Οι Δύο Γραβάτες ….

Για αρκετά χρόνια ο μεγάλος απών από τις καρδιές μας και τo κόσμο της υποδούλωσης στο χρόνο και τον θάνατο, Νικόλας Άσιμος, μιλούσε, έγραφε, τραγουδούσε και έπαιζε θέατρο δρόμου στο χώρο των Εξαρχείων. Τότε όπου τα Εξάρχεια υπήρχαν ως σημείο αναφοράς για αμφισβήτηση, σκέψη, κρίση και ρήξη.

Ένα από τα πολλά αριστοφανικά τερτίπια του Άσιμου που κατά καιρούς έθετε σε εφαρμογή, ήταν να φοράει στο λαιμό δύο γραβάτες να πλησιάζει τους διερχόμενους « κυρίους» και να τους λέει : « ααα κοιτάξτε με… εγώ είμαι δύο φορές κύριος γιατί φοράω δύο γραβάτες, ενώ εσείς μια….. γιατί φοράτε μονάχα μια… δεν είστε καλοί κύριοι ».

Με τον τρόπο αυτό, η αναρχική σάτιρα του, τρέλανε το σύστημα, τον καθωσπρεπισμό, την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό.

Δυστυχώς δεν γνώρισα αυτό τον σπουδαίο άνθρωπο. Ούτε άλλους όμοιους του, καθ ότι υπήρξε ένας από τους τελευταίους. Στην μετά Ασιμο εποχή – χωρίς να γενικεύουμε- οι περισσότεροι ιδεολόγοι μετά τα 25χρόνια τους, φόρεσαν όχι μια, όχι δύο, αλλά δέκα γραβάτες για να ζήσουν από το σύστημα και να γίνουν και οι ίδιοι «αξιόλογα» γρανάζια του.

Αυτά και άλλα πολλά θυμήθηκα όταν σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου σε ένα χώρο όπου οι γραβατομένοι ονομάζουν περιθωριακό και θεωρούν ότι τα άτομα που υπάρχουν μέσα σε αυτόν είναι «περιθωριακά» σκουπίδια σε σχέση με την δική τους καθαρότητα, με πλησίασε ένα υψηλόβαθμος αστυνομικός και με βλέμμα ιεροεξεταστή, αρχαγγέλου της κάθαρσης και αυτοϊκανοποιούμενου ιδεοληπτικού καθωσπρεπιστή, μου είπε: εδώ που ήρθες είναι τα σκατά της κοινωνίας και άρα λοιπόν και εσύ είσαι τα ίδια…..κρίμα το σχήμα που φοράς» …

Υπήρξε ένας έντονος διάλογος, μου είπε του είπα, ήθελε να με συλλάβει, να με δείρει και όλα αυτά που συνήθως απολαμβάνουν οι πολίτες στην Ελλάδα της Ευρώπης και της Δημοκρατίας.

Βέβαια όλα τούτα, γιατί τόλμησα να πάω με το κομμάτι της κοινωνίας όπου αυτός θεωρεί σκατά…… και βέβαια είχα το ‘’θράσος’’ να τον κοιτάξω κατάματα, στα ίσα, δίχως φόβο, δίχως υποτέλεια και μιζέρια. Και του επέστρεψα και τον χαρακτηρισμό προς τα παιδιά αυτά.

Πληγώθηκα για ακόμη μια φορά βαθιά. Όχι γιατί δε το περίμενα, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά, που δέχομαι στην Αστυνομική ειρωνεία και βία. Απλά σκέφτηκα και πάλι πολύ και πολλά και πολλούς.

Με έκαναν για ακόμη μια φορά να θυμηθώ τα λόγια του Χριστού προς τους Φαρισαίους…. Τα φοβερά Ουαί…. Με έκαναν να θυμηθώ ότι μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες που αντιμετώπισε ο Ιησούς ήταν ότι έκανε παρέα με πόρνες και αμαρτωλούς, ότι έτρωγε και έπινε μαζί τους.

Σκέφτηκα, ότι αφού εγώ φορώντας το ράσο βίωσα την Αστυνομική βία και υποτίμηση, τι υποφέρουν καθημερινά ανώνυμοι συνάνθρωποι μας που δεν έχουν την ικανότητα αν θέλετε, την δύναμη ή και τις γνωριμίες ώστε να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, την αξιοπρέπεια τους, τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τους. Μετανάστες, φοιτητές, πόρνες, ναρκομανείς, άστεγοι, φυλακισμένοι, ελεύθεροι και ανυπόταχτοι στο σύστημα άνθρωποι, υποφέρουν, βασανίζονται και εξευτελίζονται από τους μηχανισμούς καταστολής της κρατικής βίας, την αστυνομία και τον στρατό και όχι βέβαια μόνο. Γέμισε η Ελλάδα και η Ευρώπη ανθρωποφύλακες και άδειασε από δικαιοσύνη και ανθρωπιά.

Γέμισαν οι καρδιάς μας από Μπάτσους και ενοχές, δήμιους και προδότες, Ιουδες και ιεροεξεταστές. Φυλακιστήκαμε σε μια ζωή γεμάτη φόβους και ανασφάλειες. Ιδέες και ιδεολογήματα, νευρώσεις και εμμονές. Μείναμε μόνοι να υπερασπίζουμε το όνειρο σε ένα κόσμο που ζητάει υπνωτικά να κοιμίσει τους εφιάλτες του. Την αγωνία του για το αύριο.

Ήρθε η ώρα φαίνεται που ψέλλισε κάποτε ο Πατροκοσμάς: Μόνο όσοι θα βγουν στα βουνά και στην φύση θα σωθούν….

Ήρθε ξανά η ώρα να γυρίσω τις σελίδες της μνήμης μου και να μνημονεύσω τα λόγια του Άγγελου Τερζάκη και με αυτά να αποκοιμηθώ μέχρι την νέα μάχη : « Αυτοί είναι που σκοτώνουν ασφαλέστερα χωρίς δισταγμό. Είναι οι φοβεροί άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ αμαρτήσει, ή που νομίζουν πως ποτέ δεν αμάρτησαν.

Ο ανεπίληπτος είναι ένα τέρας, έξω απο το φυσικό νόμο.

Εγώ αγαπώ τον αμαρτωλό.

Έχεις ποτέ προσέξει τι δίνει ζωντάνια, φωτοσκίαση, τρυφερότητα στην μορφή του Χριστού;

Η αδυναμία του στο Όρος των Ελαιών, η στιγμή που κινδυνεύει να φανεί κατώτερος από την αποστολή του. Να προδώσει τον Θεό. Δίχως αυτή τη στιγμή ο Χριστός θα μπορούσε να είναι γιος του Θεού, δεν θα μπορούσε όμως να είναι γιος του ανθρώπου. Και τότε η αποστολή του πήγαινε περίπατο, με καταλαβαίνεις; Λένε πως ήταν αναμάρτητος. Όχι, δεν το πιστεύω.

Ο αναμάρτητος είναι απρόσιτος και αλαζόνας. Μονάχα του αμαρτωλού η ψυχή έχει γνωρίσει την συντριβή. Αποστρέφομαι τους ανεπίληπτους ανθρώπους.»

π. Λίβυος