Είναι γιορτή η κάθε μας μέρα...

Δε μου αρέσει να κάνω απολογισμούς και προϋπολογισμούς. Άλλωστε για ποιο θέμα να απολογηθώ; Για τα λάθη μου; Ναι, είναι πολλά και μεγάλα. Ε και; Έγιναν. Πάνε. Χάθηκαν μες στην αγάπη του Θεού και στα δικά μου δάκρυα. 
Εάν έμαθα κάτι απ’ αυτά κέρδος ζωής είναι. Εάν πάλι δεν κατάλαβα τίποτα, πολύ απλά θα φάω ξανά τα μούτρα μου, μέχρι να ωριμάσει το πάθος μου. 
Να κάνω προϋπολογισμό; Αστεία πράγματα. Γελάει ο Θεός με τα σχέδια μας. Τα όνειρα και τις επιθυμίες μας τις σέβεται απεριόριστα, μα εκείνα τα μεγάλα λόγια και τις σπουδαίες δηλώσεις, τις βλέπει κωμικές. Ξέρει ότι τις περισσότερες φορές ντύνουμε το ψέμα μας με μια μεγάλη «αλήθεια».
Για μένα η μόνη αλήθεια είναι η ζωή που ζούμε, στο εδώ και τώρα. Εκεί φαίνεται εάν γιορτάζουμε ή όχι. Εάν η κάθε μας στιγμή είναι μια αποκάλυψη. Μια πρόκληση και πρόσκληση να ζήσουμε τα δώρα που μας χαρίζει ο Θεός. Μου έλεγε ένας παππούλης «εγώ δεν βαριέμαι γιατί ρουφάω την κάθε στιγμή ως μοναδική». Πως το κάνεις αυτό ρε πάτερ τον ρώτησα. «Έχω μπροστά μου τον θάνατο, και τον ξεγελάω μου απάντησε».
Για μένα γιορτή δεν είναι ημερομηνίες, ώρες και χρόνοι. Αλλά το κάθε μέρα, το κάθε τώρα, που κτίζω με χαρά, παρουσίες και απώλειες. Και τώρα μου μυρίζει η βασιλόπιτα, το όμορφο φαγητό, οι μουσικές που ηχούν στο σπίτι, η παρουσία του άλλου, τα μάτια, οι αγκαλιές, τα φιλιά, ο ήχος από το ποτήρι που τσουγκρίζει, το γέλιο εκείνου που βρήκε το φλουρί, τα φώτα που αναβόσβησαν στο τέλος του μετρήματος, το καντήλι που χαρούμενο φωτίζει τα εικονίσματα και όλα τούτα που αύριο θα λουσθούν στο φως της Θείας Λειτουργίας. Ώστε η γιορτή να μην είναι εκείνη που γράφει το ημερολόγιο μα εκείνη που ζει η καρδιά μας…..

Όταν του μοιάσουμε...

Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα. «Ναι πάτερ μου», μονολόγησε, με συστολή. «Πώς είναι Γέροντα;» «Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός και προσιτός». «Και πότε συνέβη αυτό», ήταν η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση μου. «Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα πάτερ μου», ψιθύρισε ο γέροντας με χαμηλωμένα τα μάτια του, που είχαν ήδη πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. «Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος όταν του μοιάσεις».
Αυτή η φράση, «Ο Χριστός έρχεται όταν του μοιάσουμε», σκαρφάλωσε στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι, η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και να χάνει. Να τα δίνει όλα δίχως να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσεις ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται κι όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και να εννοεί, πάρε τον παράδεισο μου και δος μου την "κόλαση" σου….

Των αφανών «αγίων» της ζωής...

Στα μελαγχολικά φώτα των πολυκατοικιών, στα νοσοκομεία και φυλακές, στους δρόμους και τις ρίμες της ζωής, στα αζήτητα και το περιθώριο υπάρχουν άγιες ψυχές, που ομολογούν Χριστό. Αυτούς δεν θα τους ανακηρύξει ποτέ κανείς. Έλεγαν οι παλιοί αγιορείτες, «ε.. παιδί μου, υπάρχουν πολλοί άγιοι αφανείς, που δεν τους ξέρει κανείς μονάχα ο Θεός και θα τους εμφανίσει σε δύσκολες εποχές και μέρες…». Κανείς μας δεν μπορεί να πει στο Θεό σε πια ανθρώπινη καρδιά θα αναπαυθεί. Είναι απόλυτα δική του επιλογή. Γι αυτό και στην Βασιλεία Του θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Αυτός γνωρίζει τα παιδιά του, τις ψυχές που λάμπουν μόνο εκείνος ξέρει να διακρίνει.

Όπως εκείνη του νεωκόρου, από μία ενορία των Αθηνών, που μόλις τελείωνε η Θεία Λειτουργία έτρεχε στα φαρμακεία πότε να του δώσουν και άλλοτε να αγοράσει με τον πενιχρό του μισθό φάρμακα, ώστε να τα μοιράσει σε σπίτια και νοσοκομεία. Έλιωσε τα πόδια του στην αγάπη. Άγιασε η καρδιά του.
Να θυμηθούμε την γλυκιά μου Σιμόν Βέιλ που πέθανε 33 ετών κοπέλα, από ασιτία στα μέσα του β΄παγκοσμίου πολέμου, αρνούμενη να φάει θέλοντας με τον τρόπο αυτό να συμμετάσχει στην πείνα του δοκιμαζόμενου λαού.
Εκείνη την πανέμορφη κοπέλα σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, που υπέφερε από  καρκίνο κι' όμως, μέσα στην οδύνη των χημοθεραπειών, δεν σταμάτησε να ψελλίζει, "Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός.....".
Ο ταπεινός αγρότης από την Κρήτη, που αγόγγυστα φρόντιζε, έλουζε, περιποιούνταν και τραγουδούσε στην κατάκοιτη γυναίκα του.
Η μητέρα εκείνη που χώρισε και μόνη της μεγάλωσε τέσσερα παιδιά. Προσευχόταν και έλεγε "Χριστέ μου κράτα με, να τα μεγαλώσω, βάστα με να τα καταφέρω». «Πάτερ», μου έλεγε, «δεν είχαμε να φάμε. Στο σκοτάδι ζούσαμε στην αρχή. Ρεύμα δεν είχα, κι όμως δεν έδωσα το κορμί και την ψυχή μου στον διάολο. Ο Θεός με φώτισε και έμαθα να ράβω. Με την βελόνα και καθαρίζοντας σπίτια μεγάλωσα και πάντρεψα όλα τα παιδιά μου. Δεν με άφησε ο Θεός. Μου έστειλε ευλογία και έδινα και σε άλλους που είχαν ανάγκη. Γιατί είχα νιώσει τι θα πει πείνα".
Η γριά πλύστρα που ανάγκασε τον Εβραίο νομπελίστα συγγραφέα Σίνγκερ να πει, ότι δεν θα είχε νόημα ο παράδεισος δίχως αυτήν την Πλύστρα.
Την Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα των Παρισίων, που θα συλληφθεί από τις Ναζιστικές φασιστικές δυνάμεις και αφού θα οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ζώντας σε σκληρές δοκιμασίες και απάνθρωπες συνθήκες, στο τέλος θα οδηγηθεί σε θάλαμο αερίων Μεγάλο Σάββατο του 1945, στο Ravensbrück, επιλέγοντας να πάρει τη θέση μιας καταδικασμένης Εβραίας μητέρας.
Και σαφέστατα τόσοι άλλοι, ανώνυμοι και αφανείς «άγιοι» της καθημερινότητας, που αγάπησα και φανέρωσαν τον Χριστό στην ζωή της βιοπάλης. Γιατί οι «άγιοι» δεν είναι απαραίτητο να φοράνε πάντα ράσο. Μπορεί να ντύνονται με μπλου τζιν ή φούστα πλισέ. Ένα μονάχα είναι βέβαιο, ότι πάντες στάθηκαν γυμνοί από κάθε εξουσία μπροστά στο Θεό και τον άνθρωπο και έλιωσαν την ζωής τους στην αγάπη. Άλλωστε τι νόημα θα είχε ο παράδεισος χωρίς όλους αυτούς;

π.λίβυος

Ομιλίες

Θα έρθει η ώρα....

Γράφει ο Επίσκοπος Σουρόζ Anthony Bloom: Πριν λίγα χρόνια μια νέα κοπέλα που έπασχε από ανίατη ασθένεια έγραφε: «Πόσο ευγνώμων είμαι στο Θεό για την αρρώστια μου. Καθώς αδυνατίζει το σώμα μου, το νιώθω να γίνεται όλο και πιο διάφανο στις ενέργειες του Θεού». Της απάντησα: «Να ευχαριστείς το Θεό γι’ αυτό που σου έχει δώσει, αλλά μην περιμένεις να κρατήσει αυτή η κατάσταση. Θα έρθει η ώρα που αυτό το αδυνάτισμα του κορμιού σου θα πάψει να σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματική. Και τότε θα πρέπει να εξαρτάσαι από τη Χάρη και μόνο».
Λίγους μήνες αργότερα μου ξανάγραψε: «Έχω τόσο εξασθενήσει, που δεν έχω πια τη δύναμη να τρέξω να ακουμπήσω στο Θεό. Το μόνο που μου μένει είναι να σιωπώ, να παραδίδω τον εαυτό μου ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έρθει προς εμένα». Και πρόσθεσε αυτό που πρέπει να προσέξουμε από όλη αυτή την ιστορία: «Προσευχηθείτε στο Θεό να μου χαρίσει το κουράγιο να μην προσπαθήσω ποτέ να κατασκευάσω μια ψεύτικη παρουσία για να γεμίσω το τρομερό κενό που αφήνει η απουσία Του».

Πες του τι αντέχεις να σου πει τι μπορεί....

Δεν μπορούμε εμείς να πούμε πως θα είναι ο άλλος στην ζωή του. Το πώς θα επιλέξει να ζήσει είναι δική του ευθύνη. Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία. Ποιοι είμαστε εμείς, να την αμφισβητήσουμε; Εμείς μονάχα μπορούμε να πούμε τι αντέχουμε και τι δεν αντέχουμε. Να φανερώσουμε στον άλλο ότι αυτό που κάνει και ο τρόπος με τον οποίο μας φέρεται, μας ξεπερνάει και δεν μπορούμε να τον βαστάξουμε, αλλά έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει όπως θέλει. Απλά εμείς δεν το αντέχουμε. Ο Θεός βέβαια δεν τον κατακρίνει και δεν έχει κάποιο πρόβλημα μαζί του, εμείς όμως έχουμε και υποφέρουμε, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε Θεοί. Δώσε στον άλλο να καταλάβει τα όρια σου, για να διαγράψει κι αυτός τα δικά του. Πες του τι αντέχεις για να δει και αυτός τι μπορεί....

π.λίβυος 

Ψεύτικες παρουσίες ....

Πολλές φορές στην ζωή μας, μην αντέχοντας να βιώσουμε τον πόνο μιας απώλειας, ενός τέλους και οδυνηρού αντίο, σπεύδουμε να αντικαταστήσουμε με ψεύτικη παρουσία την απουσία που μας άφησε η απώλεια του αγαπημένου μας. Εκείνου που λατρέψαμε ως Θεό ή ως το απόλυτο νόημα της ζωής μας. Όμως ξεχάσαμε ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ο Θεός μας, γιατί απλά είναι ένας άνθρωπος με λάθη και αστοχίες, φόβους και πληγές. Και αγάπη σημαίνει να αγαπάς το μη τέλειο. 
Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε, ότι στην θέση μιας μεγάλης αγάπης δεν μπορεί να μπει τίποτε και κανένας άλλος. Η θέση θα παραμείνει πάντα εκεί. Το μυαλό ξεχνά μα η καρδιά ποτέ. Τις αγάπες δεν την αντικαθιστούμε αλλά της ζούμε στο παρόν στο τώρα στο μετά. Μη βιαστείς να βάλεις κάποιον άλλο στην ζωή σου για να καλύψεις το κενό. Ζήσε την απώλεια. Επίτρεψε στον εαυτό σου να πενθήσει. Να κλάψει να εκφραστεί. 
Ο κάθε έρωτας που ζήσαμε είναι ένας δρόμος που κάπου μας πήγε. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μας και της προσωπικής μας ιστορίας. Το να θέλουμε να το αντικαταστήσουμε είναι αυτοκαταστροφικό. Στην ουσιαστική απουσία του άλλου μην βάζεις ψεύτικες παρουσίες γιατί τα όνειρα σου θα γεμίσουν εφιάλτες.....

π.λίβυος

Λαβωμένα χαμόγελα...

Όλες αυτές τις μέρες, στις παρουσιάσεις και ομιλίες, συνάντησα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι όμως είχαν κάτι κοινό. Ένα βαθύ λαβωμένο χαμόγελο κι ένα βλέμμα λιμνασμένο σε δάκρυα που έτρεξαν ή ντράπηκαν να απογυμνώσουν το υγρό κορμί τους. Ναι η ζωή αυτή έχει πόνο. Ίσως πολλές φορές φέρεται άδικα. Μα εάν δεν ήταν έτσι δεν θα προσμέναμε την βασιλεία του Θεού. Η δίψα για δικαιοσύνη μας κάνει να περιμένουμε μια άλλη πατρίδα, την γη του «ουρανού». Όμως εάν δεν αποδεχθούμε αυτή την αλήθεια, δεν θα χαρούμε ποτέ. Να πούμε δηλαδή, ναι, στην ζωή κι ας μην είναι τέλεια. Να πούμε θα χαρώ κι ας μην τα έχω όλα. Με αυτά που έχω και μπορώ, θέλω να χαρώ. Άλλωστε η ζωή είναι αρκετά σκληρή και δύσκολη από μόνη της, δεν είναι ανάγκη να την κάνουμε ακόμη πιο δυσβάσταχτη. Στείλε μας Κύριε φως και χαρά, για το σκοτάδι «φροντίζουμε» μόνοι μας…

π. λίβυος

Ασε τον να κάνει λάθος...

Δεν μπορούμε πάντα να βοηθήσουμε τον άλλο που βυθίζεται. Όταν ειδικά το χέρι που του απλώσαμε το δάγκωσε για να χαθεί στις θύελλες και τους αγέρηδες. Τον αγαπάμε κι υποφέρουμε όταν βλέπουμε να χάνεται, μα δεν είναι πάντα δυνατό να κάνουμε κάτι γι αυτό, όταν εκείνος δεν μας το επιτρέπει. Τότε πρέπει να έχουμε την ταπείνωση να αποδεχθούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, ούτε σούπερ ήρωες. Η αγάπη μας γι αυτόν είναι ο σταυρός μας. Γιατί αγάπη πολλές φόρες σημαίνει σιωπή ή ακόμη και απόσυρση, ώστε να δώσεις το δικαίωμα στο άλλον να κάνει λάθος….

π.λίβυος

Η ενοχή της Χαράς...............

Νέα Κυκλοφορία!!! Νέο βιβλίο!!! 

Τσάμπα Κλάψα....

Όταν από μικρός έχεις μάθει να ζεις στην ηδονή της γκρίνιας, τότε όλο τον κόσμο να σου χαρίσουν εσύ πάλι θα διαμαρτύρεσαι για την μαύρη σου την μοίρα. Δεν αντέχεις την αγάπη γιατί σε φοβίζει και σε αγχώνει. Νιώθεις την αγάπη να σε πιέζει, να σε δεσμεύει. Γιατί μέχρι σήμερα στην ζωή σου, έχεις παίξει τον ρόλο του ανθρώπου που δεν τον αγάπησε κανείς και όλοι τον αδίκησαν. Μέσα από αυτόν τον ρόλο, έμαθες να συνδέεσαι να ζεις και να υπάρχεις. Οπότε μέσα σου διερωτάσαι, «Τώρα δεν θα είμαι πια αδύναμη; Τώρα με αγάπησαν ε; Μου έδωσαν και μου πρόσφεραν και πρέπει και εγώ να ανταποκριθώ; Πρέπει κάτι και εγώ να δώσω και να χάσω ε; Μα εγώ μέχρι σήμερα μόνο ζητούσα και έπαιρνα. Τώρα πρέπει να δώσω; Δηλαδή τώρα δεν έχω καμία δικαιολογία για τα λάθη και τα πάθη μου;». Πολλές φορές δεν θέλουμε το θαύμα της αγάπης στην ζωή μας, γιατί η αγάπη σημαίνει ευθύνη και θυσία. Σημαίνει ωριμότητα απέναντι στην ζωή και την ευτυχία. Και η «ευτυχία δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται», έχει κόστος το οποίο όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να το πληρώσουν γιατί έμαθαν στην τσάμπα κλάψα….

π.λίβυος 

Όταν σε συκοφαντούν...

Σε κατηγορούν, σου φέρονται αχάριστα και σε αδικούν; μην απαντάς. Σιώπα. Δείξει ότι δεν ζητάς καμιά δικαίωση από τον κόσμο της ψευτιάς και της υποκρισίας τους. Θυμίσουν ότι κανείς ποτέ δεν ξεχώρισε δίχως να λασπωθεί και ότι δεν μπορείς να αναστηθείς εάν δεν σταυρωθείς. Οπότε όσο σε λασπολογούν εσύ θα ανθίζεις και όσο σε βρίζουν θα μοσχοβολάς. Τότε θα νιώσεις μια βαθιά ηρεμία και γαλήνη. Μια γλυκιά αίσθηση αγκαλιάς θα κυκλώσει το κορμί σου και η καρδιά σου θα πλημμυρίσει από φως. Είναι η Χάρις του Θεού, που αγκαλιάζει ό,τι ο κόσμος αφήνει ορφανό...

π.λιβυος

Σαπίζουμε στο "σίγουρο"......

Μόλις τελειώσαμε την Θεία Λειτουργία. Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Και σκεφτόμουν, πόσο εύκολο τελικά είναι να «αγαπήσουμε» όλο τον κόσμο και πόσο δυσκολευόμαστε να νιώσουμε κατανόηση, συγνώμη, νιάξιμο και αγάπη για τον πλησίον μας, το διπλανό μας, τον οικείο μας, αυτό που ζει δίπλα και ανάμεσα μας. Ξέρεις, η βεβαιότητα, η αίσθηση ότι ο άλλος είναι σίγουρος, δικός μου, μου ανήκει, μας αρρωσταίνει. Δημιουργεί μέσα μας μια βεβαιότητα που λιμνάζει λασπόνερα. Σαπίζουμε στο "σίγουρο". Γι αυτός ίσως «στεριώνουμε εκεί που διαρκώς αμφισβητούμε» ή βρίσκουμε μονάχα αυτό που κάποτε χάσαμε. Πάντως να το θυμάστε τον θησαυρό μας κάποτε τον κρατούσαμε αγκαλιά…...

π.λίβυος 

Ομιλία: Η ενοχή της χαράς -

Ότι εμείς πετάμε, ο Θεός το μαζεύει...

Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου. Ποιο; Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός.
Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε δοξάζει. Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.

Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την «δικαιοσύνη» μας.

Ότι δεν μας αρέσει ο Θεός το αγαπάει και ότι πετάμε Αυτός το μαζεύει.

Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…

π. Λίβυος 

Η ενοχή της χαράς....(Νέο βιβλίο)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Αρμός"

Στην απογοήτευση λέμε όχι....

Κάποτε πέρασα ένα μεγάλο πειρασμό. Μια δοκιμασία που φαινόταν να εξαντλεί ότι δυνάμεις είχαν απομείνει στην μάχη με το σκοτάδι μέσα μου. Τότε ο πνευματικός μου είπε, «θέλω να Λειτουργείς κάθε μέρα». Του λέω «γέροντα, αδύνατον, οι καταθλιπτικές σκέψεις έχουν επισκιάσει το μυαλό μου. Δεν είμαι σε θέση να σταθώ όπως πρέπει μέσα στην Θεία Λειτουργία". Μου απάντησε, «δεν πειράζει όπως και όσο μπορείς» Κάνε υπακοή μου λέει. Πήγα την πρώτη μέρα και Λειτούργησα, αλλά ήμουν αλλού. Χαμένος στην θλίψη και την οδύνη. Πήγα την δεύτερη, τίποτα, ερείπιο. Του λέω "Γέροντα δε μπορώ", είμαι χαμένος. Και μου απαντά με βεβαιότητα. "Μην απογοητεύεσαι, συνέχισε να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής". Έκανα ότι μου είπε παρόλο που δεν ένιωθα μέσα μου, να χωρά ούτε ακτίνα φωτός, ούτε ανάσα ελπίδας. Σκιά, σκότος, θλίψη. Μόλις τελείωσα και την τρίτη καθημερινή Θεία Λειτουργία, ένας φως εισχώρησε μέσα μου. Δίχως να ξέρω το πώς και το γιατί, ήμουν χαρούμενος, δίχως σκέψεις, δίχως λογισμούς, μονάχα χαρά έρεε μέσα στην καρδιά και το κορμί μου. Όλα είχαν εξαφανιστεί.

Γι αυτό σας λέω, μην απογοητεύεστε. Να λέμε όχι στην απόγνωση. Σαφώς όταν είμαστε μες στην θλίψη αισθανόμαστε ότι δεν θα ξαναγίνουμε καλά ή όπως είμαστε πριν. Μα αυτό είναι η κατάθλιψη. Σκέψεις μηδενιστικές, μαύρες γεμάτες θάνατο. Κι όμως, σας το λέω μετά βεβαιότητας, θα γίνουμε καλά και καλύτερα. Ο Χριστός είναι φως και χαρά και ζωή. Τον παρακαλάμε απλά, ήσυχα, αθόρυβα και κοινωνάμε το σώμα και αίμα του. Σε κάποιες περιπτώσεις, πρέπει να πάρουμε και φαρμακευτική αγωγή. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, όλα είναι του Θεού. Τους γιατρούς και τα φάρμακα έδωσε ο Θεός λεει η Αγία Γραφή. Αλληλοσυμπληρώνονται πάντα προς όφελος του ανθρώπου. 

Θα το δείτε, θα σκορπίσει το σκοτάδι, θα γεμίσουμε κι πάλι φως. Η καρδιά θα ζεσταθεί και θα νιώσουμε μια αγκαλιά να μας ξεκουράζει. Δεν δεν έρθει ο Χριστός γιατί είμαστε υπέροχοι αλλά γιατί μας αγαπάει. Σε αυτή την αγάπη πρέπει να στηριχτούμε και όχι στις αρετές και στην δικαιοσύνη μας. Αυτά τα βλέπει ο Θεός και γελάει. Να πιστέψουμε στην αγάπη του Θεού, στο παράδεισο που ζει ακόμη και στην πιο βαθιά μας κόλαση.

π.Λίβυος

Το άρωμα της αγιότητας...

Πριν μερικά χρόνια βρισκόμουν στον Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην μονή Οσίου Γρηγορίου. Την νύχτα ένιωσα μια θλίψη. Σύνηθες για τον ψυχισμό μου, που ωστόσο όμως ήταν πολύ έντονη σε σημείο να στραγγίζει μια μια τις ανάσες ψυχραιμίας μου. Φοβήθηκα πετάχτηκα όρθιος από το κρεβάτι και βγήκα στην αυλή της μονής. Καθώς περιφερόμουν, είδα φίλο ενάρετο ιερομόναχο ο οποίος περνούσε από την αυλή με προορισμό το κελί του. Ήταν ώρα ξεκούρασης.
«Τι κάνεις εδώ» μου λέει τέτοια ώρα;
«Εεε τι να κάνω, φόβος γέροντα» του λέω, «και ταραχή». «Μάλιστα» είπε προβληματισμένος. «Έλα μαζί μου», μονολόγισε και αμέσως έστριψε το κορμί του.
«Που;» του απάντησα γεμάτος απορία. «Ελα, ελα να πάμε κάπου όμορφα».
Με πήρε και αφού περπατήσαμε στους χαμηλά φωτισμένους διαδρόμους της μονής, φτάσαμε σε ένα μικρό εκκλησάκι. Μπήκαμε στο ναό. Κάθισε εδώ μου λέει και περίμενε. Εισήλθε στο ιερό. Σε λιγάκι βγήκε κρατώντας στα χέρια του, μια κάρα. Γονάτισα και εναπόθεσε αυτή επί της κεφαλής μου.
Τον άκουσα που κάτι ψιθύριζε, όπως η μάνα νανουρίσματα στα παιδικά αυτιά μας όταν θέλει να μας ηρεμήσει. Προσευχόταν για μένα. Ίσως να μην υπάρχει πιο αγαπητική πράξη.
Μαλάκωσα. Ειρήνευσα.
«Προσκύνησε» μου λέει. Σηκώνομαι, σκύβω και ασπάζομαι την κάρα. Τι… άρωμα ήταν αυτό Θεέ μου. Τι ευωδία!! Τρύπησε τα ρουθούνια μου. Εισήλθε εντός μου. Φώτισε τον κήπο της καρδιάς μου και δρόσισε την ξεραΐλα της θλίψης. Όλα έγιναν αλλιώς. Χαμογέλασα. Σημείο της παρουσίας του Θεού. Ήταν η κάρα της Αγ. Αναστασίας της Ρωμαίας που γιορτάζει στις 29 Οκτωβρίου. Αύριο δηλαδή και την θυμήθηκα. Καθώς θυμήθηκα και κάτι άλλο, ότι υπάρχουν πολλά όμορφα αρώματα μα σαν εκείνο της αγιότητας δεν υπάρχει…

π.λίβυος

Παναγία μου σκέπασε με...

Σκέπασε με Παναγία μου, κάνει τόση παγωνιά στο κόσμο, και εγώ από μικρό παιδί, έχω την κακή συνήθεια να ξεσκεπάζομαι τις νύχτες…

π.λίβυος

Όταν μια εικόνα προσκυνάς....

Μόνο ένα πράγμα θα σας ζητήσω να έχετε στην σκέψη σας καθώς θα προσκυνάτε την εικόνα ενός αγίου ή αγίας: ότι πίσω από το φωτοστέφανο που εσείς βλέπετε, καμαρώνετε και παρηγορήστε, να θυμάστε ότι ο άγιος υπήρξε πρόσωπο που πάλεψε πολύ με τον εαυτό του. Που η σχέση με τον Θεό του στοίχισε και τον «τσάκισε». Στα λαμπερά μάτια των εικόνων, να βλέπετε τον ανείπωτο πόνο του σταυρού, τις νύχτες τις απόλυτα μοναχικές που το ξημέρωμα έμοιαζε ως λύτρωση. Γι αυτό όταν φιλάτε τις εικόνες των αγίων μην ζητάτε μόνο, πείτε κι ένα ευχαριστώ, ένα σε αγαπώ γι αυτά που πέρασες και είσαι…..

π.λίβυος 

"ήρωας..."

Χρόνια θα ψάχνεις ένα ήρωα να σε λυτρώσει, μέχρι εκείνη την μέρα- μετά από φρικτές και σκληρές δοκιμασίες-, που θα γίνεις εσύ ο ήρωας του εαυτού σου. Γιατί ο δρόμος προς τον Γολγοθά περπατήθηκε από έρημα κορμιά….

π.λίβυος 

Ομιλία: "Τα θαύματα συμβαίνουν όταν πάψεις να τα περιμένεις"

"Πτήσεις" αυτογνωσίας....

Αισθάνομαι ότι ποτέ δεν θα μπορέσω, να χαρώ μια πτήση με αεροπλάνο. Ομολογώ ότι το φοβάμαι. Και τούτο γιατί ακόμη δεν έχω μάθει να αφήνομαι στην ζωή. Και όταν δεν αφήνεσαι αλλά παλεύεις να σωθείς, στο τέλος πνίγεσαι. Ποιος μονάχα επιπλέει στην θάλασσα και δεν βουλιάζει; Ο νεκρός. Γιατί δεν αντιστέκεται και δεν παλεύει. Όσο αντιστέκεσαι και επιθυμείς όλα να τα ελέγξεις θα βουλιάζεις στο πανικό, το άγχος, τον φόβο και την θλίψη. Μια κοπέλα στον διπλανό αεροπορικό κάθισμα κοιμόταν, απόλυτα ήσυχη. Ήταν απλά "παρόν"* στην πτήση δίχως σκέψεις και αναλύσεις, κυρίως ήταν απλά ο εαυτό της. Όταν θα γίνουμε ο εαυτό μας, τότε κανείς πανικός δεν θα μας πλησιάζει. Γιατί τρομάζουμε στο ποσοστό που δεν ζούμε σε σχέση με την αλήθεια μας….

π.λίβυος

*παρόν: περιγραφή  υπαρξιακής κατάστασης

Ομιλία....

" Τα "θαύματα" συμβαίνουν, όταν πάψεις να τα περιμένεις... "

Την Δευτέρα, 17 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ θα ομιλήσω,

στον Ιερό Ναό Αγ. Δημητρίου Πειραιώς, Ταμπούρια.

Σας περιμένουμε. 

Ο χρόνος της ψυχής...

Στην ζωή πολλές φορές θα προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα απειλήσει το γαλάζιο της ψυχής μας; Θα βασανιστούμε και θα υποφέρουμε. Παρά ταύτα όμως, αισθανόμαστε ότι τελικά τα καταφέραμε να περάσουμε απέναντι κι ας κοντέψαμε να πνιγούμε σε απύθμενα πελάγη. Περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και ξάφνου, νιώθεις μια ζάλη, μια ταχυπαλμία, ένα φόβο να σε κατακλύζει και μια θλίψη να υφαίνει ιστό γύρω από την χαρά σου. Ναι. Είναι ο πόνος που αντιμετώπισες και έρχεται τώρα πίσω να πάρει την ρεβάνς της ήττας του. Μα τώρα όχι κατά μέτωπο, αλλά μεταμφιεσμένος. Τις περισσότερες φορές, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, ο ψυχισμός μας έχει άμυνες που αντέχουν την σκληρή μάχη. Όταν ηρεμήσουμε όμως, εμφανίζονται τα τραύματα. Οπότε μην εκπλήσσεσαι που σήμερα έπαθες πανικό ή θλίψη, είναι τα κατάλοιπα της μάχης. Η ψυχή έχει άλλους χρόνους. Είναι όπως την θάλασσα που μονάχα όταν ηρεμήσει η φουρτούνα ξεβράζει στις ακτές τα πτώματα των εραστών της….

π.λίβυος

Πρόβες θανάτου..

Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…

Περί ευαισθησίας...

• Ορισμένα που έγραψα στο facebook, τις τελευταίες μέρες γύρω από την ευαισθησία.

• Αυτός ο κόσμος ποτέ δεν φιλοξένησε έναν ευαίσθητο άνθρωπο ή τον τρέλανε ή τον σταύρωσε…

• Κρύψε καλά μες στα στήθη σου αυτή την όμορφη γλυκιά ευαισθησία. Πράγμα σπάνιο και θεϊκό. Μάτι να μην την δει, μήτε χέρι να αγγίξει πάνω της, γιατί όταν μεταξωτοί άνθρωποι αγκαλιάζονται από τραχιά και σκληρά χέρια, το μόνο που μένει είναι πληγές αιμορροούσες..

• Ύβρεις, απειλές, συκοφαντίες, ψέματα, παρανοήσεις κι όλα αυτά κτισμένα πάνω στην καλοσύνη και την ευαισθησία σου. Και εσύ που πίστεψες στην ανθρωπιά τους; Μένεις να σηκώνεις τον σταυρό της αγάπης, να είσαι «ξένος» στους άλλοτε φίλους σου και «εχθρός» σε εκείνους που κάποτε έσωσες από την κόλαση…
• Το να είσαι ενάρετος δεν σημαίνει να είσαι δειλός. Το λάθος είναι ζωή, η δειλία θάνατος…

π.λίβυος

Ξεκίνα να φυτεύεις νέους παραδείσους....

Έλεγε ένας αγιορείτης, « όταν σου πετάει ο διάολος πέτρες, πάρε της και κτίσε εκκλησία» και ο Χριστιανόπουλος από άλλο μετερίζι αναφέρει, «έχτισα τον παράδεισο μου με τα υλικά της κόλασης σου..». 

Θα έρθει η μέρα που θα ανακαλύψεις ότι ο προδότης κοιμόταν στην αγκαλιά σου. Θα έρθει η μέρα, που θα νιώσεις ότι σε εκμεταλλεύτηκαν και έπαιξαν με θράσος πάνω στα πιο παρθένα και αγνά όνειρα σου. 

Ότι σε χρησιμοποίησαν για να πατήσουν στα πόδια τους και μόλις πάτησαν σε κλότσησαν με τον πιο χυδαίο τρόπο. 

Θα έρθει η μέρα που καλά θα καταλάβεις, ότι ήσουν η ανάγκη τους και όχι η αγάπη τους. 

Η μοναξιά τότε θα θεριέψει, η θλίψη θα κυματίσει με άγριες διαθέσεις προς την στεριά σου. Μια ορφάνια θα τυλίξει ολάκερο το κορμί σου και τα μάτια σου θα δανειστούν στα πελάγη για να κυλήσει ολόκληρη η αλμύρα τους. 

Όμως, στάσου. Στάσου και δες, ότι οι πέτρες που σου πέταξαν μπορούν να φτιάξουν νέα μονοπάτια. 

Ότι στην κόλαση που σου χάρισαν μπορείς να κτίσεις νέους παραδείσους. 

Τίποτε δεν τελείωσε όλα τώρα αρχίζουν. 

Ποτέ μια ήττα δεν είναι το τέλος. Μπορεί να σημάνει μια πιο υψηλή αρχή. Το νέο πάντα σε περιμένει όσο εσύ θα επιμένεις να αλητεύεις στην χώρα των ονείρων….Ο Θεός αγαπά τους ηττημένους που μυρίζουν ελπίδα.....

π.λίβυος

Είναι άνθρωπος. Τέλος…

π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου(Λίβυου)

Σέβομαι απόλυτα τον μακαριστό πλέον, Αλέξανδρο Βέλλιο. Σέβομαι επίσης τις επιλογές του ακόμη κι αν είμαι κάθετα αντίθετος με την ιδεολογικοποίηση του θανάτου. Ανατριχιάζω και αηδιάζω, με τους θρησκευόμενους που σε έναν νεκρό πλέον άνθρωπο, βγάζουν μίσος, κακία, ειρωνεύονται και λοιδορούν το πρόσωπο του, εκτοξεύοντας κατάρες και μεταφυσικές απειλές. Δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό.

Όμως, με ενόχλησε κάτι σε όλη αυτή την υπόθεση. Αυτή η φοβερή ιδεολογικοποίηση του θανάτου και της δύναμης. Ο θάνατος δεν μπορεί να είναι πρόταση ακόμη κι όταν αναφέρεται στην ζωη και η δύναμη δε μπορεί να ταυτίζεται με την αξιοπρέπεια.

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλλιος στις 4/9/16 επιλέγει να πεθάνει με μη υποβοηθούμενη ευθανασία. Στο «Τελευταίο Αντίο» που έγραψε και απήγγειλε ο ίδιος λίγες ώρες πριν από την ένεση θανάτου, αναφέρει κάτι που για μένα σηκώνει μεγάλη κουβέντα κι αν δεν προσεχθεί ανοίγει την πόρτα στην βαρβαρότητα, ενώ ειμαι σίγουρος πως ο ίδιος ο Βέλλιος δεν είχε αυτό τον σκοπό μια και η ζωή του μαρτυρεί το ακριβώς αντίθετο. Θέλει όμως προσοχή.

Λέει συγκεκριμένα, «Έζησα με αξιοπρέπεια. Με αξιοπρέπεια επέλεξα και να πεθάνω..». Κατανοώ τι ήθελε να πει, ο Βέλλιος και σέβομαι το δικαίωμα και την αγωνία του,απέναντι στο γεγονός να μην μπορεί να ελέγξει το νου και το σώμα του. Σέβομαι εάν θέλετε την γενναιότητα- εάν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, εγώ προσωπικά διαφωνώ- απέναντι στο θάνατο που ίσως εγώ ως Χριστιανός να μην διαθέτω. Όμως εδώ τίθεται ένα δομικό ερώτημα για το ανθρώπινο πρόσωπο.

Δηλαδή γίνεται μια ταύτιση της αξιοπρέπειας με την δύναμη ή δυνατότητα; Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος όσο ελέγχει τις δυνάμεις του, την σωματική ευρωστία και την νοητική λειτουργικότητα;

Τότε οι συνάνθρωποι μας, που πάσχουν από ανίατες ασθένειες σωματικές, νοητικές ή ψυχικές, δεν είναι αξιοπρεπείς; Του ψυχωτικού το παραλήρημα, του ανάπηρου η ακινησία, του πάσχοντος από Αλτσχάιμερ τα σάλια, του ηλικιωμένου η κατά σώμα ενούρηση κ.α, συνεπάγονται αναξιοπρέπεια; Αυτους τι τους κάνουμε; Τους θανατώνουμε γιατί είναι αναξιοπρεπείς;

Ο άνθρωπος είναι αξιοπρεπής γιατί είναι άνθρωπος. Τελεία. Εικόνα Θεού. Τελεία. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε κουβέντα ανοίγει το παράθυρο στην βαρβαρότητα, το φασισμό και την ιδεολογικοποίηση της δύναμης ως αυθεντική έκφραση του ανθρώπινου.

Ο Χριστός που μέχρι τέλους υπομένει θάνατο φρικτό ως ανάληψη ευθύνης και θυσίας ενώπιον της ανθρωπότητας, τι είναι; Αξιοπρεπής ή αναξιοπρεπής;

Χιλιάδες άνθρωποι που καθημερινά παλεύουν με σκληρές ασθένειες καταδεικνύοντας οτι η ζωή πρέπει να κερδίζει μέχρι τέλους, είναι αναξιοπρεπείς;

Όχι δεν είναι η δύναμη μονάχα άνθρωπος, αλλά και η αδυναμία και η αποτυχία. Δεν είναι μονάχα άνθρωπος ο νους και οι αισθητηριακές λειτουργίες, αλλά και κάτι άλλο, βαθύτερο και ουσιαστικότερο που πάντα μας διαφεύγει ως μυστήριο της ζωής και θανάτου.

Ο Στ. Ζουμπουλάκης, στο κείμενο του «Σε αναγνωρίζω» για την νόσο του Ασλχάιμερ, και την αναγνώριση του ανθρώπου ως ιερού, αναφέρει:

« Όταν ο άνθρωπός μας έχει γίνει πια φυτό, κατά τη σκληρή διατύπωση, στο τελικό στάδιο της νόσου, όταν καμία απολύτως χειρονομία του δεν μας επιτρέπει την αναγνώριση. Τότε, μόνο η ιδέα και η πίστη στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής μπορεί να δώσει απάντηση. Αν το ανθρώπινο κουβαράκι που ακινητεί αμίλητο και απαθές πάνω στο κρεβάτι, χωρίς να επιτελεί καμία από τις ανθρώπινες λειτουργίες, δεν το θεωρούμε ιερό, και αν δεν θεωρούμε ότι μας απευθύνει μια επιτακτική ηθική κλήση, τότε ο δρόμος για την απανθρωπιά έχει ανοίξει…. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που γίνεται στα τελευταία του, δεν είναι αυτό που τον καταντάει η αρρώστια, είναι αυτό που ήταν σε όλη τη ζωή του, είναι αυτός που ήξερες, είναι αυτός με τον οποίο σχετιζόσουν» .

Σαφέστατα γνωρίζουμε, πόσο δύσκολο, επώδυνο και πολλές φορές απελπιστικό ,είναι να αντιμετωπίζεις ανίατες ασθένειες . Ότι συχνά αισθάνεσαι να μην έχεις ούτε ελπίδα, ούτε πίστη ούτε αντοχές. Υπάρχει κάποιος, που έστω μια φορά πάνω σε μια χημειοθεραπεία να μην σκέφτηκε, "ας πεθάνω να τελειώνω;». Ελάχιστοι. Ίσως και κανείς. Ποιος αντέχει τέτοιο πόνο; Είναι απόλυτα ανθρώπινο. Όμως είναι άλλο πράγμα ως άνθρωπος να πέσεις και να αισθανθείς απόγνωση, οτι δεν έχεις δηλαδή άλλες δυνάμεις, κι τελείως διαφορετικό να ιδεολογικοποιείς τον θάνατο και την δύναμη. Ίσως εγώ να μην άντεχα. Δεν είμαι καλύτερος ή πιο δυνατός από τον Βέλλιο και τον οποιοδήποτε άνθρωπο που πάσχει. Ίσως να είμαι και πιο αδύναμος.  Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε, ασχέτως εάν εμείς προσωπικά τα καταφέρουμε ή όχι, είναι να χαθεί η ιερότητα της ζωής και του ανθρώπου ως εικόνας Θεού. Να μην επιτρέψουμε ν' ανοίξει με κανέναν τρόπο η πόρτα της βαρβαρότητας, του φασισμού και ολοκληρωτισμού ως αποιεροποίηση της ζωής. Ο άνθρωπος είναι ιερός γιατί είναι άνθρωπο, εκεί βάζουμε τελεία.

Κάποια στιγμή θα καταλάβεις..

Είναι σκληρό να κοιτάς τον ουρανό, να μιλάς στο Θεό, και να αισθάνεσαι την απόλυτη σιωπή. Να νιώθεις μοναξιά που σκοτεινιάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Εκείνη την στιγμή δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».

π.λίβυος

Περπάτημα δίχως ενοχές... (α΄ μέρος)

Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολεί στα μέσα της ζωής μου, είναι πως εγώ ένας τόσο έντονα αθλητικός τύπος, σε επίπεδο πρωταθλητισμού, έφτασα στο σημείο να βαριέμαι να περπατήσω δυο μέτρα γης. Δεν δυσκολεύτηκα για να φτάσω στο συμπέρασμα. Επί χρόνια έζησα μέσα σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον, που στην καλύτερη κάθε ενασχόληση με το σώμα θεωρείτο μάταιη πράξη και αμαρτία. Η ζωή αυτή, το σώμα αυτό, δεν είχε καμία αξία. Αλλού ήταν τα σπουδαία(αυτό κι αν είναι αίρεση). Δεν έζησα και δεν ευχαριστήθηκα τίποτα, πέρα των απέραντων ενοχών πως ζω και υπάρχω. Γι αυτό και σε όλα μου τα βιβλία και ομιλίες, προσπαθώ να απενοχοποιήσω τους ανθρώπους από το βάσανο της μεταφυσικής απειλής και να τους πω με απλά λόγια ότι ο Θεός δεν είναι σαδιστής και δήμιος της ζωής μας, και ότι μας θέλει χαρούμενους και γελαστούς, να ζούμε την χαρά ζωής που μας χάρισε της οποίας συνέχεια και ολοκλήρωση είναι η εν ουρανοίς βασιλεία Του. Τώρα για το περπάτημα και την άθληση, προσπαθώ κι πάλι να την εντάξω στην ζωή μου. Πότε τα καταφέρνω πότε όχι. Οι πολλές ώρες καθιστικής ζωής που απαιτεί το γράψιμο και οι ποιμαντικές μου δραστηριότητες, επιβάλουν την σωματική άσκηση για να επέλθει αρμονία, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους που θα σας εκθέσω σύντομα απ’ εδώ. Εκείνο πάντως που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι, δεν εχω πρόβλημα να περπατήσω πολύ ώρα και να κάνω χιλιόμετρα, υπό έναν όρο, να μην γυρίσω πάλι πίσω από τον ίδιο δρόμο. Τι περίεργο πράγμα ο ψυχισμός μας. Με κουράζει η επανάληψη και η επιστροφή στα γνωστά. Αναζητώ το νέο και αχαρτογράφητο στην ψυχή μου. Άλλωστε στα «ταξίδια», κάθε επιστροφή είναι προδοσία…

π.λίβυος 

Υ.Γ

Επειδή είμαι σίγουρος και βέβαιος, ότι αρκετοί, που έχετε μέσα σας, αυτές τις θρησκευτικές ενοχές, θα κολλήσετε σε δυο σημεία του κειμένου, σας ξέρω καλά γιατί ξέρω εμένα πρώτα, και θα σκεφτείτε μα το σώμα δεν είναι υποδεέστερο της ψυχής;  η επιστροφή  δεν είναι μετάνοια, θα απαντήσω δίχως να με ρώτησέ τε. 
Η άποψη οτι το σώμα ειναι κατώτερο της ψυχής, ειναι νεοπλατωνική και όχι Βιβλική. Η Βίβλος πιστεύει στην ενότητα και στην ισοτιμία τους σώματος μετά της ψυχής, γι αυτο και ως Ορθόδοξοι, πιστεύουμε και ομολογούμε την Ανάσταση των Σωμάτων, εν ετέρα μορφή. Όποιοι θέλετε διαβάστε π. Γιώργιο Φλωρόφσυ για το θέμα αυτό και όχι μόνο. Επίσης, εδω, δεν ομιλούμε για μια ειδωολοποίηση του σώματος αλλά για μια φροντίδα και ενα υγιή σεβασμό. Τέλος, η μετάνοια δεν ειναι επιστροφή σε ψυχικό χρόνο. Αντιθέτως, ειναι άνοιγμα σε κάτι νεο. Την αγνοημένη αγάπη και πατρότητα του Θεού μας, και την επίγνωση του εαυτού μας. Γι αυτό και οταν ρώτησαν εναν Γέροντα τι κάνει μεσα στο κελί του, συνεχώς προσευχόμενος, απάντησε, Ταξιδεύω.

Επιείκεια.....

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα. Όχι πάντα γιατί δεν θέλουμε, αλλά συνήθως γιατί δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλλαγές. Η παθολογία μας, πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ζούμε. Γι αυτό αντί να κρίνουμε τους άλλους, ας τους δώσουμε, έναν άλλο τρόπο ζωής να υπάρξουν. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι, ότι το μόνο κριτήριο για το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει Θεό μέσα του, είναι η επιείκεια!!! Να κατανοείς και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες των άλλων. Την δυσκολία τους στην αλλαγή. Πες μου πόσο επιεικής είσαι, να σου πω πόσο ουρανό κουβαλάς μέσα σου…

π.λίβυος

Μικροί στόχοι...

Δεν φτάνει το βάσανο της οδύνης που περνάς, (άγχος, θλίψη, πανικός, εμμονές, φόβος κ.α), μα προσθέτεις ακόμη δύο καταστροφικά, «το γιατί και το πότε». «Γιατί» να τα περνάω όλα αυτά, και «πότε» θα θεραπευτώ να λυτρωθώ; Νομίζω, ότι αυτή η στάση δεν βοηθάει σε τίποτα. Η ζωή σου, δεν μοιάζει με κανενός άλλου, οπότε μην συγκρίνεις. Μην λες, «όταν θα γίνω καλά, θα κάνω αυτό ή εκείνο». Γίνε σήμερα καλά, εδώ στο τώρα, όπως μπορείς, πέρασε όμορφα την μέρα σου. Βάζε μικρούς στόχους για να πετύχεις μεγάλους. Και κατάλαβε κάτι σημαντικό, ότι, συνήθως δεν θεραπεύονται τα τραύματα μας, αλλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους, δίχως να μας πικραίνουν…

π. λίβυος 

Κάνε στην άκρη μου κρύβεις την ζωή...

Αυτούς που έχουν για όλα έτοιμες απαντήσεις να τους φοβάσαι. Σημαίνει ότι δεν τους τυράννησαν καθόλου οι νύχτες ούτε το ξημέρωμα τους βρήκε σε αυλές, δρόμους και ταράτσες ψάχνοντας φεγγάρια. Γιατί εάν στην ζωή δεν πεις "δεν ξέρω", δεν θα μάθεις ποτέ. Ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος είναι αυτός που "γνωρίζει" και θέλει να σε "διδάξει" και μάλιστα απρόσκλητος. Να σου «μάθει» γιατί εσύ δεν ξέρεις. Κλείσε τα αυτιά, γύρνα το βλέμμα κι μέσα απ’ τα σωθικά σου συλλάβισε δυνατά, «κάνε στην άκρη μου κρύβεις την ζωή…»

π. Λίβυος 

Ο άλλος δεν είναι ο "Θεός" σου....

O άλλος δεν είναι ο Θεός σου, είναι απλά ο άνθρωπος σου. Με ότι σημαίνει αυτό. Λάθη, αδυναμίες, σφάλματα. Όταν περιμένω από εκείνον να γίνει ο «θεραπευτής» ή ο «λυτρωτής» μου δυο πράγματα θα συμβούν. Η θα τον κουράσω με τις προσδοκίες μου ή θα απογοητευθώ από το αποτέλεσμα, μια κι εκείνος είναι απλά ένας άνθρωπος όπως κι εγώ. Εάν δεν είμαστε μόνοι μας καλά, με τον εαυτό μας, δεν θα είμαστε ούτε με τον άλλο. Κι εάν η ζωή μας, δεν έχει νόημα και ουσία χωρίς τον άλλο, τότε δεν θα έχει ούτε μαζί του. Απλά θα το χρησιμοποιούμε τοξικά ως ψυχοναρκωτικό. Είμαστε καλά, έχουμε μια ζωή που μας γεμίζει, τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, και όλο αυτό το όμορφο και ωραίο, θέλουμε να το μοιραστούμε με τον άνθρωπο που αγαπάμε. Αυτό είναι σχέση. Και τα λάθη μου, τα πάθη μου, δεν θα τα μοιραστώ μαζί του; ναι, μα ως σημεία μιας πορείας, και όχι μιας ψυχοπαθολογίας. Σχέση, είναι να μάθω να μοιράζομαι την ομορφιά(όχι τελειότητα)του εαυτού μου και της ζωής μου, με έναν άλλο άνθρωπο που αγαπώ. «Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση»......

π.Λίβυος 

Στο "αμπέλι" της ζωής...

Τα καλοκαίρια πηγαίναμε οικογενειακώς στο χωριό, να τρυγήσουμε τα αμπέλια του παππού. Ο πατέρας η μάνα και τα δυο μου αδέλφια. Ο παππούς πάντα μας έδινε μια αρχική συμβουλή, «θα κόβεται τα σταφύλια και δεν θα κοιτάτε ποτέ το τέλος του αμπελιού. Θα κοιτάτε μονάχα την κουρμούλα που κόβεται, διαφορετικά θα απογοητευθείτε». Αυτή την απλή αλλά γεμάτη σοφία συμβουλή του παππού, την χρειάστηκα πολλές φορές στην ζωή μου. Γιατί κατάλαβα ότι κι η ζωή είναι ένα αμπέλι, που δεν χρειάζεται να κοιτάς το μέλλον, αλλά το τώρα, το εδώ, το σήμερα. Να κάνεις βήματα και να προχωράς όπως είσαι, κι ας μην είσαι τέλειος. Να περπατάς, βήμα βήμα,όσο και όπως μπορείς. Να μην σκέφτεσαι, ούτε να αναλύεις, πόσα χιλιόμετρα χρειάζεται να περπατήσεις, μα το ένα βήμα που πρέπει να κάνεις… Μοναχα έτσι θα φτάσεις στον τερματισμό, όταν τον ξεχάσεις και ζήσεις την διαδρομή...

π.λίβυος

Κάποιοι επιμένουν να μένουν άνθρωποι.....

Αυτή είναι μια χριστιανική εικόνα. Αθλήτριες από διαφορετικές χώρες, που πήγαν στο Ρίο, για να κερδίσουν μετάλλιο ή χρόνους επίδοσης, να παραμερίζουν, τα πάντα, μπροστά στο ανθρώπινο πόνο. Δεν σκέφτηκαν να τερματίσουν, μα να βοηθήσουν. Αλήθεια σε τι απίστευτες θυσίες έχουν υποβληθεί αυτές οι κοπέλες για την συμμετοχή τους, στην Ολυμπιάδα; Τι όνειρα και κόπος; Κι' όμως όλα, τα παραμέρισαν μπροστά σε τι; Στο να μείνουν άνθρωποι. Η χαρά της καλοσύνης, της ανθρωπιάς και του φιλότιμου, δεν συγκρίνεται, με κανένα μετάλλιο, κανένα εθνικό ύμνο, και καμία διεθνή αναγνώριση. Το να είσαι Άνθρωπος, σημαίνει να μεγαλώνεις τον Θεό μέσα σου κι αυτός εσένα.

π.λίβυος

Όταν τα ζώα διδάσκουν ανθρωπιά

Πιστεύω ότι μονάχα ο άνθρωπος εξήλθε του παραδείσου. Τα ζώα «ποτέ» και ειδικά τα σκυλιά. Πόσο με διδάσκουν ανθρωπιά αυτά που δεν μιλάνε και δεν γράφουν ποιήματα. Κι όμως, όταν την νύχτα μοναχικό και έρημο με βλέπουν έρχονται γοργά δίπλα μου. Το μεγάλο πιο μετρημένο και ώριμο γλείφει το χέρι μου και κάθεται στα πόδια μου, ίσα ισα να τα ακουμπάει προσπαθεί. Να μη με ενοχλεί μα και να μην με αφήσει δίχως επαφή. Το άλλο το πιο μικρό, θέλει να ανέβει πάνω μου. Να με πάρει αγκαλιά, να με φιλήσει στο πρόσωπο, να χαθεί στον κόρφο μου. Να ζεστάνει και να ζεσταθεί στην αγάπη. Δεν τους προσφέρω τίποτα και μου δίνουν τόσα πολλά. Και ξέρεις γιατί; Διότι δεν βρώμισαν ακόμη από το ανθρώπινο συμφέρον και την μπαμπεσιά. Δεν καταφέραμε να τα κάνουμε «ζώα». Σε αγαπάνε όπως είσαι και γι αυτό που είσαι. Χοντρός, κοντός, κουτσός, μουγκός, άσχημος και όμορφος, νέος ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός, χαρούμενος ή θλιμμένος, εκείνα θα σου δώσουν την χαρά και την αγάπη τους. Όλος ο κόσμος να σε μισεί και να σε καταδικάζει, εκείνα θα σε κοιτάνε με έλεος στα μάτια, λες και κάποιος τους δίδαξε το ευαγγέλιο…

π.λίβυος 

Το σώμα παχαίνει όταν πεινάει η ψυχή...

Πόσα κιλά χρειάστηκες να βάλεις για να καλύψεις την μοναξιά και την ευαισθησία σου; Το σώμα παχαίνει όταν η ψυχή πεινάει…

π.λίβυος 

Το μυστικό του πόνου...

Πόνεσες, κοιμήθηκες μερόνυχτα στην κόλαση, αισθάνθηκες να χάνεις τα λογικά σου και να ουρλιάζεις δίχως λέξεις, το κορμί σου ένιωσες να τρυπάει στην μοναξιά, χιλιάδες φορές κατέρρευσες μα κι άλλες τόσες αναστήθηκες και τώρα είσαι εδώ να κοιτάς μια νέα μέρα που σε καλημερίζει. Πλέον, νομίζω να κατάλαβες, ότι ο πόνος έχει μια μυστική θύρα, μέσα από την οποία εισέρχεται, ο άνθρωπος, ο άγιος, ο σοφός. Εκεί μαθαίνεις και βλέπεις αυτά που οι άλλοι απλά κοιτάζουν, και αισθάνεσαι εκείνα που λίγες καρδιές σε αυτή την ζωή θα νιώσουν, γιατί απλά παρέα με τον πόνο θα κάνεις μακροβούτια στο βυθό την στιγμή που οι άλλοι απλά θα παίζουν επιφανειακά με τα κύματα. Και να θυμάσαι, ότι η θέα είναι στα υπόγεια και ο παράδεισος γεννιέται μες στην "κόλαση". Όταν εσύ θα ανθίζεις πολλοί από τους επικριτές σου, θα σαπίζουν μες στην «ευτυχία» τους….

π.λίβυος

Να μένεις άνθρωπος...

Ότι κι αν συμβαίνει στην ζωή μας, όσο δύσκολα κι αν έρθουν τα πράγματα, όσο αχάριστα κι αν μας φερθούν, να διαφυλάξουμε την ανθρωπιά μας. Μην αφήσουμε το πρόβλημα να μας παραμορφώσει. Γιατί όσο πιο πολύ άνθρωποι μένουνε τόσο πιο θεϊκοί γινόμαστε.

π.λίβυος 

Τον αναγνωρίζω... ;

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Α​​ρρώστια από αρρώστια διαφέρει. Το Αλτσχάιμερ πάντως, από το οποίο πάσχουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, είναι ίσως εκείνη που διαφέρει περισσότερο από όλες τις άλλες. Η φοβερή αυτή αρρώστια συντρίβει προοδευτικά ό,τι ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο. Ο άρρωστος παύει σιγά σιγά να θυμάται, να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ταυτίζει και να αναγνωρίζει, να επιθυμεί και να βούλεται, μιλάει συγκεχυμένα, τραυλίζει. Παγωμένο πρόσωπο, βλέμμα που δεν κοιτάζει, μηχανικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις δίχως νόημα. Το Αλτσχάιμερ καταστρέφει αλλά δεν σκοτώνει. Ο θάνατος μπορεί να αργήσει και θα έρθει πάντα από άλλη αιτία. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που ήταν πριν αρρωστήσει, αλλοιώνεται, γίνεται παθολογικά άλλος, αδειάζει από τον ίδιο του τον εαυτό, ερημώνεται. Ενα ακατοίκητο σώμα. Στο Αλτσχάιμερ ο άνθρωπος είναι σωματικά παρών, μα απουσιάζει, απουσιάζει από τον εαυτό του, απουσιάζει από τους άλλους.

Η νόσος είναι οδυνηρή για τον πάσχοντα στην αρχή της εκδήλωσής της, όταν δεν έχει ακόμη συντρίψει την αυτοσυνειδησία του, όσο όμως τον διαβρώνει και τον καθιστά ανίκανο για οποιαδήποτε σχέση, γίνεται οδυνηρότερη για τους δικούς του. Το ερώτημα που θέτουν όλοι στους συγγενείς του άρρωστου είναι: «σας αναγνωρίζει;». Το ίδιο ερώτημα θέτουν εναγωνίως και εκείνοι στον εαυτό τους, είτε φροντίζουν τον άρρωστο στο σπίτι είτε έχουν αναγκαστεί να τον πάνε σε κάποιο ίδρυμα. Ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Μαλέρμπ (Michel Malherbe), στο βιβλίο του «Αλτσχάιμερ. Η ζωή, ο θάνατος, η αναγνώριση» («Alzheimer. La vie, la mort, la reconnaissance», Vrin, 2015), αντιστρέφει ευθύς εξαρχής το ερώτημα. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε είδος μεικτό αλλά νόμιμο: φιλοσοφικό δοκίμιο και προσωπική μαρτυρία. Εναλλάσσονται σε αυτό σελίδες αυστηρά φιλοσοφικές, με σελίδες όπου ο συγγραφέας καταγράφει τις καθημερινές σχεδόν επισκέψεις του στο ίδρυμα στο οποίο ζει πια η γυναίκα του, η Αννι, που έχει χτυπηθεί από την αρρώστια. Οι επισκέψεις αυτές μπορεί να πιάνουν λιγότερες σελίδες στο βιβλίο, αποτελούν όμως την πηγή του φιλοσοφικού στοχασμού. Το ερώτημα λοιπόν για τον Μαλέρμπ δεν είναι αν τον αναγνωρίζει η Αννι, αλλά αν αυτός την αναγνωρίζει, αν αυτός αναγνωρίζει στο ζωντανό πλάσμα που επισκέπτεται τη γυναίκα του, τη γυναίκα που αγάπησε. Για τον Μαλέρμπ πάντως, η αναγνώριση, η οποία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την ταύτιση, δεν είναι ηθική έννοια, αλλά οντολογική, και όλο το βιβλίο του προσπαθεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα: «πώς αναγνωρίζουμε ένα ανθρώπινο ον;». Η νόσος του Αλτσχάιμερ θέτει λοιπόν με ακραία ένταση το ζήτημα της ταυτότητας. Τι είναι αυτό που συνιστά την ταυτότητα του ανθρώπινου προσώπου; Τι ορίζει την ανθρωπινότητα του ανθρώπου και τον καθιστά αναγνωρίσιμο ως άνθρωπο και ως συγκεκριμένο ανθρώπινο πρόσωπο;

Ο Μαλέρμπ μιλάει για το Aλτσχάιμερ χωρίς να εξωραΐζει τα πράγματα, κοιτάει κατάματα τη φθορά και την ακατάβλητη δύναμη του θανάτου. Είναι λοιπόν δυνατή η αναγνώριση, όπως την εννοεί ο συγγραφέας, του ανθρώπου που πάσχει από Αλτσχάιμερ; Πώς να αναγνωρίσεις σε εκείνη με το απλανές βλέμμα, που μασάει με σοβαρότητα μια τρίχα από τα μαλλιά της, τη γυναίκα σου; Πώς να αναγνωρίσεις σε έναν άνθρωπο μια ταυτότητα, όταν δεν μπορεί ο ίδιος να την αναγνωρίσει στον εαυτό του, όταν ο ίδιος δεν ξέρει ποιος είναι; Πώς να αναγνωρίσεις τη γυναίκα σου, όταν εκείνη δεν σε αναγνωρίζει; Ο Μαλέρμπ θα δώσει μια εύθραυστη απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημά του: ο λόγος που αναγνωρίζω σε αυτήν που έχω απέναντί μου τη γυναίκα μου βρίσκεται τελικά στην αγάπη που της έχω, αγάπη στην οποία θέλω να μείνω πιστός. Αναγνωρίζω σημαίνει αποδίδω την ανθρωπινότητα που αφαιρεί η αρρώστια. Είναι μια πράξη αγάπης και δικαιοσύνης ενάντια στην αδικία της αρρώστιας. Αναγνωρίζω σημαίνει ακόμη συμπορεύομαι. Η ανθρωπιά είναι η τέχνη να συμπορεύεσαι.

Η απάντηση πάντως του Μαλέρμπ μας αφήνει αβοήθητους, όταν ο άνθρωπός μας έχει γίνει πια φυτό, κατά τη σκληρή διατύπωση, στο τελικό στάδιο της νόσου, όταν καμία απολύτως χειρονομία του δεν μας επιτρέπει την αναγνώριση. Τότε, μόνο η ιδέα και η πίστη στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής μπορεί να δώσει απάντηση. Αν το ανθρώπινο κουβαράκι που ακινητεί αμίλητο και απαθές πάνω στο κρεβάτι, χωρίς να επιτελεί καμία από τις ανθρώπινες λειτουργίες, δεν το θεωρούμε ιερό, και αν δεν θεωρούμε ότι μας απευθύνει μια επιτακτική ηθική κλήση, τότε ο δρόμος για την απανθρωπιά έχει ανοίξει. Δεν μπορώ να επεκταθώ, θα προσθέσω μόνο πως, στις περιπτώσεις όπως αυτή του Αλτσχάιμερ, η αναγνώριση ως οντολογικό ερώτημα δεν με ενδιαφέρει διόλου. Το βιβλίο του Μαλέρμπ ωστόσο με βοηθάει να την κατανοήσω ως ηθική ιδέα: μια επίπονη, καθημερινή προσπάθεια να αναγνωρίζεις στον άρρωστο από Αλτσχάιμερ ένα ορισμένο ανθρώπινο πρόσωπο, όπως το ήξερες πριν αρρωστήσει. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που γίνεται στα τελευταία του, δεν είναι αυτό που τον καταντάει η αρρώστια, είναι αυτό που ήταν σε όλη τη ζωή του, είναι αυτός που ήξερες, είναι αυτός με τον οποίο σχετιζόσουν. Θέλει κόπο. Ο Μαλέρμπ δεν μένει ευτυχώς συνεπής στην οντολογική προσέγγιση της αναγνώρισης. Πώς να μείνει άλλωστε, όταν ο άνθρωπος τον οποίο χτύπησε η αρρώστια είναι η γυναίκα που αγαπάει; Η ηθική της φροντίδας εισβάλλει από παντού στο βιβλίο. Κάθε επίσκεψη κλείνει με τη φράση: «Αύριο θα ξαναπάω στην Αννι». Αυτή ακριβώς είναι η σημαντικότερη φράση του βιβλίου.