον εαυτό μας...

Βέβαια, αν ο άλλος είναι η φυγή μου και το ψέμα μου, αυτό είναι μια εκμετάλλευση όπως ήδη είπαμε μιλώντας για ένα παρεμφερές θέμα. Ουσιαστικά χρησιμοποιώ τον άλλον. Δεν σχετίζομαι με τον άλλον. Τον χρησιμοποιώ για να καλύψω μια δική μου ανάγκη ή αδυναμία. Βέβαια, είναι άλλο πράγμα η μοναξιά και άλλο πράγμα η μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι πνευματικότητα. Θέλω να μείνω μόνος, να σκεφτώ, να προβληματιστώ, να προσευχηθώ. Η μοναχικότητα είναι υγεία. Η μοναξιά όχι. Είναι αρρώστια της ύπαρξης, είναι παθολογία, είναι αναπηρία.  Και συχνά λέμε στην εκκλησία να υπάρχει σχέση με ανθρώπους και ας πληγωθούμε, παρά σε καμία σχέση και επαφή. Ας πονέσω στη σχέση με τον άλλον άνθρωπο. Ο πόνος είναι κομμάτι διαδικαστικό της ζωής.  Είναι κομμάτι το οποίο δίνει κάτι. Όπως η χαρά έτσι είναι κι ο πόνος. Να μη μείνω μόνος όμως, επειδή ενδέχεται να απογοητευθώ ή να πονέσω. Ο πόνος, η απογοήτευση, η προδοσία είναι μέσα στη ζωή. Είναι στάδια ζωής, αλλά είναι ζωή. Η μοναξιά δεν είναι ζωή. Στη μοναξιά δεν μπορώ να σχετιστώ με τον άλλον, ούτε με τον εαυτό μου ούτε με τον Θεό. Και γενικά υπάρχει πρόβλημα και με άλλα πράγματα και όχι μόνο με το συνάνθρωπο.


  • Υπάρχουν περιπτώσεις οι πιστοί να χρησιμοποιούμε τον Θεό για την εκπλήρωση προσωπικών επιθυμιών, αντιπροσφέροντάς του μια καλή ηθική ζωή ή νηστείες κλπ;


Ε ξέρετε ότι κατά 90% αυτό συμβαίνει. Εκεί συγκαταλεγόμαστε οι περισσότεροι.  Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω. Κοιτάξτε, μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι ένα στάδιο. Ένα στάδιο πρώιμο, ένα στάδιο αρχαρίων. Αλλά δεν μπορεί να μην μπούμε και στο κυρίως θέμα ποτέ... Στον βασικό πυρήνα της σχέσης μας με τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να ξεπερνάμε αυτό το στάδιο. Αν μένουμε εκεί, σημαίνει ότι δεν προχωράμε. Ο άγιος Μάξιμος λέει ότι υπάρχουν τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι αυτή η διαπραγμάτευση, να δίνουμε και να ζητάμε πράγματα από τον Θεό, μία μπακαλίστικη ή μεταπρατική διαδικασία, δεν έχει καρδιά μέσα, αλλά είναι ανθρώπινο στοιχείο. Δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε, όλοι μας κάποια στιγμή το έχουμε ανάγκη. Το άλλο στάδιο είναι ο φόβος. Φοβόμαστε ως δούλοι. Όλα τα κάνουμε από έναν φόβο απέναντι στον Θεό. Και το τρίτο στάδιο είναι των παιδιών του Θεού, όπου η σχέση είναι ελεύθερη και δεν περιμένεις κάτι, αλλά κάνεις κάτι γιατί αγαπάς πάρα πολύ τον Θεό σου. Εκεί ελπίζουμε να φτάσουμε. Αν όμως κανείς βλέπει τον Θεό έτσι κι αν περιμένει πάντα να πηγαίνουν καλά τα πράγματα επειδή πηγαίνει στην εκκλησία, είναι σε λάθος δρόμο. Αρκεί να δει μόνο τον εσταυρωμένο, τίποτε άλλο. Ο ίδιος ο Υιός του Θεού υποφέρει και πάσχει. Είναι πάσχων δούλος. Δεν εξαιρέθηκε και συμμετείχε στο κοινό ποτήριο αυτής της πραγματικότητας, αυτής της ζωής, που είναι ο πόνος και η οδύνη. Η Παναγία η ίδια κηδεύει τον Υιό της και κλαίει γι΄αυτό, οι άγιοι μάρτυρες βλέπουμε τι περνάνε και τι βασανιστήρια υποφέρουν. Οπότε στην εκκλησία δεν ερχόμαστε διότι θα μας φέρει μια κοσμική επιτυχία, αλλά διότι αποκτούμε τη χάρη του Θεού. Ερχόμαστε σε επαφή αγαπητική με τον Θεό. Και κατόπιν όλα τα άλλα έρχονται. Δεν αλλάζουν οι εξωτερικές πραγματικότητες. Αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Θα συνεχίσουμε να πονάμε, θα συνεχίσουμε να υποφέρουμε, να έχουμε δοκιμασίες και προβλήματα στη ζωή μας, πολλές φορές και μεγάλα, αλλά είναι τέτοια η χάρις του Θεού και η αίσθηση ότι είναι Κάποιος δίπλα σου που σε αγαπάει πολύ, Κάποιος που ξέρει περισσότερα από σένα, έτσι ώστε αυτό δεν σε αφήνει να καταποντιστείς. Αυτό είναι η σχέση μας με τον Θεό. Αλλά μην πιστεύουμε ψευδώς και συχνά με έναν πολύ πτωτικό τρόπο ότι επειδή ήρθα στην εκκλησία ο Θεός είναι υποχρεωμένος να μου δίνει τα πάντα και να πηγαίνουν όλα καλά. Δεν είναι αυτό σχέση με τον Θεό. Αυτό είναι μια δική μου αδυναμία. 


25 Ιουλ 2014

Πάθη, Δοκιμασίες, Χάρις..... (β΄ μέρος ) Ράδιο Πειραϊκής Εκκλησίας


Συνέντευξη της Σοφίας Χατζή 
με τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο(Λίβυος),
εφημέριο στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Πύργου στη νότια Κρήτη.  (β΄ μέρος) συνεχίζεται..


  • Τα πάθη τα φέρουμε χωρίς βέβαια να τα επιδιώκουμε. Δεν στοχεύουμε στο να γίνουμε εγωιστές ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό. Πώς στεκόμαστε απέναντί τους λοιπόν; Από τη μία δεν τα θέλουμε και από την άλλη τα φέρουμε μέσα μας.

Έχουμε μάθει οι χριστιανοί συχνά να κατηγορούμε και να βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους, ότι είσαι εγωιστής, είσαι έτσι, είσαι αλλιώς κλπ. Αυτή είναι μια εύκολη διαδικασία, το να κρίνεις κάποιον. Το βασικό είναι να κατανοήσεις τον άλλον και να καταλάβεις για ποιο λόγο έχει αναπτύξει ένα πάθος. Πίσω από τα πάθη έχω την αίσθηση ότι κρύβονται οι ανάγκες μας. Γι΄αυτό και τα πάθη δεν ξηλώνονται εύκολα. Διότι εξυπηρετούν μία ανάγκη. Τι κάνει η αμαρτία; Η αμαρτία είναι υποκατάστατο του Θεού. Όταν δεν υπάρχει η χάρις του Θεού να σε γεμίσει, δημιουργείς υποκατάστατα. Πράγματα που θα σε θρέψουν με έναν λανθασμένο τρόπο, αλλά θα σε θρέψουν όμως, αν και ψευδώς. Για ένα χρονικό διάστημα νιώθεις ή πιστεύεις ότι έχεις βρει κάτι. Αργά ή γρήγορα βέβαια θα ματαιωθείς και θα καταλάβεις ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Αν δεν έχουμε σπουδαίες τροφές, δηλαδή τον Θεό, τις εντολές του, τη χάρη του, για να τραφούμε, ο άνθρωπος δεν μπορεί τα κενά, όπως λέει ο άγιος Πορφύριος «η ψυχή δεν μπορεί τα κενά», και θα κάνει κάτι να τα γεμίσει. Οπότε αρχίζουμε να τρέφουμε κατώτερα ένστικτα. Υπηρετούμε κατώτερες ανάγκες. Πρέπει, λοιπόν, με νηπτικό τρόπο να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από τα πάθη μας. Ποιες ανάγκες εξυπηρετούν. Όλα τα πάθη κάτι εξυπηρετούν μέσα μας. Και αφού το κατανοήσουμε να μπούμε σε μια ασκητική αγωγή, παιδαγωγική, μυστηριακή, να μπορέσουμε με τη χάρη του Θεού σιγά-σιγά να απαλειφθεί αυτό το πράγμα. Τα πάθη τα φέρουμε διότι είμαστε τρεπτοί άνθρωποι, που ζούμε μέσα στο χρόνο και τον χώρο, είμαστε φθαρτοί. Έχουμε μέσα μας το στοιχείο της φθαρτότητας. Ένα στοιχείο αποδόμησης. Αποδομούμαστε σιγά-σιγά. Οπότε μέσα μας υπάρχει το φθαρτό, δεν υπάρχει το τέλειο. Υπάρχει μέσα μας μια εγγενής αδυναμία. Η αδυναμία αυτή δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, ψάχνει πού να βρει να ακουμπήσει, ψάχνει από κάπου να γεμίσει, προσπαθεί από κάπου να παρηγορηθεί, και αρχίζει να ικανοποιείται μέσα από διάφορα πάθη. Το θέμα είναι να κατανοήσουμε ποιες ανάγκες εξυπηρετούμε, λανθασμένα και αυτοακυρωτικά.  Και ύστερα με τη χάρη του Θεού να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.


  • Περνώντας σε ένα άλλο θέμα, οι δοκιμασίες στη ζωή πώς μπορούν να ωφελήσουν τον άνθρωπο που τις συναντά; Ξέρουμε ότι μια δυσκολία για κάποιον μπορεί να είναι αφορμή απελπισίας και καταστροφής και για έναν άλλο, η ίδια φαινομενικά δυσκολία, να αποτελέσει αιτία αλλαγής προς το καλύτερο ή και μεταμόρφωσης…

Ακριβώς έτσι είναι, αυτό λέει η εμπειρία μας. Έχει να κάνει από ποια σκοπιά βλέπεις τη ζωή ολόκληρη και την ύπαρξη γενικά. Τα γεγονότα έχουν μια υποκειμενικότητα. Τελικά εμείς είμαστε αυτοί που βάζουμε όνομα στα πράγματα. «Καλό, κακό, ευλογημένο, μη ευλογημένο...». Η εκκλησιαστική εμπειρία, των αγίων και των πατέρων, έχει αποδείξει πως ό,τι για τον κόσμο έχει μια εμπειρία αρνητική, μπορεί με μια άλλη ματιά, με τα μάτια της πνευματικότητας, με τη χάρη του Θεού και στην προοπτική της αιωνιότητας, να είναι τελείως διαφορετικό. Μια σοβαρή ασθένεια μπορεί για τον έναν να είναι αιτία απόγνωσης, απελπισίας, απομόνωσης ή και αυτοκτονίας και για έναν άλλο να γίνεται  αιτία να ξαναδεί τη ζωή από την αρχή, να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να έρθει σε επαφή με τον Θεό, να συμφιλιωθεί με ανθρώπους, να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας και γενικά να δει τελείως διαφορετικά τη ζωή. Αυτό μπορεί να γίνει ακόμα και για το πιο μικρό πράγμα της καθημερινότητας. Το πώς βλέπεις έναν πρωινό καφέ, το πώς βλέπεις τον σύντροφό σου και τα παιδιά σου στο σπίτι. Δηλαδή η χάρις του Θεού είναι η δυνατότητα να βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Για τον άνθρωπο του Θεού δεν αλλάζει η εξωτερική πραγματικότητα. Δεν έχει άλλη πραγματικότητα ο άνθρωπος του Θεού και άλλη ο άνθρωπος του κόσμου. Κοινή είναι η πραγματικότητα για όλους. Εντάσεις, προβλήματα, δοκιμασίες. Ίδιος κόσμος, ίδια κοινωνία, ίδια προβλήματα. Τι αλλάζει λοιπόν; Δεν αλλάζει κάτι εξωτερικό. Αλλάζει κάτι εσωτερικό. Δείτε το σε παραδείγματα της καθημερινότητάς μας. Μπορεί το πρωί να χαιρόμαστε πάρα πολύ που έχουμε παιδιά και το απόγευμα να μας εκνευρίζουν και να βαρυγκομάμε που τα έχουμε. Ένας άλλος να βλέπει το ηλιοβασίλεμα και να δοξάζει τον Θεό κι ένας άλλος να διαμαρτύρεται που τελείωσε, ας πούμε, η μέρα. Ένας άλλος να σηκώνεται το πρωί και να λέει πολύ ωραίος ο καιρός και να δοξάζει τον Θεό κι ένας άλλος να λέει τι κακός είναι αυτός ο καιρός, μας κατέστρεψε. Τα αντικειμενικά γεγονότα λοιπόν έρχονται να φωτιστούν από τη δική μας υποκειμενική ματιά. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο φωτισμένος είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, τα μάτια μας, η αντίληψή μας, οι αισθήσεις μας. Και πώς την πληροφορία που δεχόμαστε μπορούμε να τη μεταμορφώνουμε εν Χριστώ.

  • Μπορούμε να το αναλύσουμε λίγο αυτό;
Είναι λίγο δύσκολο διότι πρόκειται για εμπειρικές καταστάσεις. Δεν μπορεί να σου πει κάποιος πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό, αφού και ο ίδιος δεν το έχει καταλάβει με τη διάνοια. Και ο φορέας της χάριτος, ο οποίος βλέπει τα πράγματα με έναν άλλον τρόπο, δεν κατάλαβε πώς αυτό συνέβη. Εμείς έχουμε μια εκκλησιαστική ζωή μετανοίας, προσπαθούμε να τηρούμε τις εντολές, να έχουμε μια μυστηριακή σχέση με το ποτήριο της ζωής, μια προσευχητική στάση κλπ. Αυτά τα γνωρίζουμε. Το πώς έρχεται αυτή η εσωτερική μεταμόρφωση, αυτό είναι η χάρις του Θεού, αυτό είναι μυστήριο. Αν προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε, θα το χάσουμε. Αυτό βιώνεται. Νομίζω ότι αν κάποιος το θέλει πραγματικά, έχει καλή και ειλικρινή διάθεση και δεν χρησιμοποιεί τον Θεό και την εκκλησία, δεν θέλει δηλαδή τον Θεό για να του δώσει πράγματα, αλλά θέλει τον ίδιο τον Θεό γιατί τον αγαπάει, διότι αισθάνεται ευλογία και ευτυχία κοντά του, αυτό θα έρθει στη ζωή του. Αν θέλει την εκκλησία γιατί πραγματικά νιώθει ότι είναι ο χώρος όπου ξεκουράζεται η καρδιά και το πνεύμα του, και δεν πάει στην εκκλησία για να έχει λεφτά, υγεία, να περνάνε τα παιδιά του στις εξετάσεις κοκ, αν θέλει, λοιπόν, τον ίδιο τον Χριστό, ο Θεός θα του προσφερθεί. Αυτό που ζητά θα γίνει στη ζωή του. Πολλές φορές ζητάμε πράγματα που δεν είναι του Θεού πράγματα. Δηλαδή ο Θεός δίνει Θεό, δίνει σωτηρία, δίνει χαρά, δίνει Άγιο Πνεύμα, δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο. Νομίζω ότι αν κανείς είναι ειλικρινής στην αναζήτησή του, κάποια στιγμή θα απαντήσει ο Θεός σε αυτό το αίτημα της καρδιάς του, όταν θα είναι ώριμες οι συνθήκες. Και θα καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε λέγοντας ότι μεταμορφώνεται όλο το είναι σου και τα βλέπεις όλα διαφορετικά. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κάποιο κουμπί. Είναι η χάρις κι αυτός που τη γεύεται δεν ξέρει πώς ήρθε και ούτε αισθάνεται ότι έκανε κάτι σπουδαίο για να έρθει. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος-τυποποιημένος τρόπος λοιπόν. Μπορεί να τα κάνεις όλα καλά και να μην έρθει ποτέ η χάρις...

  • Ή επίσης η χάρις έρχεται και φεύγει, όπως στον άγιο Σιλουανό...
 Αυτό είναι η παιδαγωγία του Θεού στους αγίους. Αυτό που εμείς πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ξεκινάμε από τα βασικά και απλά. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς βιαζόμαστε. Σήμερα υπάρχει μια μεγάλη άνθιση στο εκκλησιαστικό βιβλίο εξάλλου. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο αλλά κρύβει κι έναν κίνδυνο. Όταν δεν έχεις έναν πνευματικό οδηγό έμπειρο, να πιάνεις αδιάκριτα και να διαβάζεις βιβλία και να πιστεύεις ότι αυτό ή το άλλο μπορείς να το ζήσεις έτσι απλά ή πατώντας ένα μαγικό κουμπί ή κάνοντας κάποια εξωτερικά πράγματα. Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι η πνευματική ζωή ξεκινάει σιγα-σιγά και αφού έχουμε βάλει κάποιες βάσεις. Λέει ο άγιος Πορφύριος, όλα να τα χαίρεστε, τον ήλιο, τα δέντρα, το φως, το σκοτάδι, το φαγητό, την παρέα, το μπάνιο, όλη τη ζωή. Από τις μικρές, λέει, αγάπες, θα πάμε στις μεγάλες αγάπες. Δεν είναι δυνατό να πάμε στις μεγάλες αγάπες, στον Θεό, αν δεν έχουμε μάθει να χαιρόμαστε το σύντροφό μας. Αν δεν έχουμε μάθει να χαιρόμαστε με ένα παιδί, να χαιρόμαστε σε μια παρέα, να χαρούμε από ένα λουλούδι, από ένα ηλιοβασίλεμα... δεν μπορεί να είμαστε με μια αρνητική στάση απέναντι σε όλα αυτά και να θέλουμε ταυτόχρονα να γευθούμε τον Θεό. Κι ο γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης τα λέει πάρα πολύ ωραία στους λόγους του, επαναλαμβάνοντας ότι αν θες να γευθείς τη χαρά του θεού, πρέπει να μάθεις να γεύεσαι τα απλά πράγματα. Να δημιουργείς προϋποθέσεις χαράς. Εδώ βέβαια, δεν μπορούμε να μοιραστούμε ένα φαγητό, δεν μπορούμε να μοιραστούμε ένα δωμάτιο, μια παρέα, δεν μπορούμε να χαρούμε με απλά πράγματα, στα οποία συχνά οι χριστιανοί έχουν και ενοχή. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

(συνεχίζεται)