31 Ιαν 2018

Όταν χάσαμε....


Ίσως το μεγαλύτερο θαύμα στην ζωή μας, να είναι οτι κάποτε "χάσαμε". Μπορεί και τα πάντα. Αλλά δεν κρεμαστήκαμε στην συκή των ενοχών μας. Πονέσαμε, κλάψαμε, πενθήσαμε, αλλά δεν λιποτακτήσαμε από την ζωή. Ο Σταυρός έγινε η ομορφιά της ζωής μας, γιατί μας αποκάλυψε τα σημαντικά εκείνα που είχαμε καταστροφικά ξεχάσει. Άλλωστε η γνωριμία με τον εαυτό μας και τον Θεό, ξεκινάει συνήθως όταν έχουμε ποιάσει πάτο, οταν μυρίσαμε την κόλαση και ζητήσαμε ανάσες απο τον παράδεισο.

25 Ιαν 2018

"άγια" πατώματα...


Υπάρχουν κάποια πατώματα σπιτιών που είναι «αγία γη». Ποτισμένα με δάκρυα απελπισμένων, αγκαλιασμένα απο κορμιά απεγνωσμένων, σμιλεμένα με γροθιές και ουρλιαχτά ψυχών τυραννισμένων. Σε τέτοια σπίτια, αφανών "αγίων" της ζωής, θέλω να κάνω ένα ιερό προσκύνημα, γη να πάρω από την γη τους, να μπολιάσω την σκληρότητα του κόσμου..

23 Ιαν 2018

Οι "ερασιτέχνες" τ΄ουρανού....



Όταν παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας, σε σχέση με τον Θεό και την πίστη σε αυτόν, τότε η αποτυχία είναι βέβαιη. Μονάχα εκείνοι που νιώθουν «ερασιτέχνες» στην πνευματική ζωή μπορούν να βιώσουν την παρουσία του Θεού. Γιατί είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν, να ρισκάρουν, να παίξουν σε αυτό το «ένθεο παιγνίδι». Είναι εκείνοι οι «ερασιτέχνες» του ουρανού, που τολμούν να πειραματιστούν ακολουθώντας την καρδιά τους και όχι την στεγνή μετρήσιμη λογική τους. Αυτοί που δεν φοβούνται το τσαλάκωμα της εικόνας ή της υποτιθέμενη αξιοπρέπεια τους. Δεν τρομάζουν μπροστά στο λάθος, δεν τους γίνεται εμμονή και φοβία η αμαρτία. 
Το ζητούμενο της ζωής τους είναι η γνωριμία με τον Θεό και όχι η εξασφάλιση του "εγώ" ή διαμόρφωση μιας «πνευματικής καριέρας». Και όποιος πραγματικά επιζητεί μια ζωντανή σχέση με τον Θεό, πρέπει να είναι έτοιμος για περιπέτειες. Μερικές φορές οριακές και επικίνδυνες. 
Γι αυτό το λόγο στο πνευματικό ταξίδι, όσο πιο πολύ στα σοβαρά παίρνεις τον εαυτό σου, τόσο ο Θεός φαίνεται να μακραίνει, μια και δεν του αρέσουν ιδιαίτερα οι δήθεν και οι κομπασμένοι. Εκείνοι που λένε «ξερω», «γνωρίζω», «καταλαβαίνω». Προτιμά τους «χαζούς» και σχοινοβάτες της ζωής. Εκείνους που αγαπάνε κι ας κάνουν και λάθη. Αναπαύεται σε κάτι ταπεινούς ερασιτέχνες, που επειδή είναι ερωτευμένοι δεν διστάζουν να ρισκάρουν. Είναι πιο ανοιχτή η καρδιά τους. Οι βεβαιότητες σε κλείνουν και σε μικραίνουν. Και ο Θεός δεν μπορεί τις μικρότητες γιατι μας έφτιαξε για μεγάλα ταξίδια.

17 Ιαν 2018

Γλυκόπικρα...


Μικρή και ντροπαλή πορτοκαλιά στο κήπο, κι όμως βγάζει τόσο καρπό, που κοντεύει να σπάσει. Δυσκολεύεται να σηκώσει τους καρπούς της. Όπως δυσκολευόμαστε κι εμείς στην ευθύνη των χαρισμάτων που μας έδωσε ο Θεός. Γι αυτό προτιμάμε το ρόλο του άκαρπου, ξερού, άρρωστου δέντρου. Ποιος θα ζητήσει ευθύνη από έναν άρρωστο; 
Έκοψα ένα πορτοκάλι. Γλυκό μα στο τέλος αφήνει μια λεπτή πικράδα στο στόμα. Σαν την ζωή, που τα γλυκά πικραίνουν κάπως...

13 Ιαν 2018

Ένας Άγιος που έκαιγε "Καλύβες" ......

Αγιος Μάξιμος Καυσοκαλυβίτης. Πάντα σ' αυτόν τον άγιο, με ενθουσίαζε η ελευθερία του. Αυτή η αγία «τρέλα» του. Έκαιγε την καλύβα του και άλλαζε τόπους κατοικίας, έφευγε και μάκρυνε, κάθε που αισθανόταν ότι κινδύνευε να χάσει αυτό που ήταν και ήθελε να κάνει. Δεν διαπραγματευόταν την ελευθερία του, το δικό του τρόπο ζωής, το μονοπάτι που τον οδηγούσε στον Θεό και τον εαυτό του. Αλήθεια εμείς πόσες "καλύβες" κάψαμε ζωή μας, για να μπορούμε να είμαστε ο ευατός μας; Να ζήσουμε εμείς και οχι κάποιος άλλος στην θέση μας; "Καλύβες" είναι οι αυταπάτες ενός ψευδούς ευατού. Οι ψευδαισθήσεις μας. Και οι περισσότεροι απο εμάς, δεν κάψαμε καμία "καλύβα" ποτέ.
Μπήκαμε μέσα σε μια και εκεί γεράσαμε. Κι ας έσταζε η οροφή νερό, κι ας σάπιζαν τα σωθικά μας. Την καλύβα μας πάντως μια φορά δεν την κάψαμε, γιατί θέλει αρετή να καις τις «βεβαιότητες» σου…

8 Ιαν 2018

Ένα βαθύ ποτάμι....


Πόσες αμαρτίες, λάθη, πάθη και καημούς είχε ξεπλύνει αυτό το ποτάμι. Καθαρμός το νερό του. Λύτρωση ο βυθός του, που όλο και βάραινε από τα δάκρυα των επισκεπτών του. Και τι δεν είχαν συμπαρασύρει αυτά τα νερά στο πέρασμα τους. Ιστορίες ανθρώπων, αστοχίες, λάθη, καταστροφικές επιλογές, αναπάντητα ερωτήματα, «γιατί» τρεμάμενα, σώματα που «κολάστηκαν» για να λυτρωθούν από τον θνητό τους κέλυφος. Όλα ξεπλυμένα εκεί στα νερά του Ιορδάνη. Από έναν αλλόκοτο ασκητή, ρακένδυτο, ραγισμένο μέσα στην σιωπή που τσακίζει κάθε τι ψεύτικο πάνω μας, τον Πρόδρομο και βαπτιστή Ιωάννη. Εκείνον που στο όνομα του Θεού ξέπλενε τους ανθρώπους από τα κρίματα τους, για να υποδεχθούν τον Μεσσία. 
Σε αυτό το βαθύ και λερωμένο ποτάμι της ανθρώπινης τραγωδίας, ούτε ντράπηκε, ούτε σιχάθηκε να εισέλθει ότι πιο καθαρό, αγνό και ιερό, γνώρισε ποτέ αυτός ο κόσμος. Η αγάπη του Θεού σαρκωμένη. Ο Χριστός. Μπήκε γυμνός από ευσεβισμούς και ηθικισμούς, μέσα στα βρώμικα νερά, για να σώσει από βέβαιο πνιγμό ότι αγάπησε πιο πολύ, τον αναγκεμένο άνθρωπο, που ταραγμένος βυθίζεται στην ορμή του χειμάρρου….

2 Ιαν 2018

Μεθέορτος θλίψη....


Πέρα από την χαρά των εορτών, υπάρχει κι’ η θλίψη. Εκείνη η αβάστακτη μελαγχολία που διαπερνά κορμί και ψυχή, κυρίως τα απογεύματα της εορτής. Όταν όλα φαίνονται να έχουν τελειώσει. Ένας αναστεναγμός που δεν ακούγεται μα είναι παρόν μέσα μας, διερωτάται, «Αυτό ήταν; Και τώρα;».
Κάθε γιορτή είναι μια προσμονή. Κάθε τέλος της μια προδοσία. Αυτό που ποθήσαμε και πάλι δεν ήρθε, δεν το συναντήσαμε, ήταν απών. Η επιθυμία μας ήταν πιο μεγάλη από το αντικείμενο. Στην γιορτή, βλέπουμε και προσδοκούμε αυτή την έξοδο από την ρουτίνα της πλήξης ή επανάληψης. Το αίτημα κάθε εορτής, είναι η μεταμόρφωση της ζωής. Η εμπειρία του διαφορετικού. Ουσιαστικά μέσα από μια γιορτή προσπαθούμε να νικήσουμε τον θάνατο που μας ζυγώνει. Είναι μια ελπίδα εξόδου από αυτό το καθημερινό που μας πνίγει και μας στενεύει. Θέλουμε να σκίσουμε τα ρούχα μας, να βγούμε γυμνοί στην αλήθεια μας, και να φωνάξουμε ότι ο κόσμος αυτός είναι λίγος για τα μεράκια, τα όνειρα, την δίψα και πείνα της ψυχή μας.
Δεν το κάνουμε. Ντρεπόμαστε, φοβόμαστε, κλεινόμαστε και μαραζώνουμε στην μετριότητα που ετοιμοθάνατη αγκομαχεί πάνω από την ελπίδα μας. Η καρδιά μας, γίνεται το πιο μεγάλο νεκροταφείο πεσόντων σε μάχη. Άπειρες δολοφονημένες στιγμές, μέρες χαμένες στο τίποτα του εφήμερου, ψυχές που ακόμη φωνάζουν για λευτεριά.
Κι όμως θα ήταν τόσο λυτρωτικό, να ομολογούσαμε, «Θεέ μου για ποιο κόσμο μας ετοίμασες και δεν μπορούνε να μερώσουνε εδώ τα όνειρα μας;»