22 Φεβ 2020

Μείνε στο παρόν για να αλλάξει το μέλλον σου...


Το ξέρω ότι δεν θέλεις να πονάς, κανείς δεν θέλει. Γίνεται αυτό; Όχι.
Η ζωή αυτή έχει πόνο. Ακόμη κι ο Χριστός πόνεσε και φοβήκε. Ίδρωσε και δάκρυσε. Όμως δεν λιποτάκτησε. Δεν ζήτησε τις εύκολες απαντήσεις και λύσεις. 
Ο Πέτρος του πρότεινε να μην πάνε στα Ιεροσόλυμα για να μην Σταυρωθεί, αλλά ο Χριστός του είπε, «ύπαγε πίσω μου σατανά». Γιατί; Διότι ο Χριστός έμεινε πιστός και αφοσιωμένος στο έργο Του. 
Η αφοσίωση σε ένα σκοπό, σε ένα πρόσωπο είναι που θα μας δώσει καρπούς και ομορφιά ζωής. Ένα προσπαθείς να κρυφτείς από το πρόβλημα, εκείνο θα σε κυνηγά μια ζωή αλλάζοντας μορφές. Εάν προσπαθείς να το βάλεις κάτω από το χαλί σε λίγο καιρό θα σκοντάφτεις πάνω του και θα πέφτεις. 
Όσο κι αν πονάς δεν πρέπει να φεύγεις από το πρόβλημα που έχεις μπροστά σου. Γιατί η ζωή θα στο φέρνει συνεχώς στα πόδια σου. Όπου κι αν πας, όσες σχέσεις, δουλειές, σπίτια ή πόλεις κι αν αλλάξεις αυτό θα είναι εκεί φωνάζοντας σου μέσα από δοκιμασίες, καυγάδες, συγκρούσεις και ασθένειες «επ’ φίλε τι θα γίνει, θα με αντιμετωπίσεις;». 
Λέει στο Γεροντικό για ένα μοναχό που περνούσε ένα μεγάλο πειρασμό ότι πήγε να ρωτήσει ένα σοφό γέροντα τι πρέπει να κάνει και εκείνος του απάντησε, «Πήγαινε στο κελί σου και δώσε το σώμα σου δέσμιο στους τοίχους του κελιού σου..».
Δηλαδή μην φεύγεις από το πρόβλημα, μην το κρύβεις, μην το πετάς στα άπλυτα, θα βρωμίσει και σύντομα θα το βρεις σε χειρότερη κατάσταση από ότι το άφησες.
Μείνε στο παρόν για αλλάξει το μέλλον σου.


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πατέρα Χαράλαμπε υπάρχει μια πολυ ωραια ρήση του Βικτωρος Ουγκώ που λέει ΄΄Ευτυχία είναι η διαπίστωση ότι υπάρχει κάποιος που σαγαπάει παρόλο που γνωρίζει πόσο χάλιας εισαι΄΄. Νομίζω ότι αυτό καλύπτει όλες τις περιπτώσεις.

Unknown είπε...

Κάθε άνθρωπος έχει επιλέξει τη δειλία αντί του θάρρους σε κάποια στιγμή της ζωής του.
Η αλήθεια και η αντιμετώπισή της χρειάζονται θάρρος, διάκριση και φωτισμό.
Ανθρωπίνως ας επιδιώκουμε να αποφεύγουμε αυτοκαταστροφικές συνήθειες.
Αρκεί να θέλουμε να προχωρήσουμε τον εαυτό μας πιο λειτουργικά και αποτελεσματικά στην καθημερινότητά μας.

Unknown είπε...

Κάθε σύμπτωμα (ασθένεια ψυχική ή σωματική,αποτέλεσμα κακής προσωπικής επιλογής κοκ) είναι η φανέρωση μιας βαθύτερης αιτίας η οποία βρίσκεται στον ψυχισμό μας...Είναι η φωνή της ψυχής μας η οποία αγωνιά να βγεί από τα δεσμά του φόβου ο οποίος μας βρήκε πολύ νωρίς στην ζωή μας...Ίσως ακόμα και σε προλεκτικό στάδιο..
Η ακαμψία του ανθρώπου να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα βρίσκεται στον φόβο του πόνου που φέρει η αναγνώριση των αρνητικών απωθημένων συναισθημάτων του(αιτία του φόβου) αλλά και η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης!!!
Χωρίς πόνο επομένως δεν υπάρχει απελευθέρωση...Δεν υπάρχει ανάσταση!!!
Κι ίσως τελικά χρειαστεί πολλές φορές στην ζωή μας να πονέσουμε....Για ν αναστηθούμε άλλες τόσες...Γιατί ο Χριστός μας δεν πέθανε και αναστήθηκε μόνο μια φορά...Αλλά κάθε μέρα για όλους Μας!!!Και σηκώνει για μας τον σταυρό και τον πόνο μας και διώχνει τους φόβους μας και μας ανασταίνει αρκεί να δει ότι γνήσια τον αναζητάμε να έρθει να κατοικήσει στην καρδιά μας...
Αλλά δυστυχώς είμαστε τόσο λίγοι...τόσο χωματενιοι..Που ενώ το γνωρίζουμε βιωματικά μερικοί.. εξακολουθούμε σε κάθε καινούριο πόνο να κλαίμε να φωνάζουμε και να ζητάμε να μας απαλλάξει...!!!!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με εσάς πατέρα μου Χαράλαμπε, καθώς επίσης και με το σχόλιο @Unknown.

Αυτά που από ψυχής γράφετε είναι αλήθειες που χρειάζονται ώστε - με την Χάρη του Χριστού μας - να φτάσουμε στο σημείο όπου όλα αυτά γίνονται μια αλήθεια...

Δεν έχουμε πρόβλημα• είμαστε πρόβλημα. Αυτή η επίγνωση θα μας οδηγήσει στο απαραίτητο για την σωτηρία μας «ζω δε ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός»

Την αγάπη και τα σέβη μου πατέρα Χαράλαμπε.