Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα πρέπει να την χάσει

Πόσο τραγικό είναι να μην μπορείς να χαρείς και ν' αγαπήσεις; Να νιώθεις στεγνωμένος εσωτερικά, αδύναμος να κοινωνήσεις και να μοιραστείς ότι συμβαίνει μέσα σου. Να είσαι απών, σχεδόν νεκρός και ξένος ως προς την χαρά και τον έρωτα. Να μην μπορείς να γνωρίσεις και αγαπήσεις κανένα πρόσωπο, κυρίως όμως τον ίδιο σου τον εαυτό. Ένα τέτοιο τραγικό πρόσωπο είναι ο μεγάλος αδελφός και υιός, την παραβολής του Ασώτου. Αδυνατεί να μετέχει στην χαρά του Πατέρα του, στην εύρεση του χαμένου αδελφού του. Γιατί άραγε;

• Γιατί η "δικαιοσύνη" του τον έχει κάνει άδικο. Ξέρετε πολλές φορές στην προσπάθεια μας να τα κάνουμε όλα σωστά και δίκαια, γινόμαστε άδικοι. Γιατί ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει ένα μέτρο για όλους τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και δεν αμαρτάνουν ούτε κάνουν λάθη για τον ίδιο λόγο και σκοπό.

• Γιατί δεν μπορεί να αγαπήσει και συνδεθεί έξω από κανόνες και νόμους. Τον φοβίζει η ελευθερία. Θέλει όλα να τα ελέγχει και ορίζει με το νου, η καρδιά του τον τρομάζει. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τον έρωτα γιατί φοβούνται την ελευθερία.

• Γιατί ζώντας δίπλα στο πατέρα από υιική υποχρέωση και ηθική, δεν μπόρεσε ποτέ να γνωριστεί μαζί του. Το «πρέπει» τσάκισε τα «θέλω» της καρδιάς του. Ο μεγάλος υιός της παραβολής δεν φεύγει ποτέ από τον οίκο του πατρός, είναι πάντα εκεί, κάνει ότι θέλει ο πατέρας του, τηρεί το νόμο και τους κανόνες, αλλά εξωτερικά, αναγκαστικά και υποχρεωτικά, αφήνοντας έξω την καρδιά του, το είναι του.

Όταν στην αγάπη δεν υπάρχει ελευθερία είναι εύκολο να γίνει τυραννία. Τυραννία των άλλων και κυρίως του εαυτού μας. Ο Φαρισαίος και ο σημερινός μεγάλος αδελφός της παραβολής του Ασώτου, είναι ο ίδιος άνθρωπος, τόσο «σωστός» αλλά τόσο στεγνός από αγάπη και αλήθεια. Τα κάνει όλα σωστά αλλά δίχως να αγαπά.

Είναι λοιπόν τραγικό στην ζωή να μην μπορείς να χαρείς με την χαρά του άλλου και μάλιστα εκείνου που λες ότι αγαπάς. Πόσο εύκολο είναι όταν ο άλλος είναι πεσμένος σε λάθη και αμαρτίες να τον λυπάσαι ως τον κακόμοιρο της ιστορίας, και πόσο δύσκολο όταν είναι καλά και χαρούμενος, γεμάτος επιτυχίες, χαρές και χαρίσματα να χαίρεσαι μαζί του. Τους φίλους δεν τους μετράμε μονάχα στις θλίψεις αλλά κα στις χαρές μας. Διότι είναι εύκολο να μας λυπούνται αλλά δύσκολο να μας θαυμάζουν.

Ο σημερινός μεγάλος υιός και αδελφός της παραβολής του Ασώτου δε μπορεί να χαρεί με την χαρά του πατέρα του και την εύρεση του χαμένου αδελφού του, γιατί ποτέ δεν επίτρεψε στον εαυτό του να ζήσει ως χαμένος. Πρόσεχε τόσο πολύ την ζωή του, που στο τέλος έχασε την ψυχή του «Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα πρέπει να την χάσει»(Μαρκ. η΄34-θ΄1)