29 Ιουν 2009

Λόγος Περί Εξουσίας β'

Στο προηγούμενο κείμενο, που αναρτήσαμε Λόγος Περί Εξουσίας α’ παρουσιάσαμε με σύντομο τρόπο αλλά πιστεύουμε σαφή, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ψυχολογικού βίου των ανθρώπων που αρέσκονται να βρίσκονται στην εξουσία και που αξεπέραστα παθολογικά και ναρκισσιστικά ποθούν, διεκδικούν και εμμένουν στις καρέκλες και τους τίτλους των εκατοντάδων θεσμικών μορφών εξουσίας.

Σήμερα θα επιχειρήσουμε κάτι πολύ πιο δύσκολο. Να πλησιάσουμε και να ζουμάρουμε πάνω στην ψυχοσύνθεση όλων εκείνων που θα λέγαμε κατ επάγγελμα αυτοχρείονται επαναστάτες και αντιεξουσιαστές κρύβοντας βαθιά μέσα στην ύπαρξη τους την μορφή του χειρότερου εξουσιαστή και τυράννου και μάλιστα σε χείριστο βαθμό και έκφραση.

Γιατί ο εξουσιαστής, ο ολιγαρχικός και φασίστας δεν κρύβεται σε κόμματα και συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, αλλά μέσα στην ψυχή και την ύπαρξη του ανθρώπου. Στο Μάη του 68΄ έλεγαν, ας σκοτώσουμε τον «μπάτσο» που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Τον δικαστή, τον κριτή, τον εξουσιαστή, που αναδεικνύεται καθημερινά σε όλο το φάσμα των προσωπικών και διαπροσωπικών μας σχέσεων.

Ένα παλιό αναρχικό σύνθημα έλεγε, « Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Κάτω Πατήσια….».

Με αυτό το μοναδικό σαρκαστικό και αυτογνωσιακό τρόπο οι αναρχικοί προσπαθούσαν να κριτικάρουν την τάση αρκετών ατόμων που κινούνταν στον αριστερό και αναρχικό χώρο και απέδιδα στους εαυτούς τους - αλαζονικά - τον τίτλο του υπερεπαναστάτη. Προσπαθούσαν να στείλουν το μήνυμα ότι η επανάσταση δεν είναι μια ψυχολογική εμμονή, ένας ψυχαναγκασμός, ένα ρόλος που παίζουμε για να σκοτώσουμε την ανία και την ραστώνη της ψυχής και της ζωής μας.

Δεν είναι μια ψυχολογική ασπίδα απέναντι στην μειονεκτικότητα που ωθεί δεσμευτικά το άτομο να υποδύεται τον ρόλο του σούπερ ήρωα ώστε να λάμψει μπροστά στον εσωτερικό καθρέπτη του και να δοξαστεί μέσα στην φαντασίωση των ονείρων του στα βουνά της Βολιβίας, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την χαμηλή αυτοεικόνα του.

Ο πραγματικός αντιεξουσιαστής δεν δρα κλονοποιημένα και μονοδιάστατα. Μέσα από σεχταρισμένες μορφές σκέψης και αντίληψης. Δεν ακολουθεί μια πρακτική που ξεκινάει και τελειώνει στο εξωγενές υποκείμενο. Στον άλλο και το άλλο. Στο έξω από εμένα. Στο κακό που δεν φωλιάζει μέσα μου, αλλά υπάρχει μονάχα έξω από εμένα στο «απρόσωπο κράτος», στους «άυλους θεσμούς», στους κακούς απέναντι μου. Σε μια ευθύνη που δεν πηγάζει σε πρωταρχικό επίπεδο από εμένα και έπειτα μεταλαμπαδεύεται στην κοινωνία, το κράτος, το θεσμό, την δομή, την μορφή.

Ο όντως αντιεξουσιαστής αντιλαμβάνεται πρωτίστως την επανάσταση ως μια διαδικασία που ξεκινάει από μέσα του. Εναντίον των παθών του, που έχουν μετατραπεί σε εγωπαθείς θεσμοποιημένες αλυσίδες στην σκλαβιά του βαθύτερου κελιού που είναι η καρδιά.

Η πρώτη επανάσταση λαμβάνει χώρα απέναντι στο προσωπικό μύθο μας, που πρέπει να ξεπεραστεί μέσα από μορφές πάλης και αγώνος, ασκητικού αλτρουισμού και ατομικής υπέρβασης στα βάθη του προσωπικού μας Άδη.

Ο Νικόλας Άσιμος έλεγε σε ένα από τα πολλά τραγούδια του «θελήσαμε να αλλάξουμε το κράτος αλλά κρατήσαμε τους ίδιους εαυτούς μέσα στο βρώμικο και γλοιώδες περιτύλιγμα τους» .

Ο αντιεξουσιαστής δεν είναι εκείνος που κυνηγάει μάγισσες, η Δονκιχωτικά φαντάσματα. Δεν είναι ένας ουτοπικός ψυχαναγκαστικός που δε βλέπει τίποτε άλλο από εξουσιαστές και Κράτος. Δεν είναι εκείνος που όταν η πορεία τελειώσει και οι Αστυνομικοί αποσυρθούν στα σπίτια τους, μελαγχολεί. Ούτε αυτός που στην κατάλυση του κράτους θα πέσει σε βαθιά μελαγχολία και υπαρξιακή κρίση νοήματος, μη έχοντας τι και ποιον να πολεμήσει ή να κυνηγήσει. Δεν είναι κατ επάγγελμα, συνήθεια ή το χειρότερο εξ ανάγκης εσωτερικών παρορμήσεων και ανίας, επαναστάτης. Δε ζει με το μύθο των βαρβάρων που όταν λείψουν δεν θα ξέρει τι θα γίνει με τον εαυτό του όπως έλεγε και ο Αλεξανδρινός ποιητής.

Ο αντιεξουσιαστής, είναι εκείνος που αρνείται την θεσμική ιεράρχηση της εξουσίας και την επιβολή του συστήματος πάνω στην ελευθερία των ανθρώπινων προσώπων, κρίνεται όχι στους δρόμους- σαφέστατα και εκεί- αλλά κυρίαρχα στις διαπροσωπικές σχέσεις του. Είναι ευαίσθητος σαν ποιητής και δυναμικός ως ο προφήτης. Δεν ζει για τον ευατό του αλλά για τους άλλους και μέσα από τους άλλους. Κρίνεται πρώτα στην καθημερινή παρουσία και μαρτυρία του βίου του μέσα στην κοινότητα και κοινωνία. Στην αλληλεγγύη, αδελφικότητα, συντροφικότητα, στο μοίρασμα της ζωής του με τα άλλα μέλη της κοινότητας.

Εκεί θα διαφανεί η ποιότητα του εσωτερικού του κόσμου. Η δυνατότητα του να παραιτείται από τις ατομικές εμμονές και προλήψεις ένεκεν του κοινού σκοπού. Να ΄΄υποτάσει΄΄ το εγώ στο εμείς. Να εξασκεί την ατομικότητα στην συλλογικότητα του βίου και να θέτει την ατομική κρίση στην συλλογική αντίληψη και θέαση. Εκεί θα μάθει ότι το όλο είναι σύνθεση, εναρμόνιση, ενότητα και σώμα που χρειάζεται όλα τα μέλη του.

Είναι ακριβώς το σημείο εκείνο όπου η εξουσία γίνεται διακονία. Η απολυτότητα διαλλαγή, η άρνηση, κατανόηση και θέση δίπλα στο αδύναμο στο εμπερίστατο σε εκείνο που το σύστημα έχει αποτάξει και περιθωριοποιήσει στα αζήτητα της κοινωνίας, της ζωής της ίδιας.

Δεν μπορεί να είναι απόλυτος και δογματικός. Δεν μπορεί να είναι βίαιος διότι η βία είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της εξουσίας. Είναι το όπλο της, ο διάλογος της, ο αξιακώς κώδικας της. Ένα κακό ποτέ δεν νικιέται με ένα άλλο κακό. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Δε σώζουν οι καλές προθέσεις που αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, χάος, αίμα και βία.

Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο πάνω στο αίμα και την εξουσία της βιαιότητας επειδή και μόνο, η βία αυτή είναι λαϊκή ή ενδύεται καλύτερη θεωρητική ιδεολογία. Δεν υπάρχουν καλές και κακές φυλακές. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί κρατούμενοι. Δεν θέλουμε να αδειάσουν οι φυλακές για να ξαναγεμίσουν από τους αντιπάλους μας, του εχθρούς μας, του συστημικούς και εξουσιαστές.

Δεν υπάρχει καλή κρεμάλα και αίμα που τρέχει δίχως δάκρυ και πόνο, ακόμη και για τον μεγαλύτερο φασίστα. Το αίμα είναι αίμα και η βία βία. Ο πόλεμος είναι φρίκη ακόμη και εάν γίνεται για τα αγαθότερα ιδανικά. Όταν βάψεις τα χέρια σου με αίμα δεν μπορείς να είσαι ήρωας, είσαι φονιάς. Έχεις μπει στο αέναο κύκλο του κακού. Ο Χριστός λέει στους μαθητές του, ότι όλοι σας λένε ότι εκείνος που θα σκοτώσει είναι μονάχα φονιάς, αλλά εγώ σας λέω, ότι ακόμη και εκείνος που πληγώνει με τα λόγια έναν άνθρωπο, φόνο έχει κάνει.

Για μένα λοιπόν αντιεξουσιαστής, είναι μια ποιοτική διαφορετικότητα. Μια παρουσία που διακρίνει τις ποιότητες αυτής της ζωής και του κόσμου, της κοινωνίας που θέλουμε να δημιουργήσουμε και να φτιάξουμε. Ας προσέξουμε λοιπόν να μην πέσουμε στην παγίδα που αιώνες τώρα φωνάζει η διορατική φωνή του αντιεξουστιαστή Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος από την έρημο του Σινά, «ας προσέξουμε να μην ντύσουμε τις κακίες με αρετές» .


παπα- Λίβυος




17 σχόλια:

samson rakas είπε...

ωραίο κείμενο και καλογραμμένο. δε καταλαβαίνω όμως γιατι είσαι απόλυτος στο ότι η βία είναι αχρείαστη ή έστω μη δικαιολογημένη.

θα γίνω επίκαιρος.
αν ας πούμε, η Κούνεβα βαστούσε ένα μαχαίρι, και την ώρα που την εξανάγκαζαν να πιει το βιτριόλι του θανάτου, το χρησιμοποιούσε εναντίον του δράστη της, θα ταν κατακριτέο; μακάρι να είχε, θα έλεγα εγώ.

η εποχή μας δεν επιθυμεί ηρωοποιητικές καταστάσεις. έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω. το βασανιστήριο δε πρέπει να υπομένετε. η παθητικότητα είναι κακός σύμμαχος.

μπορώ να γίνω και ανεπίκαιρος.
η συμπεριφορά του Χριστού τη στιγμή που σαν αγρίμι εισέβαλλε στο ναό του Σολωμόντα και έφερε τούμπα όλα τα τραπέζια με τα εμπορεύματα εκδιώνοντας όλους τους εμπόρους, σύμφωνα με το κατά ματθαίον, είναι κατακριτέο;
σκηνή από Δεκέμβρη.

η βία σίγουρα δεν είναι ο σκοπός, είναι απλά ένα εργαλείο στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. το μόνο που μένει είναι να μην φετιχοποιείται, να μην σπαταλιέται. άλλωστε, η αντίσταση δε μπορεί παρά να κορυφώνεται στην οξύτητα των εξεγερμένων.

φιλικά
πρτφ

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα...
Χιόνιζε. Μία ρακένδυτη άστεγη με πλησίασε και της φύλαξα το κεφάλι με την ομπρέλα μου. Χιόνιζε πολύ. Κατά διαστήματα έβρεχε. Την πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κάποια στιγμή με τον δείκτη του αριστερού της χεριού έδειξε ψηλά στον ουρανό και μου είπε: τα μεγαλεία του Θεού γιε μου! Ακολούθησα την φορά της σκέψης και του δείκτη της και κοίταξα ψηλά και είδα την ομορφιά. Την πιο τέλεια συμμετρική υπερβατική ομορφιά. Αυτή η γιαγιά που της κράτησα παρέα και την πέρασα απέναντι με ελέησε με κάτι που χρειαζόμουν και ήταν αδιανόητο πως θα το έβρισκα εκεί που φανερώθηκε. Αν ο άνεμος μεταφέρει τις προσευχές μας προσεύχομαι να είναι καλά.

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Ας προσέξουμε λοιπόν να μην πέσουμε στην παγίδα που αιώνες τώρα φωνάζει η διορατική φωνή του αντιεξουστιαστή Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος από την έρημο του Σινά, «ας προσέξουμε να μην ντύσουμε τις κακίες με αρετές»

Και πως αυτό μπορούμε να το μεταφέρουμε στις μέρες μας ; Μήπως,γράφοντας "ας προσέξουμε να μην ντύνουμε την αίρεση με αγιότητα" ; Γιατί,είτε το ένα είτε το άλλο σημαίνει ένα και το αυτό : Τη διαφθορά του νου (σημ.κατά την παλαμική ορολογία η λέξη νους). Κάνω λάθος ;

π. ΛίΒυος είπε...

@samson rakas
Κοίτα εν πολύ συμφωνώ μαζί σου. Μάλιστα για την άμυνα και ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για την ζωή όχι μονο την δική μας αλλα και άλλων ανθρώπων, οι πατέρες της εκκλησίας δείχνουν τεράστια επιείκεια και κατανόηση.
Εκείνο εμένα που με τρομάζει ειναι το πως μια ομάδα ανθρώπων που χρησιμοποιούν βία, χύνουν αίμα, και γενικότερα μπαίνουν στην λογική του πολέμου που ξέρουμε όλοι τι σημαίνει, θα μου εγγυηθούν μια κοινωνία διαφορετική. Ποιες ποιότητες θα έχουν υπηρετήσει για να μπορώ να ελπίζω στο διαφορετικό.

Δε ξέρω ειχα ακούσει και μια ομιλία του Χάουρτν Ζιν που ομολογουμένως επιβεβαίωσε μέσα μου τις πρωταρχικές επιφυλάξεις μου.
http://www.youtube.com/watch?v=RItmyFF-iWw&eurl=http%3A%2F%2Fwww.tvxs.gr%2Fv12890&feature=player_embedded

Δε μπορώ να σου πω οτι το εχω λύσει μέσα μου το θέμα, απλά με ταλαιπωρεί.

Τα λέμε αδελφέ.

π. ΛίΒυος είπε...

@φώτης θαλασσινός
Να είσαι καλά Φώτη μου!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@Κυπριανός
Δε το πολύκατάλαβα.
Να είσαι καλά!!!!

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Από τη συνέντευξη του Χάουαρντ Ζιν και τα δικά μου, που δεν καταλάβατε :

Όταν ο δίκαιος σκοπός (ένωση εκκλησιών) γίνεται δίκαιος πόλεμος (κατά των ανθενωτικών) τότε κάτι δεν πάει καλά.Άνθρωποι μπορεί να μη σκοτώνονται,αλλά ψυχές χάνονται.

Αν νομίζετε ότι πόλεμος δεν υπάρχει,παρά μόνο νηφάλια και ίση αντιμετώπιση των ανθενωτικών,με αρκετό ενδιαφέρον θα περιμένω να μου υποδείξετε σχετικούς "τόπους" στα μέσα της ευρείας δημοσιότητας. Από τις συστηματικές παρακολουθήσεις μου τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια,μόνο κάτι περιθωριακά έντυπα έπεσαν στα χέρια μου. Η ένωση των εκκλησιών είναι πλέον πράξη ενάρετος.Γι' αυτό προβάλλεται συστηματικά.

(Παρένθεση. Υπό εκκλησιαστικό πρίσμα ο ενάρετος βίος συνδυάζεται με την αγιότητα και η αίρεση με την κακότητα.Τι γίνεται όμως όταν έχουμε καλές αιρέσεις; Έπαψαν να υπάρχουν;). Ξέρω,συζητήσεις τύπου άσπρο μαύρο σας κουράζουν.

π. ΛίΒυος είπε...

@Κυπριανός
Ειλικρινά προσπαθώ να σε καταλάβω αλλά μου είναι αδύνατον.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά που γράφεις με το κείμενο της ανάρτησης.

Άστο καλύτερα. Μη το παιδεύουμε.

λοφανθρωπος είπε...

υπενθυμιζω προηγουμενο σχολειο...τα αδυνατα για τον ανθρωπο ειναι η διακυβερνηση , η διαπαιδαγωγιση , η ψυχαναλυση και η επιστημη...οσοι νομιζουν οτι μπορουν να τα καταφερουν διακατεχονται απο το κομπλεξ της εξουσιας εφαρμοζοντας την με την βια στους συνανθρωπους τους...αυτοι που προσφερανστηνανθρωποτητα απο τον Προμηθεα ξεκινοντας τονεκαναν χωρις βια , ξεροντας οτι η αξουσια θα ειναι βιαιη απαναντι τους...

π. ΛίΒυος είπε...

@λοφανθρωπος
Την Καλησπέρα μου φίλε μου. Σε ευχαριστώ για την παρουσία σου στο χώρο και για τα αξιόλογα σου σχόλια.

Τα λέμε...

katerina είπε...

Κείμενο για πολλές σκέψεις και προβληματισμούς!Πάντως και γω εχω αναρωτηθει αν τελικα χρησιμοποιώντας καποιος βία για να αλλάξει μια κατασταση , αν όντως την αλλάζει και τι ειδους ζωή ειναι αυτή που ονειρεύεται χρησιμοποιώντας τα ίδια όπλα [τη βια δηλ.]για να φέρει κοινωνικές αλλαγές.....
Οποια κι αν είναι τελικά η απάντηση ,ίσως αυτό που έχει σημασία είναι η καθαρότητα του νου και της καρδιάς οταν επιλέγουμε τρόπους δράσης και αντιδρασης...
Καλό σας βράδυ π.Λίβυε !

Misha είπε...

Προσωπικά, θα ήθελα να δω εντός της Ορθοδόξων λαών ένα κίνημα ενάντια στη βία και την εξουσιολαγνεία , ανάλογο με αυτό του Μαχάτμα Γκάντι στις Ινδίες.

Ορθόδοξους ηγέτες σαν τους ρώσους πρίγκηπες Μπόρις και Γκλέμπ , οι οποίοι προτίμησαν να σφαγούν αδίκως παρά να αμυνθούν του θρόνου και των εξουσιών τους παρασύροντας και τον λαό σε μιά αδελφοκτόνο διαμάχη.

Λένε πως οι μοναχοί Σαολίν εφηύραν τις πολεμικές τέχνες για να μην αναγκάζονται να φονεύουν τους επιτιθέμενους κακοποιούς.

Ο Μακρυγιάννης γράφει πως τα βράδια μετά τις μάχες έκλαιγε προσευχόμενος για τις ψυχές των Τούρκων που σκότωσε.


Νομίζω πως με τον υπερτονισμό της κοσμικής εξουσίας, που συνοδεύει την «επίσημη θρησκεία του κράτους» οι εκκλησιαστικοί ταγοί στη χώρα μας χάνουν (εκτός εξαιρέσεων) την επαφή με τον πολύχρωμο,δημιουργικό, αλληλέγγυο χώρο των αντιεξουσιαστών.

Ίσως και οι ενορίες να μπορούσαν να διδαχθούν από τις κοινοτικές προσπάθειες των αντιεξουσιαστών,μετασχηματιζόμενες έτσι από χώροι συμβατικού κηρύγματος και συνάθροισης των «χριστιανών της Κυριακής» σε χώρους ζωής, δημιουργίας και αδιάλειπτης εν Χριστώ διακονίας.

Σε κάθε περίπτωση, η Οδός,ως αντισυμβατικός τρόπος ύπαρξης, έχει(ή μπορεί να βρεί) πολλά κοινά με τον αντιεξουσιαστικό-αναρχικό χώρο και θα ήταν πολύ όμορφο να βρεθεί κοινός τόπος.

Σοφία Κου είπε...

πότε επι τέλους θα αρχίσω να "φοβάμαι όσα λέγονται από μένα, χωρίς εμένα";

π. ΛίΒυος είπε...

@katerina
Κατερίνα μου, είναι όντως δύσκολο ερώτημα όπως είπα και σε φίλο παραπάνω. Και όλα τα ερωτήματα δεν έχουν πάντα απάντηση ή τουλάχιστον μια εύκολη απάντηση.
Πάντως έχω την αίσθηση οτι η βία δεν μπορεί να βγάλει σε καλό. Μάλιστα ο Γέροντας Σωφρόνιος έλεγε, οτι κάθε φορά που γίνεται πόλεμος, χύνεται αίμα η Χάρις Του Θεού απομακρύνεται απο τον κόσμο.

Την Καλησπέρα μου!!!!!

π. ΛίΒυος είπε...

@Misha
Αδελφέ πολύ όμορφο και ουσιαστικό για μενα το σχόλιο σου. Να είσαι καλα. Σε ευχαριστώ για την παρουσία σου και τις σκέψεις σου. !!!!

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Γράψατε : "Μάλιστα ο Γέροντας Σωφρόνιος έλεγε, ότι κάθε φορά που γίνεται πόλεμος, χύνεται αίμα η Χάρις Του Θεού απομακρύνεται απο τον κόσμο".

Δεν θα αποτελούσε παραποίηση αυτών που έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος αν προσθέταμε " η χάρις του Θεού έχει απομακρυνθεί πολύ πριν εκσπάσει ο πόλεμος".

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Δεν με ενδιαφέρει αν θα δημοσιεύσετε το παρακάτω. Απλά διαβάστε το.

Η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με ένα λαό, με ένα έθνος, με ένα χώρο, λένε όλοι αυτοί που αγωνίζονται για την παγκοσμιοποίηση και τον οικουμενισμό. Αλλά δεν λένε ότι η Εκκλησία, δεν ταυτίζεται συλλήβδην και αορίστως, ούτε με όλους τους λαούς, ούτε με όλα τα έθνη, ούτε και με όλους τους τόπους. Αφορά σε όλους τους "μαθητεύσαντες" που γίνονται μέλη εκ μέρους. Ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Το σώμα της, είναι τα μέλη εκ μέρους της αγιαστικής Χάριτος του ζωοποιού Πνεύματος. Με αυτό κοινωνούν, γίνονται όλοι ένα και δοξάζουν την Αγία Τριάδα.

Αν σήμερα φτάσαμε στο σημείο ο καθένας να έχει το δικό του θεό, τη δική του πίστη και τις δικές του θεολογικές/θρησκευτικές απόψεις, δεν θα πρέπει να του καταλογίζουμε μεγάλες ευθύνες. Τις οποίες αναμφισβήτητα έχει. Το βάρος των ευθυνών πίπτει επί των κεφαλών των ποιμένων,που ως φαίνεται,μάλλον εαυτούς ποιμαίνουν και ποίμαιναν όλα αυτά τα χρόνια. Το ποίμνιο έμεινε και μένει ακατήχητο.

Χρειάστηκε να περάσουν 1000 χρόνια για να απαλλαγούμε από εξουσία και εξουσιαστές : Φέουδα και αυτοκρατορίες,αυτοκράτορες και αποικιοκράτες,ώστε κάθε κράτος να γνωρίσει την κυριαρχία του (ετερότητα) και την εθνική του ταυτότητα : Τη γλώσσα του και την πίστη του. Αυτά ανέδειξαν τις λεγόμενες εθνικές και επίσημες θρησκείες, η πίστη (θρησκεία) και η γλώσσα, ήταν δε ο πυρήνας της σύστασης των λεγόμενων εθνικών κρατών.

Τώρα ανακαλύπτουμε ότι τα εθνικά κράτη μας έκαναν κακό.'Εβλαψαν τη θρησκεία, στράβωσαν τη γλώσσα (αυτό το λέμε ψιθυριστά, το πρώτο μας ενδιαφέρει) και αίφνης όλοι γίναμε ρατσιστές, εθνικιστές ή γιατί όχι, εγωκεντρικοί και "ομφαλοσκόποι".

Λοιπόν, στροφή πίσω. Να φτιάξουμε πάλι μια αυτοκρατορία. Να υποταχθούμε σε έναν νέο εξουσιαστή αυτοκράτορα και πάντως δημοκράτη (ποιος κοροϊδεύει ποιον;) ! Αυτά που αγωνιστήκαμε να γκρεμίσουμε, ας τα οικοδομήσουμε πάλι. Και ας λέμε, για να το επιτύχουμε, όλες οι θρησκείες είναι ίδιες με διαφορετικούς λατρευτικούς τύπους. Ας λέμε ότι η Εκκλησία δεν ταυτίζετε με ένα λαό, μέ ένα έθνος, με ένα χώρο.

Οι νέες αλυσίδες είναι έτοιμες. Μόνοι μας θα τις βάλουμε και μόνοι μας θα υποταχθούμε στην παγκόσμια εξουσία. Εν τω μεταξύ, θα σχολιάζουμε διαδικτυακά "λόγους περί εξουσίας" αναζητώντας κοινά σημεία μεταξύ αντιεξουσιαστών αναρχοαυτόνομων και "χριστιανών" αντιεξουσιαστών !